Альгерд БАХАРЭВІЧ

ДЗЕЦІ АЛІНДАРКІ

Раман

Маёй жонцы Юлі

“Справа не ў дакладнасьці нашай гісторыі.

А ў тым, хто бярэцца яе расказваць”.

Цэрынг Вангмо Дхомпа, тыбэцкая паэтка

1. МАЮ СЯСТРУ ЗЬЕЛІ ВАЎКІ

Маю сястру зьелі ваўкі.

Лёччыка так усхвалявалі гэтыя словы, якія толькі што невядома чаму прыйшлі яму ў галаву – быццам ён неўпрыкмет пракаўтнуў іх разам з чарнічным лістком, да якога прыклеіўся маленькі жук з сонечным блікам на сьпіне – што Лёччык ажно перастаў жаваць, выпрастаўся, заплюшчыў вочы і зь нейкім урачыстым жахам прамовіў:

“Маю сястру зьелі ваўкі”.

Голас прагучаў так, нібы належаў зусім ня Лёччыку, а камусьці іншаму.

Нібы нехта стаяў у Лёччыка за сьпінай.

Ён адплюшчыў вочы і азірнуўся – у плаўнай жэстыкуляцыі елак не адчувалася, на шчасьце, ніякага сэнсу, і міміка сонца ні на што такое не намякала. Але словы і праўда прагучалі так, нібы пасярод зарасьнікаў чарнічніку раскрыўся нейкі зялёны рот, паварушыў вуснамі і сказаў усё гэта – тое, што гаварыць нельга ні ў якім разе. Прынамсі, у прысутнасьці той самай сястры, якую цяпер не было відаць. Раз-пораз яна вынырвала сярод дрэваў, у самых нечаканых месцах, як з-пад зямлі, і Лёччыку здавалася, што Лёся капае там падземныя хады, а ня ягадамі ласуецца.

Вось зараз выскачыць проста ў яго з-пад ног, раскідаўшы мох, а чарнічныя кусты яшчэ калышуцца, а тая страшная фраза ўсё яшчэ вісіць у паветры, зачапілася за павуціньне і трымціць, нейкая недаказаная – хаця што ў яе мог быць за працяг, Лёччык ня ведаў. Накінецца на яго Лёся, засланіўшы сабой лагоднае сонца – і паваліць проста на чарніцы, і пачне душыць, душыць сваімі сінімі пальцамі-страшыдламі. Сінімі, сінімі, здымі! – не здыму! – і вочы Лёсіны блізка-блізка, з чырвоным, як на фатаздымках, адлівам. Ён уявіў сабе раптам, што ў Лёсі асадка пацякла ў кішэні, заліла ёй шорты, цячэ па нагах, яна засунула ў шорты руку, дастала асадку, а пальцы ўсе ў сінім, учэпістая такая сінь, давядзецца ўсё выкідваць, усё, нічога не адмыеш.

А ён жа не вінаваты, вінаватыя гэтыя кіславатыя, ачмуральныя шарыкі, пігулкі, ад якіх у галаву лезе розная чухня і цесна робіцца ў грудзях. Чарніцы, чмурыцы, чарнадур, ды ня проста чарнадур, а нейкі чарнадур фортэ. І перад вачыма пераліваецца прыгожая, зялёная лясная луска. І дыхаць цяжка, і пальцы ня слухаюцца, жывуць, як самі па сабе. І ад чарніцаў не адарвацца.

Чарніцы і праўда дужа нагадвалі таблеткі, якія ім давалі ў лягеры. Тыя таблеткі было лёгка адрозьніваць па колерах. Цёмна-сінія – іх давалі пасьля сьняданку. Дзяўчаткі казалі, што гэта для памяці. Дзеўкі заўсёды ведаюць крыху больш – хаця ім, вядома, нельга верыць. Ад такіх сініх, амаль чорных пігулак робішся нібы зачараваны: што ні пачуеш, што ні пабачыш – нічога ўжо не забудзеш. І сапраўды, уначы ў лягеры кожны пражыты дзень успамінаўся ў такіх яркіх, навязьлівых падрабязнасьцях, што потым цяжка было заснуць. Памятаўся кожны рух, кожны гук: грукат лыжак ў сталовай, ці як паўзе ў неба сьцяг па мачце, і стрэл рэзанага ўдару над заўжды халодным, як магільная пліта, каменным пінг-понгавым сталом… Лёччык так і не навучыўся такому фокусу, а цяпер ужо і не навучыцца, відаць, ніколі. Там, куды яны едуць, наўрад ці будзе пінг-понг.

У лягеры былі яшчэ зялёныя таблеткі – “вітаміны”, і карычневыя, самыя нясмачныя. Лёся доўга не хацела прызнавацца, што за пагалоска ходзіць сярод дзяўчатак пра гэтыя прадаўгаватыя капсулі – але потым сказала, што насамрэч ніхто гэтага ня ведае. Толькі ад тых карычневых пігулак ім чамусьці хацелася закапацца ў зямлю. Толік, той, які надоечы абасцаўся, так і зрабіў. Важатыя знайшлі яго ўвечары за кухняй, закапанага па горла ў жвір; нехта ўставіў яму ў нос два каўпачкі ад зубной пасты. Дырэктару вырашылі не казаць і доўга дзівіліся, як гэта Толік мог сам сябе закапаць. Так акуратна, да самага падбародзьдзя – хаця больш бязрукага, блізарукага, гідкага, больш непрыстасаванага да жыцьця стварэньня, чым Толік, трэба яшчэ пашукаць.

Прыгадаўшы ўсё гэта, Лёччык скрывіўся, так кісла зрабілася ў роце, і агледзеўся. Чарніцаў навокал менш не рабілася – наадварот, здавалася, яны імгненна зноў вырастаюць на ўжо спустошаным кусьце. Бясконцы чарнічнік, неаб’яданая купіна. Калі б не камары – наўрад ці б ён памятаў, у якім баку засталася іхная машына.

Напэўна, яны зь Лёсяй таксама нагадвалі камароў. Жэрлі чарніцы, таропка набіваючы раты гэтым дурным кацігарошкам, цалавалі сабе далоні. Яны жэрлі іх так, быццам чарніцы былі крадзеныя, быццам хацелі імі атруціцца. То збліжаючыся, то зноў аддаляючыся, беспакойна круцячыся вакол дрэваў, утыркаючыся насамі ў зямлю. Такая ў іх зь Лёсяй была звычка – сьпяшацца.

Маю сястру зьелі ваўкі. Вось, напрыклад, у Сярэднявеччы такі факт біяграфіі нікога не зьдзівіў бы, падумаў Лёччык. Бывае, сказалі б. Мінулай зімой маю цётку ўкусіў пацук, сказалі б сярэднявечныя людзі, і яна памерла ад чумы. Бубоннай. А мая сястра выйшла замуж за гарбатага сьвінапаса. А мой дзядзька пайшоў вызваляць Гроб Гасподні, і больш пра яго ніхто ня чуў… Лёччык прыгадаў, як Важаты сказаў учора на лінейцы, што зладзіць ім сапраўднае Сярэднявечча, бо Толік зноў насцаў у ложак. Важаты меў на ўвазе, што іх зноў будуць прывязваць. Быццам ён ведаў, гэты садыст, што такое Сярэднявечча. У Сярэднявеччы бацькі, нараджаючы дзяцей, ведалі, што ацалее і дажыве да шаснаццаці добра калі палова прыплоду. Лёччыку шаснаццаці яшчэ не было. Але ён ведаў, што дажыве. Такая моц адчувалася ва ўсім целе – нават калі проста пацягваешся, дык адчуваеш, што мог бы зараз падняць цэлую краіну і панесьці на плячах. Няважна, куды. Важатыя казалі, што гэта ўсё лягер іх так загартоўвае. І Лёччык верыў у гэта, бо раней такога зь ім ніколі не было. Такая сіла – што чарніцы, што сосны, што сонца: да ўсяго можна дацягнуцца.

Дзіўна, але ён зусім не пачуваўся галодным. Яшчэ раніцай яны прачнуліся ў лягеры сярод звычных драўляных сьценаў іхнага корпуса і нават пасьпелі пасьнедаць у сталовай – малако, каша, хлеб з маслам, сыр, які Лёся не даела і аддала яму. Потым прынялі таблеткі. Сёньня ім ня трэба было ў Кабінэт, і вольнага часу было крыху болей. Калі не было Кабінэту, пасьля сьняданку яны заўжды хадзілі пад ялінкі, сустрэўшыся каля прыбіральняў – там, за драўлянымі будкамі, каля самай агароджы, было іхнае запаветнае месца: зваленыя ў кучу крэслы, старое піяніна, у якім жылі мышы, нейкія плякаты, напісаныя ад рукі пад трафарэт, і заўжды з памылкамі; там стаялі тарчма проста ў траве старыя аконныя рамы, у шыбінах якіх таксама нехта жыў: часам, у сонечнае надвор’е, на шкле зьяўляліся дзіўныя адлюстраваньні – ці то людзі, ці то цені, за сьпінамі якіх, у самай глыбіні шкла, мігцеў асьветлены калідор, поўны павольных, рыбіных рухаў. Узьнікала адчуваньне цудоўнай трохмернасьці гэтага шклянога сьвету, і аднойчы Лёся прызналася, што ёй кожны раз хочацца пайсьці проста ў шкло, бо яна ведае, што гэта магчыма. “Не хадзі”, – прасіў ён сястру, а яна глядзела на яго строга, як манашка.

Там, ля агароджы, зямля была засыпаная сьветлымі шэрымі шышкамі і нерухомай, таксама сьветлай, бы цукрам пасыпанай ігліцай, па якой яны хадзілі туды-сюды, слухаючы, як прыемна шаргоча ў іх пад нагамі. Часам яны ляжалі пад ялінамі, гаворачы пра тое і пра сёе – але ніколі не абмяркоўваючы лягер. За ялінамі пачыналася агароджа, мэталічная сетка, а за ёй быў такі самы сятчасты, быццам сам патрапіў у пастку, лес.

І вось сёньня раніцай з-за ялінаў іх нехта паклікаў.

Такое здаралася і раней. Яны зь Лёсяй падыходзілі, не баючыся – падавалася неверагодным, што нехта можа пранікнуць сюды, за сетку, у лягер. У лягеры быў уваход: пафарбаваная жоўтым брама, над якой вісела кола, утыканае бліскучымі пратубэранцамі, і нейкім чынам, яны ведалі гэта, пратубэранцы ахоўваюць іх, гэтае кола было неяк зьвязанае зь сеткай, зь яе пэрымэтрам, абысьці які ў іх пакуль не хапіла часу. Таму цяпер, калі голас з-за сеткі назваў іх імёны, яны не адчувалі страху. Праўда, Лёся сказала, што набліжацца ўсутыч да агароджы ўсё ж небясьпечна – раптам у іх там, на тым баку, ёсьць такія крукі, якімі можна зачапіць чалавека і выцягнуць зь лягеру ў лес. Неяк, калі іх толькі прывезьлі сюды, зь імі загаварыў пажылы мужчына, які прапаноўваў ім пачаставацца арэхамі і нават прасоўваў іх скрозь сетку. Яны маўчалі, а ён гаварыў без супынку, ледзь ня плачучы. Яны тады яшчэ ня надта добра ведалі Язык. Тым разам Лёся падышла бліжэй, Лёччык неахвотна патупаў за ёй. І тады мужчына павярнуўся да іх сьпінай. Адной рукой ён прасоўваў празь ячэйкі арэхі, а другую засунуў у кішэню: дзіўная пастава. І так працягвалася цэлую вечнасьць. І арэхі падалі на ігліцу, колькі ў яго іх там было, тых арэхаў: тысячы, мільёны? І словы ляцелі ў лес, ператвараючыся ва ўздыхі і стогны. “Гэта атручаныя арэхі”, – сказала Лёся, калі мужчына нарэшце сышоў і ягоная пакрыўджаная сьпіна зьнікла за дрэвамі. “Ня будзем іх есьці”. І яны пайшлі прэч.

Але часьцей за ўсё на тым баку агароджы стаялі хлопцы з суседніх вёсак і ўсяляк курчыліся й выдурваліся, каб прыцягнуць іхную ўвагу. “Гэй, дэбільчыкі!” – крычалі яны, і галасы рабіліся ўсё больш хрыпатыя. – “Як вы тамака, недаразьвітыя? Тупыя! Тупыыыыя! Як вы там, тупыя? Лечаць вас? На ўколы схадзілі ўжо? Чарапушкі вам падмылі?” Часам нейкі з тых падшыванцаў даставаў са штаноў чэлес і весела махаў ім, але гэта самыя сьмелыя, астатнія проста паказвалі ім свае загарэлыя азадкі. Лёся ўсьміхалася, не адводзячы вачэй. А Лёччыку хацелася шпурнуць нешта туды, за сетку. Так, каб трапіць у кагосьці. Каб пайшла кроў. Лёччык любіў, калі ідзе кроў.

Але сёньня раніцай усё здарылася зусім, зусім інакш.

Сёньня раніцай з-за сеткі іх сапраўды нехта паклікаў па імёнах. Іхных сапраўдных імёнах.

“Лёся!” – пачулі яны прыцішаны голас. – “Гэй-гэй! Лёччык!”

Яны паглядзелі адно на аднаго. А голас клікаў, настойліва, патрабавальна, ціхі, але вельмі знаёмы. І тады Лёччык узяў сястру за руку і яны кінуліся стрымгалоў у яліны да сеткі. Аднак за некалькі мэтраў ад агароджы спыніліся. Яны ведалі, што бліжэй падыходзіць нельга. У знаёмых галасоў таксама на канцах могуць быць крукі.

Гэта быў бацька. Ён стаяў на тым баку і клікаў іх, і твар ягоны па меры іхнага набліжэньня сьвятлеў, быццам лес над ім паволі рассоўваў шаты. Побач з бацькам стаяла маладая жанчына з кароткімі жоўтымі валасамі, якая пазірала на Лёсю і Лёччыка з такой непрыхаванай цікавасьцю, што Лёччык стараўся не глядзець у яе бок. “Сюды, бліжэй!” – зашаптаў бацька. І яны зрабілі яшчэ некалькі крокаў да сеткі. Бацька прасунуў скрозь агароджу пальцы, і ў гэтым было нешта брыдкае: пальцы варушыліся, пальцы былі ў лягеры, а бацька быў там.

“Ён хоча, каб мы дакрануліся”, – сказаў Лёччык.

“Табе сюды нельга”, – сказала Лёся, кідаючы на бацьку ўмольны – ён ніколі ня бачыў яе такой – позірк і ўвесь час азіраючыся. – “І нам ужо трэба быць на пляцоўцы. У нас сёньня конкурс, мы рыхтаваліся!”

Дзіўна, але Лёччык пра гэта забыўся. Песьня, якую яны развучвалі. Па песьні былі раскіданыя такія хітрыя словы, аб якія хоцькі-няхоцькі, а спатыкнешся. Напрыклад, “прішчур”. Ён увесь тыдзень трэніраваўся. Прішчюр. Прішчюр. Сонца прішчюр. “Прашчюр” – гэта ён мог сказаць, а “прішчюр” – толькі да болю напружыўшы сківіцу.

“Маўчыце!” – таропка загаварыў бацька, сьціснуўшы сетку пальцамі. – “Робім усё хутка, моўчкі і слухаем мяне. Гэта Каця, яна…”

Ён неяк жаласьліва, як ім падалося, паглядзеў на жанчыну. “Яна нам дапамагае. А цяпер счакайце крыху…”

І тая Каця нечакана выцягнула са свайго заплечніка вялікія нажніцы, падобныя да тых, што яны бачылі ў Кабінэце – тыя кабінэтныя нажніцы віселі на сьцяне, разьвёўшы ў бакі свае клюшні, доктар ніколі іх не здымаў, але яны чамусьці кожнага разу прыцягвалі позірк Лёччыка. Каця сунула нажніцы бацьку, бацька выпусьціў іх з рук, упаў на калені, падняўся, нажніцы ў яго руках ажылі, заляскалі – ён вельмі сьпяшаўся. Колькі яны яго памяталі, ён заўсёды сьпяшаўся. Бацька ўхапіў нажніцы дзьвюма рукамі і пачаў рэзаць сетку.

Гэта было цяжэй, чым ён думаў – бацька адсопваўся, выціраў з ілба пот, верхняя губа сьмешна танчыла ў яго пад носам. Час ад часу ён умольна пазіраў то на Лёччыка, то на Лёсю, быццам просячы ў іх дапамогі, але яны моўчкі стаялі і глядзелі, як ён мучыцца. А Каця ўважліва разглядвала іх, раз-пораз нэрвова азіраючыся. Лёччыку таксама здавалася, што на шум зараз нехта прыбяжыць. Хтосьці з важатых. Чым гэта скончылася б, Лёччык стараўся ня думаць. Можа, крывёй.

“Ну што там, што? Што ты там корпаешся?” – ня вытрымала Каця, адганяючы камароў. – “Ты што, забыў…”

“Зараз”, – прастагнаў бацька. Нажніцы саскоквалі і ня слухаліся. – “Зараз мы яго. Зараз. Раз!”

Лёся паглядзела на Лёччыка.

Лёччык паглядзеў на Лёсю.

Яны ўздыхнулі, узяліся за рукі і паволі пайшлі да бацькі. Сетка ўчапілася ў Лёччыкаву футболку, але Каця асьцярожна вызваліла яго – як стрэмку выцягнула.

“Усё будзе добра”, – сказаў бацька. – “Я люблю вас. Цяпер мы ўжо ніколі…” І ён заплакаў, ляскаючы нажніцамі. Каці давялося вырваць іх у яго з рук. “Канчайце гістэрыку”, – сказала яна і падхапіла заплечнік. – “Часу няма! Потым, потым!”

І вось яны ўжо беглі па ўзгорку, Каця, за ёй бацька, які трымаў за руку Лёччыка, і за імі Лёся, і лес рабіўся ўсё радзейшы, і аднекуль ужо чулася, як працуе трактар. Яны зьбеглі ўніз, пераскокваючы раўчукі і наступаючы на пні, і выскачылі на дарогу. Тут, зарыўшыся тварам у кусты, стаяла машына – нагрэты сонцам легкавік, унутры якога біўся тоўсты авадзень. Адчыненыя дзьверы не зрабілі на яго ніякага ўражаньня. Так яны і рванулі зь месца з аваднём, што насіўся між імі, бы шалёны, і пагналі па лясной дарозе, забраўшы з сабой задуху і ігліцу на лабавым шкле, якая ніяк не хацела абсыпацца, як ні трэсла машыну на купінах і лясным ламаччы.

Лёччык і Лёся сядзелі на заднім сядзеньні і глядзелі, як за вокнамі скача лес, і Лёччыку здалося, што ён на нейкі момант разгледзеў сетку, якая прамільгнула сярод дрэваў. Гэта быў вялікі лягер. Лягер, у якім цяпер ёсьць дзірка. Роўна такой вышыні, каб прапусьціць скрозь сябе дзіця. І праз гэтую дзірку ў лягеры цяпер маглі адбыцца самыя розныя падзеі.

Бацька выруліў на шашу, трэсьці перастала – і ён упершыню за гэты час усьміхнуўся. Паглядзеў на іх у люстэрка задняга агляду, але ні Лёччык, ні Лёся не ўсьміхаліся, і бацька зноў зрабіўся сур’ёзны.

“Не спыніць, не стрымаць… Галодныя? А, Лёччык?” – запытаўся ён. – “Нічога, хутка мы прыедзем у бясьпечнае месца, а там…”

“Шкада, мы з табой не падумалі”, – сказала Каця, павярнулася і пагладзіла Лёччыка па галаве. Лёччыку гэта не спадабалася. Быццам гэта яна перад бацькам так выпіналася, жанчына з жоўтымі валасамі і вачыма, якім так і карцела ўцячы зь яе прыгожага твару. Каця дала Лёсі пакет чыпсаў – яны ня сталі іх есьці, так і ехалі: Лёся з пакетам у руцэ, і Лёччык, напружаны, утаропіўшыся ў акно. Там адна за адной праносіліся вёскі, мястэчкі, зноў вёскі – падобныя да выстаўленай на траву старой мэблі, якая чакае, што зараз, адпачыўшы крыху, яе схопяць дужыя рукі і пацягнуць угару па сходах. Там-сям на дарогах сядзелі людзі, расклаўшы проста на ўзбочынах яблыкі, ягады – “Я галодны”, сказаў раптам Лёччык, і бацька ледзь ня скінуў хуткасьць, каб спыніцца ля купкі такіх гандляроў, што тырчалі проста пад сонцам у сваіх брудных панамах. “Ты што?” – крыкнула Каця, – “Нам нельга спыняцца! А ты чыпсаў паеж! Вунь жа чыпсы!”, і іхная машына аддыхалася, зараўла і паляцела далей па шашы.

Але ўсё роўна было адчуваньне, што яны едуць усё павальней і павальней... Лёччыку нават падавалася, што прыдарожныя гандляры пасьпяваюць зазірнуць яму проста ў вочы. Каця заўважыла гэта і сказала бацьку: “Можа, ім на падлогу легчы? Іх жа запомніць могуць, вунь якія вочы ў гэтых, як радары!” Бацька прамаўчаў. Лёччык глядзеў на ўсе гэтыя сьлівы, грушы, чарэшні, суніцы, грыбы, якія ніхто не купляў – яны выглядалі так, быццам чакалі разам зь людзьмі на папутку, якая давязе іх да райцэнтру. Калі б я быў за стырном, я ўзяў бы вунь тое вядро, падумаў ён. Зь вішнямі. І пасадзіў бы на Каціна месца. І высадзіў бы вядро там, дзе яно скажа. А можа, і ня высадзіў бы. Адвёз бы ў лес і зьеў. І выкінуў бы пустое вядро ў возера, наклаўшы туды камянёў. І ніхто б нічога не даведаўся. Ён зірнуў на Лёсю – і падумаў, што вось хто-хто, а яна яго разумее. Бяз словаў.

“Трэба было ім нейкую гульню ўзяць, цацкі”, – сказала неспакойная Каціна патыліца. – “Або мульцік які запісаць на твой лэптоп. Яны ж занудзяцца зусім. Яшчэ ж ехаць і ехаць!” Яна трымала на каленях вялікую мапу і цяпер рабіла выгляд, што занятая яе вывучэньнем.

“Каця!” – мякка прамовіў бацька. – “Зразумей. Гэта ня тыя дзеці…”

Адной рукой ён дастаў з бардачка кнігу, і Лёччык зь Лёсяй прагна пацягнуліся да яе – так, што ледзь не парвалі. Гэта быў нямецкі “Атлас аўтамабільных дарог Эўропы” 1939 году. Яны прысунуліся адно да аднаго і з захапленьнем пачалі гартаць. “Глядзі, глядзі! Тут польскія назвы закрэсьленыя!” – крыкнуў Лёччык. “Пункт адпраўленьня – Брэслаў!” – прапанавала Лёся. “І ў Данцыг!” – сувора папярэдзіў яе Лёччык. “Окэй”. І яны пачалі вадзіць па мапе пальцамі, уголас чытаючы назвы. Гэтая справа заняла ў іх з паўгадзіны. Потым Лёччык заўважыў, што Лёся сьпіць у яго на плячы. Ён зірнуў у акно і пабачыў ваўка.

Сказаўшы шчыра, гэта быў не зусім воўк. Іхную машыну абганяў вялікі джып, і ў джыпе, за сьпінамі двух дарослых, сядзеў сабака і глядзеў на Лёччыка, быццам спрабаваў яго запомніць. Сабака, шэра-руды, каржакаваты, зь цягліцамі, што хадзілі ходырам па баках напятай шыі, з ашыйнікам, які колка блішчэў на імклівым шасэйным сонцы, і вушамі, якія стаялі тарчма. Вочы ў сабакі былі разумныя-разумныя.– а побач з сабакам сядзеў хлопчык у майцы без рукавоў і паказваў Лёччыку нехарошыя знакі. Усё гэта працягвалася мо якую хвіліну, джып няўхільна абганяў іх на гэтай шырокай дарозе, якая паступова ўздымалася да высокага празрыстага неба, цягнучы за сабой жоўтыя, як Каціны валасы, навакольныя палі. І тады Лёччык зрабіў вачыма кароткі рух, быццам падміргнуў сабаку, але не заплюшчваючы вока, а толькі скасавурыўшы яго – і сабака таргануўся маланкава ды схапіў хлопчыка зубамі за голае плячо. Зларадны рот раскрыўся так шырока, як мог, хлопчыка нібыта вывернулі да самых гляндаў, перад вачыма ў Лёччыка зрабілася чырвона, як калі загараеш пузам дагары – а далей ён нічога ня бачыў, джып абагнаў іх, рвануўся наперад, і тут жа нацягнутая струна хуткасьці лопнула, джып завіхляў і спыніўся ля ўзбочыны.

А іхная кампанія усё так жа ляцела наперад. Бацька нічога не заўважыў – ён пазіраў на Кацю, а яна адказвала яму нейкімі дзіўнымі позіркамі, і Лёччык падумаў, што гэтым дваім наперадзе цяпер дужа хочацца, каб і ён таксама праваліўся ў сон. Іх жа ажно трасе абаіх, думаў сказаць Лёсі Лёччык, аднак яна спала, а будзіць яе не хацелася. Двое дарослых пагойдваліся на пярэдніх сядзеньнях, ап’янелыя ад хуткасьці і небясьпекі. А п’яным нельга садзіцца за стырно. Лёччыку карцела ўсё гэта сказаць – ды ён зразумеў, што і сам даўно ўжо дрэмле.

“Не забудзь павярнуць”, – сказала бацьку Каця і аблізала вусны.

І тады яны збочылі на лясную дарогу – і тут Лёся прачнулася. Паглядзела на мокрую пляму, якая расплылася на Лёччыкавай футболцы, неўразумела паўзіралася ў акно.

“А дзе авадзень? Той, тоўсты?”

І праўда, яго даўно не было чуваць. “Падох”, – сказала Каця. – “Задуха”.

А сама не дазваляе адчыняць вокны. І бацька яе слухаецца.

Асфальт неўзабаве скончыўся. А потым пачалася сапраўдная гайданка. Можна было падумаць, што яны вярнуліся ў тое месца, адкуль пачыналі сваё падарожжа. Але лягер быў цяпер далёка. Немагчыма было сказаць, у якім баку. Хаця Лёччык ведаў, што варта яму захацець, і ён яго адшукае. Проста падыме галаву так высока, як можа – і тады пабачыць. Акіне позіркам усю краіну, усе вёскі, мястэчкі і гарады, і рана ці позна натрапіць вачыма на браму з пратубэранцамі. Месца, дзе іх лячылі ад чагосьці – і ня іхнай справай было ведаць, ад чаго.

За гэтай брамаю, пэўне, ужо заўважылі іхную адсутнасьць. Конкурс адмянілі, і важатыя знайшлі дзірку ў сятчастай агароджы. Ходзяць па лесе, крычаць, перакідваюцца рэхам, як мячыкам, мацаюць вачыма кару на дрэвах, прымятую траву, дасьледуюць павуціньне. Абяцаюць, што ня будуць нікога прывязваць, калі яны зь Лёсяй адгукнуцца. Ня трэба было яму забіваць таго авадня. Трэба было пасадзіць у нейкую скрыначку – і ён дакладна паказаў бы ім дарогу назад. Аднак, што праўда, ніякай скрыначкі ў Лёччыка не было. Толькі футболка, парваная на плячы, шорты і басаножкі. І на Лёсі тое самае. Амаль аднолькавае адзеньне. Толькі ў Лёсі шорты белыя, а ў яго – сінія. Сінія, сінія, здымі… Не здыму. І больш нічога. Сьпякотнае стаяла лета.

І тут машына заглухла і спынілася.

Усе паглядзелі на бацьку – а ён, здаецца, быў толькі рады. “Ня ведаю”, – сказаў ён у адказ на запытальна ўзьнятыя Каціны бровы. – “Я ж казаў, я нічога не разумею ў машынах”.

“Да месца яшчэ кілямэтраў сто”, – сказала Каця.

“Ніхто ня бачыў, як мы сюды павярнулі”, – сказаў бацька, гледзячы проста перад сабой, і паклаў руку ёй на калена. – “Абсалютна пустая шаша. Я знарок прасачыў. Ніводнай машыны”.

“Але што мы…” – пачала Каця. – “Ну, ладна”.

Ладна – гэта на Языку. Лёччык і Лёся ведалі гэтае слова. Яны пераглянуліся. Машына стаяла, выдзяляючы ў паветра амаль што бачную цеплыню, унутры яе нешта ціха пацоквала, яна неяк на дзіва лёгка ўпісалася ў навакольны краявід, загарадзіўшы сабой вузкую лясную дарогу: гальлё калыхалася над самым дахам, і шышкі глядзелі ім у вокны, а на капот села нейкая птушка, і ўспырхнула, як толькі ўздрыгнулі дворнікі, зь якіх пасыпалася ігліца. Бацька адчыніў вокны. У машыну, якая ўсё яшчэ пахла незнаёмай Лёччыку, чужой, трывожнай раніцай, адразу ж запоўз водар нагрэтага сонцам лесу. Запоўз, заняў сабой увесь салён. Гэта быў іншы лес. Зусім іншы лес, чым той, які яны месяцамі бачылі зь Лёсяй празь сетку.

Яны выйшлі, задаволена крэкчучы. Лёся пацерла сабе азадак. “Ну што, давайце я вас абдыму, мае любыя!” – сказаў бацька, але Лёччык і Лёся бачылі, што ён думае зусім не пра іх. Таму яны не варухнуліся, а бацька, так і не абняўшы іх, паказаў на сьцежку, што вілася ў гушчары: вузкі праход пад нізка навіслым гальлём, як пад апушчанымі сьцягамі:

“Глядзіце, колькі чарніцаў. Налятай!”

Лёччык і Лёся недаверліва нахіліліся да зямлі. І чарнічнік павёў іх па сьцежцы, а адтуль на ўзгорак, у сапраўднае чарнічнае каралеўства. Чарніцы, чмурыцы, чарнадур. “Прапаную Тардэсільяскую дамову”, – пасьпешліва сказаў Лёччык, засунуўшы ў рот першыя ягады з гэтай зялёнай, сіняй, чорнай, залатой, загадкавай Індыі. “Згодная”, – кіўнула Лёся. – “Усход ад гэтага мэрыдыяну мой!” І яны ўпалі на калені, раскрыўшы раты, і папаўзьлі кожнае ў свой бок.

…Маю сястру зьелі ваўкі, сказаў Лёччык апошні раз і адплюшчыў вочы. І тут жа страшная зялёная сіла зьбіла яго з ног, і ён паваліўся тварам у мох, а яна біла яго пяткамі і пальцамі ззаду сьціскала горла. Здымі, прахрыпеў ён.

“Гэта цябе зьелі, зьелі і выплюнулі”, – сказала Лёся, цяжка дыхаючы, але паслабляючы нарэшце хватку. – “Ты ўвесь у ваўчынай сьліне. І ў страўнікавым соку. Напаўператраўлены, абгрызены, мокры. Фу!”

“Сама ты мокрая! Ты вечна мокрая!” – прамармытаў Лёччык. Здаровая якая сястра, як наваліцца – дык адчуваньне, быццам жыўцом цябе закопваюць. Гэта ўсё лягер. Вітаміны. Сьвежае паветра.

“Паглядзі, што ты мне тут панапісвала!” – закрычаў ён, а лес узяў ягоныя словы і панёс кудысьці, быццам Лёччык нічога не казаў. Аддай мне голас, лес. Аддай мне лес, голас.

“Што? Дзе?”

“Вось, тут”, – і ён паказаў на сваю футболку. На ёй і праўда густа сінелі адбіткі Лёсіных пальцаў, носа і нават вуснаў. Нібыта і праўда яна нешта напісала на белай тканіне футболкі зь дзіркай на плячы. Нейкі даўгі сказ незразумелымі, таямнічымі знакамі.

“Так ужо і не зразумелымі”, – прамовіла Лёся, прыглядаючыся. – “Глядзі, вось тут у мяне атрымалася “б”. А гэта можна прыняць за лацінскае “s“. Гатычным шрыфтам. А тут ужо нейкая глаголіца…”

“Трэба будзе расшыфраваць”, – сказаў Лёччык. – “Здаецца, мяне зараз званітуе.”

“Ташніт”, – засьмяялася Лёся. – “На Языку гэта называецца: у цібя ташніт”.

“Не ў цібя, а цібе”, – няўпэўнена сказаў Лёччык. – “Але я таксама напішу штосьці ў цябе на майцы. Бо ты вось якая чыстая…”

“Ні халеры ня чыстая”, – сказала Лёся. – “Але пішы, браце мой ташніт, пішы”.

І ён расьціснуў у пальцах жменю чарнічын, з роспаччу думаючы, што іх зусім не паменела на гэтым узгорку пасьля іхнага ўварваньня, расьцёр іх, так што пальцы зрабіліся аж чорныя, сеў перад ёй і пачаў пісаць на Лёсінай футболцы, проста на грудзях і жываце.

“Пра ваўкоў пішаш?” – спытала абыякава Лёся, адкінуўшыся на сьпіну і заплюшчыўшы вочы. – “Як жа ў жываце цяпер бурчыць…”

“Ага”, – сказаў заклапочаны працаю Лёччык, не падымаючы вачэй. – “Усё”.

Ён працягнуў ёй руку, і яны падняліся. Пахла блізкім балотам, смачна, як абедам на лягернай кухні. Недзе там, дзе віліся камары, снуючы ў паветры сваё воблака, быў шлях да машыны. Яны прайшлі скрозь камароў, нібы скрозь дым, прыплюшчыўшы вочы, потым пастаялі крыху пад сонечным промнем, які біў проста з найбліжэйшага куста, затым стомлена пацягнуліся па сьцяжыне і выйшлі нарэшце зноў на дарогу, да машыны.

Каця і бацька ўсё яшчэ былі там. Каця прыціскалася шчакой да шкла бакавых дзьвярэй, і рука яе шукала за сьпінай бацьку, а той не даваў сябе знайсьці, прыціскаўся носам да Кацінай патыліцы, набіраў сабе ў ноздры яе жоўтыя валасы, і казаў ёй нешта. Яны былі цяпер як адзін чалавек. І месца для Лёсі і Лёччыка паміж імі не было.

“Я не разумею, што ён кажа”, – сказаў Лёччык.

“ А я разумею”, – адгукнулася Лёся. – “Чакай, я зараз”.

Яна пракралася да машыны, дзьверы якой былі адчыненыя, падпаўзла на каленях з таго боку, дзе не было ні бацькі, ні Каці, і хутка вярнулася да Лёччыка з кніжкай у руках. “Атлас аўтамабільных дарог Эўропы” 1939 году. Маленькі скарб. Лёччык паглядзеў на сястру з ухвалай.

“Ведаеш што, Лёччык”, – сказала Лёся. – “Хадзем са мной у Брэмэн”.

“Хадзем”, – сказаў ён. – “Толькі трэба пашукаць нейкага мяса. Мы з табой будзем ісьці доўга. Вельмі доўга. Да Брэмэну ведаеш колькі адсюль?”

“Зараз скажу”, – Лёся задумалася. – “Кілямэтраў пад тышчу. А ты на чым будзеш граць, калі мы прыйдзем?”

“На костцы”, – сказаў Лёччык. – “Ведаеш, бываюць такія косткі, у жывёлаў і ў людзей, зь дзірачкамі, у якія можна дзьмуць, як у жалейку?”

“Так”, – пацьвердзіла Лёся. – “А я буду біць у ба.”

“Біць у ра”, – сказаў Лёччык.

“Біць у бан”, – сказала Лёся.

Яны ўзяліся за рукі і вярнуліся да іхнага чарнічніку. Было такое ўражаньне, што за гэтыя хвіліны ягадаў тут вырасла яшчэ больш. Высока падымаючы ногі, каб іх не засмактала ў сінюю багну, яны пайшлі ў адваротны ад камароў бок, туды, дзе канчаўся чарнічны сьвет. І неўзабаве іх ужо не было ні на ўзгорку, ні пад ім, ні на мапе, ні пад ёй. І вось ужо двум дарослым людзям, мужчыну з пунсовым тварам і жанчыне з кароткімі жоўтымі валасамі, толькі і засталося, што выпытваць у камарынага воблака, куды ўцякла законна здабытая кроў.

“Лёч-чык! Лё-ся-а-а!”

“У іх галасы, як у Важатых”, – сказаў Лёччык, паскараючы крок. – “Асабліва ў гэтай, з жоўтымі валасамі”.

І тады Лёся засьмяялася. Яна даўно не сьмяялася. І лес засьмяяўся разам зь ёй.

2. У ТРАКТАРЫСТА БЫЛО ШЭСЬЦЬ ПАЛЬЦАЎ

У трактарыста было шэсьць пальцаў. Ці то на правай руцэ, ці то на левай, бацька ўжо ня памятаў. Пяць нармальных, як ва ўсіх людзей, з бліскучымі, чорнымі пазногцямі, цьвёрдымі, як алмаз – а за валасатым мезенцам рос яшчэ адзін, маленькі, худы, сінявата-бледны, які тырчаў убок, і пазногаць на ім быў зусім малюсенькі, белы, дагледжаны. Бацька ня мог адвесьці позірку ад гэтага дадатковага, бонуснага пальца. Па ўсім было відаць, што трактарыст ня можа ім варушыць. Бескарысны, прыгожы, жаноцкі палец. Вырас на руцэ ў чалавека, як пустазельле. Можа, і ня палец зусім, а нейкі нарост. Бацька намагаўся не глядзець на той шосты палец – і ўсё роўна глядзеў, як загіпнатызаваны.

Трактар зьявіўся перад імі на дарозе, як здань. Намаляваўся ў паветры і спыніўся проста перад іхнай машынай. Трактарыст не выходзіў з кабіны, глядзеў на іх з Кацяй, чакаў. Да трактара быў прычэплены даўгі пусты кодаб, у якім, відаць, трактарыст вазіў бярвеньне. Бацька кінуўся да кабіны, замахаў рукамі – і толькі тады трактарыст нехаця зьлез, безь ніякай цікавасьці выслухаў таропкія бацькавы тлумачэньні, палез назад, пачаў размотваць трос. Трактарыст не глядзеў на бацьку, толькі на Кацю, нядобра так паглядаў, насьмешліва, а бацька глядзеў на палец і нічога ня мог з сабой зрабіць. Седзячы на пні, Каця ўтаропілася ў лес, і яму гэта не падабалася. Бацьку хацелася расказаць ёй пра палец. І так і карцела спытаць у трактарыста, як яму жывецца з такім атожылкам на руцэ.

Калі б трактарыст жыў у горадзе, ён мог бы запісацца на апэрацыю. Лішні палец адрэзалі б, на руцэ застаўся б шнар. Але ніхто не глядзеў бы табе на рукі, быццам ты цуд прыроды. Езьдзяць жа і такія трактарысты ў сталіцу. Ходзяць па праспэкце, тоўпяцца на рэчавых рынках, фатаграфуюцца каля помнікаў, заказваюць два па сто і піва ў самых пошлых шынках. Пахнуць недамытай акуратнасьцю. Чаму ён не абрэжа гэты абрубак? Задорага? Баіцца хірургаў? А ты не баішся? А ты лёг бы пад ножык? Адкладае на потым, на заўтра, на канец жыцьця? Ці – ганарыцца ўпотай? Бо трэба ж хаця б чымсьці быць непадобным да іншых? Карцінкай у шкле кабіны: ва ўсіх там бабы голыя, а ў яго – партрэт каратыста з чорным поясам?

А можа, ён ужо наважыўся. І заўтра, колючы дровы, прыме сто грам, закусіць цёплым, намазаным сонцам памідорам, пакладзе палец на бервяно, адвядзе вочы і – усё. Толькі мянушка застанецца.

“Што?” – сказаў трактарыст, папляваўшы на далоні. – “Панясьлісь?”

Трактарыст закурыў, стоячы на падножцы, трактар запыхкаў, загуў, аб’ехаў машыну, ломячы кусты. На тое, каб падчапіць іх, разьвярнуць і дацягнуць да бліжэйшае вёскі, пайшла цэлая гадзіна. Пра дзяцей, пра тое, як ён і Каця некалькі гадзін блукалі па лесе і, забыўшыся на асьцярожнасьць, сарвалі сабе галасы, пра тое, як заблудзілі і ім самім давялося шукаць машыну, бацька трактарысту нічога не сказаў. І вясковы майстар, які за некалькі хвілін вярнуў іхную зьдзічэлую, запыленую машыну ў прытомнасьць, таксама не выклікаў у бацькі даверу. Ён ужо нікому ня верыў, апрача Каці. А Каця маўчала і хмурыла бровы. Жоўтавалосая, з чорнымі насупленымі бровамі і тонкім носам, яна чагосьці баялася, і гэта было так непадобна на ўчорашні вечар, калі яны апошні раз абмяркоўвалі ўсе падрабязнасьці і магчымыя пасткі, і на раніцу, калі яны выехалі з гораду, халодныя і ўпэўненыя, як жалеза. І на ноч, калі Каця была такой пяшчотнай, як ніколі. Ён сьціснуў зубы, каб не даваць волю сьлязам. Каця моўчкі заплаціла майстру і трактарысту, і яны зноў выехалі на шашу, якая зьдзекліва павітала іх ужо знаёмымі знакамі і ўказальнікамі.

“Колькі ты ім дала?”

“Якая розьніца”.

Да хутару, схаванага ў балотах і не пазначанага ні на воднай мапе, куды ён зьбіраўся прывезьці дзяцей, адсюль і праўда заставалася кілямэтраў пад дзевяноста. Але хутар на сёньня адмяняўся – які быў сэнс туды ехаць: бязь Лёччыка, бязь Лёсі, без таго, дзеля чаго яму хацелася дзейнічаць, жыць, змагацца. Блуканьне ў лесе змарыла іх з Кацяй так, што яны пачалі засынаць, добра яшчэ, што ў яго неўпрыкмет абгарэла шыя, і ён ня мог дакрануцца ёй да сядзеньня.

За вокнамі цямнела. Дзень зрабіўся карацейшы. У гэты час плянавалася ня толькі даўно быць на хутары, але і распаліць вогнішча, пакарміць дзяцей, абняць іх і сьпяваць усім разам, седзячы на беразе возера, якую-небудзь іхную любімую песьню. І каб галава ляжала на Каціных каленях, і каб зоркі над галавой, а галасы Лёччыка і Лёсі зусім блізка, над вухам. А далей… Далей ён пакуль не прыдумаў.

“Захварэў мой мілы коцік,

Наракае на жывоцік…”

Або гэтую – пра Уліса: “будуць сакатаці, што сыночку даці”… Бацька пачаў напяваць сабе пад нос, чакаючы, што Каця падхопіць. Не падхапіла. Стамілася. Дзень быў цяжкі.

На ўдалечыні яшчэ сьветлае, фальшыва-бадзёрае неба выпаўз месяц. Паехаў за імі, не адстаючы, але трымаючы дыстанцыю. Адзінокая фара. Месяц – гэта матацыкл. Напэўна, такі мае на падворку той лясны чалавек з шостым пальцам. Месяц – начны, нябесны матацыкліст, які едзе ў туман і зьнікае за паваротам на Новы Дзень. Як добра ён прыдумаў. Месяц…

У ягоным суправаджэньні яны дабраліся да мястэчка, праехалі, асьцярожна намацаўшы фарамі, мост. Вуліца 17 верасьня. Плошча Леніна – якога нідзе не было відаць. Касьцёл, царква, Дом культуры. Аўтастанцыя, на якой стаяў самотны мікрааўтобус. Тоўсты мужык, які круціўся побач, правёў іх поглядам і працягваў цярпліва выглядаць у раньніх прыцемках магчымых пасажыраў.

“Спыніся”, – сказала Каця.

Ён усьміхнуўся ёй і плаўна павярнуў да касьцёлу, адкуль вуліца сыходзіла да ўскраіны. Дзесьці там мусіла быць запраўка. А потым паесьці, паспаць у машыне, набрацца сілаў – і вярнуцца ў той лес. Дзе на сухім гальлі і ігліцы даўно высах ягоны маленькі, вільготны, белы сьлед. Па ім цяпер нехта паўзе, перабіраючы ўсімі сваімі нагамі-рукамі. Шастапалае, васьміпалае, дванаццаціпалае.

“Спыніся, я сказала!”

Ён прытармазіў, Каця выйшла, закінула на сьпіну заплечнік. Потым вярнулася і хутка пацалавала яго ў лоб.

“Ты ж і сам разумееш, што нічога ня выйдзе. Я вяртаюся дамоў. Прабач”.

“Каця!”

“Спадзяюся, ты іх знойдзеш. А я не магу так больш”.

І яна пабегла праз вуліцу да мікрааўтобуса. Ён машынальна крануўся зь месца і круціўся па плошчы, там, дзе мусіў тырчаць ленін, вакол елак і пустога пастамэнта. Так і круціўся, марнуючы паліва, забыўшы прыбраць з твару ўсьмешку.

Круціў мястэчка ў руках, як стырно. Як школьнікі круцяць асадку, як забойцы нож, як настаўнікі ўказку, як вандроўнік – свой тонкі посах. І мястэчка паслухмяна круцілася. Карусэль, карусэль, хто пасьпеў, той прысеў.

Круціліся ліхтары. Круціліся парэнчы на ганках. Круціліся нізкія парканы. Круціліся елкі і шыльды, якія сьвяціліся ў прыцемках, усё больш густых і шматзначных. Яму пачулася нейкая музыка, толькі ягоная музыка, мэлёдыя на чатыры чвэрці, у якой было ўсё: і калыханка, і нейкі джаз, і местачковы блюз, і славянскі базар.

Сэканд Хэнд. Тавары з Еўропы.

Престиж. Магазин сантехники.

Зоомир.

Кафэ Лагуна.

Сэканд Хэнд. Престиж. Магазин сантехники. Зоомир. Кафэ Лагуна. На іншую перадачу, ды на газ. І яшчэ газу. Вясёлага газу, ад якога хочацца сьмяяцца і адпусьціць стырно. Сэканд, Кафэ, Зоомир, престиж, лагуна, сэканд. Сэканд мір, факінг сьвет. Як яна магла? Як яна магла кінуць яго тут, у той момант, калі патрэбная яму як ніколі? Калі ён хацеў пабыць адзін, яна заўжды была побач, як цень – не прагнаць. А цяпер…

На імгненьне яму здалося, што ў сьвятле фараў проста перад ім узьнік Лёччык, і бацька рэзка затармазіў. Але гэта быў нейкі падлетак, зусім п’яны, ён нешта крычаў… бацька асьцярожна аб’ехаў яго і выруліў на суседнюю вуліцу, прапусьціўшы перад сабой міліцэйскі ўазік. Яму захацелася напіцца. Як некалі. Так, каб час спыніўся, каб нічога ня памятаць.

Крадучыся, ён ехаў па вуліцы імя нейкага невядомага яму дзеяча, вуліцы, якая відавочна не заслугоўвала такога яркага асьвятленьня. Людзей амаль не было відаць, толькі на ганку рэстарацыі “Император Павел” стаяў натоўп, сукенкі жанчын блішчэлі ў сьвятле ліхтароў, ненатуральна белыя, зь нездаровым лікравым сьвячэньнем кашулі мужчын існавалі асобна ад нябачных у цемры штаноў, і здавалася, што каля жанчын кружляюць адны торсы, расшпіленыя на грудзях прывіды. З шырока адкрытага рота рэстарацыі даносіўся голас нейкага масавіка-зацейніка, гістэрычны голас, які чвякаў у калёнках і вылятаў на вуліцу, далёка ў двары невысокіх, на два паверхі, застылых у сутоньні дамоў.

Нечакана рухавік сказаў нешта і заціх. Машына паволі кацілася па вуліцы, і цяпер можна было нават разабраць галасы тых, хто баляваў у рэстарацыі. Бацька высунуў у акно твар. Адразу за рэстарацыяй быў будынак з надпісам “Гасцініца”, цёмны, з кропкай настольнай лямпы ў фае, і каля яго стаялі голыя фанерныя шчыты, аточаныя клюмбамі. У гэтыя клюмбы ён мякка ўткнуўся коламі – і машына спынілася.

Ён заплаціў зусім сьмешную суму – тым больш сьмешную, што грошай у яго заставалася хіба на тыдзень, ня больш. Трэба было ехаць за тым мікрааўтобусам, дагнаць яго, перахапіць – можа, яна абдумалася, можа, ужо шкадуе, што кінула яго тут. Але даверу да Каці ён больш не адчуваў – і да таго ж ня ведаў, у якім напрамку яна паехала. У сталіцу? Да бацькоў? А можа, у Вільню, да якой адсюль было рукой падаць?

Адміністратарка Гасьцініцы, жанчына Кацінага ўзросту, і сама нейкая пародыя на Кацю, пазяхнула і перасунула яму ключы – быццам зрабіла ход у нейкай настольнай гульні.

“Бумагу туалетную будете брать?”

Ён паглядзеў на адміністратарку з жахам.

“Я говорю, бумагу брать будете? В стоимость номера бумага не входит!”

“Не!” – ён замахаў рукамі. – “Не!” Выйшла занадта эмацыйна, але ён ня мог стрымацца. Яна паціснула плячыма.

“Тут ёсьць яшчэ… людзі?”

“Нет. Только москвичи, ваши соседи”.

Словы пра туалетную паперу ён адразу ж прыгадаў, калі адамкнуў расхістаны замок і ўключыў сьвятло. Цьмяная лямпачка асьвяціла панылы, цесны пакой, жоўты, як кветкі ў руках Маргарыты. За ружовымі фіранкамі чуліся вясёлыя галасы наведнікаў “Императора Павла”. Ля сьцяны стаяў ложак, па-салдацку засьцелены запранай, зацыраванай, сірочай бялізнай. На прасьціне цямнела вялікае кляймо турэмнага колеру зь нечытэльнай абрэвіятурай. Зашмальцаванае лякаванае дрэва ложка ўбога паблісквала і нагадвала пра тое, што добра спаць – значыць марнаваць працадні. На канцылярскім стале, па-майстэрску зробленым зь іншых канцылярскіх сталоў самага рознага ўзросту і колеру, стаяла ідэальна чыстая попельніца, у якой хацелася ўтапіцца. А з кута на бацьку глядзеў спадылба чорны тэлевізар. Хочаш, паваражу? – казаў ён. Уключы мяне, загадваў ён. Ты памрэш, абяцаў ён. Ты ўжо памёр, канстатаваў ён.

У пакоі пахла надзейна схаванымі шкарпэткамі, патрыятызмам і хлёркай. І ва ўсім гэтым быў дух такой галечы, такой непавагі і такой роспачы, што бацька нават ня стаў садзіцца – так і замёр, стоячы проста пад лямпачкай, у якой танчыў на сваіх вуглях яе стомлены раб, маленькі, танюсенькі залаты чалавечак. Нават лінолеўм пад нагамі адчуваць было непрыемна – ён ляжаў крыва і напаўзаў на прагнілы плінтус, як садраная насьпех шкура вялікай і хворай жывёліны.

Гасьцініца, каб паміраць. Усё тут гаварыла зь ім, пасьпешліва, навыперадкі, гаварыла пра ўбоства і асуджанасьць, пра тое, што нічога не атрымаецца, выйсьця няма і ня будзе. Гатэль для тых, хто вырашыў сысьці з жыцьця. Таму туалетная папера і “не ўваходзіць”. Нашто самагубцам папера? Можа, ім яшчэ сьметніцы паставіць, і вільготныя сурвэткі на стале пакінуць? Мёртвыя ня какаюць.

Бацька падумаў, што гэтая гасьцініца ў мястэчку – ідэальнае месца для расчараваных паэтаў і мастакоў, якія бавяць сваю апошнюю ноч. Калі ў вялікім горадзе, ва ўтульнасьці і неспакоі іхных кватэраў цяжка прыняць рашэньне – дык тут і праўда адразу ж разумееш, што ў цябе нічога ня выйшла і ісьці далей ня мае сэнсу. Прытулак для зьнявераных. Можна ўявіць сабе, як гэта – прачынацца з пахмельля ў гэтым пакоі восеньскай раніцай, калі яшчэ не ўключылі ацяпленьня і нудны дождж залівае шыбіны. Менавіта тут жыве і працуе яна – безнадзейнасьць. І ў яе руках ключы ад усіх пакояў.

Ён выскачыў з пакоя, спусьціўся ўніз, адміністратарка ўсё так жа нерухома сядзела пад сьвятлом настольнай лямпы, нібы надзеўшы яе сабе на галаву. У “Императора Павла” ён узяў сабе гарэлкі – тут гулялі штосьці, можа, нават вясельле: і кожны з гасьцей мог быць жаніхом або нявестай. Але яго пасадзілі і прынесьлі столькі хлеба, што ім можна было накарміць усіх тутэйшых галубоў, і салата была досыць смачнай, і крумканьне галасоў пасьля першых ста грамаў сышло некуды на той бок сэрца, і ўжо ня так раздражняла. Ён схадзіў пакурыць, пастаяў воддаль нейкай кампаніі, якая пазірала на яго з інтарэсам, але без варожасьці. Вярнуўся, сеў, замовіў яшчэ гарэлкі – дзіўна, ён прайшоў скрозь натоўп, не дакрануўшыся ні да воднага локця, ні да воднай сьпіны або рукі, быццам усіх гэтых людзей ён выдумаў сам.

“Дзевачьку не хаціце?” – спытаў нехта, нахіліўшыся да ягонага вуха, і бацька зноў, як нядаўна, у гасьцініцы, замахаў рукамі, так і не разглядзеўшы, хто зьвярнуўся да яго з прапановай. Давялося аддыхацца, супакоіцца, перш чым зноў узяцца за кілішак. Дзевачька – а ён і праўда ўявіў сабе дзяўчынку. Малое такое дзяўчо, зьмерзлае, галоднае, з агромністымі вачыма, у кожным зь якіх стаяў ён сам, п’яны, з бліскучай ад тлушчу ніжняй губой. Яму нельга шмат піць, заўтра трэба нешта зрабіць, знайсьці грошы, разабрацца з машынай, вярнуцца на лясную дарогу, ісьці ў гушчар, які ня мае ні адрэсы, ні сьценаў, ні вокнаў. Шукаць Лёсю і Лёччыка, знайсьці і давесьці задуманае да канца – уратаваць сваіх дзяцей. Дзевачька… Дзяўчынка. Дзяўчынка – слова чыстае, як вада, дзяўчынка можа быць толькі дачкой, сваёй або чужой. Гэта на Языку дзевачька – істота з ухмылкай, з коштам на грудзях, працавітая жанчына, прадукт. Мова расстаўляе свае пасткі, мова наогул. Ва ўсім, калі задумацца, была вінаватая толькі яна – мова.

Ён вярнуўся ў гасьцініцу і, скаланаючыся ад непазьбежнасьці вяртаньня ў непрытульны пакой, адамкнуў дзьверы. Недзе за сьцяной хадзілі масквічы, хадзіла іхнае маскоўскае мэтро, хадзілі куранты, хадзілі ходзікі і хадакі. Што робяць тут масквічы? Езьдзяць па лясах, прыглядваюць сабе лецішчы, гойсаюць па навакольлі, няўлоўныя, бо як можна злавіць расею. І цалкам магчыма, што заўтра, едучы па шашы, яны падбяруць дваіх малых, што будуць брысьці па ўзбочыне – пасадзяць у сваю машыну, палятуць на ўсход, пасьмейваючыся з маўчаньня гэтых загарэлых, непрыветных дзяцей; кожная расейская машына – прасторная, як Сібір, небясьпечная, як невядомасьць.

Бацька заскрыгатаў зубамі. Гарэлка дагарала ў ягоным нутры, а падкінуць дроваў не было як. Заўтра. Ужо заўтра. Хутчэй бы прачнулася гэтае нікому не патрэбнае мястэчка. Хутчэй бы зноў пайшоў час.

Ён лёг тварам на падушку.

А дзе ж твая дочка?

Думкі пра Лёсю былі лёгкія і крывавілі, і ён аддаўся ім з салодкім болем – і вось ужо дазволіў Лёсі самой стварыць сабе навакольле. Ён ляжаў і прыдумляў Лёсі будучыню.

І пакрысе перад ім узьнік вобраз вялікага гораду, дзесьці за мяжой. Ён уявіў, як Лёся, ужо зусім дарослая, можа быць, студэнтка, апранутая зусім па-замежнаму, прыгожа і трохі неахайна, уся ў цёмна-сінім, стаіць на ўзгорку і ўзіраецца ў каляровую дахоўку сьпічастых стрэхаў. А побач зь ёй хлопец, на выгляд – сапраўдны іншаземец.

Бацька ўявіў іх так ясна, што нават пачуў галасы. Галасы з будучыні. Яны гаварылі па-замежнаму, але бацька ўсё разумеў.

“Беларусь”, – картава кажа гэты малады замежнік, выцягнуўшы вусны трубачкай. – “Што ты рабіла там, на радзіме? У цябе там бацькі?”

“Так”, – ківае Лёся. – “Бацька. І брат”.

“А маці? Чаму ты маўчыш? Добра, маўчы, калі хочаш…”, – кажа хлопец, уважліва разглядваючы Лёсю. – “А што ты рабіла на радзіме? Чым займалася?”

“Спачатку я маўчала і хадзіла ў школу. А потым лячылася”.

“Чаму ты маўчала? Ты маеш на ўвазе – ты была маўклівая? Як жа ты яшчэ кепска гаворыш па-нашаму, Лё! Ну, не крыўдуй. Што, праўда маўчала? Чаму?”

“Я маўчала не з усімі”, – кажа Лёся, зь цяжкасьцю расьціскаючы вусны. – “ Я гаварыла з бацькам”.

“Ён біў цябе? Гвалціў?” – пытаецца ён пасьля доўгай паўзы.

“Не. Ён сьпяваў са мной”.

“Прабач. Я не хацеў сказаць благога пра твайго бацьку. А чаму ты не гаварыла зь іншымі?”

“Мне было нельга. Быў Язык. Усе гаварылі на Языку. Бацька сказаў, што нам нельга гаварыць на Языку. Таму лепш было маўчаць. Яны думалі, што я зусім ня ўмею гаварыць”.

Ягоны твар апынаецца зусім блізка ад ейнага. Ягоныя вочы такія наіўныя, думае бацька. Ён гатовы паверыць ва ўсё.

“ І што было потым? Ад чаго ты лячылася?”

“Ад маўчаньня”.

“Ах, ну што за лухта”, – ускліквае ён з палёгкай. – “Вечна ты са сваімі загадкамі. А цяпер ты гаворыш на Языку? Можаш на ім гаварыць?”

“Навошта?” – не разумее Лёся. – “Цяпер я гавару з табой. Нашто нам Язык?”

“Добра, а потым? Што было потым? Цябе вылечылі?”

“Потым бацька забраў нас. Мы доўга ехалі, потым ішлі празь лес і сьпявалі. І вось я тут”.

“Паслухай, не прыкідвайся”, – злуецца хлопец. – “Ты добра гаворыш па-нашаму. Ты лепш за ўсіх скончыла курс”.

“Тое, што я кажу, праўда”.

“Паслухай, Лё, я усё-ткі твой жаніх. І я цябе каха-а-ю”…

“Ну, добра”, – кажа Лёся, недаверліва вывучаючы ягоны твар. – “Калі хочаш, я нешта табе раскажу. Але я ня надта люблю пра гэта згадваць”.

“Ты хочаш расказаць мне пра сваіх мужчын?”

“Які ж ты дурны”, – моршчыцца Лёся. – “Адзін сэкс у галаве. Не. Не пра мужчын. Пра тое, што я прачытала аднойчы, калі да мяне трапілі рэчы майго бацькі.

Тады я мела іншае імя. І вакол былі зусім іншыя людзі.

Наш бацька забараняў нам гаварыць на Языку. На гэтай мове, казаў ён, і моршчыўся, вось так, і з агідай цягнуў гук “э”, як некалі ў лягеры цягалі за вушы майго брата, і мне даводзілася бегчы і лупіць іх, нагамі, крэслам, вядром, рэменем – усім, што трапіцца пад руку. На гэ-э-этай мове… І мы замаўкалі. Нам таксама было агідна, як і яму. Пра тое, хто такі Нязнайка, я даведалася, калі мне было шаснаццаць. Можа, мне і расказвалі, але бацька забараняў мне іх слухаць. І пра Чабурашку я нічога ня ведала. І пра тое, як гайдаецца блакітны вагон. А хто такі Айбаліт, я дагэтуль цьмяна сабе ўяўляю. Я ведаю, што ён быў лекар. Але я не магу ставіцца да лекараў так… Так… ”

“Як так?”

“Лекар для мяне – нехта іншы… Калі ён сапраўдны, ён не ратуе, ён… Ты ведаеш, хто такі Айбаліт? Ну і маўчы. У вас такога няма. У маім жыцьці быў толькі сапраўдны лекар, але вельмі добры. Ён мог усё. Але ён не пасьпеў скончыць лячэньне. Я так і прыехала сюды – нявылечаная. І спачатку мне было ня надта лёгка. Але ведаеш, там, у лягеры, нам давалі такія вітаміны…”

“Харчовыя дадаткі? Наркотыкі?”

“Не. Не перапыняй, калі ласка. Цяпер я думаю, што гэта дзякуючы ім я змагла тут застацца. Паступіць у каледж, знайсьці працу, сустрэць цябе.

Аднойчы мне прыйшоў пакет з радзімы. Гэта былі рэчы майго бацькі. Ён вёў дзёньнік – ведаеш, як усе гэтыя людзі таго часу, якім не прыходзіла ў галаву завесьці акаўнт у сацсетках. Ён вёў такі дзёньнік, проста пісаў у сваім лэптопе, звычайны тэкставы файл… ну, уяві сабе, што гэта быў проста дзёньнік пад замком, дзе ўсё відаць толькі табе. І ўсё. Я прачытала. Гэта было вельмі цікава. Толькі ведаеш…”

“Што?”

“Мне падалося, ён пісаў не пра мяне. Па нейкую іншую дзяўчынку. І пра іншую краіну. Не пра тую, адкуль я прыехала. Напэўна, хаваўся”.

“Зразумела”, – сказаў яе жаніх досыць няўпэўнена.

“І там чамусьці няма ні слова пра майго брата. Калі хочаш, я табе пачытаю. Гэты тэкст у мяне заўжды з сабой. Хочаш? Праўда, гэта будзе пераклад. А пераклад – гэта помста мове за тое, што яна нарабіла… За яе бясконцасьць і за яе магутнасьць.”

“Нешта я зноў цябе не разумею. Па-нашаму нельга так сказаць. Сьмешна гучыць. Помста мове. Ха-ха. Прабач”.

“Калі б ты меней сьмяяўся, дык, можа, больш зразумеў бы. Слухай. Будзе цяжка, але я паспрабую табе перакласьці”.

3. ЯК І БОЛЬШАСЬЦІ ДЗЯЎЧАТАК У ГЭТЫМ УЗРОСЬЦЕ, ЁЙ НЯ НАДТА ПАДАБАЕЦЦА ЯЕ ІМЯ.

“Як і большасьці дзяўчатак у гэтым узросьце, ёй ня надта падабаецца яе імя. Прызналася мне надоечы за сьняданкам, апусьціўшы вочы, запіхнуўшы за шчаку ладны кусман бутэрброда з арахісавым маслам. Я ўсё жыцьцё чамусьці думаў, што яно салодкае, як мёд – усё з-за цукерак грыльяжных, якія так любіў у дзяцінстве (часам, калі ясі гарачае, здаецца, тыя арэхі дагэтуль тырчаць у зубах). І вось яго пачалі прадаваць і ў нас. Дурны мужык, як варан. Яно ж салёнае, гэтае масла, салёнае, быццам шпроты ў цукры. А яе вось хлебам не кармі – дай паласавацца. Хітрая.

Сьнедалі таропка, як заўсёды. Грымела музыка, мы заўжды гучна ўключаем музыку, калі хочам пагаварыць, музыку бяз словаў – і тут яна прызналася мне, што хацела б, каб яе звалі зусім, зусім іначай. Яна гаварыла з поўным ротам, гаварыла, плакала і жавала, бо і не прызнацца не магла, і страшна было, а калі пражоўваеш словы, то і адказнасьць за іх нібыта ўжо меншая. Толькі дзеці гэтак умеюць. Так і не сказала, якое з імёнаў падаецца ёй прыгожым. Але я бацька, я ведаю і безь яе, мне паложана. Ведама ж, яна хацела б, каб яе звалі… Ну, напрыклад, Ярына. Ці Карына. Ці Аксана. Красанна. Сьняжана. Крака-срака-жана. Язык зламаць можна. Вымаўляючы іх, як ніколі выразна адчуваеш, што яны – ня нашы, адчуваеш, як супраціўляецца ім артыкуляцыйны апарат, які ў нас генэтычна не наладжаны на аднаўленьне такіх грубых нотаў. Не прыстасаваны да вымаўленьня ўсіх гэтых неймаверных, чужацкіх, пошлых – не, не імёнаў: мянушак, прыдатных хіба для таго, каб клікаць сабакаў. Мяне ажно перасмыкае, калі я ўяўляю сабе, што яна, мая дзяўчынка, мая сіямская Сіа з цудоўным папірусам у тонкіх руках, магла б бегчы да мяне па вуліцы гэткай карынай на камбікорме, гэткай сьняжанай з адкрытай усім вятрам шыяй, гэткай аксанаю ў аксаміце. Не бываць гэтаму. Я сказаў.

Я, бацька.

Я памятаю, як я даў ёй імя. Гэта было прынцыповае пытаньне, каб яно трапіла ў пашпарт менавіта ў такім выглядзе. Тады нам з табой здавалася, што толькі такім чынам, нікога не баючыся, яна, Сіа, зможа данесьці свой папірус – з гонарам, не хаваючыся ні ад кога. Цяпер я быў бы больш асьцярожны. Але тады я прыехаў, поўны рашучасьці і нейкай надта ўжо здаровай злосьці, апрануты як на вясельле. На вясельле маёй Сіа – у нейкім сэнсе гэта і праўда былі яе першыя заручыны са сьветам. Каб мяне выслухалі і ня выпхалі ў каршэнь, я мусіў выглядаць рэспэктабэльна. Я нават вычысьціў зубы, нібы зьбіраўся да дантыста. Я завязаў гальштук. Я вышчыпаў валасы ў носе. Малады бацька, дастаўнік гарматнага мяса і сьвежых яйцаклетак да двара яго вялікасьці.

Тут усё было прадумана. Дом рэгістрацыі грамадзянскага стану быў падобны адначасова на перакуленую ванначку для немаўлятаў, вясельны торт і магільны ўзгорак. Менавіта сюды давала свае справаздачы сьмерць, але толькі тая, што прыпісаная да нашага раёну. Менавіта тут прымала роды ўсемагутная папяровая акушэрка – але толькі ў тых, хто з нашага раёну. У іншых былі свае парафіі.

Я прыехаў перад самым закрыцьцём. Тут нядаўна зрабілі рамонт, бязьлюдныя калідоры наводзілі на думкі пра падзеньне нараджальнасьці і зьніжэньне фэртыльнасьці, пахла тынкам і глыбокім тылам. Я адчыніў дзьверы – яна сядзела пад гербам, як пад горбам. Зьбіралася сыходзіць, чысьціла пер’е.

“Сіма?” – перапытала яна абыякава. – “Сіта? Серафіма?”

Сіа, мая ты жэншчына.

“Вы недачулі. Сі-а”.

Яна ўздыхнула, высунула шуфляду і дастала Кнігу.

“Паслухайце, мужчына. Вось якія імёны ёсьць на сэ. Сара, Сьвятлана, Сафія. Сьняжана. Станіслава. Стэла. Сюзана. Серафіма. Ёсьць яшчэ такое прыгожае славянскае імя Стаглава. Як бачыце, імя Сыя…”

“Сіа”.

“…імя Сія ў сьпісе няма”.

“Але існуюць іншыя сьпісы. І ў маёй дачкі адна галава”.

“Дзе вы яго ўзялі?”

Я мог бы зачытаць вам нешта з Кнігі мёртвых. Пагатоў гэта па вашай спэцыяльнасьці, Крака-срака-жана Анатолеўна. Вы ж таксама пішаце гэтую кнігу. Але гэтага я не сказаў, вядома. Прамаўчаў.

“Навыдумляюць імёнаў…” – сказала яна журботна. – “А дзецям потым усё жыцьцё му-у-учыцца”.

“Ну чаму адразу му-у-учыцца…” – я паглядзеў на яе як мага больш ласкава.

“Гэта ж да самай сьмерці!” – і яна, дзеля пераканаўчасьці, закаціла вочы.

“Ёй месяца яшчэ няма. Якой сьмерці?”

“Уявіце сабе!” – яна схавала кнігу ў стол і грукнула шуфлядай. –“Часам людзі паміраюць, у тым ліку ў нашым раёне”.

“Людзі зусім як мовы, але моваў чамусьці больш шкада”, – прамармытаў я. – “Паслухайце, я ж не зьбіраюся называць яе ні Акакіяй, ні Хрэнінай. І даваць ёй імя “Адольф Гітлер” таксама не ў маіх плянах. Ці там, ня ведаю: 765Kh6422MND”.

“Бываюць і такія выпадкі…” – пагадзілася яна задуменна. – “Але ня ў нашым раёне. У нашым раёне, калі хочаце ведаць, самае папулярнае імя… Зараз я пагляджу, вось дзеля інтарэсу. Вось: Марыя, Стэла, Аляксандар, Зульфія. Ёсьць яшчэ бацькі, якія цікавяцца гісторыяй. Для іх мы часам робім выключэньні. Малюта, Мэсаліна… Але ў нашым раёне, як я ўжо сказала: Марыя, Стэла, Зямфіра, Аляксандар і Зульфія. У хлопчыкаў – Аляксандар, у дзяўчынак – Зульфія”.

“Іхтыяндар і Гюльчатай”, – скрывіўся я. – “Паслухайце, Сіа – гэта проста. Амаль як Марыя. Або Пія”.

“Якога Пія? Што за ідэалягічныя дывэрсіі?” – спахмурнела гэтая багіня рэгістрацый. – “Паслухайце, гэта ж не гульня. І вабшчэ празь пяць хвілін я зачыняю кабінэт”.

“Вось менавіта таму…” – заныў я.

“Калі б вы былі дзяўчынкай і вас назвалі Сыя…” – яна зноў закаціла вочы.

“Сіа”.

“Добра, Сіа. Як бы вы пачуваліся з такім імем?”

“Ганарыўся б”, – сказаў я.

“Вас бы дражнілі!” – закрычала гэта гербавая пячатка ў жаночым абліччы. Але я не адставаў:

“Цікава, якім чынам?”

“Ну, напрыклад… Сіа – … Сіа… Паслухайце, мне трэба ісьці. Сіа… Што гэта? Прыбярыце гэта зараз жа. Не, пачакайце. Добра, давайце сюды. Сіа. Брэд какой-та. Паслухайце, калі ўжо вам так прыперла стварыць сваёй дачцэ праблемы, пішыце хутчэй. І ўсё-ткі нешта ў гэтым ёсьць падазронае… Ну, вось, гатова. Беднае дзіця...”

***

Хаця спачатку мы з табой хацелі назваць яе Фэнікс. Ясна, проста і велічна. А потым Бэнну – Бэнну, жоўтай нільскай сітаўкай, багіняй адраджэньня. Мы прыдумлялі ёй імя, як пэрсанажу навэлы: выкрэсьлівалі, спрачаліся, каштавалі на язык. Але потым ты знайшла: Сіа. Сіа – гэта было коратка і горда, як разьвітаньне з палонам. Сіа – багіня, якой давераны самы важны папірус. Ахоўніца пасланьня – і нашым пасланьнем зрабілася мова: яе мы ўручылі дачцэ, каб яна прайшла праз усе нягоды і перадала далей. Сіа – так крычыць птушка, якую ўжо ня зловіш. Так нільская сітаўка Бэнну і багіня Сіа зьліліся ў адну маленькую жанчыну, птушаня з папірусам у кволай дзюбе. Сіа – клічаш ты, і ўсе абарочваюцца. Быццам клікалі менавіта іх, усіх разам. Магічнае імя.

Ну каму яшчэ прыйдзе ў галаву назваць сваю дачку Сіа? Толькі той, чыйго мужа завуць Іван Іванавіч Іваноў. Я не Іваноў, і не Іван Іванавіч, але амаль што. Толькі імя ў мяне рэдкае – а прозьвішча як ва ўсіх. І мне было ўсё адно, як Сіа будуць клікаць па бацьку – у нашай мове ніколі не было нічога падобнага. Гэта ўсё пазьнейшае, набытае, вымененае, шкляныя пацеркі ў абмен на золата. Сіа.

Гарадок наш невялікі, дарма што абласны цэнтар, тут асабліва няма чым заняцца, і таму людзям нічога не застаецца, як паціху вар’яцець: цікавіцца эгіпталёгіяй, раскопваць брацкія магілы, садзіць у гародах жэньшэнь і арганізоўваць бэйсбольныя каманды.

Звычайна я не выпіваю ў дзень больш за сто грамаў, але тады я сапраўды ня спаў усю ноч і цяпер трохі прыдрамаў проста за сталом. Быў вечар, Сіа гуляла ў суседнім пакоі – мэтадычна спусташаючы малую бутэлечку і запіхваючы ў сябе яешню, я чуў, як яна сьпявае, прыглушана, як мы дамовіліся, народную песьню:

“Заіграйце, музыкі,

Каб я паскакала;

Купіў бацька чаравікі,

Каб я патаптала!»

Гэта была песьня на нашай мове, калыханка для кагосьці зь яе нешматлікіх улюбёнцаў, для адзінай у сьвеце лялькі, якая гаворыць па-нашаму – і пад яе мірныя гукі я заснуў. Мяне разбудзіў званок у дзьверы. Больш за ўсё ў такія моманты я баюся, што Сіа парушыць мой загад і адчыніць сама. Яшчэ мала што разумеючы, блытаючыся ў сваіх дзённых снах, як у штанах спрасоньня, я дакульгаў да дзьвярэй і запытаўся, хто.

Гэта быў сусед. Які яшчэ нафіг сусед? Я ведаў усіх, хто жыве тут: насупраць канаў у вечным паходзе нейкі Базыль, справа была цёмная гісторыя: жанчына, якая месьцілася там, прапісала некалі кватарантку, а кватарантка ўзяла, знайшла сабе мужыка і засталася, і цяпер у іх была халодная вайна на дваццаці квадратных мэтрах, прычым мужыкі і ў адной і ў другой мяняліся ледзь ня кожны дзень, а мэтры ўсё адно заставаліся квадратныя і лікам дваццаць. Зьверху адна кватэра стаяла пустая, а другую здымалі дзьве студэнткі. У нас у горадзе ёсьць унівэрсытэт, даааа! – былое хімвучылішча, “хімчыстка”. Ніхто з суседзяў са мной нават не вітаўся, я сам іх да гэтага некалі прывучыў: бо ў кожным дарослым на гэтай зямлі сядзіць маленькі сьледчы, і калі Сіа падрасла да таго ўзросту, у якім маленькага чалавека дазволена дапытваць, пакуль што без выкарыстаньня спэцсродкаў, пачалося: ах ты, гаротніца, ну, пагавары са мной, ну, давай, мамма, паппа, ну, адкрый раток, атрымаеш “канфету”. Канфета, цукерка, костка, за якую, як прынята лічыць, дзеці могуць прадаць роднага бацьку.

Пачалі даваць мне тэлефон нейкага супэрспэцыяліста ў самім Менску – кажуць, ён вярнуў грамадзтву нямала хворых дзяцей. Вярнуў – нібы гамэльнскі дудачнік, які раптам раскаяўся… Сьмешна! Суседка зьнізу дала мне неяк ягоную брашурку: і цяпер я магу ўдакладніць, што супэрспэцыяліст лечыць ня толькі псыхасацыяльныя парушэньні. Ён у нейкім сэнсе кастапраў, ці касталом, ён ставіць на месца язык, зубы і гартань – па-ягонаму гэта называецца карэкціроўка вымаўленьня ў дзяцей з горных раёнаў. То бок добранькі сталічны дзядзька ў белым халаціку прыбірае апошняе, што засталося ад нашай мовы, апошняе, чым мова яшчэ абараняецца, ужо атрымаўшы сьмяротны ўдар – наш спрадвечны акцэнт, тое, па чым нас яшчэ адрозьніваюць ад прыхадняў. Цікава, як ён робіць сваю карэкцыю, гэты чарадзей? Невялічкая апэрацыя на галаўным мозгу? Чык! Падпілоўваньне зубоў, падразаньне пад’язычнай косткі? Спадзяюся, яму даводзіцца добра папацець і ён будзе калі-небудзь гарэць у пекле, на вогнішчы з сваіх сьмярдзючых брашурак, і ў дупу яму ўставяць ягоны вялікі і магучы Язык. Суседзі маглі завітаць да мяне толькі ў адным выпадку: калі б нехта ў доме памёр. Але нешта ніхто тут ніяк не паміраў – ня той раён. Ад нас да хімзаводу – кілямэтраў пяць. Самы зялёны раён у горадзе. Людзі за наш раён зубамі трымаліся, дарма што правінцыя. І сыходзіць адсюль не хацелі. Хіба што ў Менск. Ці туды, за горы.

“У вас дзіця плача”, – сказаў чалавек у майтках і ўсьміхнуўся.

“Магу вас запэўніць, што не”, – адрэзаў я і хацеў зачыніць дзьверы.

“Плача, я ж чую”, – чалавек у майтках ухапіўся за ручку і не адпускаў. – “Ужо гадзіну раве. Што ў вас тут такое? Ты навошта дзіця трэціруеш, падла?”

“А вы хто?” – спытаў я як мага больш спакойна.

“Я ж кажу, я ваш сусед зьверху”, – адказаў чалавек у майтках ужо спакайней і зноў усьміхнуўся. Ён быў вышэйшы за мяне на дзьве галавы і шырокі ў плячах, як кіёск.

Ён гаварыў са мной, а сам гэтым часам разглядваў тое, што дазвалялі адчыненыя дзьверы. А дазвалялі яны шмат. Акурат тое, што трэба, што дапамагае зрабіць высновы. Пустыя бутэлькі, што стаялі проста перад люстэркам, як кеглі – зьбіраўся заўтра здаць. Гара нямытага посуду на кухонным стале – паленаваўся мыць, адклаў на заўтра. Недапалкі ў місе з-пад недаедзенага супу. І дзіцёнак, які вызіраў з пакоя і не міргаючы разглядваў госьця, выставіўшы наперад распухлую шчаку. Сказала мне, што ўпала.

“Ты дакладна ня плакала?” – ён схіліўся над ёй і зноў пасьміхнуўся, але ўжо лісьліва. Ён думаў, па-бацькоўску. Як законна прызначаны апякун. А вочы забегалі па кватэры, па руках Сіа, па шыі, па тым кавалку яе сьвету, які быў у Сіа за сьпінай: цацкі, ложак, лямпа, кніжкі – якія яна не чытала, але якія я мусіў мець у доме згодна зь іхнымі законамі аб мовах – і вядома, у пакоі панаваў суцэльны бардак.

“Яна не гаворыць”, – сказаў я, спадзеючыся, што гэта падзейнічае і ён нарэшце зваліць.

“А, дык гэта ты і ёсьць..?” – ён выпрастаўся і падаў мне руку, якую я нехаця паціснуў. – “Бацька той нямой малой?... Мне расказвалі. Ня вельмі вас тут любяць, у гэтым пад’езьдзе… І даўно гэта ў яе?”

Я паціснуў плячыма. Што я мог адказаць?

“Ты сабе нават не ўяўляеш, як даўно”.

“А я новы сусед”, – ён падцягнуў майткі. – “Буду жыць зьверху. Цябе як завуць? А яе?..”

“Сіа. Гэта эгіпэцкае імя”, – дадаў я пасьпешліва.

“А я ведаю. Як для коткі. У мяне такі сфінск жыве. У іх усіх эгіпэцкія імёны”.

Ён так і сказаў: Сфінск. Як Мінск або Пінск.

“Прыйдзеш гуляцца з коцікам?” – ён зноў нахіліўся да яе, быццам яна была сьляпая або глухая. Сіа ўсё так жа глядзела на яго, не міргаючы.

“Хто ж тады ў вас тут роў?” – у ягоны голас вярнулася падазронасьць.

“Ня ведаю”, – паціснуў я плячыма. – “Хаця здагадваюся. Можа, Шнітке?”

Я падняў з падлогі пусты футарал ад дыска. – “Гэта даволі сумная музыка. Табе, відаць, падалося. Гэта быў Шнітке. Музыка. Фэрштэйн?”

Ён зрабіў выгляд, што паверыў.

“Шнітка дык шнітка. Бывае. Як мая бабка казала…”

І тут ён прамовіў яе – прымаўку. Нашую прымаўку. Цяжка пазнавальная, да немажлівасьці скажоная ягоным грубым, чужым вымаўленьнем – калі б ня мой абсалютны слых, дык нізавошта б не здагадаўся, але гэта была яна.

“Вось так яна, бабка, і казала. Але ўсё гэта даўно вымерла. Час ня той, усё аб’ядноўваецца. Адна краіна, адзін Язык. А што ня хоча яднацца, або ня хоча мець адзін Язык – вымірае. Скажы, Сія? Цябе Сісяй у школе ня дражняць? Разумее ж, па вачох бачу, але сказаць нічога ня можа, як сабака. Нічога, загаворыш і ты. Калі на нас націснуць, мы ўсе загаворым, такая ў нашага народу натура. Ты ў бэйсбол гуляеш? Шкада. Гэта ж наша гульня, спрадвечная. Тая самая лапта! Маглі б згуляць неяк. Ну, ладна, пайду. А ты ня шніткай тут больш, добра?”

Ён усьміхнуўся, схапіў Сіа за шчаку і патрэс, памацаў, быццам хацеў праверыць якасьць матэрыялу, зь якога яна зробленая, а потым пругка пабег па сходах наверх. Я зачыніў дзьверы, узяў Сіа за руку і адвёў у яе пакой. Мы селі так, як любілі – яна на канапе, я каля яе ног, вочы ў вочы. Двое зачараваных у краіне цмокаў і замкаў.

“Ён цябе ня надта напалохаў?”

“Не”, – сказала Сіа і адвярнулася. – “Але чаму ён прыходзіў? Ён падумаў, што я плачу? Я правільна зразумела яго Язык?”

“Так. Але абяцаю, ён больш ня прыйдзе”.

“Але чаму ён так падумаў?” – прашаптала яна, зноў вяртаючыся ў мае вочы, зноў трапляючы ў іх, як пылінка, якую можна толькі выплакаць.

“Бо ён глухі. Глухі і нямы. Я ж табе кажу, абяцаю, ён больш ня прыйдзе”.

“А што такое “ня шніткай?”

“Нам з табой не абавязкова гэта ведаць”, – сказаў я. – “Нам важна не забываць, што… Чаму я вучыў цябе, што нам трэба памятаць?

“Я не забыла, але…”

“У нас ёсьць маленькая таямніца. У цябе і ў мяне ёсьць адна таямніца. Адна на дваіх. Не забывай пра гэта”, – я пагладзіў яе па плячы.

Яна кіўнула, паглядзеўшы на свае кнігі – ня тыя кнігі, якія для маскіроўкі, а сапраўдныя. Нашыя любімыя.

“Я прыдумала, хто я. Я Лёся. Лёсік – гэта калі хлопчык. А дзяўчынка – Лёся”.

І тут яна заплакала – і мне нічога не заставалася, як называць яе так, як яна хацела. Прынамсі, дома.

4. ПАЙДУ, ПАШУКАЮ НЕШТА ВОСТРАЕ

“Пайду, пашукаю нешта вострае”, – сказаў ёй Лёччык і зьнік за дрэвамі. У ягонай руцэ быў доўгі кій, і Лёччык быў апантаны ідэяй зрабіць яго вострым, як дзіда – каб ня толькі абапірацца падчас хадзьбы, але і кідаць па мішэнях.

Лёся засталася адна і легла жыватом на прахалодны мох, разгарнуўшы атлас. На яе адразу нехта ўзьлез, малюсенькі, спалоханы, адшукаў цёплую паху, пачаў бегаць па скуры – быццам чалавечы дотык, які вырашыў уцячы з-пад кантролю і зажыць сваім жыцьцём. Сьляпы чалавечы дотык, асуджаны натыкацца на людзей. Дотык, які мае цэлы набор казытлівых ножак. Лёсі не хацелася яго скідваць. Дотыкі не жывуць доўга, яны паміраюць, як толькі іх прысабечваюць. Адкуль яна гэта ведала?

Магчыма, ад бацькі.

За бацьку яна не хвалявалася. У бацькі была ягоная Каця. Жанчына з жоўтымі валасамі. Бацька зрабіў дзірку ў нечым, што здавалася ім з братам непарушным, адвечным, не падлеглым зьменам. Таму ён сам вінаваты, што так выйшла. Калі дзесьці зрабіць дзірку – трэба быць гатовым, што ўсё пасыплецца, што ўсё з гэтага моманту пойдзе ня так.

Нешта ўпала ёй на шыю, і яна накрыла гэта рукой. Расьціснула пальцы – тонкая палачка з усяе моцы рабіла выгляд, што яна палачка. Лёся паднесла яе да самых вачэй, палачка затрапятала і пабегла па далоні, перамясьцілася на запясьце – і Лёся пяшчотна зьдзьмула яе адтуль. Яшчэ адзін беспрытульны дотык, які блукае па лесе. Яна з задавальненьнем перагарнула старонку і пачала, каторы ўжо раз, разглядваць наступную – тую, куды бег іхны будучы шлях, і знайшла ягоны працяг, і ўсьміхнулася. Усьміхнулася вавёрцы, што глядзела на Лёсю, не міргаючы – быццам Лёся расказала ёй толькі што гісторыю, страшную гісторыю… Верыць ці ня верыць? – чыталася ў вавёрчыных вачах. Ай, ну цябе. І вавёрка кінулася да дрэва, зайграўшы на кары кароткую мэлёдыю недаверу – такая хуткая, нібыта ёй трэба было зараз жа, неадкладна спраўдзіць, ці не нахлусіла ёй гэтая дзяўчынка. Дзяўчынка Лёся, якая не баіцца валасатага моху пад сваім жыватом. Рухавага, бухматага, зялёнага, як нечае ўспацелае пуза.

“Знайшоў”, – сказала яна напаўсьцьвярджальна, калі Лёччык, распраўляючыся з гальлём, зьявіўся з кустоўя. Але твар у яго быў незадаволены. Лёччык ня стаў садзіцца побач, стаяў над ёй, хістаўся, абапіраючыся на свой кій.

“Знайшоў”, – сказаў ён змрочна. – “Знайшоў нож. Не іржавы”.

“Дык дай паглядзець”.

“Глядзі”, – і ён кінуў нож у мох, так, каб той утыркнуўся лязом, а ручка бліснула на сонцы. Яна дастала нож, абцерла, правяла бакавой паверхняй па запясьці. Гэта быў ужо іншы дотык. Дотык, у якога быў гаспадар.

“Файны”, – сказала Лёся. – “Але ж ён амаль новы. Прыгожы. І тут надпіс па-нямецку. Зроблена чалавекам, зроблена зь любоўю, зроблена для людзей”.

“Так”, – сказаў Лёччык. – “Яго купілі зусім нядаўна ў Швайцарыі.”

“Нейкі ты ня рады”, – Лёся села і пачала чысьціць пазногцямі пальцы ног, паміж якіх набілася розных чорных істотаў.

“Я знайшоў востры нож”, – сказаў Лёччык з гордасьцю. – “Але ня толькі нож. Нож быў у ягонай кішэні”.

Лёччык павёў яе ў гушчар, і там яна пераканалася на ўласныя вочы: нож быў у кішэні. У кішэні чалавека, які ляжаў, апусьціўшы твар у маленькае балотца, быццам піў ваду. Побач акуратна стаяла вядро, напалову поўнае прыцярушаных ігліцай і лісьцем грыбоў. Чалавек быў у непрамакальнай куртцы, на нагах ягоных былі рыбацкія боты, а па сьпіне чалавека, па ягонай патыліцы, па валасах поўзалі малыя і вялікія сьляпыя лясныя дотыкі. Чалавек піў – і ніяк ня мог напіцца. Мяркуючы па тым, што пальцаў ягоных ужо не было відаць, настолькі глыбока яны ўгрузьлі ў вільготнай зямлі, ён піў ужо некалькі дзён.

“Нож тырчаў у яго з кішэні”, –сказаў Лёччык. – “А вось тут у яго была кроў. Праўда? Лёся, праўда?”

Яна не адказвала. Глядзела, як чалавек п’е ваду. А вады меней ня робіцца.

“Мы ня будзем яго пераварочваць на сьпіну”, – сказала Лёся.

“А я хачу перавярнуць”, – сказаў Лёччык.

“А мы ня будзем”, – сказала Лёся пагрозьліва. І паказала яму свае адрослыя кіпцюры.

“Аддай мне мой нож”, – прамовіў Лёччык, азіраючыся.

“Гэта ня твой”, – сказала Лёся. – “Можаш завастрыць ім сваю палку, а потым пакладзі, дзе ўзяў”.

“А калі не пакладу?” – Лёччык крыкнуў гэта, амаль з сапраўднай злосьцю.

“Тады…” – Лёся задумалася. – “Падай! На зямлю! Падай, дэбіл!”

Ён паваліўся побач зь ёй – і вельмі своечасова. Рыхтык дзьве вавёркі, склаўшы пярэднія лапы, яны назіралі, як на лясной дарозе, што схавалася за мэтр ад іх, зьявіўся трактар, які цягнуў за сабой доўгі кодаб, нагружаны бярвеньнем. Праваліўшыся ў мох і чарнічныя кусты, яны ўявілі сябе грыбамі – і гэта дапамагло, трактарыст іх не заўважыў. Ён глядзеў проста перад сабой, на лясную дарогу, якую бачыў толькі ён, і нячутна варушыў вуснамі. Трактар марудна праплыў міма таго месца, дзе ляжалі Лёччык і Лёся, падрыгваючы, быццам вялікая рыбіна ў туманным возеры, прагрымела даўгое бярвеньне, вылаяліся вялікія колы, падганяючы наперад малыя. Трактар ехаў паўзь іх цэлую вечнасьць. Грукат рабіўся ўсё гучнейшы. Можна было падумаць, ён едзе проста па-над імі. Быццам яны сядзяць у яміне. Ваўчынай яміне.

“А дзе ты знойдзеш тую костку?” – спытала Лёся, калі яны прабіраліся праз гушчар. Камароў рабілася ўсё болей, як і сонца, а вось сілы ў нагах і руках – усё меней. Ясная рэч, гэта таму, што яны прымаюць вітаміны, падумала Лёся. Падумаўшы пра вітаміны, яна ледзь не падавілася – з рота пацёк сок, а можа, сьліна. Зямля іх больш ня клікала – але і слухалася ўсё больш неахвотна. Лёччык дык наогул неяк дзіўна кульгаў.

“Костку, на якой я буду граць?” – перапытаў Лёччык. – “Ну, бяруць жа іх недзе. Недзе ж яны растуць”.

Лёся задумалася. Нешта падказвала ёй, што ў адказе Лёччыка ня ўсё было ў парадку. Штосьці не супадала. Дзе бяруць косткі? Дзе яны растуць? І калі?

“Той чалавек зьбіраў грыбы?” – раптам спытаў у яе Лёччык. – “Напэўна, яго нехта ўдарыў нажом у сьпіну. Нехта знаёмы”.

“Чаму ты так вырашыў?”

“Таму што ў сьпіну. Я б ніколі ня стаў сьпінай да незнаёмага. І ты б ня стала. У лягеры толькі Хведзік мог стаць сьпінай да таго, каго ён ня ведаў”.

“Так”, – Лёся спынілася, і ў яе закружылася галава. – “Той чалавек быў грыбнік. І цалкам магчыма, ён ведаў усё пра грыбы і пра косткі. Але гэта апошняе, што мы пра яго сёньня скажам. Больш нічога. Яго не было. Ясна?”

“Лёся!” – сказаў Лёччык, выслухаўшы яе зь вельмі сур’ёзным выглядам. – “Па-мойму, у цібя ташніт”.

І тады яе і праўда званітавала. Яны нахіліліся і пачалі разглядваць, што зь яе вылілася. Лёся была вельмі ўражаная. Бо тое, што зь яе выйшла, было ўсіх колераў вясёлкі. Такой вясёлкі, якую Лёся некалі малявала ў школе. Вясёлкі ўсіх колераў яе дзіцячай палітры. “Такой радугі, как у Сіські, не бывает!” – крычалі ёй блізьняты з самай пярэдняй парты. А ёй хацелася сказаць, што яны проста дурніцы і што тым, хто гаворыць на Языку, ніколі не пабачыць ні такой вясёлкі, як у яе, і такіх песьняў ніколі ні прасьпяваць, і такога таты ніколі не займець. Яна хацела адхвастаць іх гэтымі словамі па чырвоных, як у матрошак, шчоках. Але гаварыць было нельга. Яны мусілі ведаць, што яна не гаворыць. І яна малявала далей – дарогі, масты, мапы, яліны, і пагранічны атрад, які ідзе скрозь зарасьнікі, і двух дзяцей, што пазіраюць на яго, схаваўшыся за лапамі ялінаў.

“А ты ведаеш, што пагранічны сабака ня вые?”, – сказала яна аднойчы, калі бацька забраў яе ля школьнай брамы і яны пайшлі піць малочны кактэйль.

Бацька тады паглядзеў на яе так дзіўна, але вельмі хутка зьдзіў зьмяніўся разуменьнем.

“Ведаю”.

І яна супакоілася.

Цяпер, калі яе званітавала, ёй стала так лёгка, што яна падхапіла Лёччыка за руку і пацягнула яго за сабой. І, здавалася, за некалькі скачкоў яны прайшлі калючы лясок – і нечакана апынуліся на беразе возера.

Доўгага возера, якое выцягнулася сярод лесу, як зьмяя. Зьмяя са сьлізкай, роўнай, прыемнай на дотык луской.

“Човен”, – сказаў Лёччык.

“Човен”, – сказала Лёся.

Гэта і праўда быў човен, з адным вяслом, якое ўладкавалася ў ім, як пяро ў чарніліцы. А сам човен ляжаў на беразе, зусім блізка каля багністай ціны – як быццам выплыў з глыбіні паляжаць на сонцы. Чорны човен, на дне якога калыхалася поўная неба, малькоў і адбіткаў вада. Лёччык ухапіўся за край чоўна, упёрся босымі пяткамі ў пясок, паднатужыўся – і разам з чоўнам вылецеў у адкрыты космас возера. Быццам усё жыцьцё гэтым займаўся. Лёся дагнала іх і, ледзь не перакуліўшы, запоўніла човен сваімі каленкамі.

“А ты пэўная, што нам у той бок?” – спытаў Лёччык, спрытна ўпраўляючыся з доўгім вяслом. – “На той бераг?”

Лёся падумала, што ёй трэба сказаць яму праўду. Бо ён жа яе брат, ну і наогул – заслужыў.

“У возера няма таго берагу”, – сказала яна. – “Гэта ж не рака, Лёччык. У возера кожны бераг – той”.

Яна пабачыла, што ён зразумеў. І ёй зрабілася так прыемна. Пацалаваць яго, ці што?

“Лёччык, хочаш, я цябе пацалую?”.

“Не хачу”, – сказаў Лёччык, павярнуўшы да сонца сваю дурацкую ўсьмешку.

“Тады давай сьпяваць”.

Гэтая ідэя была Лёччыку дадушы. Не згаворваючыся, яны зацягнулі песьню, якую раней ніколі не сьпявалі. Але аднекуль жа яны яе ведалі. Гэта таму, што мы брат і сястра, падумала Лёся. Яна была шчасьлівая, бо тут, у лесе, на ўсё вельмі хутка знаходзіўся адказ.

Па шчырасьці, першым зацягнуў Лёччык. А яна падхапіла. Бо словы ёй былі знаёмыя, а музыка плыла за іхным чоўнам – толькі пасьпявай падглядваць, падпяваць, пераймаць.

“Я-а-ак я толькі…” – пракрычаў Лёччык, расьцягнуўшы на ўвесь прастор гэтае галасістае першае “як”, а “я толькі” былі прамоўленыя хутка, рашуча. І павёў далей, махаючы вяслом у такт, выкідваючы наперад рукі:

“На-ра-дзіў-ся…”

“Ска-а-азаў бацька…” – зацягнула разам зь ім Лёся, і далей яны ў адзін голас прагудзелі:

“Кеп-ска-бу-дзе…”

І цяпер ужо яны працягвалі ва ўнісон, так, што далятала да берагу, які паўсюль быў той, і таму ім няважна было, дзе прычальваць:

“Ды-ы-ык жа ж і не…

Па-мы-ліў-ся…”

“Зьдзе-е-кавалісь!!!” – пракрычала ім сонца, пракрычала замест іх глыбіня, прасьвістаў пранізьліва вецер, які жыў на самай сярэдзіне возера.

“Бог-і-лю-дзі”, – скончылі за імі Лёччык і Лёся, адплёўваючыся ад камароў, якія цэлымі плямёнамі заляталі ў іхныя гасьцінна разяўленыя раты.

Проста песьня была такая. Шырокая. Азёрная. Іхная песьня. А яшчэ той бераг быў ужо зусім блізка. Лёся саскочыла ў ваду і акунулася па самую шыю. А потым схапіла Лёччыка і пацягнула за сабой. Ён зьдзіўлена азірнуўся і пайшоў на дно. Давялося лавіць яго за ногі, а потым самой лавіць нагамі пясок пад вадой. Пад пяткамі было холадна – тоўстыя, ледзяныя падводныя струмені абхоплівалі ногі, хацелі пасадзіць сабе на калені, абняць, пацягаць за лыткі…

А на тым беразе пачало вечарэць. Лес папераджальна патушыў агеньчыкі, зачыніў праходы, паставіў на сыгналізацыю сплеценыя дрэвы, накінуў на сябе павуціньне і прыціхнуў. Для іх быў пакінуты толькі адзін ход – лясная сьцяжына, якая сям-там яшчэ асьвятлялася далёкім, ашчадным, усё больш бясьсільным сьвяцілам. Было сонца, а стала сьвяціла – таму што сьвяціла гэта мінулы час, падумала Лёся. Пасьвяціла – і хопіць.

Гэтая адзіная сьцяжына вывела іх да балота, але Лёся адразу ж заўважыла, паднесла палец да вуснаў і паказала Лёччыку: на ўскраі балота нешта цямнела. Яны абышлі балота і апынуліся твар у твар з самай незвычайнай хацінаю, якую ім даводзілася бачыць.

Першай яе сакрэт зразумела Лёся.

“Глядзі!” – сказала яна ціха. – “Чытай!”

Хатку і праўда можна было прачытаць, як кнігу. А можна – разглядваць, як выставу карцін. Яе сьцены былі складзеныя з кардонных скрынак рознага памеру і колеру. “Слодыч”, – сказаў Лёччык. – “Камунарка”…

Але тут былі ня толькі слодыч і камунарка. Тут быў зэфір у шакалядзе і без, тут былі скрынкі з-пад пончыкаў і бэрлінэраў, упакоўкі ад мармэляду і халвы, тут былі “Сладости мучные” – Лёччык, які ганарыўся, што добра ўмее чытаць на Языку, прачытаў: Сладості мучітельные, і Лёся падумала, што гэта гучыць нават смачней. Уяўляць, што хавалася ў гэтых скрынках, было сапраўды пакутліва-прыемна.

“Я галодны”, – сказаў Лёччык. І бессаромна паглядзеў на Лёсю.

“Што?” – павярнулася яна да яго. – “Гавары мне ў іншае вуха. Я чамусьці гэтым ня чую”.

“У якое?”

“У гэтае. Запомні. Гэта важна”.

“Мая сястра глухая”, – сказаў Лёччык. – “Толькі ня трэба мяне душыць, добра?”

Але Лёся зноў не дачула.

Дах хаткі быў зроблены з бляшанак ад рагачоўскай і глыбоцкай згушчонкі, і Лёся падумала, як, напэўна, весела сядзець у такім дамку ў дажджлівы дзень і слухаць, як кроплі граюць табе сваю звонкую песьню. На вокнах хаткі замест шкла быў нацягнуты цэляфан фірмовай крамы “Ласунак”, а зусім маленькая, шырынёй у крок, вэранда цалкам была складзеная са скрыняў, у якіх, калі верыць надпісам, захоўваліся ўкраінскія цукеркі “Шалена бджілка”, цудоўныя хрусткія напалітанкі і вафэльныя торцікі фірмы “Рашэн”.

Толькі вось бяда. Уся гэтая тара была пустая. Дастаткова было лёгенька пастукаць па скрынках, каб пачуць, што зьмесьціва іхнае даўно было зьедзенае. І ні Лёччыку, ні Лёсі тут ніхто не пакінуў ні кавалачка.

“Паглядзі, дзе мы апынуліся”, – папрасіў Лёччык, і Лёся машынальна разгарнула “Атлас”.

“Мы яшчэ ня трапілі на мапу”, – сказала яна. – “Нам яшчэ ісьці і ісьці. Я думаю, што яны не маглі тут усё зьесьці. Яны проста аднесьлі прысмакі ўсярэдзіну, каб дождж не папсаваў”.

“Думаеш, нам можна туды ўвайсьці?” – адгукнуўся Лёччык, з сумневам углядаючыся ў цэляфан на вокнах.

“Можна”, – пачулі яны скрыпучы голас, і павярнулі галовы туды, адкуль ён пачуўся – да зусім ужо цёмнага лесу.

5. ЗАМЯНІЎШЫ АДНО СЛОВА НА ІНШАЕ, ТЫ НІЧЫМ НЕ РЫЗЫКУЕШ

Замяніўшы адно слова на іншае, ты нічым не рызыкуеш, падумаў доктар. Вядома, большасьць з гэтым не пагадзілася б. Асабліва так званыя паэты. Людзі звыклі лічыць, што слова мусіць быць дакладным. Людзі вераць у стыль і сэнсавыя адценьні. А самі ня могуць правільна вымавіць тое, што падаецца ім такім важным.

Яму падабалася думаць пра гэта пасьля абеду, бо менавіта пасьля абеду сумневы зьнікалі, заставаліся адны пацьверджаньні. Ежа надае людзям упэўненасьці ў сабе. У адрозьненьне ад словаў. Словы маюць значэньне толькі ў межах адной мовы, дый тое не заўжды. Насамрэч важна толькі тое, як ты вымаўляеш гукі. Ці правільна ты карыстаешся інструмэнтамі, дадзенымі табе для таго, каб гаварыць. А самі словы – гэта ўмоўнасьць. На месцы кожнага слова магло быць іншае. Падстаўляй, прыбірай, ці нават зусім скасоўвай. Часам ён так і робіць. І нічога не зьмяняецца – кабінэт ня робіцца большым, белыя сьцены не набываюць чырвонага адценьня, гэтая незаплянаваная муха не пачынае чытаць вершаў, стол не падымаецца і не вісіць над галавой, і ягоная асыстэнтка, якая ўпарта называла сябе мэдсястрой, не прасоўвае ў дзьверы сьвінячую галаву замест сваёй, кучаравай і вечна такой бліскучай. Лак для валасоў. Яна занадта часта ім карыстаецца.

“Вам чаёчку приготовить?” – сказала асыстэнтка. – “Как всегда?”

“Нет, спасибо, не нужно”, – прамовіў ён. – “Закройте дверь. Хотя постойте…”

Ён паглядзеў на яе зь цікаўнасьцю.

“Как вы сказали?”

“Что сказала?” – спалохалася яна, прыгладжваючы валасы. Цяпер у яе і рукі бліскучыя. Мокрыя, бліскучыя рукі, якімі яна будзе насыпаць гарбату і браць кубак.

“Повторите! Ну вот это, про чай… Да зайдите же сюда и закройте дверь”.

“Я просто спросила, вы чаю хотите?..” – разгублена сказала асыстэнтка, прычыняючы за сабой дзьверы.

“Нет. Вы не так сказали. Повторите вот это, про чаёчек”.

“Чаю не хотите?” – прамармытала асыстэнтка, хаваючы вочы. Доктар падняўся з-за стала, рашуча прайшоў туды, дзе яны хаваліся – гэтыя дзьве адтуліны, густа намазаныя нечым і таксама бліскучыя. Вочы адскочылі, але ён уважліва паглядзеў на яе вусны, і вочы паслухмяна вярнуліся. Зірнулі на яго. Зусім неглыбокія. З такімі можна працаваць.

“Повторите”, – мякка, але ўладна сказаў доктар і ўзяў яе за падбародзьдзе.

“Чаёчку не хотите?”

“Ещё раз”.

“Чаёчку не хотите?”

“Еще”.

“Чаёчку не хотите?”

“Повторите это тринадцать раз подряд”.

Яна паглядзела на яго так бездапаможна, што доктару зрабілася брыдка. Яна нічым не адрозьніваецца ад жывёлы. Толькі языком. Толькі тым, што ёй, празь нейкі капрыз прыроды, быў дадзены язык. Язык зь вялікай літары. Вялікі і магутны, надзея і апора. Чаму ёй? Чым яна заслужыла? Чым гэтая жывёліна заслужыла такі дарунак – які яна марнуе, кожны дзень марнуе, псуе, ня ўмеючы нават правільна ім карыстацца?

У сьвеце так шмат несправядлівасьці. Выправіць якую могуць толькі дактары. Не палітыкі, не мастакі, ня грошы. Толькі дактары.

“Я сказал, повторите это тринадцать раз подряд”.

І яна пачала паўтараць. Было відаць, што яна пры гэтым лічыць у галаве: адзін, два, тры, чатыры… Старанна лічыць. Баіцца зьбіцца. Жывёліна. Доктар не лічыў. Яму было абсалютна бяз розьніцы, колькі разоў яна гэта скажа. Ён чуў, а яна не. Вось што было важна.

“Прекрасно”, – сказаў доктар ухвальна, калі яна спынілася. – “Вы же тоже проходили курс у меня, не правда ли?”

“Да. Пять лет назад”.

“Вы молодец”, – усьміхнуўся ён. – “Знаете, принесите мне чаю… Это была хорошая мысль. Только вот сначала…”

Яна спынілася на парозе.

“Повторите это, про чаёчек, еще тридцаць раз. Станьте вот сюда. Смотрите мне в глаза. И повторяйте. Ну, начинаем”.

Яна маўчала. Ён адвярнуўся і потым рэзка пракрычаў ёй у твар:

“Ну, пошла! Кому сказал?!”

“Чаёчку не хотите… Чаёчку не хотите…” –залапатала мэдсястра, а ён глядзеў ёй у рот, дзе мільгалі жоўтым касьцяным бляскам зубы і з напругаю працаваў ледзь бачны язык.

“Вы неправильно произносите “чь”, – казаў ён ласкава, пакуль яна аднастайна паўтарала свой прысуд. – “Вы ленитесь. Вы не хотите дать языку сделать свое дело. Отпустите его на волю. Или ему снова что-то мешает? А? Откройте рот!” – сказаў доктар у поўнай цішыні. Яе парушала толькі гэтая чортава муха.

“Так и есть”, – сказаў доктар і пацокаў языком. – “У вас снова опухоль. Еще совсем маленькая. Кость увеличилась. Пока что обойдемся без хирургии. Просто повторяйте это, про чаёк, и старайтесь следить за собой. Да не здесь!” – крыкнуў ён, калі яна пачала зноў паўтараць практыкаваньне. – “У себя в корпусе, или, не знаю, в туалете. Мне уже хватило на сегодня ваших чаёчкаў… Принесите мне чаю, наконец. Сколько можно меня дразнить? И перестаньне брызгать на себя этим вонючим лаком! Вы всех мух ко мне переселите, они вьются за вами, как дети!”

Асыстэнтка ўцягнула галаву ў плечы і пабегла да дзьвярэй.

“Пошла! Пошла!” – прыкрыкнуў на яе доктар. А як інакш – калі ёй падабаецца. Цяпер яна будзе некалькі начэй запар прапаноўваць яму чаёчку ў сьне. Доктар ведаў, што яна ў яго закаханая. Часам ён думаў, што цікава было б праверыць, з навуковага гледзішча: як уплывае гэтая чортава костка, а насамрэч – пухліна, на сэксуальнае жыцьцё. Ня можа не ўплываць. Занадта добрае яна абрала сабе месцазнаходжаньне. Як, зрэшты, і любая брыда, якая замінае жыць чалавеку.

Любое слова можна замяніць на любое слова. І нічога ня зьменіцца. Можна было б прымусіць яе паўтарыць дзьвесьце разоў “Доктар, я хачу ад вас дзяцей”, і нічога не зьмянілася б. Замест чаёчку было б гэтае “хачу” – якое клятая пухліна ператварыла б у першабытны, зьвярыны рык, у нейкае чвяканьне – замест тонкай мэлёдыі. Як шкада, што абсалютны слых нельга выдаваць гэтым стварэньням у выглядзе звычайных пігулак. У якім сьвеце яны жылі б… Тады можна было б зачыняць гэты брудны лягер, які часам, асабліва зімой, нагадвае яму могілкі, а ўлетку – склад. Зьняць эмблему, прыбраць агароджу, пагрузіць усё абсталяваньне на грузавікі, а самому ехаць побач на ровары, па лясной дарозе, робячы выгляд, што ён тут ні пры чым, што ён і ня доктар зусім, а так, селянін.

Доктар паглядзеў у працоўнае люстэрка, дзе перабывала ўжо столькі горлаў, гляндаў, паднябеньняў, языкоў. Ён падміргнуў сам сабе і скурчыў такую міну, як курчаць гэтыя калгасьнікі, калі хочуць паказаць, што і ў іх ёсьць мазгі. Звольніцца, зьехаць… Туды, дзе іх будзе двое. Толькі ён – і Пушкін. Чысты, як першая сьняжынка.

Любое слова можна замяніць на любое слова. Ён падцягнуўся да верхняй паліцы шафы і зьняў адтуль кнігу ў чырвоным пераплёце. Кніга разгарнулася на тым самым месцы. Ён часта адгортваў і перачытваў яе, і паважаў гэтую кнігу за тое, што яна пацьвярджала ягоныя думкі адносна словаў.

Вось і цяпер. Ён ціха прачытаў уголас:

“Цяпер мне цяжка сказаць дакладна, калі я ўпершыню пачуў слова “беларускамоўны”. Не магу згадаць, каб у доме бацькоў, прынамсі пры жыцьці бацькі, я хаця б раз чуў гэтае слова. Мой стары, я мяркую, у самім падкрэсьліваньні слова “беларускамоўны” пачуў бы прыкмету культурнай адсталасьці”.

І далей (ён нават абвёў гэта некалі алоўкам, чаго ніколі не рабіў):

“У школе я таксама спачатку не знаходзіў нагоды, каб зьмяніць свае погляды, якія перайшлі мне ў спадчыну ад бацькі. Праўда, у рэальнай вучэльні мне давялося пазнаёміцца з адным беларускамоўным хлопчыкам, да якога мы ставіліся з пэўнай асьцярогай, але толькі таму, што ён быў занадта маўклівы, а мы, навучаныя сумным досьведам, ня надта давяралі такім хлопчыкам. Аднак я не рабіў пакуль што ніякіх абагульненьняў. Толькі ва ўзросьце ад 14 да 15 гадоў я пачаў часьцяком натыкацца на слова “беларускамоўны” – часткова ў палітычных размовах. Аднак добра памятаю, што мне было брыдка, калі пры мне распачыналіся сваркі і спрэчкі на рэлігійнай глебе.

Пытаньне мовы ў той час здавалася ня чым іншым, як пытаньнем рэлігіі”.

Асыстэнтка прынесла гарбату. Ён правёў яе позіркам і толькі тады загарнуў кнігу. Калі б ён нешта спытаў у яе цяпер, яна б абасцалася ад страху. Будзе цяпер заікацца. Яны тут усе сцуцца і заікаюцца. Але ў яго не было яшчэ ніводнага промаху. Кожны выйдзе адсюль, маючы прышчэпку, а разам зь ёй – сілы, каб гаварыць правільна. Бо правільна гаварыць – значыць правільна думаць. І правільна жыць.

Ён ведаў, што там далей у кнізе. “У Лінцы тады беларускамоўных было зусім мала. Зьнешні іх выгляд цягам стагодзьдзяў зусім эўрапеізаваўся, яны зрабіліся падобныя да людзей. Я нават лічыў іх рускімі. Недарэчнасьць такога ўяўленьня заставалася для мяне няяснай менавіта таму, што адзінай прыкметай я лічыў розьніцу ў рэлігіі”.

Было зусім мала… Падобныя да людзей…

***

У гарадку, дзе ён жыў – тады яшчэ ня доктар, а вучань шостай клясы сярэдняй школы №1 – іх і праўда было зусім мала.

Калі быць дакладным – чацьвёра.

Усяго адна сям’я. Іншых такіх у горадзе не было. Чацьвёра на дзесяць тысяч. Палова зь якіх таксама гаварыла няправільна. Але гэтай палове было сорамна перад другой паловай.

А гэтым чацьвярым – не.

Ён ведаў іхнага бацьку – шэратварага бухгальтара на сьпіртзаводзе. Бацька меў мянушку “Баптыст”. Ня піў, не курыў, ня лаяўся матам. Некалькі разоў на год гэты недалёкі чалавек, які нічога не дасягнуў нават па іхных сьціплых мерках, выходзіў на плошчу іхнага гарадка, садзіўся на прынесены з сабой зэдлік, недалёка ад леніна, даставаў плякат і яблык. Усе ведалі, што напісана на тым плякаціку. Бухгальтар патрабаваў, каб ягоная дачка Маша вучылася не на Языку, як усе, а па-іхнаму. Людзі сьмяяліся. Доктар ніколі не сьмяяўся. Яму ўжо тады было цікава, чаму так адбываецца. Ён шукаў у твары Машынага бацькі якія-небудзь прыкметы, якія б адрозьнівалі яго ад астатніх жыхароў гарадка.

Ужо тады будучы доктар захапляўся біялёгіяй. Гэта быў ягоны ўлюбёны прадмет. І хаця настаўніца яму ня надта падабалася, ён хадзіў да яе на дадатковыя заняткі. Настаўніца ведала мала. Ён хацеў больш. Настаўніца таксама гаварыла няправільна. І яму заўжды карцела яе паправіць. Але сёе-тое ў жыцьці доктара ад яе моцна залежала. Ён глядзеў на яе рот, на ўстаўныя зубы, і яму было цікава: што там, за імі? Настаўнікі – гэта тыя, каму дазволена вымаўляць гукі і гаварыць словы, і ніхто ня мае права іх перапыняць. Яму падабалася слухаць ваенрука, той быў нетутэйшы, гаварыў чыста і гучна, як біў у барабан – але жыцьцё ў гарадку пачало яго псаваць. Усё часьцей ён рабіў памылкі ў вымаўленьні, гаворачы так, як бабкі на рынку. І доктару было фізычна балюча – быццам яму выкручвалі руку або выпальвалі на скуры ўзор з дапамогай павелічальнага шкла (была ў іх у школе такая забава). Але адкуль зьяўляецца гук? Як ён нараджаецца? І празь якія перашкоды яму даводзіцца прарывацца, каб быць пачутым, быць прамоўленым? З-пад вуснаў настаўніцы выходзіў Язык. І доктару вельмі хацелася прыняць яго так, як ён гэтага заслугоўвае. Ён зь нецярплівасьцю чакаў канца заняткаў, выходзіў на двор, абліваючыся потам, ішоў на плошчу, імкнучыся абмінаць варожыя кампаніі з тых хлопцаў, што жылі за ракой. Купляў марозіва, лізаў яго, адчуваючы, як яно абцягвае, высьцілае сабой унутры яго дарогу, прызначаную для гукаў, і глядзеў, як на сярэдзіну плошчы вырульвае міліцэйская машына. Зь яе выходзілі хлопцы, зь якімі ягоны брат гуляў у футбол.

“Здароў, дзядзька”, – казалі яны, і бацька дзяўчынкі Машы даставаў яблык і пачынаў яго грызьці. Хлопцы закасвалі рукавы, расшпільвалі мокрыя кашулі, адзін зь іх падыходзіў і выбіваў з-пад азадка Машынага бацькі зэдлік. Машын бацька падаў, не выпускаючы яблыка з рукі. Другі хлопец прыгожым рухам нагі зьбіваў на асфальт плякат і таптаў яго, пакідаючы ў кардоне дзіркі. Першы ня менш эфэктным рухам ламаў зэдлік – не раўнуючы сапраўдны каратыст. Потым яны бралі дзядзьку зь яблыкам і саджалі ў газік. Невядома, што яны рабілі зь дзядзькам далей, часам доктар бачыў, як дзядзька сьпяшаецца на працу, увесь у сіняках, а часам – не было ніякіх сінякоў, і дзядзька выглядаў бадзёрым і нават вясёлым. Жыхары гораду звыклі ўспрымаць гэтыя зьмены, як надвор’е – дзядзьку ніхто не прымаў усур’ёз, яго лічылі вар’ятам, але бяскрыўдным. Яго нават з працы ні разу не звальнялі, як быў усё жыцьцё бухгальтарам, так і застаўся. Іншым жыхарам гораду так не шанцавала. Вось да іхнага суседа міліцыя прыяжджала разоў пяць. А потым сусед зьнік. Казалі, сеў.

Маці незвычайнай Машы была настаўніца. Але не біялёгіі. І нават ня хіміі-фізыкі (у іх у школе іх выкладаў адзін настаўнік, так як і нямецкую з гісторыяй, а НВП з геаграфіяй). Машына маці выкладала Язык. Праўда, не ў ягонай школе №1, а недзе за ракой. Як мог чалавек з такімі праблемамі выкладаць Язык, доктар не разумеў. Гэта тое самае, што глухі настаўнік музыкі. Або бязрукі фізрук.

Яшчэ ў Машы была сястра, старэйшая. Але гэтая жыла ў сталіцы, і ніхто не хацеў зь ёй зьвязвацца. Яна часта прыяжджала на выходныя, і яны ўсёй сям’ёй хадзілі на рынак, балбочучы па-свойму. Чацьвёра хворых. Бухгальтар, заўжды адпрасаваны, ветлівы, які лез да ўсіх, каб распытаць пра здароўе, ягоная жонка, іхная старэйшая дачка ў сваіх доўгіх сукенках і яна – Маша.

На ўроках Маша ніколі не адказвала на Языку. Казала, што яго ня ведае, але ніхто ёй ня верыў. Маша сядзела адна – не таму, што яе ўсе ненавідзелі, а проста так, таму што зь ёй не было пра што гаварыць. Пра што можна гаварыць з іншаземкай?

Гэта яны так думалі. А доктар, паводзячыся як усе, насамрэч ніколі зь імі не пагаджаўся. З іншаземцамі ён шмат пра што хацеў бы пагаварыць. Напрыклад, пра тое, што яны адчуваюць, так сьмешна глытаючы словы, шапялявячы і картавячы. Калі ён чуў іншаземцаў, яму здавалася, што гаворачы, яны ядуць. І іхныя жываты набітыя словамі. Яму вельмі хацелася падзяліцца з кімсьці гэтым назіраньнем. Але нікога, хто мог бы зразумець доктара, вакол не было. Брат качаўся і зьбіраўся ў войска. А можа, у міліцыю. Яшчэ ня вырашыў. А доктар марыў пра тое, што зробіцца доктарам. Або музыкам. У ягонай сьвядомасьці гэтыя прафэсіі стаялі на адной палічцы. І ён цягнуўся да іх, і кожнага разу адхопліваў руку. Ня мог выбраць. “У нево абсалютны слух”, – казаў бацька, калі неяк прывёў доктара ў гурток гітарыстаў. Доктара не ўзялі. Ён не засмуціўся. Калі кіраўнік гуртка ня мог правільна гаварыць на Языку – як ён мог граць? Чаму мог навучыць?

Але доктар трымаў свае думкі пры сабе. І прыглядаўся да Машы. Яна была яму цікавая. Не, яму не хацелася ні пацалаваць яе, ні за валасы схапіць, ні паглядзець, якога колеру ў яе майткі. Яму хацелася…

Ну, найперш пагаварыць. І вось неяк ён пабачыў, як яна пераходзіць праз мост іхную рэчку-пераплюйку, і пайшоў за ёй. Яна заўважыла, паскорыла хаду, але і ён не адставаў.

“Што ты ад мяне хочаш?” – спытала яна, раптам спыніўшыся.

Ён пачаў нешта вярзьці пра кантрольныя, пра хатняе заданьне, і яна павялася, паддалася, пачала адказваць. Ён ня слухаў, ён глядзеў на яе рот, які падаўся яму вельмі прыгожым. У гэтым роце была загадка. А ёй было прыемна, што зь ёй нехта загаварыў вось так, ня як з дачкой звар’яцелага бухгальтара, а проста з аднаклясьніцай.

Быў травень, яны пайшлі разам берагам рэчкі, яна ішла наперадзе, памахваючы партфэлем, ён ішоў ззаду, заклаўшы рукі за сьпіну. Ён ня браў з сабой кніжак, ён усё ведаў і так, і здаў усё патрэбнае яшчэ ўчора. Ён быў найлепшы вучань у клясе – а яна найгоршая вучаніца. Мо таму яна не зьвярнула ўвагі на тое, што ён пытаецца ў яе пра рэчы, якія ніяк не маглі яго цікавіць.

Яны пачалі сустракацца каля моста, даходзілі да першага бараку, рады якіх пачыналіся на тым баку ракі. Ён вывучыў яе мову – гэта было няцяжка, у яго былі здольнасьці да моваў, іхнай школьнай нямецкай яму было мала, і ён сам вучыў ангельскую, а яшчэ, слухаючы літоўцаў, якія прыяжджалі на рынак, пачаў разумець і іх – а апрача таго была польская, на якой ён гаварыў з акцэнтам, але ўжо ж лепш за мясцовых палякаў. Таму на Машынай мове ён загаварыў за тыдзень, толькі размаўляў на ёй выключна з Машай ды папрасіў яе нікому пра гэта не расказваць. Маша даражыла гэтым нечаканым сяброўствам.

Дзяўчынка яна была дурная. Безь ніякіх схільнасьцяў да навукі. Нічога дзіўнага – вымаўляючы няправільна словы, немагчыма спасьцігнуць іх сэнс, ня кажучы ўжо пра сэнс іх складаных злучэньняў. Ён вельмі зьдзівіўся, што ў яго так хутка атрымалася раскруціць яе на досьлед.

“Што ты адчуваеш, калі гаворыш па-свойму?” – спытаў ён неяк, калі яны рызыкнулі і выйшлі разам на плошчу. І тут яна сказала тое, што даўно не давала яму спакою:

“Ведаеш, калі раней я спрабавала гаварыць, як усе, у мяне быццам бы балела нейкая костачка ў роце. А калі гавару па-свойму – не баліць”.

У яго заняло дух. Гэта было сказана так натуральна, што не магло быць хлусьнёй. Ды яна і ня ўмела хлусіць.

“А ты можаш намацаць яе языком?” – спытаў ён, намагаючыся ня выдаць перад ёй сваёй шчасьлівай дрыготкі.

Маша спынілася, пракаўтнула сьліну і зь вельмі шчырым выглядам пачала вадзіць языком па сховах свайго рота.

“Не магу”, – сказала яна расчаравана. – “Але ж мы цяпер гаворым па-нашаму”.

Мы гаворым няправільна, непрыгожа, ня так! – хацелася крыкнуць доктару, я крыўляюся тут дзеля цябе, пудзіла. Але ён стрымаўся. Ён выхоўваў у сабе волю. Ужо тады ён ведаў, што каб правільна гаварыць – трэба валодаць сабой. Мець доступ кожным нэрвам да кожнага закутка. Ён усьміхнуўся:

“Ты падобная да вішні. Круглая і з костачкай”.

Яна ўся ўспыхнула ад радасьці. І ён, удаючы абыякавасьць, сказаў:

“Я жыву тут недалёка. Хочаш, заходзь у госьці. У мяне нікога няма. Брат у качалцы, бацькі на дачы, у Яўменаве”.

Яна зьбянтэжылася. Яна паглядзела на яго так, быццам гэтым позіркам хацела ўзяць нейкае абяцаньне. Ёй вельмі спадабалася пра вішню, ён гэта адчуваў. І ён ведаў, што ёй ня хочацца зь ім разьвітвацца. Урэшце, ён быў адзіны з аднагодкаў, з кім яна магла гаварыць па-свойму. Яна лічыла яго сваім сябрам. Але ёй было страшна.

“Добра!” – усьміхнулася яна, гледзячы ўбок. – “Хадзем. Калі б я ведала, што ты запросіш мяне ў госьці, я б узяла фільм. Мне сястра прывезла, ты глядзеў “Малпу Джэйн” па-нашаму?”

Доктар пахітаў галавой. Ён глядзеў “Малпу Джэйн” тры гады таму, гэта быў мультфільм для першаклясьнікаў. Нават уявіць сьмешна, што ён глядзеў бы яго – а пагатоў на гэтым “нарэчыі”… Убоства: яе сястра з тварам мужыка возіць са сталіцы сапсаваныя мультфільмы…

“Ну, наступным разам”, – сказала яна разважліва. – “Так?”

“Так! Тады хадзем!” – сказаў доктар.

Дома ў яго і праўда нікога не было. Яны зайшлі і селі разам на канапу. Доктар даў ёй паглядзець свае кніжкі, паказаў сувэніры, прывезеныя зь Літвы: ракавінкі, магніты, паштоўкі… А сам моўчкі глядзеў на яе, пакуль яна шчабятала, камэнтуючы кожную драбностку, кожны цень на здымку. “Вось якая ты балбатлівая”, – думаў ён. – “Хто б мог падумаць… Гэта тая костка прымушае яе балбатаць”.

Урэшце яна змоўкла. У пакой пракраўся вечар. Хутка меўся прыйсьці брат. Ён насыпаў ёй семак, яна падсунулася бліжэй да сьцяны, яна пачувалася ўсё вальней, і гэта было яму на руку. Яна думала, ён уключыць ёй нешта. Ня вытрымала ягонага маўчаньня:

“Пастаў штосьці, нейкае відэа? Га?”

“Я думаў, ты не глядзіш такое”, – змрочна сказаў доктар, падымаючыся з канапы і завешваючы фіранкі.

“Я разумею Язык!” – замахала яна рукамі. – “Уключы! Ці музыку пастаў… Гэта ж твой пакой? Мы нікому ня будзем перашкаджаць?”

Ён уключыў музыку, нейкую баляду, дыск, узяты ў брата, і сеў каля яе ног.

“Я хачу цябе папрасіць пра нешта”, – сказаў ён нягучна і паглядзеў ёй у вочы.

Яна замаўчала, затузалася на месцы, зашчоўкала семкамі.

“Ты ж мой сябра, праўда?” – спытаў доктар. – “Тады ты мне не адмовіш”.

“А калі адмоўлю?” – спытала яна, так гаркава склаўшы вусны, што ўнутры ў доктара нешта варухнулася.

“Тады мы перастанем быць сябрамі”, – сказаў ён маркотна. – “Бо мне здалося, ты мне давяраеш… І наогул”.

“Я давяраю”, – сказала яна ў прыцемках. – “Толькі не рабі са мной нічога”.

Ён нэрвова засьмяяўся і сам сябе аблаяў за гэта. Аднак яна ўсё роўна нічога не пабачыла. Доктар падсеў да яе і ўзяў у рукі ліхтарык. Іхныя твары былі зусім блізка.

“Пакажы мне сваю…” – сказаў ён нечакана хрыпатым голасам. Яна замерла. – “Раскрый рот і пакажы мне тую сваю костачку…”

“Што гэта?” – яна намацала ў ягонай руцэ ліхтарык. – “Навошта?”

“Так трэба”, – сказаў ён і уключыў яго. – “Адкрывай!”

“Я ня буду!” – яна хацела вырвацца, але ён трымаў яе. – “Ты зробіш зараз са мной нейкую брыдоту! Я не хачу!”

Доктар падумаў, што лепш за ўсё будзе адпусьціць яе. Падзейнічала. Спачатку яна кінулася да дзьвярэй, але не мінула і пяці хвілін, як ён пачуў яе крокі, адчуў яе руку на сваіх валасах.

“Ну добра”, – сказала яна з доўгім уздыхам. – “Глядзі”.

Ён ня бачыў, але пачуў, як вільготна цмокнуў яе рот, падняўся, уключыў ліхтарык. У яе роце было чырвона і пахла семкамі. На вуснах дзе-нідзе вісела семкавае шалупіньне. Доктар пачаў ліхаманкава параўноўваць свой рот, вывучаны ім амаль дасканала, зь ейным, такім маленькім і загадкавым. Яна дрыжэла. У гэтым неглыбокім, цёмным роце пачала зьбірацца сьліна. Доктар не адчуваў агіды. Ён шукаў костку. І тут дзяўчынка кашлянула. З-пад скуранога выгіну, такога напятага і пунсовага, што яго хацелася пракалоць іголкай, вызірнула і зноў схавалася нешта вострае, з разарваным эпітэліем на канцы.

“Я вижу ее”, – сказаў доктар. – “Вижу эту косточку. Спасибо, Маша. Можешь идти домой”.

Яна так і стаяла, з разяўленым ротам.

“Ну!” – крыкнуў ён. – “Пошла! Пошла домой!”

У той вечар ён узяў сабе бутэльку малінавага лікёру, пайшоў да рэчкі і ўпершыню ў жыцьці напіўся. На самоце, бачачы перад сабой у вадзе гэтую костачку, чуючы, як псуюць мову на тым беразе прыдуркаватыя дзеці цесьляроў і хлебаробаў. Потым ён стаяў, нахіліўшыся над вадой, і яго ванітавала проста на трэснуты адбітак навечна прапісанага ў мястэчку месяца. І разам з ванітамі зь яго сыходзілі нерашучасьць і страх. А ў галаве тупым болем абвяшчаў пра сваё паўстаньне з пустэчы ягоны малады і беспрытульны геній.

Так ён адчуў сябе сапраўдным доктарам.

6. ТОЛЬКІ ДУРАНЬ ДАВЯРАЕ ЎЗБОЧЫНЕ АБСАЛЮТНА ПУСТОЙ ДАРОГІ

Толькі дурань давярае ўзбочыне абсалютна пустой дарогі. Дурань – або бацька дваіх дзяцей, якія цяпер немаведама дзе і якіх ён мусіць знайсьці. Знайсьці да таго, як прыйдзе ноч. Такую ён сабе паставіў задачу. І вось ён скідвае хуткасьць і вырульвае да ўзбочыны. Адлегласьць паміж машынай і вясковай дзяўчынкай, што ідзе басанож уздоўж гэтай абсалютна пустой дарогі, робіцца ўсё меншай. Дзяўчынка была падобная да папяровага пакета, які гоніць вецер. Яшчэ ня позна ўцячы, так у яе нічога і не спытаўшы. Бацька ўздыхнуў і паклаў галаву на стырно.

Ён заўважыў дзяўчынку яшчэ здалёк і адразу ж машынальна павялічыў хуткасьць. А потым запаволіў, назіраючы за дзіцём у люстэрка задняга агляду. І гэта ўжо выглядала падазрона. Яму падалося, дзяўчынка, пабачыўшы, як мэтраў за паўсотні ад яе павольна спынілася машына, таксама запаволіла крок.

Сорамна дзяўчынцы хадзіць адной па ўзбочыне пустой дарогі. Хаця тут, у вёсках, яны не пераймаюцца такімі пытаньнямі. Таму ў тутэйшых дзяцей такое кароткае дзяцінства. Таму ў іхных бацькоў такое даўгое жыцьцё. Бо яно пачынаецца раней. І пачынаецца на ўзбочыне – пакуль іншыя праносяцца міма на сваіх дзікіх машынах.

Вось зараз ён зь ёй загаворыць. Пераадолее сябе і загаворыць. Дарога і праўда абсалютна пустая – здаецца, на іх – мужчыну ў брудным легкавіку і дзяўчынку, якая ідзе па ўзбочыне – глядзіць толькі лес, і гэты лес нікому нічога ня скажа. Яны пагутараць крыху, і ён паедзе далей, ні з чым, у роспачы, як і раней, ня маючы добрага пляну. А яна пойдзе сваёй дарогай, сваёй узбочынай, з пункту А у пункт Б. Загаварыць зь ёй – чыстае вар'яцтва. Бо калі зь ёй нешта здарыцца, з гэтай такой самай чыстай, як ягонае вар'яцтва, дзяўчынкай, калі яна зьнікне, калі яе знойдуць забітай або са спаскуджаным целам, калі нехта яе пакрыўдзіць і яна раскажа пра гэта бацькам – абавязкова адшукаецца нехта, хто бачыў.

Бачыў, як ён спыніў машыну, як адчыняў дзьверцы, як гаварыў зь ёй. І ніхто не паверыць, што ён спытаў толькі –

«Ці не сустракала ты тут дваіх дзяцей, незнаёмых, такіх… такіх у шортах і белых майках?»

«Не, я ня бачыла».

«Іх завуць Лёся і Лёччык».

«Такіх імёнаў не бывае, дзядзьку. Вы, дзядзечку, напіліся, мабыць. У вас з рота такі дух ідзе».

«Не, піў я ўчора. Я выпіў няшмат. Мо грамаў дзьвесьце. А сёньня толькі плакаў. Чаму ты кажаш, што не бывае такіх імёнаў? Вось цябе як завуць? Жанна? Аксана? Я так і думаў. А іх Лёся і Лёччык. Нармальныя імёны. І ў аднаго зь іх у руках кніжка. Вельмі старая кніжка…»

«Не, дзядзьку. Ня бачыла».

«Мне дужа трэба іх знайсьці. Мо чула ад каго з дарослых, што яны бачылі, га?»

«Не, ня чула. Я ўсіх тут знаю».

«Шкада».

«Але нашто яны вам, дзядзьку?»

«Хто? Лёся і Лёччык? Бо я люблю іх. Ты таксама будзеш усё жыцьцё шукаць тых, каго любіш. Проста ты яшчэ малая. Малое дзяўчо, якое ідзе па ўзбочыне абсалютна пустой дарогі».

«А дзе яны жывуць, дзядзьку – гэтыя Лёся і Лёччык?»

«Жывуць?» – бацька задумаўся. – «Яны яшчэ жывуць, так. Я ў гэта веру. Яны не маглі так проста прапасьці. Бо ў Лёсі ёсьць Лёччык, брат. Хай і малодшы, але… Ён дапаможа. Ён ня кіне яе ў бядзе. Падвезьці цябе?»

«Не, дзякуй. Маці сказала, што мне нельга садзіцца ў машыну да незнаёмых людзей».

«Але мы ўжо знаёмыя. Ты ведаеш пра мяне значна больш, чым трэба, Аксана-Сьняжана. Больш ніхто на сьвеце ня ведае пра мяне так шмат, як ты. Занадта шмат. Ты прыйдзеш дамоў і раскажаш сваёй чортавай матцы пра тое, што ёй ведаць зусім не абавязкова. А яна раскажа яшчэ камусьці. А той яшчэ. І мае пошукі скончацца. Мяне знойдуць. Таму сядай».

Дзе яны жывуць?

Добрае пытаньне.

… Тады, цэлую вечнасьць таму, яны зь Лёсяй жылі ў самым зялёным раёне гораду, кілямэтраў за пяць ад хімкамбінату. У двухпакаёвай кватэры – адзін пакой займала Лёся, а другі быў агульны, для гульняў, для фільмаў, для скокаў і іхнага хуліганства. Спаў ён на кухні, на старой, падранай канапе, куды не зьмяшчаліся ногі, і даводзілася класьці іх на зэдлік, быццам здымаць на ноч. Цесная кухня, у якой жылі пустыя бутэлькі. Процьма пустых бутэлек, якія ён спачатку не наважваўся вынесьці – а потым, калі іх стала занадта шмат, паказвацца зь імі зрабілася страшна.

Бо ён быў бацька, які адзін выхоўвае дачку. І гэта ўжо выклікала ў іх падазрэньні – у тых, хто жыў побач і глядзеў на іх зь Лёсяй праз свае ўсяведныя вокны. Бацька, які адзін выхоўвае дачку – у іхных вачох гэта ўжо было заганай. Бацька, дачка якога не гаворыць з жывымі людзьмі – загана ўдвая жахлівейшая. Ён адчуваў, кожную хвіліну адчуваў да сваёй незвычайнай сям'і інтарэс. Яны глядзелі на яго з такім выглядам, быццам ведалі, што ён там зь ёй робіць, калі застаецца сам-насам. Ён адчуваў гэтыя крывыя пагляды, гэтыя двухсэнсоўныя ўхмылкі, гэтае жаданьне зазірнуць у шчыліну і пераканацца, што ўсё так, як яны думаюць. Гэтую пэўнасьць у тым, што там, дзе цёмна, заўжды ляжыць бруд.

Але пакуль што ён не даваў ім нагодаў. І доказаў у іх не было. Ён быў з усімі роўна і аднолькава ветлівы, ён разьвіў у сабе здольнасьць па-майстэрску сыходзіць ад любых падступных пытаньняў. Ён нікога не пускаў да сябе ў кватэру – але сам ахвотна дапамагаў кожнаму з суседзяў. Напэўна, гэта толькі ўзмацняла іх падазрэньні. Мабыць, у іхных вачах так і мусіў выглядаць сапраўдны маньяк, сямейны гвалтаўнік і вырадак. Яны ведалі, усім сваім ябаным народным нюхам адчувалі, што тут нешта ня так.

І яны мелі рацыю.

Ведалі б яны, чым яны зь Лёсяй займаліся, калі былі дома.

Гаварыць, сьпяваць, гуляць у гульні са словамі, чытаць – хіба гэта ня самая страшная загана? Не – калі ты робіш гэта на правільнай мове.

А правільная мова па-за домам толькі адна. Язык.

Мова большасьці. Мова ўсіх. Мова кожнага. Мова, якую разумеюць тыя, хто глядзіць на цябе ў акно і выдумляе для цябе тваё жыцьцё.

На кухні жылі выпітыя ім бутэлькі – ён піў кожны вечар, кожны вечар – адна двухсотграмовая, пад няхітрую вячэру, калі Лёся заснула. Калі яна засынала, ён заставаўся адзін і яму рабілася яшчэ страшней. Гарэлка разганяла цені, гарэлка абараняла ад заўтрашняга дня, гарэлка давала яму сілы. Хера б ён здолеў так доўга супрацьстаяць ім, калі б ня гэтыя бутлікі, у кожным зь якіх хаваўся і чакаў свайго вечаровага выхаду ягоны асабісты слуга, яго целаахоўнік. Маленькі дэман супраціву, маўклівы масажыст зь пякучымі пальцамі і злымі вачыма. Неўзабаве ён больш ня мог жыць без гарэлкі.

А яшчэ ў гэтай кухні, куды зьмяшчалася ўсё ягонае прывіднае войска, жылі кнігі. Ягоныя ўлюбёныя кнігі. Месца для таго, каб тут сьнедаць, ужо не было. Толькі гатаваць, чытаць і спаць. Дапіўшы гарэлку, ён скідваў посуд у мыйніцу, ён рэдка мыў яго, і мыйніца была перапоўненая – трэба было добра пастарацца, каб засунуць туды новую талерку. За акном кухні шалеў вечар, круціў іхную кватэру і так, і сяк, як ідыёт, які хоча вытрасьці манэты з скарбонкі. Бацька ўсьміхаўся. Калі-небудзь іх абавязкова выкрыюць. Але ён верыў, што яшчэ пару гадоў яны маюць. Калі быць асьцярожным і не нагадваць пра сябе, калі Лёся і далей будзе яго слухацца – яны ня змогуць нічога зрабіць. Галоўным было ня схібіць. Не зрабіць таго, чаго так чакаў ад яго сьвет.

Бутэлькі і кнігі. А над канапай партрэт таго, хто Змог. Партрэт барадатага яўрэя Пэрэльмана, які нарадзіўся зусім блізка ад іхнага мястэчка зь яго хімкамбінатам.

Яўрэй Пэрэльман змог. Яўрэй Пэрэльман даказаў. Яўрэй Пэрэльман ведаў.

Бацька не любіў яўрэяў. Не любіў нармальнай нелюбоўю нармальнага жыхара краіны, якая не змагла. У ягонай нелюбові не было агрэсіі. У ягонай нелюбові была зайздрасьць. І таму ў бацькі быў свой яўрэй. Сур'ёзны яўрэй Пэрэльман з сумнымі вачыма практыкуючага чараўніка.

«Усё, што хоча сказаць хаця б адзін чалавек...» Усё гэта можа зрабіцца мовай. Зрабіцца зноў або ўпершыню – але можа.

Толькі адзін чалавек. Хаця б адзін чалавек. Бацька заплюшчваў вочы і пераставаў дыхаць, чуючы ў сабе гэты нечаканы касьмічны прастор. Удумацца толькі: адзін чалавек. Мове патрэбны адзін чалавек, каб быць жывой. Ніводнай памерлай істоце не дапаможа ажыць жывая істота. Адзін чалавек – гэта так мала. Хіба зрабіць такога чалавека – такая ўжо непасільная задача?

Хто, калі ня мы? Так пытаўся ён у сябе ў юнацтве, і гэта не патрабавала адказу. Толькі адзін чалавек – гэта і быў адказ.

Толькі адзін чалавек. І гэты чалавек сьпіць за сьцяною. Дзяўчынка, якую ён прыдумаў і потым зрабіў. Мова, паўсталая зь ягонага насеньня. Як расьліна. Як вада, як зара, як трава. Дзяўчынка-мова. Дзяўчынка-птушка.

Сіа, нільская сітаўка, з мовай у дзюбе.

Праверыўшы, ці сьпіць Лёся, бацька вяртаўся на кухню і клаўся на канапу. Часам ён лашчыў сябе – каб не звар'яцець. Гледзячы на кроплі, якія расьцякаліся па жываце, пакрытым сівымі валаскамі, ён думаў пра тое, што з кожнай зь іх мог бы паўстаць той самы толькі адзін чалавек – і гэтае войска магло б усё зьмяніць. Толькі адзін – гэта было і пра яго самога. Таго яўрэя называлі бацькам мовы – і ён таксама быў бацькам Мовы. І тады яму хацелася жыць далей.

І вось так ён жыў пад партрэтам – дзеля мовы, у якім бы абліччы яна яму ні ўяўлялася.

Часам ён думаў, што вар'яцее. Часам яму хацелася проста сысьці – асьцярожна адчыніць дзьверы і сысьці з гэтага дому, і ніколі сюды не вяртацца. Дзяўчынка Сіа будзе чакаць яго – а потым выйдзе з кватэры, да іх, да сьвету, да Языка. І тады бацьку апаноўваў такі гнеў, што ён пачынаў ціха рыкаць. А адказнасьць за мову біла яго па галаве… ён спаўзаў на падлогу і пачынаў маліцца. І на ўсё гэта глядзеў з брудных шпалераў яўрэй Пэрэльман – без усялякага зьдзіўленьня.

«Як ты здолеў, Жыдзе?» – хацелася крыкнуць яму, але крычаць было нельга. Ясная рэч, што б яны падумалі.

Уначы яго за галаву трэсла лядоўня, сьценка якой была пад самым вухам. Ён прачынаўся, глядзеў на будзільнік. Падымаўся, ішоў паглядзець на Лёсю. З таго самага моманту, калі яна зьявілася ў гэтай кватэры, у ім пасяліўся страх, што аднойчы ўначы яна задыхнецца. Таму ён кожную ноч падымаўся, каб праверыць, ці ўсё зь ёй у парадку. Лёся спала, ён нахіляўся і ўцягваў у сябе водар яе подыху.

Гэтыя ночы. Так, ён глядзеў на будзільнік, а потым ішоў глядзець на Лёсю. Час ішоў. І Лёся расла ў сьне. Птушка Сіа гадавала сабе крылы па той бок рэальнасьці, каб у адзін цудоўны момант вылецець і зрабіць усё напраўду жывым. Яго, краіну і яе – мову.

Перад тым, як выйсьці з дому, яны стараліся ўдосталь нагаварыцца. Ён уключаў музыку, і яны балбаталі пра ўсё на сьвеце – апрача школы. Дзіўна: у той страшны час ім заўжды было пра што пагаварыць. І яны гаварылі, гаварылі, гаварылі па-свойму, бессаромна радуючыся, як цудоўна складваюцца словы, як зьлятаюць з вуснаў, як віюць гнёзды ў вачах адно ў аднаго. Яны гаварылі ўсмак.

Таму што наперадзе ў Лёсі было маўчаньне. Восем гадзін маўчаньня.

Яна ня ведала, што некаторыя людзі могуць задыхнуцца ў сьне. Але яна ведала, што бывае з тымі, хто гаворыць не на сваёй мове. Гэта была не забарона – гэта была ўмова іх выжываньня.

Праз паўгадзіны яны былі каля школы. І заўсёды разам зь імі да школьнага ганку падыходзіла яна – псыхоляг Тацяна Эдуардаўна. Апускалася да Лёсі і віталася зь ёй за руку:

«Привет, Сиа. Как дела?»

Яна вымаўляла яе імя правільна. І за гэта бацька яе ненавідзеў. Вучаніца Сіа жавала бутэрброд і глядзела на Тацяну Эдуардаўну, як глядзяць на вялікага сабаку. Бутэрброд – гэта была іхная з бацькам хітрасьць. Раней Тацяна Эдуардаўна любіла зазіраць Лёсі ў рот – быццам хацела знайсьці там прычыну яе праблем. Але зазіраць у рот, поўны каўбасы і батону, цяжка нават прафэсійнаму школьнаму псыхолягу.

«Мне кажется, она скоро заговорит», – сказала аднойчы Тацяна Эдуардаўна, калі Сіа пабегла па сходах, а бацька зьбіраўся вярнуцца да машыны. – «И еще мне кажется, вы что-то недоговариваете».

Гэта было прамоўлена такім спакойным голасам, што бацьку ажно скаланула. Ён спыніўся, уцягнуў галаву ў плечы, але знайшоў у сабе сілы выпрастацца і павярнуў твар да яе – сьветлыя вочы глядзелі на бацьку пранізьліва, як быццам гэта ён быў школьнікам.

«Что вы имеете в виду?» – спытаў ён з усьмешкай, якая, як яму падалося, выкрыла яго з галавой.

Пракляты Богам Язык. Мова інтрыгаў і страху, мова прыніжэньня і гвалту, мова няправеднага суду, суду, дзе асуджваюць толькі невінаватых.Что вы имеете в виду – так трэба было спытаць, каб адцягнуць час і выцягнуць плечы з іхнага сховішча, что вы имеете в виду – значыць, што ты цудоўна разумееш сваю віну.

«Мне кажется, с вами все не так просто», – прамяўкала Тацяна Эдуардаўна. – «И Сиа это чувствует».

«Ерунда», – махнуў ён рукой.

«Мне кажется, вы не хотите…» – працягвала яна, з інтарэсам сочачы за тым, як бегаюць ягоныя вочы.

«Что?»

«Вы не хотите, чтобы она была здоровой. Вам не нужен полноценный ребенок».

Ён з жахам зразумеў, што чырванее. А яна не сьпяшалася сыходзіць, хаця ўжо выбухнуў званок, глядзела на яго зь міліцэйскай пяшчотай, з асалодай колючы яго сваім чыстым голасам:

«Возможно, вы просто привыкли считать себя жертвой. И вам так легче. Легче, когда ребенок болен. Вы не можете себе представить, как вы будете жить, когда она заговорит, когда выздоровеет».

«Нет, нет», – ён выставіў наперад далонь, але гэтая дыплямаваная сука не зьбіралася яго слухаць.

«Но, вполне возможно, здесь что-то другое. Какая-то тайна. И я обязательно доберусь до ее сути. Мне жаль девочку. Она талантлива, это сразу видно, и заслуживает счастливой жизни в родной стране. А может быть, даже не здесь».

Не разьвітаўшыся, яна пайшла да ўваходных дзьвярэй, над якімі вісела даўгая дошка з надпісам «Добро пожаловать». Яны зь Лёсяй часта сьмяяліся з такога калецтва іхнага падступнага Языка: у тое, што людзі, якія ім гаварылі, маглі мець нейкае дачыненьне да дабра, а пагатоў да шкадаваньня або перадачы яго трэцім ліцам, ім ня верылася.

Бацька правёў Тацяну Эдуардаўну позіркам. Яе ногі ў чорных калготках, яе сьветлыя валасы, рассыпаныя па плячах, яе пастава гарадзкой, сталічнай штучкі… Бацька ненавідзеў Тацяну Эдуардаўну – але яму падабалася на яе глядзець. Неяк ён яе сьніў. Зрэдку ён думаў пра тое, што было б, калі засунуць ёй у рот тое, чаго яна заслугоўвае. На якой мове яна б тады гаварыла. Ці змагла б маўчаць. Але больш за ўсё ў Тацяне Эдуардаўне прыцягвала нейкая сіла, якая ішла ад яе на дзіва чыстага голасу. Моц перамогі. Бацьку было цяжка гаварыць зь ёй менавіта праз гэта – крышталь гэтага голасу немагчыма было падрабіць…

…«Я тут выйду, дзядзьку», – сказала дзяўчынка, налегшы плячом на дзьверы, і ён няўклюдна спыніў машыну, так што ягоная пасажырка ледзьве не разьбіла сабе нос. За акном была вёска, сьвежапафарбаваны плот, а за ім мужчына і жанчына зь вёдрамі.

«Не кажы нікому пра маіх Лёсю і Лёччыка», – папрасіў бацька, але дзяўчынка ўжо ня слухала, выскачыла з машыны і пабегла да весьнічак. Бацька паехаў проста на курэй, якія, лаючыся па-француску, кінуліся ўроссып, і завяз у нейкай кучы. За хатаю, дзе жыла дзяўчынка, чарнеў лес.

Той самы лес. Вялікі памежны лес, які праглынуў ягоных дзяцей. Ён проста аб'ехаў вакол лесу – вось і ўсё, што адбылося сёньня. Заднім ходам ён выбраўся з кучы і рушыў туды, да пафарбаванага ў ружовы колер крыжа, якім пачыналася вёска. Адматаўшы назад хаты, курэй і голых дзяцей, што не спускалі вачэй зь ягонай машыны – быццам спрабавалі запомніць нумар. Разварочваючыся, ён пасьпеў пабачыць краем вока, што бацькі дзяўчынкі выйшлі на вуліцу, і яна нешта расказвала ім, паказваючы пальцам на дарогу.

7. НАМАГАЮЧЫСЯ НЕ ГЛЯДЗЕЦЬ НА ЯЕ ЗУБЫ

Намагаючыся не глядзець на яе зубы, Лёся і Лёччык падышлі да гаспадыні хаткі бліжэй, і яна пагладзіла іх па валасах. Дотык быў прыемны – як вадой умыцца. У Лёсі і Лёччыка ніколі не было бабулі – і яны вырашылі называць жанчыну менавіта так. Яны нічога не казалі адно аднаму – проста вырашылі, і ўсё, і кожны ведаў, што гэта ўзаемна.

Хаця для бабулі гаспадыня салодкай хаткі была занадта маладая. Але гэта чамусьці не прыйшло ім у галаву. Маладая, таўставатая жанчына ў чырвоным станіку ад купальніка і прасторных шортах, перашытых з мужчынскіх штаноў. Яна выглядала так, быццам толькі што выпрасталася, корпаючыся ў гародзе. І гэта ўнушала да яе дзіўны давер.

«Можна», – паўтарыла яна і ўсьміхнулася.

Зубы – вось адзінае, што яе псавала. Чорныя, вострыя асколкі, якія драпежна выглядвалі з-пад пульхнай верхняй губы, цёмныя прагалы, побач зь якімі блішчэлі залатыя каронкі. Гэты скалечаны, жудасны рот прыцягваў іхныя позіркі. І таму яны стараліся глядзець ніжэй. На грудзі, якія калыхаліся так, быццам іх прынесьлі, каб павесіць на хатку, у дадатак да іншых уяўных ласункаў.

«Дзеці мае, дзеці», – сказала гаспадыня хаткі, прымружыўшыся. – «Галодныя, відаць?»

«Не», – сказала Лёся і строга паглядзела на Лёччыка.

«Не», – сказаў Лёччык, што праўда, досыць скрушна.

«Да Брэмэну далёка адсюль?» – спытала Лёся, разгортваючы мапу. – «Нам трэба ведаць, мы трапілі ўжо на мапу, ці яшчэ не».

«Блізка, дзеткі, блізка», – усьміхаючыся пустым ротам, сказала бабуля. – «Брэмэн… Як жа, ведаю. Угналі некалі туды на работу. Работы там хапае. Але жыць можна… Вось, гадоў дзесяць таму пасобіе палучыла як остарбайтар. Усё ў марках, у марках… На долары памяняла, унукам аддала».

Нешта тут было ня так, нешта не сыходзілася, думала Лёся, але вырашыла не задаваць лішніх пытаньняў. А хатка за іхнымі сьпінамі вабіла, прыцягвала да сябе сваімі яркімі налепкамі, малюнкамі, хатка быццам бы ціхенька трымцела ў раньнім сутоньні, і яны зь Лёччыкам адчувалі гэтае трымценьне – хрыбтамі, кончыкамі пальцаў, пяткамі, жыватамі…

«Хата Ігната», – сказаў Лёччык, з павагай азіраючыся на салодкую хатку.

«Ды не, якога Ігната», – сказала бабуля-маладуха. – «Я ў райцэнтры жыву, а гэта дача мая. Што было, з таго і зьляпіла хатку на пенсію… Песьня такая была красівая. «Я яго зьляпіла із таго, што была, а патом што было, то і палюбіла…» Але ж адкуда вам помніць, дзеткі, вы малыя яшчэ».

«Ты няправільна на Языку пяеш», – сказаў Лёччык, насупіўшыся. – «Трэба так: я ево слепіла із тово, что было». Па Языку правільна – ево, тово і что».

«Разумнік які», – зноў заўсьміхалася бабуля. – «Ты адкуль такі разумнік? І гаворыць, як у дзярэўні радзіўся. Нада ж такому случыцца».

І яна зусім ужо бессаромна раскрыла рот – так што Лёся і Лёччык пасьпяшаліся адвярнуцца.

«Дык адкуль вы, дзеткі?»

«Ні прапіскі, ні сказкі, жывем з божай ласкі», – сказаў Лёччык, успомніўшы бацькавы кніжкі. – «А ўвогуле мы зь…»

«Гэта брат мой», – сказала Лёся, моцна ўхапіўшы Лёччыка за руку, каб ня даць яму дагаварыць. – «Нам трэба трапіць на мапу, вось, а потым мы ўжо самі разьбярэмся».

«Брат?» – бабуля заўсьміхалася яшчэ больш прыязна, але потым раптам стуліла вусны – і ад гэтага зрабілася неяк вусьцішна. У лесе зусім пацямнела, і надпісы на сьценах хаткі ўжо немагчыма было прачытаць. – «Нешта не падобныя вы зусім. Брат…»

Яна ўважліва паглядзела на Лёччыка, а потым дакранулася да яго шчокаў.

«Наўрад ці», – сказала яна тым самым скрыпучым голасам, якім гаварыла зь імі на пачатку. – «Гэты хлопец не такі просты… Але ладна, дзеткі, брат дык брат. Вы ж галодныя зусім, трэба вам падсілкавацца, перад тым, як у той Брэмэн ісьці. Дый аўтобусы ўжо ня ходзяць, толькі заўтра ў восем першы. Да астаноўкі я вас давяду, а так можаце ў мяне начаваць. Пакармлю вас, а то вунь худыя якія, як тыя шкілеціны».

«Не шкілеціны, а шкілеты», – сказаў Лёччык, і Лёсі падалося, што ён зараз укусіць бабулю – за руку, на якой выгіналіся, быццам гаварылі нешта, доўгія, зарослыя валасамі пальцы, або за грудзі. Бо Лёся бачыла, што Лёччык дужа, дужа, дужа галодны.

«А гэта ўсё, што ў скрынках было – дзе?» – аблізваючыся, спытаў Лёччык, прагна паварочваючыся да хаткі.

«Ну, сёе-тое засталося», – ахвотна сказала бабуля, паказваючы ім, каб ішлі за ёй. – «Сяго-таго знойдзем, падсілкуем вас, а то ж да таго Брэмэну, як да месяца, гэта ж няблізкі сьвет, той Брэмэн, гэта ж зь перасадкамі трэба, гэта ж марачкі трэба мець, гэта ж огого…»

Яны падышлі да хаткі, якая сваёй дзіўнай, зусім не вясковай формай нагадвала ў цемры нейкі іншаплянэтны карабель, і бабуля адчыніла дзьверы:

«Сюды заходзьце, цесна ў мяне, гэта ж дача, мне адной хапае, але і для вас, дзеткі, месца знойдзецца…»

Яна прапусьціла іх наперад.

«Зараз лямпачку запалю…»

Лямпачка ўспыхнула недзе збоку і павесіла пад столяй іхныя цені. Каля супрацьлеглай сьцяны стаяў стол, а на стале – чайнік.

«Бліжэй праходзьце», – прамовіў за сьпінамі Лёсі і Лёччыка скрыпучы голас, яны зрабілі крок наперад – і падлога раптам сышла ў іх з-пад ног.

Першым паляцеў у цемру Лёччык, і ўпаў на нешта мяккае, а на ягоную шыю азадкам пляснулася Лёся і паваліла яго на дно яміны, засланае гнілой саломай. Сьвятло засталося высока наверсе, а тут было цесна, як быццам цябе схавалі пад коўдру, каб задушыць, і цёмна – так што Лёся, узмахнуўшы рукамі, адразу ж трапіла Лёччыку ў вока.

«Разуй глазы», – крыкнуў Лёччык пакрыўджана. У лягеры ён любіў сварыцца на Языку. І Лёся нечакана так выразна згадала лягернае жыцьцё, што ўнізе жывата заныла. Але самае кепскае было тое, што яна ўспомніла пра пігулкі. І адразу ж цела загуло, і ў галаве пачуўся сьпеў лягернага горна – яны забыліся, яны забыліся прыняць, яны забылі прыняць лекі! Самае страшнае, непапраўнае, тое, за што можна атрымаць сапраўднае Сярэднявечча! Тады, у лягеры, ім хацелася закапацца ў зямлю ад таблетак – а цяпер яны пад зямлёй, а леку няма, і ўсё не сыходзіцца, не спалучаецца адно з адным, не працуе, ня складваецца!

«Сам разуй», – сказала Лёся груба, каб супакоіцца, суцішыць гэтае ныцьцё ў сваім нутры і заглушыць кляты горн у галаве. Дапамагло – яна нават адчула, што і Лёччык таксама ўзяў сябе ў рукі і цяпер глядзіць на яе з павагай у гэтай саламянай цямрэчы.

Што рабіць? Яны ведалі, што нельга вымаўляць уголас гэтае пытаньне – ніколі пра гэта не дамаўляліся, але ведалі, і Лёся ведала, і Лёччык ведаў: варта прамовіць гэтыя словы – і нічога ня выйдзе. А Лёсі так хацелася іх сказаць. Нават ня Лёччыку, і ня гэтаму сьветламу колу высока над іхнымі галовамі, і не самой сабе – а камусьці, хто ўсё так прыдумаў. Хтосьці хадзіў кругамі вакол іх, і вырвацца за намаляваны ім круг было цяжэй, чым яны думалі.

Ім бы толькі на мапу трапіць. А там дарога знойдзецца.

«Трэба берагчы наш Атлас», – сказаў у цемры Лёччык. – «Не забыцца яго, калі пойдзем далей».

«Я не забудуся», – сказала Лёся і пагладзіла яго па каленцы. – «Давай спаць. Зможаш?»

«Змагу», – пачуўся голас Лёччыка, такі сонны, быццам ён толькі і чакаў яе прапановы.

Лёся прыціснулася да Лёччыка, адчуваючы, як абмякла ягонае цела, і заплюшчыла вочы. Ёй падалося, што толькі на хвілінку – а калі адплюшчыла, наверсе ўжо сьвятлела воблака запхнутай у хатку раніцы і пахла туманам і холадам.

«Лёччык», – паклікала яна, дастаючы руку з пад ягонай майкі.

«Што?» – голас быў такі, быццам яе брат так і не засынаў.

«Слухай, а адкуль ты ўзяўся?»

«Я твой брат», – сказаў Лёччык, нешта калупаючы: ці то пазногці на нагах, ці то зямлю вакол сябе.

«Я не дурная, я ведаю, што ты мой брат», – пацягнулася Лёся. – «Але адкуль ты ўзяўся? Цябе не было – а потым ты ёсьць, і брат, і ўсё іншае, і мы ў лягеры, і вось тут сядзім. Але ты сам памятаеш, адкуль ты ўзяўся?»

«Як усе людзі», – сказаў Лёччык, падумаўшы. – «Калі цябе завуць, калі называюць нейкім словам, значыць, ты ёсьць».

«Але ня ўсе хлопчыкі мне браты», – сказала Лёся, прыўзьнімаючыся. – «Разумееш, пражэрлівая скаціна?»

«Таму што яны ня лёччыкі», – упэўнена адказаў Лёччык.

І ў гэтым была нейкая такая пераканаўчая лёгіка, што Лёся зноў засунула рукі яму пад майку і заснула.

Раніцай бабуля іх пакарміла. Яны пачулі яе крокі, яшчэ толькі калі яна падыходзіла да хаткі, успомнілі яе рот і падумалі, што няблага было б пачысьціць зубы. І вырашылі, што калі рушаць далей, знойдуць сад і зьядуць там па яблыку. Так казаў дантыст у лягеры: калі раптам няма шчоткі і пасты, можна зьесьці яблык. Але, вядома, гэта на скрайні выпадак.

Бабуля ўвайшла ў хату – і на іх пасыпалася мокрая, сьлізкая, дробная рыба. Некаторыя рыбіны былі яшчэ жывыя, біліся ў іх пад нагамі, Лёччык падымаў іх, а яны высьлізгвалі ў яго з пальцаў, проста на Лёсю.

«Ежце, дзеткі», – пачулі яны зьверху бабулін малады сьмех. – «Толькі што налавіла. Хочаш, смаж, хочаш, вары… Што, няма апяціту? Дык паявіцца! Кончыліся прыпасы, як прывязуць, дык дам хлеба. А пака што – із таго, што была. А патом, што была, то і палюбіла…»

«Па Языку правільна – тово і что!» – крыкнуў наверх Лёччык.

«Маўчы ўжо, унучак, маўчы, маскалік», – павысіла голас бабуля. – «Напіхалі ў галаву, дык думае, што самы вумны. Ты-та можаш і ня жэрці, а сястра твая ногі працягне. Дык і сачы за ёй».

Рыба памірала. Ледзь бачныя целы торгаліся, і Лёся пачувалася так, быццам яны зь Лёччыкам сядзяць у вадзе – далі нырца ў возера і прытуліліся адно да аднаго ля самага дна. І вынырнуць ня могуць. Паветра ў лёгкіх канчаецца, але ёй ня страшна. Бо можна жыць і тут, пад вадой. А каму напраўду зусім ня страшна, дык гэта Лёччыку. Ён паводзіўся так, быццам можа ў любы момант выбрацца зь яміны і пайсьці далей. Далей, на мапу – і па мапе. Лясамі, дарогамі, азёрамі, па вершалінах дрэваў, па ўзгорках, пераступаючы праз далягляд. Проста яму пакуль што ня хочацца. Або ён чакае, каб зь яго выйшла ўсё паветра – каб не замінала ісьці, не цягнула да зямлі. Паветра – гэта камень.

«Паветра – гэта камень», – сказала Лёся.

«Камень, які вісіць на шыі», – сказаў Лёччык. – «Здымі – не здыму. Здымі – не здыму».

«Здыму», – сказала Лёся і паклала рукі яму на шыю.

Увечары яны атрымалі паўвядра вады – азёрнай вады, якая падалася ім нават смачнейшай, чым у лягеры. Бабуля выліла яе ў яміну – яна ліла яе тонкім струменем, і Лёся і Лёччык па чарзе падстаўлялі раты. Вядома, бабуля магла спусьціць ім вядро – але не зрабіла гэтага, і Лёся ведала, чаму. Таму што Лёччык і яна ўхапіліся б за вяроўку, ці за дрот, ці за палку, на якой бы пагойдвалася гэтае смачнае, смачнае, такое смачнае вядро – і пацягнулі б уніз, і мелі б цяпер штосьці ў руках.

Зброю. Надзею. Любоў.

«Што рабіць, што рабіць…» – прыгаворвала бабуля, седзячы на краі яміны і быццам адказваючы ім – хаця яны ні пра што такое не пыталіся. – «Падумаю яшчэ. Хаця што тут думаць. Цябе, дзеўка, прадам. Але потым прадам, не цяпер. Фэльчару прадам, а ён далей прадасьць. Хто яго ведае, куды, ёсьць месца, куды такіх купляюць, для вопытаў. Нейкую косьць шукаюць. За такую, як ты, фэльчар добра заплоціць. А зь цябе, разумнік, сабаку сабе зраблю. Падох мой сабака. Утапіўся. Паўлікам звалі. Я яго яшчэ малым узяла, аддыхалі тут адны, турысты, з самай Масквы. Хаця дзе тая Масква…»

Бабуля задумалася.

«На карце гэтай вашай Масква ё?»

«Няма такога гораду», – сказаў Лёччык гучна, і бабуля вылаялася.

«Цябе самога няма, ёлупень», – нахілілася яна над ямінай. – «Думаеш, ты ёй брат? А, унучак? Бра-а-ацік… У цябе тут вабшчэ права голаса нет! Я яшчэ ня поняла, хто ты, але пайму, пайму, ня бойся. Вось жа гаўнюк, Маскву ён ня знае!»

«Маскву прыдумалі людзі», – сказаў Лёччык роўным і спакойным голасам. – «Гэтаксама, як бога, або д'ябла. Масква – мітычнае месца, дзе ўсе гавораць па Языку. А такога не бывае».

«Па языку, па языку», – забурчэла бабуля, але супакоілася. – «Ні Бога яму няма, ні Масквы… Бязбожнае ты сазданіе. Хто цябе нарадзіў, нехрысьця! Будзеш у мяне малітвы чытаць кожны божы дзень! І ў царкоўцы прыбіраць. Ёсьць тут царква ў лесе, мая собсьцьвенная… Жалка, там вас павянчаць не магу».

«Павянчаць?» – спытала Лёся, лежачы ніцма на дне яміны. Ёй здавалася, яміна робіцца ўсё глыбейшай. І над ёй, у смуродзе гнілой саломы, чапляючыся за сьценкі пазногцямі, вісяць іншыя Лёсі – шмат Лёсяў, якія адкрываюць раты і ня могуць нічога сказаць.

«Дык жаніць вас буду», – з задавальненьнем сказала бабуля. – «Нездарма ж вы ў адной яміне седзіцё. Мне нужна крэпкая сялянская сям'я. Каб ад зямлі не адрывалася, каб дабра прыбаўляла ў хату. Ну, і каб прыплод быў…»

Бабуля зазірнула ў яміну і ашчэрылася.

«Народзіш мне праўнучка – тады і прадам цябе фэльчару. А гэтага замест Паўліка. Як жа зваць вас, дзеткі? Забыла спытацца, старая зусім стала…»

«Я Лёччык», – сказаў Лёччык. – «А гэта Лёся».

«Вось атродзьдзе!» – захітала галавой бабуля. – «Лётчыкамі дзяцей называюць. Я б у такіх права радзіцельскія забірала – і ў цюрму! Ну што, Люся? Замуж хочаш за мальца? Што маўчыш? Добра, дам вады яшчэ. І масла шакаладнага – знайшла вось, ня жалка. Лаві!»

І на галаву Лёччыка паляцеў кавалак масла, а ўсьлед за ім паліўся ўсё той жа пахучы дождж з азёрнай вады, якая пякуча пахла лесам, воляй і мёртвымі жывёламі.

«Зраблю вам заўтра свадзьбу!» – сказала бабуля. – «А да свадзьбы каб нічога такога! Глядзіце мне тут, дзеткі».

Потым яны доўга ляжалі, шчака да шчакі, накрыўшы твары адсырэлым атласам. Ніхто зь іх ня ведаў, што такое свадзьба. Ніхто зь іх ня ведаў, што мусяць рабіць дзеці, калі бабуля пачынае імі камандаваць. Напэўна, слухацца. «А як жа бацька?» – спытаў Лёччык. І між імі ўсчалася дыскусія на тэму, хто больш галоўны: бацька ці бабуля. Лёся была за бабулю.

«Добра, не хачу з табой сварыцца», – сказаў нарэшце Лёччык. – «Хачу, каб цябе ваўкі зьелі. А як ты думаеш: тая, з жоўтымі валасамі, яна хто?»

«Ня ведаю», – пачуўся ў цемры Лёсін голас. – «Напэўна, такая новая тацяна эдуардаўна».

«Мабыць, так», – пагадзіўся Лёччык. – «Але ня мама ж?»

«Ты дурны», – сказала Лёся і тут жа заснула – нібы ў яміне ўзялі і задзьмулі тонкую белую сьвечку.

8. ДРОБНЫЯ ЛІТАРЫ СЯДЗЕЛІ НА ПАПЕРЫ, ЯК МУХІ

Дробныя літары сядзелі на паперы, як мухі. Доктару нават захацелася сагнаць іх – і тады ніякія падзеі не адбудуцца, кепскія навіны не пачнуць дзень, і яму не давядзецца прымаць рашэньняў.

«Паслаць важатых?» – сказаў заўхоз. – «Ілі міліцыю адразу?»

«Бедные дети», – прамовіў доктар і правёў далоняй па аркушы. – «Девочку особенно жалко. Такое улучшение – и тут на тебе. Бедные дети».

«Апасныя», – сказаў заўхоз. – «Самыя ціхія ўсягда самыя апасныя. Я тут вам справачку падгатовіў…»

І на стол перад доктарам селі новыя літары. Такія самыя мушыныя. Антыгігіенічныя нейкія літары.

І тады ён прыгадаў іншы аркуш паперы. Далёка ад гэтага лесу, у зусім іншым жыцьці.

…Тая паперчына была прыклееная на стэндзе. А на паперчыне быў сьпіс з такімі самымі дробнымі літарамі. Зусім не такі кароткі, як сёньня. Вельмі даўгі сьпіс.

Сьпіс пачынаўся на ўзроўні вачэй – каб дачытаць яго да канца, трэба было сесьці на кукішкі, або нахіліцца ў пачцівым паклоне.

Доктар не зрабіў ні таго, ні другога.

Ён проста адышоў на два крокі і перачытаў сьпіс яшчэ раз. І яшчэ.

Ягонага імя не было. Ён яшчэ раз праскакаў вачыма ўсю дыстанцыю, ад Афанасьевай І.Р. да Яхантовіч П.А. Ён прачытаў сьпіс, як верш. Барыгін, Брысевіч, Гульмухамэдава. Паміж Брысевічам і Гульмухамэдавай мусіла стаяць ягонае імя. Але яго не было.

Гэта значыла, што ў мэдынстытут яго не ўзялі. Гэта значыла, што Барыгін, Брысевіч, Гульмухамэдава, а таксама Афанасьева і Яхантовіч будуць сем гадоў вучыцца, каб потым да сямідзесяці гадоў рваць гнілыя зубы глухім і нямым марнатраўцам, выпісваць ім асьпірын і бальнічныя, упраўляць недарэчныя, не патрэбныя гэтым жэлепадобным істотам косткі і рэзаць брудную скуру, мёртвую ад той пагарды, якую адчувае да іх прырода. І ніхто не дадумаецца да таго, што пачынаць трэба з костачкі. Вішнёвай костачкі ў роце – лішняй костачкі, якую яны ня могуць выплюнуць і таму асуджаныя хварэць і пакутаваць, асуджаныя быць мясам. Проста мясам. І ягонае адкрыцьцё так і застанецца ягонай таямніцай.

Гэта азначала катастрофу.

Доктар стаяў адзін пасярод вялізнага гораду, у белай кашулі з закасанымі, быццам перад цяжкай працай, рукавамі. Яму было амаль васямнаццаць. Вакол таўкліся такія, як ён, стварэньні: паўзнаёмыя, вывучаныя за папярэдні тыдзень твары, няспынная, як адкрыты крывацёк, гаворка – слухаць яе было невыносна: яны вымаўлялі «г» так, быццам дыхалі ў твар часныком, іхны рык быў цьвёрды, як драўляныя сядзеньні ў электрычках, іхнае чвяканьне было такое сакавітае, нібы яны жавалі сала. Быў ліпень. Была сьпёка. У дзяўчат раптам вырасьлі ногі, хлопцы пацелі так, што на футболках заставаліся белыя саляныя сьляды. Доктар употай зазіраў дзяўчатам у чырвоныя раты. Там, за белымі зубамі, у сьліне, якую яны пакідалі на цыгарэтных фільтрах, была яго будучыня. Амаль кожны тут хадзіў з запаленай язвай у роце, косткай, якая душыла яго – і ніхто не прызнаваўся, ніхто не прасіў аб дапамозе. Доктар глядзеў на іх, адчуваючы такое ўзбуджэньне, што яму хацелася схапіць іх за голыя загарэлыя рукі, усіх адразу, і закрычаць: «Сплюньце! Намацайце яе языком, расхістайце, вырвіце і сплюньце! А цяпер ідзіце дамоў і гучыце – кожны як можа, але музыкай!»

Музыкай, якую невядома на што вам далі. Музыкай Языка.

Учора ў іх была дыктоўка. Ім чыталі Лермантава. Што яны, гэтыя вясковыя дзікуны, маглі зразумець у Лермантаве і ва ўсёй гэтай вялікай літаратуры, гэтыя Брысевічы і Барыгіны – калі не маглі правільна вымавіць імя паэта? Скручаны чырвонай косткаю, як кобраю, іхны артыкуляцыйны апарат сыходзіў ад адказнасьці, фальшывячы ў самым важным месцы – там, дзе трэба быць прамым і рашучым, ён закругляў гук і той каціўся ў пустэчу. Быццам у ратах іхных жыў страх перад маўленьнем, быццам яны баяліся вымавіць слова да канца. Маўленьне інвалідаў – і такой была ўся іх гаворка: падобная да баязьлівага крыўляньня. Няскладныя, нескладовыя патугі гаварыць.

Ён мог іх вылечыць. Але ягонага імя не было ў сьпісе.

Дыктоўку ён напісаў на выдатна. Ён праваліў біялёгію.

Доктар пайшоў пехатой на вакзал і купіў білет дахаты. Аўтобус гаварыў і гаварыў – быццам сьмярдзела адкрытая рана. У іхных ратах жыла яго надзея. Ён надзеў навушнікі і непрыкметна ўключыў дыктафон. Яны ўсе былі небезнадзейныя, гэтыя ягоныя пацыенты, якія вярталіся з сымфанічнай сталіцы ў сваю какафонію, дзе можна было гаварыць так, як зручна, а ня так, як трэба – не, надзея была. Доктар вывучаў іх рупліва, зьбіраў матэрыял, ён даўно заўважыў, што музыка часам прарываецца з гэтых скалечаных пухлінай ратоў – і яму было цікава прасачыць, як чысьціня іх маўленьня суадносіцца з тэмамі, на якія яны гавораць. Вось едзе дэмбэль, цьмяна знаёмы твар, лысая галава, рэмень, заціснуты ў руцэ – падвыпіўшы, разамлелы, але позірк учэпісты, позірк учорашняга зэка. Калі ён гаворыць зь цёткамі пра навіны, якія адбыліся за яго адсутнасьць – музыкі не чуваць, адна каша, а калі расказвае пра сябе – стараецца, лепіць унутры сябе гукі, разумее нейкім сваім зьвярыным чуцьцём, як мусіць гаварыць Чалавек.

Языком. Ня косткай, што захрасла ў горле, ня звычкай, не малаком і ня салам, ня грушамі з садочку і не памідорам з гародчыку, ня дзедавай прымай і ня ўбогім сваім маленствам. Языком.

Увосень доктар і сам пайшоў у войска. Быццам памяняўся месцамі з тым бліскучым дэмбэлем.

Стрыжаная пад мужыка цётка ў местачковым ваенкамаце, у салдацкіх ботах, нагамі, што формаю нагадвалі галіфэ, зазірнула доктару ў рот і сказала: «Годзен». Хіба вы ня бачыце? – хацелася крыкнуць яму. Хіба гэтага не відаць голым вокам, што я занадта здаровы? Што мне пашанцавала і пухліна так і не пайшла ў рост? Што я ўратаваўся? Можа, таму, што бацькі заўжды хацелі зьехаць на ўсход, туды, дзе рэчы ўмеюць называць правільна і таму ведаюць ім цану? А можа, таму, што чытаў тыя кнігі – вялікія кнігі вялікай літаратуры, якія, здаецца, немагчыма зразумець, калі ты ня будзеш кантраляваць дыханьне і трымаць усе лейцы, на канцах якіх бягуць гукі? Пушкін, Талстой, Лермантаў, Чэхаў, Някрасаў, Дастаеўскі. Тыя, хто выхавалі ў людзях Язык. Тыя, хто захавалі на ім музыку, запісаўшы яе на чалавечыя мэмбраны. Спадчына, якую тут, у гэтым закінутым краі, згнаілі, вырашыўшы, што гаварыць можна як хочаш. Што ўсё на сьвеце ёсьць мова. Што мова можа быць свая.

Разве вы не видите, что я и так уже на службе? – хацелася сказаць яму. На службе Языку.

«Штота хацеў мне сказаць?» – запыталася цётка, грукнуўшы ботамі. З кішэні яе белага халата тырчэлі нажніцы. Імі за пяць хвілін да допыту яна абяцала адрэзаць яйцы аднаклясьніку доктара. За тое, што дурыў ёй галаву, скардзячыся на сэрца. Якое сэрца? – сказала яна. У мужыка сэрца ведаеш дзе?

«Сказаць хацеў штота? А, баец?»

Доктар сумеўся. Цётка нецярпліва ўпёрлася рукамі ў стол. Рукі былі валасатыя, як трапічныя расьліны.

«Ну-ка, давай скажы: таварышч камандзір, казарма гарыт!» – загадала яна, падазрона зірнуўшы яму ў вочы.

«Товарищ командир, казарма горит», – пакорліва паўтарыў доктар.

“Пайдзёт”, – ухвальна махнула яна рукой. – “Годзен, годзен”.

Але ж ён не паўтарыў таго, што яна хацела. Ён прамовіў гэтыя дурацкія словы зусім, зусім інакш. А яна не заўважыла. Не заўважыла музыкі, не пачула Языка. Як не заўважае косткі ў сваім па-маршальску ўбраным роце.

Той самай косткі. Костачкі, якую, калі захацець, можна выплюнуць.

Тыя некалькі пыльных і безнадзейных месяцаў, якія заставаліся да прызыву, ён цалкам прысьвяціў хіміі. Балазе магчымасьць зьявілася – і зусім нечакана. Неўзабаве пасьля свайго бясслаўнага вяртаньня з крыжовага паходу ў сталіцу, неяк вечарам – ціхім, такім ціхім, што ажно чуваць было, як кроў дрыжыць у вушах – доктар сустрэў на вуліцы свайго школьнага хіміка. Зайшлі да яго, селі ў двары, хімік дастаў самагону. Доктар пазіраў на яго з інтарэсам: нешта з хімікам было ня так, нейкае добрае, сьветлае, бяскрыўднае і абсалютна непапраўнае вар’яцтва хавалася ў ягоных вачах, яшчэ нядаўна такіх уладных: як і ўсе настаўнікі, хімік лічыў свой прадмет найважнейшым. Хімік гаварыў з доктарам на роўных, як з дарослым, спрачаўся, нешта даводзіў – і доктар бачыў, што гэты чалавек з падбародзьдзем, як у льва, і моваю, як у сьвінапаса, сам ня чуе таго, што прамаўляе… Доктар выпрасіў у яго ключы ад лябаранцкай – і спакойна хадзіў туды да самага верасьня, экспэрымэнтуючы з рэчывамі.

Гэта было рызыкоўна – лябараторныя запасы канчаліся, і нястача магла зацікавіць адміністрацыю. Тое, чаго ня мог яму патлумачыць хімік, доктар шукаў у сеціве – і з кожным днём адчуваў, што альхімія мовы робіцца ўсё больш падатлівай. Яму трэба было зразумець тую няўлоўную сувязь паміж псыхічным станам і маўленьнем, якую ён заўважаў на кожным кроку: гэтыя істоты вымаўлялі гукі больш ці менш чыста ня толькі ў залежнасьці ад асяродзьдзя, у якое траплялі, але і ад, напрыклад, сваіх стрэсаў, сваіх убогіх радасьцяў, ад таго, наколькі вольна яны маглі выяўляць свае інстынкты.

О, тут было над чым працаваць. Выведзены з раўнавагі, з гістэрычным бляскам у вачах, або напоены шчодра, як зямля вадою, прадукцыяй мясцовага пладова-ягаднага камбінату, любы ягоны зямляк гаварыў інакш, чым калі ён ішоў у пашпартны стол, на бацькоўскі сход або ў Дом культуры. Дый сам хімік, калі доктар прасіў даць яму кансультацыю па злучэньнях і рэакцыях, разьліваўся такім чыстым салаўём, што доктар часам забываўся, што перад ім пацыент і што сядзяць яны пасярод краю, дзе пануе злая дурная костачка. Але варта было хіміку загаварыць пра мясцовыя навіны, пра драбязу, пра надзённае, будзённае, набытае, крадзенае – і ён ператвараўся ў звычайнага калеку, якога душыла знутры ягоная моўная няздольнасьць.

Яны бачыліся амаль штодня, доктар падпойваў настаўніка, той хмялеў хутка, як па навуцы. Лета кацілася ўпалым яблыкам па пясчанай дарожцы да весьнічак, яны сядзелі перад адчыненым гаражом хіміка, у садзе, закусвалі цёплымі памідорамі, і з гаражыка на доктара глядзелі, не міргаючы, як вочы забойцы, круглыя зрэнкі хімікавых жыгулёў. Хімік расказваў, як ловіцца рыба, і як трапіў у шпіталь дырэктар, перапіўшы сьпірту… Хімік гаварыў па-іхнаму, а доктар глядзеў яму ў рот, як верны вучань – і думаў пра тое, што ўратаваў гэтага небараку ад бескарыснасьці яго выпадковых ведаў. Прыйшла восень, лябараторыя была пустая. Першага верасьня хімік павесіўся, у тым самым гаражыку. Казалі, быў хворы, стаміўся цярпець боль. Але доктар ведаў сапраўдную прычыну. Прычына была ў мове. І толькі ў ёй. На гэтай мове нельга было нічога сказаць сьвету. Яна прагнула ачышчэньня. Але было позна.

Доктару пашанцавала – ён трапіў у памежныя войскі.

Так ён пачаў жыць у лесе. І гэта быў першы лес у яго жыцьці.

І лес прымусіў яго зірнуць на сябе зь іншага боку – быццам выпхнуў аднаго на залітую сонцам паляну.

Неяк яны нарадам ішлі праз гушчар і наткнуліся на драцяную агароджу, абысьці якую было немагчыма – яна растваралася ў лесе, не канчалася, а менавіта растваралася, быццам лес быў працягам гэтай бясконцай сеткі, быццам агароджа расла з-пад зямлі. Давялося лезьці празь яе. За агароджай быў ці то пусты, выселены санаторый, ці то закінуты піянэрскі лягер. Вецер па-гаспадарску перабіраў аканіцы і дзьверы, па прыступках будынкаў сьцяліўся яркі саматканы мох. Пасярэдзіне ржавела спартовая пляцоўка, драўляная сцэна была акуратна засыпаная ігліцай, нібы яе наўмысна расьцярушылі тут, перад тым, як сысьці. У сталовай пахла гнілой бульбай. А над уваходам, да якога яны выйшлі па амаль нябачнай ужо праз траву сьцяжыне, вісела аблупленае, аблепленае птушыным гаўном жалезнае сонца.

“Да, блядзь… Канцлагер “Солнышка”, – зь нейкай журбой пажартаваў старшына і сплюнуў.

Лес даўно захапіў гэтае месца. Раптам вецер сьціх, і ім зрабілася не па сабе. Іх галасы гучалі тут неяк мёртва, гукі сыходзілі ў пустату, паветра іх не трымала і не перадавала далей. Як вымкнутыя прыймачы. Доктар неяк вельмі востра адчуў тады, што ізаляцыя – гэта сродак ачышчэньня. Калі б яго закінуць сюды аднаго на тыдзень – ён бы або звар’яцеў, або зразумеў нешта вельмі важнае. А калі тых, хворых? Ім не было б на што марнаваць гукі. Усё лішняе сышло б у пустэчу, у ігліцу, у пясок, вылецела б у разьбітыя вокны лягерных карпусоў.

І загучала б музыка.

А лес чакаў, пакуль яны сыйдуць. Лес пачынаў злавацца. Гэта быў памежны лес, зь якім нікому не было ахвоты сварыцца. І яны сышлі, зачыніўшы за сабой браму.

На заставе ён адразу зьвярнуў увагу на чырвонага, як бурак, дурня, якога звалі Бохан. Чамусьці Бохан зь першых дзён упадабаў доктара і ўсё лез да яго з расказамі пра сваё жыцьцё на гражданцы. Сяброўства было сумнеўнае – з Бохана кпілі ўсе, Бохан быў просты, як бот, і наіўны, як дзіця. Ён адзіны тут быў зь вёскі – калхазан Бохан, Бохан-ябохан. А яшчэ – “Радавой Бохан”.

Так яго клікалі на заставе, каб паназіраць, як маленькія вочы Бохана пачынаюць панічна бегаць, рукі дрыжаць, а твар наліваецца крывёй так, што здавалася, зараз з вушэй пацячэ чырвоны сок. А ўсё таму што Бохан ня мог сказаць, як усе: “рядовой”, так і казаў “радавой” – пэўне ж, тая костка, думкі пра якую займалі доктара, у роце Бохана была тоўстая, быццам баранова нага. І доктару вельмі хацелася на яе зірнуць – але замінала асьцярожнасьць. Доктар імкнуўся быць непрыкметным – і яму неяк удавалася гэта цягам усёй службы. Жорсткасьці тут хапала, але жыць было можна – людзей навокал было няшмат, усім валадарыў лес. Доктар выконваў простыя правілы, лішняга не прасіў, слухаўся тых, каго трэба было слухацца – і ўпотай назіраў за Боханам. А потым наважыўся. Пачаў падсыпаць Бохану прыгатаваную ім сумесь.

А той і сам палез у пастку. Проста на кончык скальпэля.

“Слухай, а ты ж вабшчэ вумны такі пацан”, – сказаў неяк Бохан, калі яны прыселі на лясной паляне. Іх ніхто ня бачыў, сядзець было нельга, але яны прыселі, выпрасталі ногі – у доктара было дзіўнае адчуваньне, што вось, нейкая невядомая сіла закінула іх з гэтым недарэкам проста ў эпіцэнтар птушынага шчэбету і пасечанага на касыя промні сонца, і гэты шчэбет – чыстая мова, крыштальны птушыны Язык, а такіх, як Бохан, птаства не пацярпела б, задзяўбло, выгнала да людзей. І яшчэ ён падумаў, што няўменьне вымаўляць правільна гукі непазьбежна азначае і няўменьне іх чуць. Бохан ня чуе чароўнасьці лесу, Бохан парушае мяжу. Бохан лезе са сваімі дурнымі пытаньнямі менавіта тады, калі гучыць музыка. І таму такіх, як Бохан, трэба лячыць.

“Ну”, – сказаў доктар абыякава.

“Скажы, можа ты слышаў дзе?” – Бохан прысунуўся да доктара ўсутыч. – “Как наўчыцца правільна гаварыць? Ну, так як ты ілі наш сяржант? Ну, дзе такому вучаць?”

“Не знаю”, – доктар лёг на сьпіну і ўтаропіўся ў неба.

“Ілі гэта толька ў горадзе можна так наўчыцца?” – не адвязваўся Бохан. – “Хаця знаеш, Доктар, я слышаў, ёсьць такія, каторыя дажа па-беларускаму гаварат. У горадзе. Прыкінь. І дзяцей сваіх учат. Дзібілы”.

“Да не знаю я ничего”, – доктар пастараўся, каб яго голас гучаў як мага больш спакойна. – “Я политикой не интересуюсь”.

“От бля”, – засмуціўся Бохан. – “Так і буду, значыт, гаварыць, как калхозьнік. А я, знаеш, думаў у горад уехаць жыць. Насаўсем.”

“Там таких, как ты, пруд пруди”, – сказаў доктар. – “И ничего, живут. Какая кому разница, как ты говоришь?”

“Разьніца ё”, – замахаў Бохан рукамі. – “Атнашэніе другое саўсем”.

“Ну, уедешь в город, сам не заметишь, как по-городскому говорить начнешь”, – доктар падняўся. – “Пошли”.

І толькі ўвечары доктар, паслухаўшы, як чарговы раз Бохана паднялі на сьмех, падышоў да яго і сказаў, быццам незнарок:

“Читал, есть такие таблетки, говорить правильно помогают. Могу достать. Напишу ребятам, они привезут”.

Мінуў тыдзень. Цяпер Бохан атрымліваў поўны экспэрымэнтальны курс. І ўпотай пытаўся ў доктара, ці адчувае ён нейкія паляпшэньні. Доктар адводзіў вочы і няўцямна казаў, што нешта такое чуецца. Што і сьмяяцца з Бохана сталі меней. Бохан верыў. А доктар чакаў рэакцыі.

Але здарылася тое, на што доктар ніяк не разьлічваў.

Аднойчы ўначы Бохан уцёк. Уцёк, прыхапіўшы з сабой аўтамат і доктараў харчовы запас. Бохана так і не знайшлі. Знайшлі нешта іншае.

Знайшлі трох забітых салдатаў – яны сядзелі за картамі, з успоратымі жыватамі, на лясной паляне, і ўсе тры трупы паказвалі свае козыры сонцу, а над салдатамі кружлялі задаволеныя мухі. Недалёка ад заставы знайшлі іхнага сяржанта, укапанага ў зямлю да пояса – але, да жаху, галавой уніз. Ногі зьвісалі ў розныя бакі і гайдаліся, варушачы разьвязанымі матузкамі на берцах – сяржант дужа хваліўся іхным натаўскім паходжаньнем. Збоку ногі сяржанта выглядалі, як нейкае сьляпое стварэньне з даўгімі вушамі, якое замерла на месцы і чагосьці ўпарта патрабуе. Групу з дваццаці чалавек неадкладна выправілі прачэсваць лес. Толькі ўвечары, ля возера, у якім зьдзіўлена плёскалася рыба, была знойдзеная форма Бохана, уся ў крыві. А пра апошнюю знаходку ніхто, апрача доктара, так і не даведаўся. Сярод сваіх рэчаў доктар знайшоў аркуш паперы, на якім быў накрэмзаны верш. Верш, які доктар прыняў як знак – верш-падзяка, верш-прызнаньне.

“Ты дал мне язык, ты засунул его мне в рот. Ты понял. А сержант урод. Твой друг Б.”

Твой друг Б… Тады Бохана так і не знайшлі. Знайшлі човен, поўны крыві, і ў ім салдацкую пілотку з зорачкай. Знайшлі боты Бохана – памер быў той самы. Знайшлі сьляды – сьляды босага салдата-памежніка, які прабіраўся ўздоўж возера, скрозь балота, на сухое месца, і за ім ішоў крывавы і дакладны, бы намаляваны сьлед. Доктар нікому не расказаў пра верш, які прысьвяціў яму Бохан. Ніхто ня мусіў ведаць пра іхныя размовы і пра лячэньне. З саслужыўцамі Бохана доўга гаварылі сьледчыя – доктар расказаў усё, што ведаў, усё, што мусіў бы ведаць, падпісаў нейкія паперы, і ад яго адчапіліся.

Тую цыдулку доктар захаваў. Цяпер яна ляжала ў ягоным стале, там, дзе ён трымаў свае працоўныя нататнікі і кніжкі па артаэпіі – і сёньня доктар, прыгадаўшы, дастаў той верш і перачытаў яго.

“Ты дал мне язык, ты засунул его мне в рот…”

Пэўне ж, Бохан саромеецца таго, што тады напісаў. Бохан наогул такі сарамлівы. Доктар склаў паперку і асьцярожна паклаў яе назад.

…З надыходам цемры, калі лягер заціх – толькі дзе-нідзе чуліся строгія галасы важатых – доктар выключыў лямпу, пацягнуўся і зьняў халат. Праз толькі яму вядомыя дзьверы ён выйшаў з корпусу – і апынуўся перад сеткаю агароджы. Доктар пастаяў крыху, удыхаючы водар начных ялінаў, зусім не падобны да іхнага дзённага паху. Толькі ўначы яліны пачыналі жыць. Толькі ў прыцемках лес быў гатовы гаварыць зь ім. Доктар паварушыў нагамі шышкі. Можа, гэта мыш прабегла. А можа, вавёрка сьпяшалася на начлег. У гэтым лесе яшчэ пануюць драпежнікі. Лес вялікі, як сьвет.

Ён падышоў да агароджы, прыўзьняў сетку ў аднаму яму вядомым месцы. З-за дрэва вызірнуў адзін з важатых – і пачціва схаваўся, саступаючы доктару дарогу.

Доктар пайшоў па сьцяжыне, залітай сьвятлом поўні. Павярнуў каля толькі яму вядомага куста, спыніўся, пастаяў крыху, здымаючы з рукава павуціньне.

“Ты уже здесь”, – сказаў ён строга. – “И даже не поздоровался”.

За дрэвамі пачулася вінаватае крактаньне.

“Ну-ка, покажись”, – уладна прамовіў доктар. – “Я хочу знать, что ты и правда здесь. Не все же так стыдятся своего лица. Я всегда тебе говорил, что главное голос. А лицо… В этой стране не осталось красивых мужчин, поверь мне. Это Беларусь, блядь”.

Сярод ялінаў варухнулася постаць, бліснула зубамі, узвыла коратка і зьнікла.

“Ну, здравствуй, радавой Бохан”, – яхідна сказаў доктар. – “А теперь слушай. Их двое: девочка и пацан. Пятьдесят километров к северу. Ты их сразу узнаешь”.

Між ялінаў пачуўся стогн.

“Чем быстрее, тем лучше”, – думаючы пра нешта сваё, мэлянхалічна сказаў доктар. – “Девочка важнее. И вот еще, ну-ка, напоследок, скажи мне… Я хочу знать, что ты все правильно понял. Кто они?”

“Бедные дети”, – адгукнуліся цесна самкнутыя яліны.

“Да, молодец”, – доктар сунуў рукі ў кішэні. – “Бедные дети”.

9. ЧАГО БАІЦЦА ТОЙ, ХТО ШУКАЕ

Чаго баіцца той, хто шукае?

Вядома, больш за ўсё ён баіцца знайсьці.

І бацька баяўся. Лес мог падсунуць яму якую заўгодна Лёсю. Лес мог зьмяніць яе да непазнавальнасьці. Зрабіць зь ёй тое, што ня здолелі зрабіць людзі.

У тое, што Лёся і Лёччык могуць вярнуцца ў лягер, бацька ня верыў. Ніводная з тых лясных дарог, якія ён пакінуў за сабой за гэтыя дні, не магла вывесьці дзяцей у патрэбным накірунку. У дзень уцёкаў яны добра заблыталі сьляды, мянялі шашы, рабілі мёртвыя петлі па ажыўленых трасах, парушалі лёгіку транспартных разьвязак і карысталіся аб’ездамі там, дзе існаваў просты і прамы шлях. Кожны, хто наважыўся б на перасьлед, вырашыў бы, што яны рушылі на поўдзень. Бо на поўначы ўсе дарогі ўпіраліся ў мяжу. Каб вярнуцца ў лягер, Лёсі патрэбная была мапа. Але ніякай мапы ў іх зь Лёччыкам не было.

Калі, вядома, не лічыць старога атласу.

Тое, што гэты пажоўклы, бессэнсоўны атлас трыццатых гадоў зьнік з машыны, бацька высьветліў толькі сёньня. Палез у бардачок, каб узяць нож – ён апрануўся грыбніком, у нядзельную раніцу лес патрабаваў маскараду. Да таго ж яго ўжо неяк спыніў міліцэйскі патруль, проста на прасёлку, ці то выпадкова, ці то машына прымільгалася: як ён ні стараўся, за гэтыя дні яго пабачылі сотні людзей. Дый лясныя дарогі ў выніку склаліся ў кола – і сёньня ён зноў пачынаў свае пошукі там, дзе скончыў учора.

Намацаў нож – і зразумеў, што дзеці прыхапілі атлас з сабой.

Некалі яны зь Лёсяй любілі ляжаць на падлозе і разглядваць намаляваныя ў ім дарогі. Датыкацца пальцамі, ехаць насустрач адно аднаму, і сутыкацца, і перасякаць межы, і ўцякаць ад вайны. І прыдумляць сабе машыны – цудоўныя машыны дваццатых-трыццатых гадоў, зусім не падобныя да панылых цяперашніх монстраў. У іх была кніжка пра старыя машыны – і кожны меў сваіх улюбёнцаў: кабрыялеты, ляндо, машына, як у Купалы, машына, як у Штырліца… Вось бы пасядзець за стырном такой! – казала Лёся, і ён абяцаў: абавязкова. Некалі мы паедзем туды, дзе нам ня трэба будзе маўчаць. Туды, дзе наша мова такая ж людзкая. Туды, дзе Язык ня значыць нічога. Туды, дзе за мову ніхто не адбірае дзяцей у бацькоў. Туды, дзе ня трэба хавацца. Там ёсьць такі парк – поўны старых машын, плаціш пару манэтаў – і можаш катацца хоць увесь дзень, выбіраеш, садзішся і едзеш. Толькі ўвечары трэба вярнуць. Лёся глядзела на бацьку, і яе вочы гарэлі ў тумане пакоя, як дзьве фары. І тады бацька пачынаў ціхенька сыгналіць, зьлёгку націскаючы ёй на далонь: ту-ту. Ту-у-ту-у!

Ня дзіва, што яна не захацела расставацца з гэтай патрапанай кніжкай.

Напэўна, яны зь Лёччыкам сядзяць цяпер недзе пад дрэвам і гэтаксама разглядваюць яе, і водзяць па ёй пальцамі. Лёччык быў бацькавай надзеяй. Лёччык мусіў даць рады.

Сьціскаючы ў кішэні нож, бацька йшоў скрозь бярозавы гай, які хутка саступіў месца ельніку. Тут было цямней, але і тут лес зьдзіўляў бацьку сваёй шматлюднасьцю. Людзі вырасталі паміж дрэваў, як здані, і ішлі проста на бацьку, апусьціўшы вочы ўніз. Людзі зь вёдрамі, вядзерцамі, слоікамі, кошыкамі… Лес, у які ён трапіў, спадзеючыся гэтым разам растварыцца ў ім, праваліцца на ягонае імшыстае дно і там знайсьці хаця б нейкі сьлед – гэты лес нагадваў нядзельнай раніцай гарадзкую вуліцу, поўную ачмураных невядомым зельлем мінакоў. Бацька ўпарта пасоўваўся туды, дзе згушчалася цемра, ён намагаўся не паскараць крокі. Грыбы. Я грыбнік – тут, у ягонай краіне, гэта веравызнаньне. Грыб у руцэ – як крыжык на шыі. Я шукаю грыбы. Уласна кажучы, мне патрэбныя толькі два. Зрэжу іх і забяру. І больш гэты лес мяне не пабачыць. Нас ніхто тут больш не пабачыць.

Лёччык мусіць даць рады, што б ні здарылася.

Упасьці для яе дрэвам – каб перайсьці праз балота. Зрабіцца для яе сховам – калі будзе пагражаць аблава. Захінуць, калі на яе абрынецца сьляпы ўдар, прызначаны, вядома ж, яму, бацьку – але, як гэта заўжды бывае, накіраваны ў дзіця. Стаць ёй ключом – калі трэба будзе адчыніць дзьверы. Молатам – калі перад ягонай Сіа вырасьце мур. Надзейнай вяровачнай лесьвіцай – калі трэба будзе выбрацца зь яміны. Зрабіцца яе глухатой – калі з усіх бакоў паваліць, як атрутны дым, іхны язык. Поўны чужых, задышлівых гукаў.

Ёй нельга было заставацца адной. Як бывала тады, у мінулым жыцьці, калі Лёся выходзіла са школы, такая самотная і адкрытая ўсім небясьпекам. Лёгкая, быццам празрыстая, яна спускалася па сходах школьнага ганку, выходзіла на вуліцу. Яе штурхалі локцямі, яна не азіралася, яна быццам бы плыла праз школьны двор. Яна была як яснае слова сярод бязглуздага мармытаньня. Выходзіла на ходнік, спынялася каля заўжды зачыненага на абед газэтнага кіёска. Бацька пасьпешліва ішоў ёй насустрач, і кожнага разу ў яго сьціскалася сэрца. Яна не шукала яго вачыма, яна проста стаяла і глядзела ў адну кропку. Яе вочы гаварылі – і тое, што яны казалі, чуў і разумеў толькі ён.

Часам, яшчэ толькі выйшаўшы з машыны, ён здалёк бачыў, як перад ёй спыняліся дарослыя, няўхвальна глядзелі на яе старую сукенку, на няўмела завязаны ззаду хвост. Спрабавалі завесьці размову – яна паволі падымала на іх вочы, і яны ніякавелі, зьдзімаліся, хуценька раставалі ў мітусьні вуліцы. Яна стаяла там зусім адна – адна такая на ўвесь сьвет, і ў яго сьціскалася сэрца ад адчуваньня, што сьвет – гэта і ёсьць яна, яна і ёсьць яго сэнс. Яна і мова, якая жыве ў яе лёгкім, як пёрка, дзяцінстве.

Аднойчы ён ледзь ня трапіў у аварыю. Аднекуль зьверху – як быццам у ім заблыталася неба – зьявілася агромністае кола, намотваючы на сябе агляд з бакавога акна, вуліцу, каштаны, ліхтарныя слупы – і на момант ён зразумеў, што наступны, каго падхопіць гэтая цэнтрабежная сіла справа, будзе ён, і апошнім, нейкім нечалавечым рухам рвануў стырно так, быццам выкручваў самога сябе навыварат. Машыну прыперла бокам да цаглянай сьцяны, і яна абдзерла сабе ўсю левую шчаку. Абышлося лаянкай і касмэтычным рамонтам. Ён якраз ехаў забіраць Лёсю і спазьніўся на дзьве гадзіны. Яна стаяла на тым самым месцы, каля кіёска. Ён пацалаваў яе ў лоб, халодны, як у статуі.

“Прабач”, – сказаў ён у гэты лоб.

І зразумеў, што ўвесь гэты час яна стаяла тут і сьпявала. Сама для сябе. Песьні адзінокай Сіа.

Вось тады бацьку ўпершыню прыйшло ў галаву, што аднойчы ён можа проста па яе не прыехаць. Проста застацца там, у гэтым вар’яцкім руху за правым шклом. Яна будзе стаяць тут доўга, вельмі доўга, і сьпяваць свае нячутныя песьні. Але рана ці позна зьявіцца нехта, хто возьме яе за руку і павядзе за сабой. І пачне падбіраць да яе шыфр. І перахопіць накіраванае не яму пасланьне.

“Я дам табе ўсё”, – казаў ён ёй уначы, прыслухоўваючыся да яе дыханьня. – “Напэўна, адзінае, што я не магу табе даць, гэта брата. Я хацеў бы зрабіцца напалову жанчынай, каб ён у цябе зьявіўся. Я зрабіў бы яго гэтай страшнай, душнай ноччу, ускрыўшы сам сябе і пасяліўшы ў сабе свой цень. Я зрабіў бы яго неадступным, ён быў бы з табой увесь час, ён абараніў бы цябе і мову, якую ты беражэш. Але зрабіцца жанчынай нават на каліўца я не магу”.

“Я дам ёй усё”, – казаў ён таму яўрэю, які вісеў на сьцяне. Яўрэю Пэрэльману. – “Адзінае, што я не магу, гэта даць ёй брата. Але я ня маю права не магчы. Памажы мне, Жыдзе. Ты здолеў – значыць, ты мне брат”.

Бацька Сіа мог звар’яцець, загінуць, сьпіцца, адрачыся. Але не адчуваў на гэта права.

Відаць, таму ён і зьявіўся – Лёччык.

***

На гарадзкім рынку, абгароджаным пастаўленымі тарчма бэтоннымі плітамі, сярод намётаў і латкоў, што стаялі так шчыльна, нібыта іх гаспадароў сагналі сюды гвалтам, і пры гэтым прадавалі тое самае, на гэтым гарадзкім рынку, дзе ўлетку паміж пальцаў прадаўцоў гародніны поўзалі восы, як залатыя пярсьцёнкі, а ўзімку прадаваліся штаны, цьвёрдыя, як з кары – на гэтым самым рынку, у самай сярэдзіне, кожны дзень раскладваў свой тавар адзін дзядок, з носам, як у птушынага чучала.

Чым ён гандляваў? Ды ўсім. У яго сапраўды можна было купіць усё, што ёсьць на сьвеце – абы яно магло зьмясьціцца на ягоным складным століку. Для гэтага чалавека быццам не існавала праблемаў: ні з гісторыяй, ні з часам, ні з геаграфіяй, ні з мовамі – ён гаварыў на ўсіх. Бо звалі яго Арон Абрамавіч Гілель, а людзей з такімі імёнамі цяжка чымсьці зьбянтэжыць. І з такімі валасамі ў носе (яны даставалі Арону Абрамавічу аж да верхняй губы) – таксама.

Кожнага разу, калі бацька зь Лёсяй выпраўляліся на рынак, яны праходзілі паўзь ягоны столік, што стаяў пад самаробным навесам, і бацька адчуваў да чалавека, які сядзеў там, усім сваім выглядам паказваючы, што для яго не існуе ніякіх праблемаў, цьмяную непрыязнасьць.

Таму, калі адным халодным восеньскім днём яны зь Лёсяй падышлі да століка, бацька ніяк ня мог загаварыць зь ім пра справу. Спачатку ён купіў у Арона Абрамавіча бляшанку фарбы і нажніцы, потым адышоў, пацягнуўшы за сабой паслухмяную Лёсю, і толькі потым вярнуўся і шматзначна адкашляўся. Валасы ў носе Арона Абрамавіча заварушыліся.

“А это что за девочка?” – задуменна сказаў ён, хітра пазіраючы на Лёсю. – “Ой, так это же моя. Я таких продаю по сто тысяч за штуку. Выпала, наверное, из коробки. Верните ее, пожалуйста. Я ее за двести продам”.

Лёся маўчала, намагаючыся зразумець, што адбываецца.

“Я же говорю, моя”, – замармытаў Арон Абрамавіч. – “Мои девочки всегда молчат. Они только дома говорят, чтобы никто не слышал. Очень удобная конструкция. Главное, никому не мешает”.

Бацька схапіў Лёсю за руку, каб пацягнуць далей, але тая працягвала глядзець проста ў ноздры Арона Абрамавіча, дзе варушыліся, як языкі, тоўстыя рудыя валаскі.

“А то знаете, на улице такая заговорит, так стыдно будет, перад людзьмі”, – залапатаў Арон Абрамавіч. – “Только вот моя девочка кое-что потеряла. Смотри, изо рта выпало. Надо на место положить”.

І Арон Абрамавіч спрытным рухам сунуў Лёсі ў рот акуратна разгорнутую цукерку, якую яна падхапіла вуснамі, быццам толькі гэтага і чакала.

“Мне надо поговорить с вами”, – сказаў бацька, адчуваючы млосьць і страх. – “Нужна одна… вешчь…”

“Я вешчи по одной не продаю”, – адрэзаў Арон Абрамавіч. – “Заказывайте оптом. На этот столик поместится любое количество любой вешчи. Как во рту помешчаются все слова, а не только какое-нибудь… одно”.

Так яны і пайшлі ні з чым – бо бацька ня ведаў, як гаварыць з гэтым дзіўным, брыдкаватым чалавекам. Праз тыдзень ён прыйшоў яшчэ раз, ужо бязь Лёсі. Ён пашвэндаўся вакол століка, то звужаючы, то пашыраючы свае колы, Арон Абрамавіч яго не заўважаў – а можа, рабіў выгляд, што не заўважае. Роўна а шостай вечара Арон Абрамавіч даў загад нейкім падазроным людзям, вельмі на яго падобным, зьбіраць тавар, а сам пайшоў да выхаду. Бацька, імкнучыся не трапляцца яму на вочы, пайшоў сьледам.

Спачатку бацьку было лёгка заставацца незаўважаным – Арон Абрамавіч прайшоў па заўжды люднай вуліцы Леніна, павярнуў на Савецкую, выйшаў на Плошчу Хімікаў і адтуль пашыбаваў па Ўрыцкага ў бок прыватнага сэктару. Ён ішоў не сьпяшаючыся, раўнамернай і дзіўна перарывістай хадою, быццам кожнае імгненьне рыхтаваўся паваліцца на асфальт. Бацька хаваўся за дрэвамі, рабіў выгляд, што чакае аўтобуса на пустых, занесеных лістотай прыпынках, заміраў, вымушаны зазіраць у чужыя сады, дзе шалелі абураныя такім нахабствам сабакі. Арон Абрамавіч павярнуў налева, у завулак, бацька вырашыў, што зручны момант надышоў – і за тры крокі нагнаў цень Арона Абрамавіча, што яшчэ толькі перапаўзаў у той змрочны праход між хатамі. Ён ужо зьбіраўся гукнуць Арона Абрамавіча, як раптам зразумеў, што той зьнік. Быццам яго і не існавала.

Бацька разгублена азіраўся па баках. Сабакі рваліся з ланцугоў, брэх стаяў такі, як быццам тут даўно ня бачылі чалавека. А вуліца і сапраўды была пустая, і нават сьвятло нідзе не гарэла, хаця пачало зьмяркацца. І бацьку здавалася, што сабакі крычаць яму: “Прэч-прэч-прэч-прэч!” І ногі раптам зрабіліся ватныя, і сэрца пачало ткаць вакол сябе вусьцішную пустату. Бацька пачаў ліхаманкава шукаць вачыма, дзе прысесьці. Ён ведаў, што зараз адпусьціць. Мусіць адпусьціць.

“Арон Абрамавіч!” – залямантаваў ён, адчуўшы ўдалечыні нейкае няўлоўнае варушэньне – бо ведаў, што другі раз такой напругі і такога жаху ня вытрымае.

Але адказу не было. А ззаду пачулася цоканьне абцасаў. Нехта ішоў проста на яго, выцягнуўшы наперад рукі – доўгія, доўгія, такія, даўжынёй з вуліцу. Бацька захінуў рукамі твар.

“Это не вы потеряли?” – прамовіў жаночы голас. Нечакана праступіўшы з прыцемак бледным прывідам, нехта працокаў міма – аказаўшыся звычайнай дзяўчынай, з тых, што працуюць у адміністрацыі хімзаводу. Бацька азірнуўся па баках, паглядзеў уніз. Каля самых ягоных ног, на тым самым месцы, па якім прайшоў некалькі хвілін таму Арон Абрамавіч, ляжаў пакет. Бацька падняў яго, надарваў край, засунуў палец. Поўны пакет мокрай гліны. Як поўны рот словаў, якія ні ў якім выпадку нельга вымаўляць.

Гэтая гліна, якую бацька прынёс дахаты і схаваў на бальконе, таіла ў сабе прадвесьце нейкіх падзеяў. Ён доўга ня мог падступіцца да яе. А калі наважыўся – падзеі пачалі адбывацца, адна за адной, кепскія падзеі, якія ніяк не хацелі канчацца.

“Мне надо поговорить с вами”, – сказала яму Тацяна Эдуардаўна, калі ў панядзелак ён, як заўжды, прывёз Сіа ў школу і пацалаваў яе на разьвітаньне. Сіа пайшла да дзьвярэй: рашучая сьпіна, упартая патыліца, дзяўчынка, якая здолее ўсё, дзяўчынка, замкнутая на замок. Тацяна Эдуардаўна правяла яе сумнымі вачыма і запрашальна ўскінула бровы:

“Давайте поговорим у меня в кабинете. Дело серьезное”.

Бацька ведаў, пра што яна хоча пагутарыць. “Нет времени”, – груба сказаў ён. – “Мне на работу нужно”.

“Я вас надолго не задержу”, – спакойна прамовіла Тацяна Эдуардаўна, гледзячы яму проста ў вочы. – “Речь о вашем ребенке. И ни на какую работу вы не спешите. По-моему, вы таксист. И ночью заниматесь не тем, чем нужно. У вас глаза такие. А сейчас вам хочется одного – спать”.

І ён паддаўся – даў завесьці сябе на другі паверх, пайшоў за ёй, як баран, па сходах, загіпнатызаваны гэтымі чорнымі калготкамі, празь якія матава прасьвечвала скура, гэтымі валасамі, якія калыхаліся ў яе за плячыма, як быццам усё адбывалася пад вадой. Таксіст… Так, яна аднекуль пра гэта ведала – пра ягоны нелегальны заробак. Ня ведала толькі, што ён, выпускнік філфаку, быў вельмі кепскі таксіст, да яго вельмі рэдка садзіліся пасажыры. Быццам таксама нешта адчувалі, быццам ад ягонай машыны ішоў аварыйны дух паразы.

У яе кабінэце было добра праветрана і пахла парфумай і кавай. Ён зьдзівіўся, якая тут чысьціня. Ён адвык ад чысьціні. І голас, гэты чысты голас:

“Ну и пахнет от вас… Как из пивной. Вы пьете?”

“А кто в этом городе не пьет?” – крыва пасьміхнуўся бацька.

“И курите…” – чысты голас Тацяны Эдуардаўны зьвінеў у беласьці і хрусткасьці гэтага ідэальнага пакоя, так паветра зьвініць сонечным зімовым днём. – “Расскажите, чем вы занимаетесь с Сиа дома. И в котором часу она ложится спать”.

Бацька досыць няўцямна, бо словы блыталіся ў галаве, расказаў іхную легенду – кароткі зьмест усіх тых “навуковых рэкамэндацый”, якія ён цягам году атрымліваў ад настаўнікаў і іншых спэцыялістаў, якія так перажывалі за “нашу бедную дзяўчынку”. Яны раілі больш бавіць часу на сьвежым паветры, прапісвалі халодныя ванны, настойліва нагадвалі, што Лёся мусіць завесьці сяброў і маляваць чалавечыя фігуркі. І бацька смурна распавёў, як яны пасьля школы ідуць у парк, што кожныя выходныя выяжджаюць за горад, што робяць гімнастыку ў сасновым лесе недалёка ад дому, што дома ў Лёсі швэдзкая сьценка, што ў яе ёсьць сяброўка, якую завуць Люда, і што яны зь Лёсяй малююць цэлыя натоўпы ўсьмешлівых і шчасьлівых суайчыньнікаў. З букетамі нарцысаў і вянкамі на галовах. І з каласкамі ў жопах – хацеў дадаць ён, але стрымаўся. Усё гэта было хлусьнёй. Лёся ўвесь час была дома, і ў яе не было нават знаёмых. Яны слухалі музыку, чыталі старыя кніжкі, малявалі толькі жывёлаў і вучылі лялек іхнай мове. Інакш было нельга. Яна была пасланцом – а ён яе целаахоўнікам. Яму, бацьку, трэба было берагчы Лёсю і мову ад атрутнага Языка – а язык быў паўсюдна, пранікаў ва ўсе поры гораду, ім гаварылі ўсе поры году: правільны Язык, чысты язык, вялікі Язык, здаровы язык.

“Почему у вас такое плохое произношение?” – спытала Тацяна Эдуардаўна, зморшчыўшыся, і паставіла перад ім філіжанку кавы. – “Вы же родились в столице, учились…”

Тут, у зачыненым кабінэце, яго словы і праўда гучалі каструбавата, бацька і сам чуў, што не дае рады клятаму Языку. Звычайна, разьвітаўшыся зь Лёсяй каля школы, ён сядзеў у машыне і наноў наладжваў сябе на Язык, выключаў у сабе ўсе лямпачкі і кнопкі іхнай прыроднай мовы, і так да вечара – да таго моманту, калі яны зь Лёсяй зноў пераступяць парог іх крэпасьці і зачыняць дзьверы.

А сёньня яна засьпела яго зьнянацку. І наўмысна прывяла сюды, у гэты пакой, дзе ўсё чуецца так, як вымаўляецца. Дзе чуваць толькі праўду.

“Говорю как все здесь говорят”, – вінавата пасьміхнуўся ён, але Тацяна Эдуардаўна пахітала галавой:

“Нет! Я очень хорошо слышу, что вы стараетесь говорить как все. Именно стараетесь. И у вас плохо получается, поверьте. Вы умный и очень хитрый”.

І яна скрушна апусьціла бровы – каб адразу ж уперыцца сваімі сталёвымі вачыма ў ягоныя:

“Ваша дочь не слышит дома чистого языка. А в школе не желает его слушать. Это очень заметно, если понаблюдать за ней во время групповых занятий. Вы, может быть, не совсем меня понимаете…”

“Чаму я мушу цябе разумець?” – крыкнуў ён у думках. – “Ты чужаніца – ты ня маеш права на разуменьне. Цябе не разумее нават зямля, па якой ты ходзіш”.

“А что тут понимать…” – асцярожна сказаў ён. – “Буду стараться… это… побольше рисовать с Сиа. Людей”.

Блядзей.

“Да, Сиа не говорит”, – сьвідруючы яго вачыма, прамовіла Тацяна Эдуардаўна. – “Но дело в том, что она пишет. И то, что она пишет… Вот, посмотрите. Может быть, вы и правда не знаете, что у нее в голове. Но вот это – это! – очень ярко демонстрирует, какая чудовищная речь, если это можно назвать речью, в этой голове звучит”.

І Тацяна Эдуардаўна, не выпускаючы аркуш з рук, дала пачытаць яму некалькі напісаных умольна-чырвоным алоўкам радкоў. Ён прагна ўвабраў іх у сябе. Гэта пісала яна, Сіа. Ягоная Лёся. Ён чытаў гэта, як ліст з турмы.

“Дзевачка з песікам.

Аднойче адна дзевачка сідзела в пустом покое, а на столе лежаў персік. Персік говоріл на своем языке, і дзевачка не панімала яго. Но ей вельмі хацелася пагаварыць з персікам, і тагда яна ўзяла яго ў рот і пачала жаваць. А костачка ад персіка скочыла дзяўчынцы ў рот – ды так там і засталася. Мастак, які падглядваў у акно, нарысавал карціну. Дзевачка спрабавала выплюнуць костачку, але не змагла. Так яна і памерла з костачкай у роце. Але не ўпала, бо цяжкая костачка трымала яе на стулі. І ўсе думалі, што яна жывая жывая жывая”

“Откуда она это взяла?” – сьцішана спытала Тацяна Эдуардаўна. – “И что это вообще за язык?”

“Ну, все же понятно”, – прамармытаў бацька. – “А язык… Это ее язык. Собственный”.

“Никаких собственных языков не бывает”, – павольна прамовіла Тацяна Эдуардаўна. – “Есть язык, на котором говорит общество. Но в голове Сиа почему-то звучит не он. Более того, Сиа игнорирует тот язык, который слышит от людей. И я подозреваю, что вы ее поощряете в этом”.

“Она ищет язык, который был бы для нее естественным”, – прашаптаў бацька.

“Язык не выбирают. Естественный язык – тот, который поможет ей стать полноценным членом общества. На том языке, на котором думает она, на этой чудовищной смеси, которую не без вашей помощи продуцирует ее несчастный мозг, она всегда будет отставать в развитии. А вот, кстати, ее рисунок. Ваш портрет. Полюбуйтесь. Вот как она представляет себе дом”.

На вырваным з альбому аркушы, у самым яго цэнтры, быў намаляваны чорны чалавек, які сядзеў над нейкай іконаю ў чорнай рамцы. Паміж ног у яго тырчала нешта прадаўгаватае, агромністае, напятае – ці то бутэлька, ці то чэлес.

“Это вы. Узнаете? Вот каких людей она видит дома.”

“Мало ли что она могла нарисовать”.

“Мало ли, много ли, но она нарисовала. Могла бы нарисовать и больше. Она была очень увлечена”.

“Откуда у вас этот рисунок? Задание было такое?” – спытаў бацька, апусьціўшы вочы.

“Она рисовала его в туалете. Заперлась там. Еле нашли”.

“Значит, она рисовала его не как… задание на уроке?”

“Какая разница?”

“Вы яго скралі”, – сказаў бацька.

“Что? Что вы сказали – только что?”

“Вы его украли. Скралі ў маёй дзяўчынкі. Звычайны крадзёж. Вось і ўся ваша пэдагогіка. Мэтад рукі ў чужой кішэні, у чужой душы, у чужым роце”.

“Как вы странно говорите… С вами всё в порядке?”

Празьвінеў званок. Не разьвітаўшыся, бацька выскачыў з кабінэту. Яму падалося, што на яе твары, калі ён зачыняў дзьверы, было амаль фізычнае задавальненьне.

Мінуў тыдзень. Ён падумаў, што зусім закінуў свой дзёньнік, які пачаў пісаць ужо даўно, дзёньнік не пра іх жыцьцё – пра жыцьцё зусім іншага бацькі і зусім іншай дачкі, якія засталіся адны ў зусім іншай краіне і чакалі паратунку. Але нейкае чуцьцё падказвала яму, што дзёньнік варта схаваць. І ён паклаў яго паміж старых цацак Лёсі. Каму будзе ахвота корпацца ў дзіцячых цацках?

Цяпер яны зь Сіа спазьняліся на заняткі ў школе – бо ён не хацеў больш сустракацца з гэтымі сталёвымі вачыма, гэтымі валасамі, якія душылі яго ў ягоных снах. Але ўсё было ня так проста. Аднойчы ўвечары, калі яны зь Лёсяй на канапе гулялі ў шахматы, у іхным небе, проста над дошкаю, грымотамі прагучаў званок.

За дзьвярыма была Тацяна Эдуардаўна. Бацька прачыніў дзьверы, вызірнуў, яна стаяла ўся такая мокрая, у плашчы, які рабіў яе такой тонкай, ажно хацелася зламаць, і ад яе валасоў ішоў такі ачмуральны пах, што бацька не стрымаўся, выйшаў на пляцоўку – не адпускаючы на ўсялякі выпадак ручку дзьвярэй.

“Добрый вечер”, – сказала Тацяна Эдуардаўна, трасянуўшы сваімі раскошнымі валасамі. – “Я к вам по делу. Откройте, пожалуйста. Надеюсь, Сиа дома”.

Як жа яна правільна вымаўляе яе імя. Ніхто зь іх так ня ўмее. Насабачылася, сучка.

“Зачем?” – спытаў бацька стомлена.

“Проводится проверка жилищных условий и домашней обстановки. Конечно же, я решила заглянуть к вам”.

“Во-первых, надо па… пры… предупреждать…” – замахаў кадыком бацька, але яна холадна і рэзка абарвала яго:

“Чтобы вы ушли от ответственности? Чтобы успели построить в своей вонючей норе, где умирает от отцовской блажи бедный ребенок, потемкинскую деревню для идиотов из школы? Открывайте и дайте мне войти. Я хочу видеть Сиа”.

“Не, вы сюды ня трапіце”, – бацьку здавалася, ягоны голас гучыць цьвёрда, але Тацяна Эдуардаўна засьмяялася:

“Вы еле ворочаете языком. Вы пьяны, как всегда. Вы сами понимаете, что вас могут лишить родительских прав?”

“Гэтыя правы далі ня вы, і ня вам іх забіраць”, – яе позірк расплюшчваў бацьку па бруднай сьцяне лесьвічнай пляцоўкі, але ён яшчэ супраціўляўся – ён быў гатовы ўдарыць яе, калі яна палезе міма яго ў іх дом.

“Вы говорите на каком-то алкоголическом жаргоне”, – засьмяялася яна. Зараз, зараз яна палезе – і ён схопіць яе за валасы, і прыгне да бруднай падлогі, і потым – імгла, нябыт, шчасьце, цішыня.

Але яна нічога не зрабіла. Проста адкінула з ілба валасы і ўсьміхнулася:

“Послушайте, я просто хочу помочь. Я знаю, как это трудно – воспитывать дочь без матери. У меня такого опыта, конечно, нет – но эмпатия у меня развита в достаточной мере. Мне вас очень жаль. Просто вы не справляетесь. Дайте другим людям вам помочь. Так будет лучше для всех, и в первую очередь для нашей Сиа. Кстати, почему вы ее так назвали?”.

“Ідзіце дамоў”, – махнуў рукой бацька. – “Я нікуды вас не пушчу. Эта беспалезна… Я не магу больш чуць ваш ублюдачны Язык”.

“У вас бред”, – сказала яна і пацягнулася да яго рукой. Ён адхіснуўся.

“Не чапайце мяне!”

“Не ругайтесь”, – мякка сказала Тацяна Эдуардаўна і аблізнулася. У бацькі пацямнела ў вачах, і ён кінуўся дамоў. Шчоўкнуў замком. Ён ведаў, што суседзі ўсё бачылі. Што працягваюць глядзець. Што Тацяна Эдуардаўна стаіць зусім блізка, прыхінуўшыся да дзьвярэй – на адлегласьці пальца. І праўда, яна загаварыла, недзе зусім, зусім блізка:

“Откройте, папа, иначе все будет по-другому. Я уже поговорила с соседями. То, что они рассказали, ужасно”.

“Ідзіце нахуй”, – сказаў бацька нягучна, але выразна, і пайшоў да Лёсі, і над шахматнай дошкай зноў разьвіднела, і больш ня чулася ніякіх грымотаў. І Сіа выйграла тую партыю.

А празь некалькі дзён, адвёзшы Сіа ў школу, ён паволі ехаў па цэнтральнай вуліцы, цягнучыся за нейкім аўтобусам – і пабачыў Тацяну Эдуардаўну, у тым самым плашчы. Яна ішла ўпоравень з машынай, заўважыла яго і памахала рукой, як нічога ніякага. І гэта даканала яго, ён спыніўся, выйшаў – і вось яны ўжо сядзелі ў кавярні, і занадта салодкае пірожнае ліпла да паднябеньня, і грукат лыжачак набліжаў разьвязку.

“Я в отпуске”, – казала Тацяна Эдуардаўна. – “Повезло, у вас есть отсрочка. Подумайте”.

Потым была гарэлка, і гарадзкі парк, і машына, якая ніяк не хацела заводзіцца. І сталёвыя вочы, якія пакрысе рабіліся проста шэрыя, і ў гэтай шэрасьці хацелася быць самім сабой.

“Вы должны мне все рассказать… Я все равно узнаю”.

Назаўтра яна гаварыла ўжо зусім іншае. На той самай канапе, дзе яны любілі гуляць у шахматы зь Лёсяй. Лёся была ў школе, а Тацяна Эдуардаўна гаварыла нізкім, драпежным голасам словы, якія нельга было разабраць. Хапаючыся за яе валасы, уціскаючы яе галаву ў падушку, ён адказваў ёй – і поўсьць на яе загрыўку ўставала, быццам яе варушыў вецер. Задыхаючыся ад уласнай сьліны, ён заганяў у яе свой язык – і яна рабілася мовай. А потым ён заснуў.

Бацька добра запомніў гэтую раніцу. Ён прачнуўся і застагнаў, не расплюшчваючы вачэй, яму здавалася, што ўвесь горад стаіць цяпер у яго на пузе. А побач гучалі галасы. Зусім блізка.

“Вот этот цвет очень хорошо подходит, правда, Сиа?”

Ён ускочыў зь месца, зусім голы, зусім такі, як на тым малюнку, што паказала яму ў школе гэтая страшная жанчына з нагамі ў чорных калготках, якія яму так хацелася пракусіць, каб зь іх пачала сачыцца кроў.

“А теперь нарисуем ему вот такой… такой… чтобы свисал сбоку, так делают собаки, когда им жарко… Что мы ему нарисовали?”

І Лёся адказала – і ў голасе ейным была такая радасьць, якой ён яшчэ ня чуў:

“Язык!”

Тацяна Эдуардаўна сядзела на падлозе, апранутая, у тым самым сваім плашчы. І перад ёй сядзела Лёся і глядзела на веерам раскіданыя алоўкі.

“Вот мы и познакомились”, – усьміхнулася Тацяна Эдуардаўна. – “И, как видим, папа немножко ошибался. Все говорят, как люди, и никто пока не умер. Ну, ничего, папы тоже иногда ошибаются. Правда, мое солнце?”

“Праўда”, – сказала Сіа, не спускаючы з Тацяны сваіх некалі глыбокіх, а цяпер зусім дзіцячых, дурнаватых, пустых вачэй. – “Тата, а здагадайся, каго мы малюем? Не, спачатку здагадайся, куды я паеду ўлетку?”

Ён ужо ня памятаў, ці ўдарыў яе тады. Здаецца, прамахнуўся. Тацяна Эдуардаўна сышла сама – марудна адступаючы да дзьвярэй, па кроку, па дотыку, які ёй абавязкова трэба было тут пакінуць, па слоўцу, якія ён ня слухаў, такой была ягоная нянавісьць да сябе.

“То, что ты делаешь с ней – преступление”, – шыпела яна, рухаючыся сьпінай да праёму дзьвярэй. – “Ты осуждаешь ее на жизнь среди демонов. Среди чудовищ! Никакой мовы нет, нет давно никакой мовы, и никогда не было. Мовы нет, а демоны остались. Тебе с ними удобно, а ее ты калечишь”.

Ён замахнуўся, яна прымружыла вочы.

“Чистый Язык вернет ее к жизни”, – прасьпявала яна, і валасы яе віліся вакол галавы. – “Иначе нельзя. У детей должен быть чистый голос. Дети – это жизнь. А твоя мова – смерть”.

“Я заб’ю цябе”.

“Нет, ты не сможешь”, – засьмяялася яна. – “Твоя мова не способна даже на это. Она умерла. Ты посадил свою дочь в могилу и не давал ей оттуда вырваться. Но мы это исправим. Очень скоро исправим. Правда, Сиа?”

Больш яна не прыходзіла, затое яны зь Лёсяй пачалі атрымліваць лісты зь пячаткамі і гербамі. Ён не чытаў іх, кідаў пад ногі і таптаў, таптаў так заўзята, што Лёся ахвотна далучалася да яго і ў іх пачынаўся нейкі дзікунскі танец для дваіх. Прыходзілі іншыя людзі, усё часьцей і часьцей, грукалі ў дзьверы, трэсьлі паперкамі, пагражалі судамі. Пра школу не было чаго й думаць. Яны зь Лёсяй больш не выходзілі з кватэры і нікому не адчынялі. Ля дзьвярэй крычалі, паўтаралі нешта пра закон, закон о языках, языках, языках – усё гэта гучала нейкім трызьненьнем, нейкай малітвай па-стараславянску. Прітча во языцэх – круцілася ў галаве ў бацькі. Воязыцэх – паршывы язык, ублюдачны жаргон. Больш ніякіх саступак, ніякай гульні.

Калі грукат і крыкі рабіліся невыносныя, яны зь Лёсяй пачыналі сьпяваць. Яны сьпявалі ўсе іхныя песьні, пра ружу, пра хатачку зь лебяды, пра пагоню і пра трох сыночкаў. І чым гучней на тым баку патрабавалі адчыніць – тым больш дзірачак рабілася ў тых сьвісьцёлках, якія яны называлі цяпер сваімі галасамі.

“Ты вельмі прыгожа сьпяваеш”.

“І ты, тата”.

Аднойчы дзьверы разнасьцежыліся. Перад тым, як гэта адбылося (а трэск стаяў такі, што было ясна: замок ня вытрымае), бацька падышоў да балькона і паглядзеў праз бруднае шкло на вуліцу. Уцякаць не было куды. І ён сеў назад, прачытаўшы сваю малітву.

І вось у пярэднім пакоі выбухнула. Кватэра ўмомант запоўнілася людзьмі – быццам над іхнымі галовамі разарваўся нейкі мех з навагоднімі падарункамі ад лялечнай фабрыкі. Яны сядзелі на падлозе і разглядвалі атлас – а людзі бегалі вакол і гаварылі нешта, бацька ўжо не разумеў, што. Ягоны язык скончыўся. Нехта падхапіў Лёсю на рукі, яна не вырывалася. Тупат пранік ва ўсе пакоі, зарыпелі бальконныя дьзверы, чалавек у фуражцы асьцярожна ступіў туды, у туман, што напоўз за ноч, у нагрувашчаньне рызьзя і пустых бутэлек.

“Стойте!” – закрычаў ён. – “Здесь еще один!”

Павісла цішыня.

“Еще один ребенок!”

І чалавек у фуражцы вывеў з балькона хлопчыка – трохі ніжэйшага за Лёсю, але шырэйшага ў плячах.

Зусім голага хлопчыка.

“Это ваш ребенок?” – грозна спытала жанчына ў футравай шапцы.

Бацька кіўнуў, але гэтага было мала.

“Это твой братик?” – запыталіся ў Лёсі, і яна кіўнула таксама.

“Как тебя зовут?” – сказала грозная цётка, але з-за яе сьпіны крыкнулі:

“Да оденьте же его!”

“Сволач”, – сказаў міліцыянт, паглядзеўшы на бацьку, і закруціў яму ззаду рукі – было чуваць, як хруснулі косткі. – “Убіваць такіх нада!”

“А я тебе говорил: не шниткай! Не надо здесь у нас шниткать!” – бацька павярнуўся на гэты голас і пабачыў, што з пляцоўкі ў кватэру зазірае сусед, той самы, якому падалося некалі, што Лёся плача. Сьмешна. Бацька ніколі ня бачыў, як плача ягоная дачка.

Вось чым усё скончылася, Жыдзе.

За сьпінай суседа стаялі дзеці – цэлы вывадак. Дзеці, якія ўмелі гаварыць, якім ні ад кога ня трэба было хавацца. Цікава, ці зрабіліся яны з гэтай прычынай шчасьлівыя? Дзеці, народжаныя проста так. Безь ніякай місіі. Дзеці глядзелі на яго зь цікаўнасьцю, у іхных вялікіх вачах не было ні нянавісьці, ні нават асуджэньня. А хлопчык, якога знайшлі на бальконе, глядзеў на іх. Ён быў зусім падобны да звычайнага хлопчыка – і ўсё ж было ў ім нешта нетутэйшае. Быццам ён быў сын замежнага шпіёна або проста інтурыста.

“Как тебя зовут, малыш?” – запыталася маладая дзяўчына з фотаапаратам, нацэленым Лёсінаму брату проста ў твар.

“Я лёччык”, – сказаў хлопчык і паглядзеў спадылба на мэдычную брыгаду, трох маладых санітараў і п’яную лекарку з чамаданчыкам, якая ня ведала, зь якога боку да яго падступіцца.

“Я лёччык”, – сказаў ён яшчэ раз, усьлед бацьку, якога выводзілі з пакоя. Гучна. Так, каб ён запомніў. І ён запомніў. Раніца, туман за акном, пах і шум чужых людзей там, дзе ён быў шчасьлівы, мітусьня, шоргат папераў, раскіданыя па падлозе алоўкі, брудныя сьляды на падлозе, словы, словы, словы, і гэты дзіцячы бас ягонага сына, такі знаёмы – быццам ён жыў тут зь імі заўжды і чытаў тыя самыя кніжкі.

10. ГЭТА БУДЗЕ САМАЯ ЛУЧШАЯ СВАДЗЬБА Ў ВАШАЙ ЖЫЗЬНІ

“Гэта будзе самая лучшая свадзьба ў вашай жызьні”, – сказала бабуля, нахіліўшыся да ямы, і захіхікала. А потым падазрона прыгледзелася да Лёсі:

“Ён цябе ня мацаў? Ня мацаў ноччу, га? А то штота майка на табе надта памятая… Ты мне глядзі, унучак, у мяне ўсё даўжно быць як у людзей. Сагласна традзіцыям!”

Вясельнымі прыгатаваньнямі бабуля пачала займацца з самай раніцы. Для Лёсі яна спляла вянок з васількоў, а для Лёччыка знайшла саламяны. А яшчэ для іх быў падрыхтаваны цэлы мех крапівы. Крапіву яны ня бачылі, але бабуля гучна камэнтавала ўсё, што робіць, седзячы на самым краі ямы, і яны, дзівячыся, слухалі, і голад ужо павіскваў у іхных жыватах, а голас зьверху ціснуў, як накрыўка:

“Пашыю вам касьцюмы з крапівы, добрая крапіва, гаючая, адразу ўсю дурату з галоваў выб’е. Як пачнёце там унізе поўзаць, ды аб зямлю чухацца, уся кожа зьлезе… Я люблю, калі кожа аж чуць ня злазіць. Некалі, як маладая была, дык такі псарыяз мела – і такія вось байструкі, як вы, адварочваліся, гідзіліся, крычалі, што я заразная… А зараз вы, дзеткі, заразнымі пабудзеце, а я пагляджу!”

І бабуля зайшлася ці то сьмехам, ці то кашлем, не разабраць. Лёччык і Лёся падумалі – адначасова, бо думкі іхныя таксама сядзелі цяпер у адной яміне, абняўшыся – што мець бабулю не заўсёды бывае прыемна.

“Цяпер яны там думаюць, што я памерла даўно”, – працягвала бабуля. – “А я і праўда для іх памерла, хату сваю спаліла ў райцэнтры, не пустую, ясная ж рэч, я ляльку зрабіла, бамжыху адну злавіла пад мастом, у хату прывяла – а яны там падумалі, што гэта я ў той хаце была. А не было мяне там! Я ў лес пайшла, лес мяне быстра палячыў, у мяне цяпер такая кожа чыстая, і што ты, дзеўка, мне завідуеш! Завідуеш, га?”

“Па-мойму, у бабулі ёсьць фантазія”, – сказала Лёся. – “Калі я хадзіла ў школу, я так хацела, каб у мяне была фантазія. Таму што калі фантазія, можна да Брэмэну нават бяз мапы дайсьці”.

“У бабулі ёсьць фантазія”, – пагадзіўся Лёччык. – “Толькі яна ня ведае, што зь ёй рабіць. Гэта калі б мне далі нож, а ў мяне не было б рук, каб яго трымаць”.

“У цябе быў бы рот”, – сказала Лёся. – “Рот з зубамі. І ты б схапіў зубамі нож і разрэзаў бы ўсё, што хацеў”.

“Я і зубамі магу”, – Лёччык чхнуў, не міргаючы гледзячы на Лёсю. – “Паглядзі, якія вострыя”.

І ён адкрыў рот, і Лёся правяла ўказальным пальцам па ягоны зубах – як па лязу пілы.

“Не разгаварваць там!” – крыкнула зьверху бабуля. – “Скора будзе гатова ваша ўкрашэніе! Скіну вам, і каб надзелі зараз жа!”

“А калі не надзенем?” – спытала Лёся, задраўшы галаву да сьвятла, у якім плаваў сухі кветачны пыл.

“Тады наказаніе”, – падумаўшы, прапяяла бабуля, быццам скончыўшы куплет нейкай песьні. – “Ня буду вас ні карміць, ні паіць, пакуль не надзенеце. Але штота вы разгаварыліся. Скора, скора будуць вам свадзебныя падаркі! Маўчы там, гаўнюк! Вось я зараз табе сваю іглу пакажу – мо тады цішэйшы будзеш, смаркач!”

І бабуля, зноў нахіліўшыся над ямінай, працягнула руку так, каб пальцы яе трапілі на сьвятло – тое самае сьвятло, якое бачылі Лёся і Лёччык з дна сваёй магілы. Іголка і праўда была салідная, доўгая, тоўстая, касьцяная, спэцыяльная іголка для таго, каб шыць строі з крапівы, каб паказваць яе дзецям, што сядзяць пад зямлёй і якім трэба ў горад Брэмэн. І пальцы ў бабулі таксама выглядалі цяпер, як іголкі. Такія ж выцягнутыя, жаўтаватыя, з вострымі кіпцямі на канцах.

“Радзіва будзеце слухаць”, – вырашыла бабуля, задаволеная эфэктам. – “Уключу вам радзіва, каб ня нудзіліся маладыя. Ой, наражаеш ты мне мясца, нявестачка… Слухай музыку, удахнаўляйся!”

І сапраўды, неўзабаве зайграла музыка – бабуля паставіла прыймач на самы край ямы. “Эстрадны канцэрт”, – з павагай сказала яна. – “Тое, што трэба для празьніка!” Але эстрадны канцэрт хутка скончыўся, і пачалася вельмі цікавая перадача пра мову, і Лёся зь Лёччыкам навастрылі вушы, бо ім падабаліся такія тэмы. Да таго ж перадача нагадала ім пра лягер – ім нават падалося, што голас вядучага быў падобны да голасу іхнага важатага. Нібы лягер дагнаў іх, знайшоў і вырашыў больш не пакідаць брата і сястру.

“…Ведь наш язык – язык добрых и честных людей”, – сказала радыё. – “Издревле он был им единственной надеждой и опорой. И люди берегли свой язык, как могли. Каждый понимал, что это единственное богатство, которое способно давать надежду даже тогда, когда…”

Лёся і Лёччык былі паспрачаліся, што значыць слова “іздревле”. Лёся лічыла, што гэта значыць “зроблены з дрэва”, а Лёччык – што “той, які пайшоў зь вёскі”. Таму што вёска на языку – деревеня.

“Не дзеревеня, а дзереўня”, – няўпэўнена сказала Лёся. Яна вырашыла, што калі Лёччык і мае рацыю, яна зь ім усё роўна не пагодзіцца. Яшчэ чаго. Але спрачацца Лёччыку не хацелася.

“Калі я чую язык, ці на ім гавару, я таксама думаю, што ён зроблены з дрэва”, – сказаў Лёччык. – “Як тая шафа ў доктара, памятаеш? Там, дзе ў яго стаялі распоркі”.

Лёся павяла плячом. Успамінаць распоркі было ня надта прыемна. Да вуснаў нібы дакрануліся нечым ледзяным. Распоркі расьцягвалі іхныя вусны так, што было балюча зубам, носу і нават скулам. Да таго, як трапіць у лягер, Лёся і падумаць не магла, што яна здольная так шырока раскрываць рот. Супраць распорак нічога нельга было зрабіць. Распоркі прымушалі іх казаць “а” – і гэта было самае круглае і шчырае “а”, якое мог сказаць чалавек. У адтуліну паміж распорак прасоўвалася валасатая рука і пачынала нешта рабіць – што, яны не адчувалі. Бо перад распоркамі ім давалі адмысловыя пігулкі – зрэшты, такія смачныя, што ў лягеры былі дзеці, якія самі прасіліся на распоркі, толькі б атрымаць перад працэдурай узнагароду.

Перадача тым часам скончылася. Лёся і Лёччык былі расчараваныя – тое, што на Языку гавораць добрыя і сумленныя людзі, яны ведалі і так. Яны ведалі, што таксама могуць зрабіцца добрымі і сумленнымі людзьмі – трэба толькі крышачку пацярпець. І не забывацца прымаць пігулкі. Чорныя, сінія, белыя, амаль празрыстыя, скрозь жэле іхных абалонак прасьвечвалася нешта, падобнае да жукоў – і асабліва карычневыя.

“Я есьці хачу”, – сказаў Лёччык. – “Я зараз зьем чарвяка. Вось гэтага!”

І ён кінуў Лёсі ў шорты нешта доўгае, жывое, халоднае, перапуджанае.

“Здымі!” – заверашчала яна.

“Не здыму!” – засьмяяўся Лёччык. І тады яна кінулася на яго і пачала душыць. А наверсе зноў грала музыка, тупатлівая, задышлівая, быццам увесь лягер бег паглядзець, як Лёся і Лёччык займаюцца тым, за што важатыя і праўда маглі зладзіць кожнаму з атраду сапраўднае Сярэднявечча.

Высьветлілася, што ніякі гэта не чарвяк. Звычайны камяк зямлі.

“Цікава, якая зямля на смак?” – прамовіла Лёся. – “Я пакаштую”.

“Ты ня зможаш”, – пераканана сказаў Лёччык. – “Тыя, хто ідзе ў Брэмэн, не ядуць зямлю. Да таго ж ты дзяўчынка. І ў цябе будзе сташніт”.

“Маленькі, дурненькі Лёччык”, – сказала спакойна Лёся, паклала камяк зямлі ў рот і пачала жаваць. – “Яна на смак… Яна…”

Ёй цяжка было сказаць, якая яна на смак, зямля. Можа, салёная? Дык не. Па праўдзе сказаць, больш за ўсё зямля нагадвала на смак скуру Лёччыка, калі яе паліжаш. Але Лёся чамусьці саромелася яму гэта сказаць. Яна прыслухалася – радыё наверсе акурат сьпявала пра тое, што “клубнічные губы”. І Лёся ўжо думала сказаць гэтаму нахабу Лёччыку, што зямля на смак як клубнічныя губы – бо ён чакаў адказу. Але раптам у яе так закружылася галава – што яна ўпала на дно яміны. “Губы”, – сказала яна, ня ў змозе стрымаць свае вочы, якія заплюшчваліся так, як заплюшчваюцца дзьверы ў аўтобусе, няўхільна, з шыпеньнем, зь ляскатам, беражы пальцы. Дзіўна – яна не магла сядзець, але і спаць не магла. Лёччык сказаў, што гэта ўсё зямля – але Лёся ведала, што зямля ні пры чым. Проста ёй вельмі, вельмі захацелася дыхаць, захацелася пабачыць хаця б штосьці, апрача цёмных, халодных сьценаў гэтай яміны. І нешта зьесьці. Тых чарніцаў, напрыклад. Цудоўных чарніцаў, якімі яны набівалі рот так, быццам кралі іх у кагосьці – а ён адвярнуўся, робячы выгляд, што нічога не заўважае…

Лёся ня ведала, колькі яна спала, і ці спала яна наогул. Калі і спала, дык яе разбудзілі холад і цішыня. Бо радыё раптам сьціхла, цішыня была вострая, колкая, як лёд – і ім зь Лёччыкам абаім падалося, што нейкай сьцюдзёнасьцю патыхнула на ўсю чароўную хатку, і гэтая сьцюдзёнасьць трапіла да іх, і працяла ўсё навокал, пранікла пад скуру зямлі і дастала сваімі шчупальцамі нават самыя глыбокія карэньчыкі. Нібы раптам надышла зіма.

Бабуля наверсе вылаялася – і ў голасе яе пачуўся дзіўны страх.

“Не дашыла, ёб вашу маць, унучкі, не дашыла!” – узвыла яна. – “Ну, будуць у нас на свадзьбе госьці. Сядзіце там ціха, каб ніводны гаўнюк рота не раскрываў. А то пажаніцца не пасьпееце, і вабшчэ жудасьць што будзе. Ціха там!”

Лёся аслабелай рукой зрабіла знак Лёччыку – і ён гучна сказаў, прыклаўшы руку збоку да вуснаў:

“Пакармі нас – тады паслухаемся!”

“Гэта Зрыцель!” – трывожна, як начная птушка, закрычала бабуля. – “Зрыцель у госьці ідзе. Можа, пранясе. Дай Бог. Сядзіце і маліцеся. І я памалюся. Бог не пакіне нас, праваслаўных!”

І адзіная крыніца сьвятла над іхнай турмой згасла. Але гукі былі чуваць добра. Пачуліся крокі, рыпеньне дзьвярэй – і Лёся адчула такі смурод, што ў яе нутры ўсё скаланулася.

“Дзень добры ў хату!” – павітаўся невядомы госьць. – “Памагай бог!”

“Ну дык жа ж і табе, Зрыцель”, – пачуўся голас бабулі. – “Як здароўечка?”

“Якое у мужчын цяпер здароўе”, – сказаў таямнічы Зрыцель. – “Не берагуць нас. Стрэсы, нагрузкі, бардак і прочая пошасьць. А ўсё чаму? Таму што бабы сьветам кіруюць. Выпіць маеш?”

“Дык для цябе берагу”, – пасьпешліва сказала бабуля. Пачулася булькатаньне і хруст агурка. Лёся ўявіла сабе гэты агурок – цьвёрды, гаркава-зялёны, зручны, як ручка нажа. Гаркава-зялёна-салодка-рабрыста-пупырчата-духмяна-пацеклы-у рот гурок.

“А чула, дзеці зь піянэрскага лягеру ўцяклі?” – сказаў абыякава Зрыцель. – “Ці то двое, ці то трое”.

“Праўда?” – паныла спытала бабуля. – “Дык ня глядзяць цяпер дзяцей, кідаюць адных, самі сабе прадастаўлены – дык і ўцякаюць”.

“Я і кажу”, – сказаў Зрыцель, уздыхнуўшы. – “Бо бабы дзяцей не глядзяць, а лезуць куды ня трэба. У палітыку, у газеты, у космас. Нават у тэатры. З тэатрам бяда. Няма больш тэатру. І адна баба ў райцэнтры нават у начальнікі падалася. Я і думаю: ня будзе ў іх больш тэатру… А харошая трупа была”.

“Ды гасподзь з табой, Зрыцель, якія трупы”, – ледзь ня войкнула бабуля. – “Усё чыста, усё на ўстаноўленую глыбіню. Па-хрысьціянску”.

“Дык ня чула пра дзяцей?” – сказаў Зрыцель яшчэ з большай абыякавасьцю ў голасе.

“Не ўстрачалісь”, – сказала бабуля і, здаецца, перахрысьцілася.

“Ну, налівай яшчэ”, – сказаў Зрыцель. Выпіў і зноў захрусьцеў агурком. – “Станавіся задам”, – сказаў ён, зноў шумна ўздыхнуўшы. Пачулася сапеньне, на дно яміны пасыпалася зямля – проста Лёччыку на галаву. Лёся ўзяла яго за руку – і ён зрабіў страшны твар, паказваючы, што зараз чхне. Але стрымаўся, малайчына – і Лёся на знак ухвалы сьціснула ягоныя зусім замерзлыя пальцы.

“Ух”, – сказаў Зрыцель. – “Добра, што я да цябе завітаў. А то зусім ужо захварэў без жаночай ласкі. Зараз жа бабы, ты сама знаеш, усё ў начальнікі пнуцца, і тэатр у райцэнтры – усё, крыж можна ставіць. Хіба ж баба на тэатр грошай выпіша? Ну, а цяпер паказвай”.

“Дык я ўсё паказала ўжо, Зрыцель”.

“Слухай, што ты мне мазгі тлуміш? Мы абое веруючыя людзі. А мазгі тлуміць – грэх. Асабліва мужчыну. Што я, цябе ня ведаю? А гэта – вось гэта што? Што, я цябе пытаюся?”

Цяпер ужо бабуля ўздыхнула – так цяжка, што Лёсі зрабілася яе шкада.

“Гэта ж ігла”, – сказаў Зрыцель. – “Ты ж зноў свадзьбу гуляеш. А мяне ня клічаш. Дурная ты баба. У тэатры ніколі не была. Не была ж? Яшчэ і на крапіве сядзіш, уся дупа згарэла. Ну, паказвай, што тут у цябе”.

І зноў над Лёсяй і Лёччыкам зьявілася сьвятло. А ў коле гэтага цьмянага сьвятла – твар чалавека, які ўсьміхаўся ім так прыязна, што Лёччык і Лёся пасьпяшаліся адвярнуцца і глядзелі цяпер адно на аднаго амаль з жахам.

“Дзеці”, – сказаў Зрыцель драўляным голасам. – “Дзеці. Зноў. Добры дзень, дзеці. Вы былі калі-небудзь у тэатры?”

“Так!” – сказаў Лёччык з выклікам. – “Былі, і ня раз!”

Хаця ні ў якім тэатры Лёччык ніколі ня быў – і Лёся гэта аднекуль ведала. Яна і сама ніколі не была ў тэатры – але добра ўяўляла сабе, што гэта такое. Некалі даўно, да лягеру, яны гулялі з бацькам у тэатр, які называўся сьмешным словам “Батлейка”. Яна нават падумала, што такое мяно мог бы мець яе брат. А брат аказаўся Лёччык. І неяк яна ня надта засмучалася такому факту.

“Дык жэніць вас бабуля?” – спытаў Зрыцель, ня зводзячы зь іх вачэй. – “Бабуля любіць, калі шмат дзетак. А я вось не люблю…”

Нечакана ў адной руцэ ягонай зьявіўся ліхтарык, а ў другой бінокль. Тэатральны.

“Тая, каторая большая, і праўда – тыповае дзіця”, – маркотна сказаў Зрыцель. – “Адчуваю, як яна пахне. Як сарваны спэктакль Дударава. Не Шэксьпіра, але ж… А вось што там побач зь ёй?”

“Я таксама нешта не зразумела”, – таропка ўставіла бабуля. – “Але замест Паўліка майго падохлага пойдзе”.

“Забудзь ты пра Паўліка”, – паморшчыўся Зрыцель. – “Што прыдумала – зь дзяцей сабакаў рабіць. Ніколі ў тэатры не была, а туды ж, да таінстваў пераўвасабленьня… Налівай давай”.

Зрыцель уладкаваўся на краі яміны, зьвесіўшы ногі, і выпіў яшчэ адзін кілішак. Гэтым разам ён закусіў каўбасой – і брат зь сястрою адчувалі, як пранізьліва яна пахне.

“Гэтую я забяру з сабой”, – сказаў Зрыцель, прыклаўшы да вока бінокль. – “Ты яшчэ ня ўсю кроў ёй выпусьціла. А другое, неапазнанае, мне ня трэба. Глядзі толькі, наробіць яно табе шкоды. Лепш закапай яго тут”.

“А яму, па-мойму, не хапае фантазіі”, – шапнуў Лёччык. І Лёся кіўнула.

“Дык яно гаворыць?” – сказаў Зрыцель, які ўважліва сачыў за тым, што адбываецца ў яміне. – “Хай яно скажа, адкуль узялося. Хаця дзеці ня ўмеюць гаварыць праўду. Сказаць па шчырасьці, яны наогул ня ўмеюць гаварыць. Дзеці – ня людзі. Зь імі можна рабіць усё, што заўгодна, іх можна нават прымусіць паверыць, што бацька і маці заўсёды кажуць праўду – яны паслухмяныя. Яны адзіныя ў сьвеце істоты, якія вераць мове. А мова – гэта тэатр. Усё ўмоўна, усё ненасамрэч. Дзеці ведаюць адну мову – мову бацькоў”.

“А вось і не!” – крыкнуў Лёччык. – “Я магу гаварыць на Языку!”

“Толькі той, хто гаворыць на языку, і мае права гаварыць наогул”, – павучальна сказаў Зрыцель. – “А ты не крычы тут з задняга раду. Я старамодны чалавек, люблю парадак. А яшчэ я мужчына і таму хачу, каб мне адказвалі коратка і ясна. Дык хто вы такія?”

І ў гэты момант Зрыцель быццам незнарок выпусьціў з рук недаедзены кавалак каўбасы. Лёся бліснула вачыма. Лёччык сьціснуў у руках іхны атлас.

“Я Лёччык, а гэта мая сястра Лёся”, – прамовіў Лёччык сур’ёзна. – “Мы ідзем у Брэмэн і заблукалі. Нам трэба трапіць на мапу. А далей мы самі”.

“А вы хто?” – спытала Лёся, не падымаючы вачэй. Каўбаса гіпнатызавала яе, але падняць каўбасу Лёся не наважвалася. Ці мала што магло быць на кавалку каўбасы, ад якога адкусіў чалавек без фантазіі.

“Маўчаць”, – сказаў Зрыцель і паглядзеў на Лёсю – і толькі цяпер яна заўважыла, што вочы ў яго чырвоныя-чырвоныя, як лямпачкі на бацькавай машыне. – “Чаму дзеці ніколі ня могуць маўчаць? Нават у тэатры…”

Зрыцель цяжка задыхаў, але потым голас яго падабрэў.

“Я… Хочаце ведаць, хто я такі? Добра, я раскажу. Напасьледак…”

І Зрыцель нясьпешна пачаў свой аповед.

***

“Некалі я займаўся тым, што выводзіў з кіна- і тэатральных заляў ашалелых дзяцей.

Калі своечасова не авалодаць гэтым бясцэнным уменьнем – у кіно і тэатры лепш не хадзіць. Хаця якое там уменьне… Які навык… Гэта сапраўднае ўсходняе адзінаборства. Двубой па-над безданьню. Псыхалягічны паядынак, які патрабуе максымальнай мабілізацыі арганізму.

Я вось не валодаю ім у належнай ступені, але кіно і тэатры ўсё роўна наведваю. Проста я давяраю справу прафэсіяналам. Але іх робіцца ўсё меней. А дзяцей і падлеткаў усё болей. Як кажа статыстыка, краіна перажывае першы за гады незалежнасьці паўнавартасны бэбі-бум. І гэта толькі пачатак. У людзей зьявілася ўпэўненасьць у заўтрашнім дні, і яны пачалі заводзіць дзяцей і вадзіць іх у кінатэатры, тэатры і таму падобныя ўстановы. Вось жа гэтая ўпэўненасьць у заўтрашнім дні… Калі яна ў іх зьявілася – дык хай бы вадзілі сваіх атожылкаў на заўтрашнія сэансы. Але яны ідуць на сёньняшні – акурат на той, на які ідзеш ты. “Ідзіце ў макдональдс! Там вам самае месца!” – так і хочацца сказаць гэтым самаўпэўненым суайчыньнікам, якія вырашылі, што могуць браць з сабой дзяцей паўсюль, куды ім раптам закарціць.

І вось даводзіцца спасьцігаць самавукам, як супрацьстаяць гэтай навале.

Зразумела, найлепшае выйсьце – вывесьці ўсіх дзяцей з залі яшчэ да пачатку сэансу або спэктаклю. Але часьцей за ўсё яны прыходзяць у кіно і тэатры не адны, а ў суправаджэньні дарослых, рэакцыя якіх на такія прэвэнтыўныя захады можа быць непрадказальнай.

Раней, у добрыя старыя часы, усё было проста. Ухапіў дзіцятка за вуха і пацягнуў да дзьвярэй. І ўсе праводзяць цябе ўхвальнымі позіркамі. Дзіця маўчыць, цярпіць, яго вуха наліваецца крывёй – зусім як твае строгія, але справядлівыя вочы. Неверагодная сіла расьпірае цябе знутры. І нават калі ты поўны здыхлік – у гэты момант ты адчуваеш сябе такім магутным і спрытным, і ловіш на сабе зацікаўленыя пагляды кабет. Ты – абаронца і збаўца, ты зрабіў гэта. І калі ты вывеў з залі паскудніка і нарэшце адпусьціў ягонае вуха, за якое ён адразу ж хапаецца, як за біг-мак у макдональдсе – ты разумееш, што воплескі, якія чуюцца з залі, прызначаныя ня толькі акторам. Што ў посьпеху пастаноўкі ёсьць і твая заслуга. Часьцінка тваёй працы, чорнай, але неабходнай, якую так часта даводзіцца браць на сябе неабыякавым людзям.

У старыя часы ты не патрабаваў удзячнасьці. Ты проста вяртаўся ў залю, у прыемным узбуджэньні, прыкладваючы руку да сэрца, і станавіўся тварам да сцэны, усім сваім выглядам паказваючы, што ня трэба абдзяляць увагай няшчасных актораў, што на тваім месцы так зрабіў бы кожны і што ты – усяго толькі глядач, нічым ня лепшы за астатніх.

Але на гэтым трыюмф не канчаўся. Пасьля спэктаклю да цябе падыходзіла, кульгаючы, бабулька з тых, што прадаюць праграмкі і правяраюць білеты, зазірала ў вочы і ціха прамаўляла сваім скрыпучым добрым голасам:

“Дзякуй табе, сынок…”

“Няма за што, маць”, – казаў ты бадзёра і ліха паводзіў плячыма. Бо за білецёркай ужо маячыла постаць маладзіцы-настаўніцы, якая і прывяла сюды, у тэатр, гэты вывадак чужых дзяцей – маладзіца нясьмела глядзела на твой суворы твар і таропка казала:

“Вы уж ізвініте, спасібо вам, этот Касперовіч, он із трудной семьі, без отца растёт…”

А сама такая ўся раскрытая, як тая ружа, шчокі пунсавеюць, далоні трымцяць. А ты такі ўвесь падбіраўся, непрыступны і велічны, і строга казаў:

“Сачыць трэба за сваімі апекаванцамі. Вы ж прафэсіянал!”

Гэта ў старыя добрыя часы так было. І гэты Касьпяровіч, ці Казьбярук, ці Казьлёначкін, ці проста Казёл, глядзеў на цябе з павагай, паціраючы вуха. А потым падыходзіў сам рэжысэр, разам з дырэктарам тэатру, і запрашалі цябе на банкет, улічваючы тое, што ты ўратаваў прэм’еру, і пад руку з маладой настаўніцай ты ішоў у сутарэньні, дзе ўжо быў накрыты стол і ўзьнімалася пара ад сьціплых закусак. Ну, а далей ужо магло быць усё што заўгодна. Залежала ад фантазіі.

…Гэта адбывалася ў адным з тых старых менскіх кінатэатраў, якія ўсё яшчэ паказваюць час ад часу кіно і завабліваюць гледача сапраўднымі маляванымі афішамі.

Праўда, да аднаго фільму афішы чамусьці не зрабілі. Бо фільм быў пра старасьць і самоту. Вядома, іх таксама можна намаляваць – але вось ці можна імі завабіць? Наўрад ці. Была самая сярэдзіна сэансу, і на экране быў сэкс. Экран быў вялікі, таму і сэксу было шмат. Двое вельмі пажылых людзей кахаліся, забыўшыся пра ўсё на сьвеце. Друзлая скура, абвіслыя жываты і грудзі, шнары ад апэрацый, старэчае рабаціньне, кіляграмы плоці, якая ўсё яшчэ хоча жыць, але якую ўжо нікому не прадасі. І гэта – на ўвесь экран. Поўнамэтражная старасьць, самота велічынёй у сьцяну. Але ў залі былі дзеці. І гэтыя дзеці рагаталі ваўсю… Увесь сэанс”.

***

Зрыцель уздыхнуў.

“Яны думалі, што ніколі не памруць”.

Ён замаўчаў, дапіў проста з бутэлькі тое, што налівала яму бабуля, і дастаў з кішэні пігулку. Лёся і Лёччык чулі, як храпе побач бабуля.

“Зараз я скіну лесьвіцу, і ты пойдзеш са мной”, – сказаў Зрыцель, гледзячы зьверху на Лёсю. – “Я ня буду вучыць цябе правільна вымаўляць гукі. Зусім хутка ты сама зробішся гукам. Гэта ўсё, на што здатныя жанчыны. Прагучыш – і цябе ня будзе. Зусім не балюча. Проста цябе выведуць з залі, а спэктакль будзе працягвацца далей”.

“Нікуды я не пайду!” – сказала Лёся.

“Нікуды яна ня пойдзе”, – сказаў Лёччык.

“Яна пойдзе”, – сказаў Зрыцель, і вочы яго бліснулі чырвоным. – “А яно памаўчыць. Яно і так сарвала добрую пастаноўку шмат якім добрым людзям і дастойным мужчынам”.

“Я не пайду”, – паўтарыла Лёся.

“Лічы, што ты выходзіш за мяне замуж”, – засьмяяўся Зрыцель, і рукі ягоныя, якія ён распасьцёр над ямінай, быццам грэў іх над вогнішчам, задрыжэлі. – “Сёньня ты ўжо зьбіралася замуж”.

“Я не пайду, я застануся з братам!”

“З братам? Нешта мне падказвае, што твой тата нешта недарасказаў тваёй мамашы!” – цяпер Зрыцеля ўжо трэсла, як нейкі няспраўны аўтамат. – “З братам! Скажы яшчэ, што ў яго такая самая кроў, што ў цябе! Ты пойдзеш сюды і сагрэеш мяне! Я сказаў! Інакш я ўтаплю вас тут жыўцом”.

І тады Лёся зрабіла рух. Зусім непрыкметны рух рукой – быццам засунула палец у вуха, каб разварушыць захраслы там серны корак. І ў пальцах у яе зьявілася пігулка – маленькая чорная пігулка, падобная да сьпелай, напятай, самаўпэўненай чарнічыны.

“Чарнадур”, – сказаў Лёччык.

І гэта сапраўды быў ён. Лёся працягнула яму пігулку – і ён схапіў яе вуснамі проста з далоні, прагна ўцягнуў у сябе, кадык здрыгануўся і скочыў на месца, як жывы. Лёччык задаволена прыцмокнуў.

“Трэба гаварыць!” – прашаптала Лёся. – “ У нас атрымаецца! Гаварыць так чыста, як мы толькі можам!”

“Не гаварыць, а сьпяваць!” – паправіў яе Лёччык. І яны хорам, дрогкімі, але рашучымі галасамі зацягнулі песьню, якой навучыліся ў лягеры:

“Чистый голос, звонкий смех,

Говори для всех:

Чь! Ре! Жи! Ши!

Чисти зубы перед сном,

Чисти голос утром, днём:

Жи! Ши! Бряк! Кряк!”

І вяровачная лесьвіца сама папаўзла ў яміну, выгінаючся, як кобра пры гуках факіравай дудачкі. А Зрыцель, стоячы на самым краі, раптам жаласьліва застагнаў і пачаў памяншацца ў памерах. Спачатку ён зрабіўся ростам такі, як Лёся, калі б яна стала на дыбачкі. Потым такі, як Лёччык, калі б ён нацягнуў боты на абцасах. Потым такі, як Лёся, калі б яна нагнулася, каб завязаць матузкі. Потым такі, як Лёччык, калі б ён нагнуўся, каб укусіць Лёсю за нагу.

“Наш язык как солнце,

Рот его оконце,

Без акцента говорим,

Грязным звуком не сорим,

Хрю! Динь! Гриб!...”

Зрыцель зрабіўся памерам з котку, а бабуля храпла недзе ў закутку і нічога ня чула. І яе было шкада – прапусьціць такое! Лёччык ускараскаўся наверх, а за ім, хапаючыся за непаслухмяныя прыступкі, весела лезла Лёся, і яны не пераставалі сьпяваць:

“Чистым будет наш Язык,

Пригласім всех на пикник:

Чик! Дюк! Приг!”

Яны апынуліся на паверхні, пасярод хаткі. Памерам Зрыцель быў ужо ня большы за чарвяка, ён бездапаможна выгінаўся на самым краі яміны і добры Лёччык нагой скінуў яго ўніз. За Зрыцелем паляцела і Бабуля – якая пасьпела зрабіцца такой самай малой, рыхтык кавалачак мармэляду. І неўзабаве ў хатцы ўжо не было ніводнай жывой душы. Бо не лічыць жа хаткаю тую цёмную, сьмярдзючую яміну, апынуўшыся ў якой, іншыя дзеці маглі б і забыцца на сваю дарогу.

Але толькі ня Лёччык. І толькі ня Лёся.

11. ВЯДОМА Ж, ЁН ПРЫГАДАЎ ІХ – У ЯГО БЫЛА ДОБРАЯ ПАМЯЦЬ НА ГАЛАСЫ

Вядома ж, ён прыгадаў іх – у яго была добрая памяць на галасы. Доктар гідліва паглядзеў на фатаграфіі: абсалютна незапамінальная зьнешнасьць, што ў дзяўчынкі, што ў хлопчыка. Дзеці наогул усе падобныя – пакуль паддаюцца пакараньню і выхаваньню. Дзяцей запамінаеш толькі тады, калі яны плачуць. Іх можна адрозьніваць выключна па галасах – а галасы ў гэтай парачкі былі што трэба. Цяжкі выпадак. Амаль клінічны.

“Как всё запушчено”, – сказала тады мэдсястра, якая стаяла за сьпінамі гэтай дзіўнай кампаніі: тонкая, як птушыная лапа, дзяўчынка зь непрыгожымі, як балячкі, вачыма, і хлопчык, да якога доктар адразу ж адчуў дзіўную агіду.

“Молчите”, – ён паглядзеў на яе так, што яна ўся сьцялася. – “Ради бога, молчите”. Мэдсястра пакрыўджана адвярнулася і засунула рукі ў кішэні халата. Потым ён яе звольніў. Занадта шмат ініцыятывы.

Стаяў сонечны зімовы дзень, і ў лягеры было шумнавата. Давялося зачыніць у кабінэце вокны. Хлопчык зь цікаўнасьцю азіраўся па баках, а дзяўчынка глядзела проста на доктара. Пазьней да яго дайшло – яна глядзела яму ў рот. Нібы чакала, што ён адтуль нешта дастане.

Сіа. Такое мог прыдумаць толькі вельмі хворы, апантаны дэманамі мовы чалавек. Чалавек безь Языка.

“Ты меня понимаешь, Сиа?” – спытаў доктар. Дзяўчынка не варухнулася. Давялося падбадзёрыць яе ўсьмешкай.

“Ты понимаешь наш язык?”

“Трошкі”, – сказала яна нарэшце, уважліва сочачы за вуснамі доктара. Ён аблізаў іх і зьвярнуўся да хлопчыка:

“А ты? Тебя кто-нибудь учил говорить?”

“Я Лёччык”, – сказаў хлопчык.

“Да, я знаю”, – кіўнуў доктар. – “Но мы не будем тебя так называть. Лётчик – это не имя. Как, впрочем, и Сиа. Я думаю, тебе бы подошло имя Глеб. А твоей сестре…”

“Лёся”, – сказаў хлопчык і паказаў на сястру пальцам.

“Лёся?” – доктар зноў усьміхнуўся. – “Ну что ж, звучит уже лучше. По-человечески. Значит, вы меня понимаете?”

Рэакцыі не было ніякай. Доктар уздыхнуў і загаварыў, сур’ёзна і маркотна, і яны, насупіўшыся, слухалі – так слухаюць шум вады ў чайніку. Ён гаварыў так, каб яны разумелі. Ён хацеў патлумачыць ім, што гэта будзе першы і апошні раз.

“Вы абое харошыя дзеці, але хворыя. Я доктар, я ведаю, хто на што хварэе. Плакаць і наогул засмучацца ня трэба – ніхто не вінаваты ў тым, што ён хворы. Уявіце сабе вялікі завод, на якім вырабляюць цацкі. Уявілі? Тата расказваў вам, што такое завод? Добра. І вось некаторыя цацкі зрабілі не зусім правільна. Забыліся ім прышыць пэўныя часткі, а можа, паленаваліся. І ў такім выглядзе гэтыя цацкі пачалі прадаваць у краме. Камусьці купілі добрыя цацкі, а камусьці – да прыкладу, вам – дасталіся тыя, зробленыя нядбайна. Дык вось я займаюся тым, што даводжу цацкі да ладу. Ясна?”

Лёся наморшчыла лоб. “Людзі – гэта ня цацкі”, – сказала яна. – “Цацкі гавораць той мовай, якой ты захочаш. А людзі гавораць той, якая ня можа іх забіць. Калі гаварыць не на сваёй мове – можна задыхнуцца”.

“І хто табе гэта сказаў?” – доктар схіліўся да яе твару і паклаў руку ёй на плячо. Вочы дзяўчынкі заставаліся безуважныя, быццам яна гаварыла відавочныя рэчы. Неба блакітнае, сьнег халодны, вада мокрая.

“Вядома, тата. Толькі ён ведае правільную мову. Нашу мову”.

“Твой тата, напэўна, вельмі цябе любіць”, – мякка прамовіў доктар. – “Але вось я. Ці тая цётка… мэдсястра… Або тыя людзі, якія прывезьлі цябе сюды. Мы што – усе задыхнемся? Я вось не задыхаюся. Наадварот, вельмі добра пачуваюся і ў мяне хутка абед. Чаму я дужа рады. Паглядзіце ў акно. Здаецца, ніхто не задыхаецца. Ці я памыляюся?”

Лёччык і Лёся і праўда падышлі да акна і паглядзелі ў яго так сур’ёзна, што доктар вырашыў пазначыць гэта як прыклад неадэкватнай рэакцыі.

“Гэта нічога не даказвае”, – сказала Лёся. – “Магчыма, яны ўжо задыхнуліся. А гэта проста інэрцыя”.

“Ого, якім словам вас навучыў тата”, – засьмяяўся доктар. – “Мая дачка такіх ня ведае, а яна старэйшая за цябе”.

Ён схлусіў. Ніякай дачкі ў яго не было.

“У чымсьці ваш тата меў рацыю. Людзі сапраўды задыхаюцца, калі ня могуць правільна вымаўляць гукі. А калі яшчэ пачынаюць ганарыцца гэтым – тут зусім пішы прапала. У лягеры мы шукаем унутры кожнага з вас чысты голас. Каб мы ўсе гаварылі на нашым языку правільна. Калі вы будзеце слухацца і выконваць усё, што кажуць вам мае асыстэнты і важатыя, калі будзеце раскрываць рот тады, калі трэба, і трымаць яго на замку, калі трэба памаўчаць – з вас больш ніхто ў жыцьці ня будзе сьмяяцца, ніхто ня зможа назваць вас калхозьнікамі і дэбіламі. Вы пачняце разумець тое, што трэба разумець нармальнаму чалавеку. Але добра, мой нос як у сабакі, а глаз как у арла, і нос чуе, што абед пачаўся, а вока бачыць, што першы атрад ужо выправіўся ў сталовую. Вы таксама галодныя. У нас у лягеры добрая кухня, дзядзька Вася гатуе – пальчыкі абліжаш, вам спадабаецца”.

“Пальцы нельга аблізваць”, – сказаў раптам Лёччык. – “Гэта негігіенічна. І грызьці нельга”.

“Па-мойму, тата забыў вам сёе-тое патлумачыць”, – усьміхнуўся доктар. – “Добра, ідзіце, мэдсястра вас правядзе. Мы будзем бачыцца два разы на тыдзень. І больш ніякіх гэтых вашых татавых моваў – толькі чысты і правільны язык. Хаця пастойце… Вы занадта смурныя. Всё, поиграли и хватит. С этого момента стараемся говорить чисто. Ну-ка, затяните мне песню. Любую, которую знаете!”

“Як я толькі нарадзіўся,

Сказаў бацька: кепска будзе…”

“Адкуль ты ведаеш гэтую песьню?” – спытала Лёся, калі яны ішлі па пасыпанай пяском сьцежцы ўсьлед за мэдсястрой да корпусу.

“Ад бацькі, вядома”, – сказаў Лёччык. – “Адкуль жа яшчэ?”

І сапраўды, адкуль яшчэ? – падумала Лёся. Яна апошнім часам думала так шмат, што на лбе ў яе зьявілася паласа, як у таты. Паласа нікуды не хацела дзявацца. Лёся спрабавала яе прыбраць – бо нікому ж не спадабаецца, калі ў яго на лбе працяжнік. І ў лягеры гэта ўвайшло ў звычку – разгладжваць сабе скуру на лбе, нацягваючы яе каля самых валасоў. Паласа нікуды не дзявалася – хіба што бляднела і нехаця раставала, каб потым, варта адпусьціць пальцы, вярнуцца як нічога ніякага.

Падчас наступнай сустрэчы доктар загаварыў зь імі пра маму.

“Яе няма”, – сказала Лёся.

“Как это “няма”?” – удаў шчырае зьдзіўленьне доктар. – “Где же она? Умерла?”

“Можна сказаць і так”.

“Ты боишься смерти? Постарайся ответить на языке, и как можно чище”.

“Чуць-чуць”, – прашаптала Лёся і азірнулася на Лёччыка, але той разглядваў нажніцы. Калі яны пазнаёміліся з доктарам, іх у кабінэце не было.

“Скажи еще раз”, – папрасіў доктар. – “Пожалуйста”.

“Чуць-чуць”, – сказала Лёся.

“А можешь вот так, мягко: чють-чють. Как птичка. Чють-чють-чють…. Чють-чють-чють… “

Лёся не стрымалася і ўсьміхнулася.

“Давай еще раз. Ты боишься смерти?”

“Чуць-чуць-чуць”.

“Не бойся. Вы с твоим братом… с Глебом – правда, Глеб? – очень устали. Вы, как птички, кому-то очень нужны. Там, за стенами лагеря, за вами охотятся разные привидения и другие злые существа. Их на самом деле нет – но пока вы болеете, они будто бы есть, и они вас мучают. Вы же знаете, что такое привидения, да? А в лагере вы в безопасности. В лагере все помогают друг другу, в лагере вожатые, которые всегда вас защитят. Тебе нравится в лагере?”

“Да”, – сказала Лёся. – “Вкусные таблетки”.

“А тебе, Глеб?”

“Я Лёччык”, – сказаў Лёччык. – “Мне нравственно. Я люблю петь”.

“Не нравственно, а нравіцца”, – паправіла яго Лёся.

“Ничего”, – доктар ухвальна ўсьміхнуўся. – “Пока вы стараетесь, никакие привидения даже нос не посмеют сюда сунуть. А теперь, Лёся, иди сюда и раскрой рот так широко, как только можешь. Еще шире. Представь, что в него нужно засунуть большое яблоко. Сейчас будет немножко холодно…”

Ён умеў гаварыць зь дзецьмі. Сам ня ведаў, дзе навучыўся. Там, у лесе, у сінім лесе, дзе была база і дзе ў іх кожны дзень праходзілі курсы і майстар-клясы, іх не вучылі гаварыць зь дзецьмі. Іх настройвалі на тое, што гэта будзе такая вайна. Дарослыя супраць дарослых. Вайна чыстага голасу супраць мармытаньня. Вайна музыкі супраць лішняга шуму.

***

Пазьней ён часта прыгадваў той дзень і думаў, што ўсё было невыпадкова. Аўтобус мог прыехаць своечасова, і доктар зьехаў бы на вакзал, а адтуль вярнуўся б у сваё пыльнае мястэчка – дзе зрабіўся б настаўнікам або пайшоў бы на пладова-ягадны камбінат. Але лёс абраў яго – і ўзяў пад апеку. Пасьля войска доктар пражыў некалькі месяцаў у сталіцы, спыніўшыся ў далёкіх сваякоў: халодны пакойчык, падобны да нумара правінцыйнага гатэлю, халодная ежа, халодныя ўсьмешкі, бедны родсьцьвеньнік; ты ўжо знайшоў працу? І вось ён амаль што здаўся. Стаяў на прыпынку са спартовай торбай, і грошай было толькі на білет. Рана палыселы, падужэлы, лінія вуснаў канчаткова выпрасталася і, здавалася, акамянела. Гэта ён стаяў і разглядваў свой адбітак у вітрыне. Ён так і не наважыўся паступаць – а ўжо ваўсю ішлі іспыты, і зноў міма яго беглі тыя самыя няўдаліцы, толькі лета было халаднейшае.

Аўтобуса даўно не было – і доктар, удосталь наглядзеўшыся на сваё дэпрэсіўнае адлюстраваньне, пачаў вывучаць абвесткі на слупе. Нічога цікавага. На прыпынку хутка сабраўся народ – і доктар адчуваў сябе, як у кампаніі вар’ятаў: тут не было нікога, хто правільна вымаўляў бы гукі. А яшчэ сталіца…

І тут поруч зь ім спыніўся хлопец у нейкай напаўвайсковай вопратцы. Доктар машынальна саступіў яму месца – бо хлопец дастаў з заплечніка невялікую абвестку і спрытна наклеіў яе на апрануты ў папяровыя лахманы слуп. Зірнуў на доктара – і пайшоў сабе далей. Дзясяткі вачэй абыякава правялі яго, памацалі абвестку і зноў утаропіліся на дарогу. А доктар прачытаў яе з пачатку і да канца. Бо аўтобус ня ехаў. Бо прыпынак рабіўся ўсё больш людны. Бо заняцца не было чым.

Абвестка запрашала ўсіх на курсы пад назваю “Чистый голос”. “Приглашаем всех друзей…” – гаварылася там, але за наведаньне прасілі заплаціць, суму ня тое што вялікую, але для доктара ўсё ж сур’ёзную. Столькі каштаваў білет у ягонай кішэні. Курсы абяцалі дапамагчы разабрацца: што ў табе чыстае, а дзе гразь. Ня надта ўцямная была аб’ява. Такіх па горадзе вісела даволі шмат. То нейкі замежны майстар невядомых навук, аўтар нікому не вядомых бэстсэлераў ашчасьліўліваў сталіцу сваёй лекцыяй на тэму “Як спасьцігнуць сутнасьць сябе і зрабіцца багатым і пасьпяховым”, то нейкія нудысты вэрбавалі ў эзатэрычны гурток, то жанчына-экстрасэнс з дыплёмам прапаноўвала ўсім ахвотным пагуляць зь ёй у карты Таро. Але тут было нешта сур’ёзнае. І назва – у доктара было непрыемнае адчуваньне, што ў яго скралі нешта, што належыць толькі яму. І гэты знак пасярэдзіне. Сонечны знак. Знак чысьціні.

Ён застаўся, ён паехаў у належны час на край гораду – спачатку яму падалося, што яму проста дураць галаву. Але ён наведаў і другія, і трэція заняткі – і слушна зрабіў; кожнага разу, калі ён слухаў развагі пра важнасьць чыстага голасу і артаэпічнай гігіены, яму падавалася, што нешта тут недагаворваюць, што ёсьць тут нейкая таямніца. На трэціх занятках сышлі ўсе лішнія, усе выпадковыя асобы, якія задавалі тупыя пытаньні. Доктар застаўся – і вось тады пачалася сапраўдная вучоба. Такога чыстага языку, як тут, ён ніколі ня чуў. Так маглі гаварыць толькі людзі, якія прайшлі адбор. І неўзабаве доктар даведаўся, дзе ён адбываецца.

Так ён зноў апынуўся ў лесе.

Ім выдалі форму бяз знакаў адрозьненьня і пасялілі ў вялікіх брызэнтавых намётах. За дубовымі сталамі інструктары вучылі іх тысячам розных спосабаў, як прымусіць чалавека гаварыць тое, што трэба – а галоўнае, так, як трэба. Афіцыйна гэта называлася псыхатрэнінгам, але насамрэч было навыкамі дрэсіроўкі. Тысяча спосабаў – і ніхто ня ведаў, што доктар адкрыў тысяча першы. Ён ня стаў адразу ж дзяліцца сваім сакрэтам, ён наогул імкнуўся не выдзяляцца, уважліва слухаў, запісваў, ніколі не спазьняўся на практычныя заняткі – допыты, якія часам адбываліся з самага сьвітанку да позьняе ночы: дапытвалі калгасьнікаў, якіх удавалася налавіць у лесе, тыя ніколі не абураліся, ахвотна раскрываючы раты і трываючы ўсё, што ад іх патрабавалася, нават экспэрымэнты з высокім напружаньнем.

Час праляцеў хутка – як быццам ад таго дня, калі доктар упершыню пабачыў на прыпынку абвестку, і да таго, калі, стоячы ў шэрагу выпускнікоў, ён атрымаў дыплём, прайшла ўсяго адна ноч. Яго прызналі найлепшым – упершыню ў жыцьці. Салідныя людзі далі яму ўсе неабходныя рэкамэндацыі – і вось ён, доктар, якога ўсяго тры гады таму ніхто не хацеў бачыць у сталіцы, сядзеў у кабінэце міністра аховы здароўя глядзеў у акно – і сталіца ляжала перад ім, паслухмяна раскрыўшы свой рот, і ён адчуваў, што можа рабіць зь ёй усё, што жадае.

Але яму не патрэбная была сталіца. Некалі яна адрынула яго, выкінула на сьметнік жыцьця – і цяпер ён з пачуцьцём адноўленай справядлівасьці адрынаў яе.

Доктар глядзеў, як міністар, поўная жанчына з высокай прычоскай, чытае ягоны ліст з просьбай прадаставіць у ягонае распараджэньне сьпісаны з усіх балянсаў былы піянэрскі лягер. Зараз яна падпіша – і ён зможа спакойна займацца справай, якой вырашыў прысьвяціць усё жыцьцё.

Што праўда, міністарка не сьпяшалася. Чытаючы, яна варушыла вуснамі – можа, баялася прапусьціць нейкую двухсэнсоўнасьць, а можа, проста ня звыкла чытаць такія даўгія лісты. Адзіная жанчына ва ўрадзе. Мамка ўсіх дзяцей краіны, адзіная кабета ў гарэме міністраў, што належаў самому прэзыдэнту.

“Да, харашо”, – сказала яна, падняўшы вочы. – “Я віжу, вы опытны сьпецыяліст. Спасіба вам от усех дзяцішак і ўсех радзіцелей. Дзетак нашых лячыць нада, хто ж спорыт… Вы знаеця, как ужо даўно тую мову адмянілі, і ўсё раўно не можам наўчыцца гаварыць, как людзі. За дзяржаву абідна”.

“Да”, – сказаў доктар. – “Обидно”.

Ён мог бы ёй дапамагчы. Ня толькі дзяржаве, але і ёй асабіста, гэтай бабе з высокай, як торт, прычоскай і сінімі шчокамі. Як яна, пэўне, камплексуе, калі прыяжджаюць госьці зь іхнымі чыстымі галасамі. А як баіцца выступаць, даваць інтэрвію… Напэўна, калі б яна зразумела, што насамрэч ён мог бы зрабіць для яе, дык запісалася б да яго на прыём.

“Харашо”, – сказала яна і падпісала. – “Как мы назавем этат… это учэрэждзеніе? Цэнтар арфаэпічнай артадонтыі? Лінгвахірургіі? Ілі какта іначэ?

“Название я придумаю”, – сказаў ён. – “Это же дети. Тут спешить нельзя”.

“Ну, сматрыце самі. Чэрэз год пасмотрым на рэзультат. Удачы вам, доктар!”

“Спасибо”, – пакланіўся ён і пацалаваў ёй тоўстую руку, зь якой яму заахвочвальна бліснуў на разьвітаньне дарагі гадзіньнік.

12. КОЖНЫ АБАВЯЗАНЫ КЛАПАЦІЦЦА ПРА СВАЕ ГАЛЮЦЫНАЦЫІ

Кожны абавязаны клапаціцца пра свае галюцынацыі. Бацька прысеў на пень і падумаў, што такі пункт абавязкова трэба ўключыць у Закон аб шлюбе і сям’і. Той закон, які ён, бацька адной вельмі незвычайнай дзяўчынкі і аднаго яшчэ больш незвычайнага хлопчыка, так цынічна парушыў, адразу ў некалькіх пунктах праламаўшы ягоныя папяровыя сьцены. І незваротна выпаўшы з таго сьвету, дзе існуе шлюб і існуе сям’я.

Галюцынацыі – мае родныя, мілыя, адной мовы са мной і адной крыві галюцынацыі ў шортах… Добра, што цяпер лета – дзеці ня зьмерзнуць. Кепска, што не зіма – зіма пакінула б іхныя сьляды, зіма пагнала б іх да жытла, у цяпло, да людзей, і там іх значна лягчэй было б адшукаць. Часам, калі ён прабіраўся скрозь гэты бясконцы лес, дзе ніводная дарога ня мела канца, быццам танула ў гушчарах і гаях, яму здавалася, што ён бачыць удалечыні, на ўзгорках, на цыркавых арэнах палянаў Лёсю і Лёччыка, якія ідуць празь лес, узяўшыся за рукі. Ідуць, не кранаючыся зямлі. І тады ён бег да іх – і абдымаў дрэвы, і нават плакаў. Яму трэба было добра выплакацца – бо калі ён іх знойдзе, яны ня мусяць пабачыць ніводнай сьлязы. Бо ён ні ў чым ня быў вінаваты – пакуль не дазволіў ім адысьці ад машыны ў той злы, нелягічны, мітусьлівы дзень.

Седзячы на пні, ён выцягнуў ногі, глынуў гарэлкі і набраў Кацю. Ён набіраў яе нумар некалькі разоў на дзень. Яму вельмі яе не хапала. Каця прыдумала б, што рабіць. Каця ўмела гаварыць зь людзьмі і ўмела заўважаць сьляды. Гэта яна заўважыла тады прымятыя кусьцікі чарніцаў. Але нават Каця не магла б дамовіцца зь лесам пра выдачу гэтых…

Гэтых хворых на галаву дзяцей. Гэтых няўдзячных вырадкаў, якіх ён спарадзіў на сьвет.

У такія хвіліны зь ім здараліся прыступы сапраўднага гневу. Гэта быў гнеў на сьветабудову. На лес і на лёс. Бацька разумеў, што Лёся не вінаватая ні ў чым. І гэта было яе галоўнай правінай.

Яго тады пакаралі даволі мякка. Усяго толькі пазбавілі бацькоўскіх правоў. Як правоў кіроўцы – ха-ха. Гэта яны, аўтары і судзьдзі сваіх уласных дзяцей, прыдумалі такую недарэчную назву для той страшнай кары. Пазбаўленьне бацькоўскіх правоў… Быццам такога права можна пазбавіцца. Бацька падумаў тады, што такое пакараньне нагадвае нейкую зваротную кастрацыю: спачатку ты робіш дзяцей, а потым цябе прызнаюць няздольным зрабіць гэтых самых дзяцей, якія ўжо даўно бегаюць па сьвеце.

“Каця”, – сказаў ён у глухі тэлефон. – “Каця, ты мусіш вярнуцца. Ты мне патрэбная. Твае жоўтыя валасы не даюць мне засяродзіцца на пошуках. Вярніся – дзеля мяне, дзеля мовы, дзеля пасланьня, якое мусіць перадаць нільская сітаўка, пра якую я табе столькі расказваў. Я разумею, ты баішся. Я паважаю твой страх. Але ты мусіш вярнуцца. Каця, я зноў згубіў усё”.

Да гэтага пачуцьця злосьці, шкадаваньня да самога сябе, страху за Лёсю прымешвалася яшчэ адна вельмі мулкая, балючая боязь. Боязь, што Каця яго выдасьць.

Па шчырасьці, ён ня ведаў, на што яна здольная. Бо раней не было ніякай Каці. Каця зьявілася выпадкова, як каханьне. І тое, што ён навучыў каханьне гаварыць на сваёй мове, нічога ня значыла.

Пасьля таго, як ён афіцыйна перастаў быць бацькам Лёсі, яму не заставалася нічога іншага, як зьехаць з іхнага гарадка: іхная зь Лёсяй гісторыя зрабілася тут вядомай кожнаму, і яго атачала такая нянавісьць, што ён ня мог спаць – здавалася, флюіды гэтай нянавісьці запаўзаюць яму пад коўдру, паралізуюць цела. Таму ён прадаў іхную кватэру і купіў сабе аднапакаёўку на самай ускраіне сталіцы. Вярнуўся туды, адкуль неяк уцёк разам з той, што зрабілася Лёсяй. Тады ім здавалася – да народу. Бліжэй да лесу, радзімы, мовы. Давялося заказваць аўтобус, каб перавезьці ўсе рэчы.

Цяпер ён забраў толькі самае неабходнае. Лёсіны цацкі. Адзіная ў сьвеце беларускамоўная лялька пераехала ў сталіцу.

Уласна кажучы, гэта была нават не аднапакаёўка. Палова невялікай хаты ў прыватным сэктары, але паблізу ад новапабудаванага мэтро. З асобным уваходам і гнілой падлогай. Затое тут яго ніхто ня ведаў. Яму трэба было нечым зарабляць на жыцьцё. І на арганізацыю Лёсіных уцёкаў. Яны пазбавілі яго бацькоўскіх правоў – але пазбавіць Лёсі яны яго не маглі. Ён даў сабе слова, што даведаецца, дзе яны яе трымаюць, усе гэтыя тацяны эдуардаўны, суседзі, настаўнікі, дактары, законьнікі, усе гэтыя чужынцы, якія страцілі мову, а зь ёй і розум, і душу.

У сталіцы ён браўся за ўсё – і адкладваў грошы. Ён расклейваў абвесткі, папера прыставала да бэтону разам з пальцамі. Ён вымераў нагамі ўвесь вялікі горад як кур’ер розных сумнеўных фірмаў. Ён пісаў кантрольныя для пераросткаў з пустымі вачыма. Ён падмятаў бульвары. Ён даглядаў старых людзей, зь якімі можна было спакойна гаварыць па-свойму, яны яго разумелі, гэтыя сьмярдзючыя старыя, хіба што тэмы былі заўжды тыя самыя: яны прасілі або забіць іх, або зрабіць гучней тэлевізар.

І – ён працягваў весьці дзёньнік. Ён умеў пісаць. Калі што якое – ён сказаў бы, што піша раман. Ці мала якія пішуцца раманы.

Але пісаньне не ратавала. Усё роўна яго ўсё часьцей апаноўвалі прыступы такога адчаю, што ён заміраў за крок ад той бездані, імя якой – зьмірэньне, прызнаньне паразы.

І тады ён сустрэў Кацю.

***

У тую восень ён акурат уладкаваўся ў адну ня самую папулярную газэтку. Газэтка дала яму стабільны прыбытак і магчымасьць абсалютна легальна разьнюхаць сёе-тое – куды трапляюць дзеці, бацькаў якіх зрабілі зваротнымі кастратамі. Затое газэтка крала ягоны час. Бацька сьпяшаўся, а газэтка не. Яна ня надта гарэла жаданьнем быць актуальнай. Але неяк бацька знайшоў у рэдакцыі старыя падшыўкі – і захапіўся. Высьветлілася, што раней газэта выходзіла на мове. І ў гэтых нікому не патрэбных падшыўках была праўда пра тое, чым была мова, і пра тое, чым яна стала. Яе пісалі людзі, якіх мова не хвалявала – напэўна, яны на ёй нават не гаварылі. Толькі пісалі.

Здаўшы на вычытку свае таропкія радкі пра заводзкія дзіцячыя садочкі, спартакіяду народаў транспартнага цэху і навіны з дэка імя Дэканозава, бацька хаваўся за старой шафай і чытаў старыя падшыўкі. Чытаў, як раман.

Газэта выходзіла з канца саракавых гадоў мінулага стагодзьдзя, яна была ледзьве не штодзённая, ён чытаў гэтыя падшыўкі зь вясны, бо адкрыў іхнае існаваньне зусім не адразу – і ўсё адно дабраўся ў лістападзе толькі да пачатку шасьцідзясятых.

Махнуўшы плашчамі, патыхнуўшы саладжавым бэнзінам, дыхнулі шыпрам у твар і сышлі пад ледзяную тоўшчу нумары з арліным профілем правадыра народаў, дзе людзі так шчыра клялі і кляліся, дзе імя і імя па бацьку звычайна замянялі літары “тав.”, як ініцыялы – адны на ўсіх. Змрочныя жоўтыя бачыны з тварамі памерлых герояў працы, сьпісаных багоў і бясконцых начальнікаў… Дробныя, штораз больш падобныя да даносаў скаргі чытацкіх лістоў, аўтары якіх яшчэ верылі друкаванаму слову. Лайдакоў і сабатажнікаў у тых падшыўках называлі з дакладнасьцю да літаркі, ніякіх там “імёны зьмененыя”. Тая, зьніклая рэчаіснасьць ажывала – і яе падабенства з рэчаіснасьцю цяперашняй палохала, нібы скрыпы старой шафы за сьпінай. Учора рабілася сёньня, а заўтра не надыходзіла. Раман з падшыўкамі мусіў скончыцца ў дзевяностых – бо там пачыналася пасьлямова, тая частка, якую ніхто не чытае.

Часам рэдактар лавіў бацьку за гэтым заняткам. “Снова подшивки читаешь?” – казаў ён без асаблівае злосьці; бацька быў яму нечым сымпатычны. – “От же, подшиванец…” Бацька не крыўдаваў. Рэдактар быў стары. Бацька быў для яго чалавек безь мінулага.

У той дзень бацька пасьпяшаўся здаць усе матэрыялы да абеду. Была пятніца, і яго калегі з самага ранку нудзіліся і злавалі, бо няма нічога больш нясьцерпнага за чаканьне пятнічнага вечара, калі праца заціхае на нейкі час, абязболеная заўтрашнім днём. Яшчэ падчас абеду ён купіў бутэльку партвэйну, схаваў яе ў стол і цяпер чакаў, пакуль яны ўсе сыйдуць. Ён нават падбухторваў іх, распаляў у іхных душах жаданьне як мага хутчэй пайсьці дадому: казаў, што дакладна ведае, ад самога рэдактара, што начальства сёньня ўжо ня зьявіцца, што нумар даўно падпісаны ў друк.

Бацьку карцела застацца на самоце, пайсьці да сваёй шафы, адкаркаваць партвэйн і занурыцца ў падшыўкі. Хацелася ведаць, што там далей. На сьвеце няма нічога больш нуднага за газэту – з рысункамі яна ці без, няважна – але бацька са зьдзіўленьнем адкрыў для сябе, што кожная, нават самая нудная газэта з часам ператвараецца ў літаратуру: як гной у нафту. Галоўнае, не сьпяшацца. Не шукаць у газэце тое, чым яна яшчэ не зрабілася. Чакаць і гартаць, чытаючы тое, што набранае дробным шрыфтам. І вучыцца чытаць шрыфт нябачны.

Урэшце калегі (бацька ласкава называў іх зомбі) пачалі па адным сыходзіць, дый працоўны дзень, хоць і па кропельцы, папялінцы, што падала з цыгарэты, па літарцы, але канчаўся. Іх засталося двое ў рэдакцыі: бацька і адна цётка, што ніяк не хацела зьнікаць, баючыся, што зараз патэлефануе рэдактар і запіша, хто на месцы, а хто ўцёк. А потым дасьць ім дваім прэмію за вернасьць – а астатнім здыме за прагулы. І вось яна, гэтая цётка, цяпер падазравала ў бацьку махляра. Яна думала, відаць, што ён надурыў усіх, што мае нейкую таемную інфармацыю і хоча ўсю падачку за дысцыплінаванасьць забраць сабе.

Пачалося спаборніцтва, хто каго пераседзіць. Але, на шчасьце, ёй патэлефанавалі з дому – нешта здарылася, яна хутка апранулася, гатовая выскачыць з кабінэту… “Ключы!” – нагадаў ёй бацька, бо хто сыходзіў апошні, мусіў замкнуць рэдакцыю і ўключыць унізе сыгналізацыю. Яна вярнулася, стала корпацца ў сумачцы. Ключы ўпалі на падлогу, ён нахіліўся падняць, а калі выпрастаўся, яе ўжо не было. Адкаркоўваючы партвэйн, ён бачыў у акне, як цётка-зомбі, распусьціўшы над сабой зомбі-парасон, бяжыць да трамвая. Напэўна, у яе і праўда здарылася нешта сур’ёзнае.

Ён пайшоў да шафы і разгарнуў падшыўку – у найбліжэйшыя дзьве гадзіны яму не пагражалі ніякія неспадзяванкі. А можна ж было застацца тут хоць да ночы… І чытаць, чытаць. Ён узяўся за свае падшыўкі (о так, ён ужо даўно лічыў іх сваімі і марыў як-небудзь зьнесьці дахаты – усё адно ніхто б не заўважыў), узяўся пяшчотна і марудна, расьцягваючы задавальненьне. За акном ішоў дождж. Было салодкае адчуваньне, што зараз можна зрабіць нешта недазволенае. Ён паклаў побач з сабой ключы – ключы ад усіх кабінэтаў, ён наліў у кубак для кавы залацісты партвэйн. У гадавіну Вялікай…. Тав. Р. зьвяртае ўвагу…

Нехта падымаўся па сходах. Бацька выразна чуў звонкія крокі. Не, гэта было не начальства – начальства не падымаецца так лёгка, начальства баіцца праліць на прыступкі свой аўтарытэт, і гэта дакладна былі не панылыя, мітусьлівыя крокі ягоных любых зомбі. Бацька паспрабаваў уявіць сабе, хто ён, гэты позьні наведнік. Таварыш Р., які вярнуўся зь мінулага: высьлізнуў з падшыўкі, апынуўшыся раптам на вуліцы, якую без праблемаў пазнаў – і цяпер скача наверх, у рэдакцыю, каб паскардзіцца на тое, што ім ужо сто год не мяняюць спэцовак?

Бацьку хацелася каханьня. Не такога, на год ці на месяц, не такога, каб браць усё, што даюць. Не. Такога, як мова. Дадзенага раз і назаўжды. Яму патрэбная была змоўніца.

Гэта была жанчына неверагоднай прыгажосьці. Такая, пра якую кажуць: не пра цябе. Як пра кнігу або фільм. Яна і праўда была такая… Выдуманая, ці што. Такіх не бывае. Выдуманая, мокрая і прыгожая. Яна апусьціла парасон і павіталася. І нават – назвала сваё імя. Проста імя – і гэта было так інтымна. Як мочка вуха.

У галаве бацькі мільганулі, міргнулі і пакрыўджана вымерлі дзясяткі знаёмых, якіх звалі гэтаксама. У галаве ўзьніклі і адразу забыліся тысячы словаў: мова, язык, і яшчэ нешта, што кажуць у паўзабыцьці ў падушку, што вылізваюць на гарачай скуры, што кажуць у самае сэрца, быццам робяць ін’екцыю. Бацька папярхнуўся, і ўласнае імя вылецела ў яго з галавы.

“Я была у вас вчера, приходила насчет медпункта, редактор обещал поговорить про это на… как это у вас называется?”

Бацька імгненна палюбіў мэдпункты ўсёй душой. Ён быў насамрэч удзячны дзядзьку Пецю з заводзкага мэдпункту зь ягонымі валасатымі вушамі, перагарам, часнычнымі вачыма і фэльдфэбэльскімі жартамі за тое, што ён ёсьць на сьвеце.

“Планёрка”.

“…И забыла у вас перчатки”, – усьміхнулася яна.

Ён ня бачыў у рэдакцыі ніякіх пальчатак, ён ня памятаў, каб тэма мэдпункту наогул усплывала на ранішняй плянэрцы, ён бачыў гэтую жанчыну ўпершыню ў жыцьці, учора ён праседзеў увесь дзень у рэдакцыі над дурацкай выканкамаўскай справаздачай, але і гэта не магло быць прычынай не заўважыць цуд, які асьвятляў цяпер сабой цёмны кабінэт і калідор за ягонай сьпінай, і ўвесь той небагаты сьвет, які заставаўся, калі іх прыбраць. Яе не магло існаваць ні ўчора, ні заўтра. Яна была цяперашняя, толькі што зробленая, яна нарадзілася бляндынкай Вэнэрай зь пятнічнай пены, з мокрага сьнегу за акном і шоргату падшыўкі.

Але ён мусіў знайсьці тыя пальчаткі. Ён гатовы быў аддаць жыцьцё за тое, каб іх адшукаць. І ўсе мапы. І ўсе замкі. Вось так лёгка мы здраджваем сабе, калі надыходзіць час.

“Знойдзем”, – прамовіў ён змрочна.

“Что вы сказали?”

“Найдутся”. – Зараз яна пойдзе і ўсё скончыцца. – “Яны нікуды не маглі падзецца. У нас такія сумленныя людзі працуюць, сваім задавяцца, а чужога ня возьмуць”.

“Вы так странно говорите. Вы из деревни?”

Яна ўсьміхнулася яшчэ лепш. Цяпер гэта была ўсьмешка для яго. Для яго аднаго. Яна ведала, ведзьма, што адбываецца.

“Можа, віна?” – спытаў бацька яшчэ змрачней. Прагучала пашлавата. Але пляваць, на працы ён заўсёды быў такі.

Дзіўна, але яна не адмовілася. Ён наліў ёй да краёў. Яна зрабіла зусім маленькі глыток. Зараз, зараз усё скончыцца. Ён прыгадаў гульню, у якую пачаў гуляць нядаўна. Напэўна, ад роспачы і адзіноты, адзінага, чаму немагчыма супрацьстаяць. Апынаючыся ў нейкім пустым памяшканьні – у бібліятэцы, краме, пакоі, калідоры, ды хаця б нават у вагоне мэтро, ён часам заплюшчваў вочы і чакаў, пакуль нехта зойдзе. Сядзеў з заплюшчанымі вачыма і загадваў сам сабе – калі гэта будзе жанчына, ты яе пакахаеш. Ён чуў, як адчыняліся дзьверы. Жанчыны, якія ўваходзілі ў катоўню ягонай гульні, кожнага разу мелі ўзрост яго маці. Ён сустракаў толькі старасьць. Варта ж было спыніць гульню – і побач садзіліся нейкія анёлы ў кароткіх спадніцах, чарцяняты неймавернай пекнаты. Як на зьдзек.

Зараз, зараз усё скончыцца. Але ад яе, бацькавай вечаровай госьці, ішла такая цеплыня. Быццам яна шукала яго, доўга шукала ў гэтым горадзе, пад бальконамі, і нарэшце знайшла.

“Пагрэйцеся”, – папрасіў бацька. Менавіта папрасіў – так умольна гэта прагучала.

Яна зноў ледзь памачыла вусны ў партвэйн. Ён узяў яе за руку. Зараз, зараз усё скончыцца. Напаіць яе да ачмурэньня, заваліць яе на гэты стол, проста на падшыўкі, расправіцца, задраць, задзерці, задушыць, засунуць, заснуць зь ёй побач, а заўтра хай будзе што будзе.

“Вы жывяце тут недалёка?”

“Далёка… А вы здесь работаете, это ваш кабинет?” – запыталася яна задуменна, абвёўшы вачыма музэйную абстаноўку бацькавай каморкі.

“Ды не, тут падшыўкі і так… усялякі стары друз. Мой кабінэт за сьцяной”.

“А что такое друз? А что в этом шкафу? Можно посмотреть? Вы их моете когда-нибудь? Эти чашки?”

І яна вызваліла рукі і адчыніла шафу – і, вядома ж, адразу ж пачала чхаць. Сьмешна так, быццам наўмысна. Бацьку захацелася атруціць яе гэтым пылам. Каб яна таксама не магла адарвацца ад гэтых старых падшывак, каб сядзела побач і гартала іх. Зрабіць так, каб яна яго разумела. Зрабіць яе сабой. Часткай сябе. Змоўніцай. Яна правяла пальцамі па стале. “Там ёсьць чакалядка”, – сказаў бацька, ня зводзячы зь яе вачэй, і яна адчыніла шуфляду.

“Где?”

“Значыць, няма”.

І тады бацька падышоў і абняў яе.

“Это вместо шоколадки? Какие у тебя тонкие пальцы”, – сказала яна. Так і сказала – на ты. І шафа з падшыўкамі ўхвальна скрыпнула, а з балькона пачуліся нясьмелыя воплескі.

“Пальцы піяніста”, – скрывіўся бацька, і голас яго задрыжэў.

“Скорее массажиста”, – яна зноў усьміхнулася. – “Ты мог бы зарабатывать деньги. Никогда не пробовал? В этом городе много старых женщин. Которые, если к ним правильно прикоснуться такими руками…”

Што яна вярзе. І як яна здагадалася? Пра старасьць, якой ён так баяўся, старасьць, якую ён шторазу выйграваў у гэтай сваёй дурацкай гульні. Ён ня меў права старэць, ня ўпэўніўшыся, што пасланьне будзе дастаўленае.

“А ў цябе прыгожая…” – сказаў ён і ўзяў двума пальцамі тое, што вісела ў яе на шыі. Кавалачак выцьвілай цёмна-чырвонай тканіны.

“Прыгожая что?”

“Вось гэта. Ня ведаю, як называецца”.

“А, это…” – прамовіла яна абыякава. “Подожди”, – спыніла яна раптам ягоныя настойлівыя, нахабныя рухі, трошкі зморшчыўшыся, і гэта ёй вельмі пасавала. – “Где здесь у тебя туалет?”

“Выйдзеш і налева, тут усяго чатыры пакоі”, – пасьпешліва патлумачыў бацька. – “Толькі там замкнута, вазьмі ключы, вось гэты…”

Яна ўзяла, усьміхнулася бацьку яшчэ раз і выйшла. Падліваючы сабе партвэйну, ён пачуў, як яна спынілася на калідоры, а потым здарылася нешта вясёлае і абсалютна непапраўнае: ён зразумеў, што яна замыкае дзьверы ў пакой, пакідаючы бацьку ў ім аднаго.

Там, у зьвязцы, было чатыры ключы. Бацька застаўся сам-насам са сваімі падшыўкамі, шафай, старой пішучай машынкай у куце і пляшывым сталом, на якім стаяла бутэлька “Масандры” і кубак з надпісам “Москва навсегда”. Падарунак рэдакцыі ад расейскіх калегаў.

Яна проста ўзяла і замкнула яго тут. Гадаўка, падумаў бацька пяшчотна. Ён сядзеў і слухаў, як яна рашуча дае рады замкам і дзьвярам, па чарзе, дзелавіта, ходзіць па рэдакцыйных кабінэтах, высоўвае шуфляды, шаргоча паперамі. Іншы на ягоным месцы адразу прыкінуў бы, што можна адсюль вынесьці. Кампутары – шэсьць штук, прынтэр, сканэр, тэлефоны і іншая дурата, драбяза, непатрэбныя рэчы. Сэйф пад бухгальтарскім сталом. Штучнае золата розных “Залатых пёраў” і лак падробных “Сярэбраных літар” за ўдзел у выставах СМІ. Новую мэблю. Але бацьку ўжо не хацелася нічога падлічваць. Ён быў у яе ўладзе, і яму гэта падабалася. Ён выйшаў на балькон, стары балькон, у цемру, закурыў, наліў сабе яшчэ.

Рэдакцыя мясьцілася на трэцім паверсе. Можна было пазваніць у міліцыю або хаця б начальству, можна было крыкнуць, каб нехта падняўся і затрымаў зладзюжку – але вуліца была бязьлюдная, дый бацьку ня надта хацелася псаваць вечар лішняй чалавечынкай. І яна… Яна ж ведала, што ён гэтага ніколі ня зробіць. Раскусіла яго адразу, як пусты арэшак, сваімі моцнымі зубамі. Ён шпурнуў недапалак у дождж і вярнуўся да стала. Яна ўсё яшчэ была тут. Ён чуў яе крокі на калідоры, ён бачыў, як паступова зьнікаюць мокрыя сьляды яе ботаў – ад дзьвярэй да стала, ён сядзеў, піў партвэйн, і яму чамусьці было вельмі добра. Упершыню за шмат, шмат гадоў. А потым ён задрамаў, паклаўшы галаву на падшыўку, і яму сьніліся таварыш Р. і дзядзька Пеця – голыя, яны сядзелі ўтрох у нейкай халоднай лазьні, і яны суцяшалі бацьку, хвастаючы венікамі, і казалі, што яна вернецца, абавязкова вернецца. Хто, Лёся? – пытаўся бацька. І яны адмоўна хіталі галовамі. “Зь Лёсяй нічога ня выйдзе”.

А назаўтра, калі прыехалі міліцыянты і рэдактар – проста зь лецішча, у спартовым касьцюме зь дзяржаўным гербам – і бацьку вызвалілі з палону, высьветлілася, што нічога ня зьнікла. Зусім нічога. Бацька пастаяў на бальконе зь нешматслоўным, злосным міліцыянтам.

“Зачем же она это сделала?”

“Іскала штота…” – неахвотна адказаў міліцыянт. – “А можэт, і нет. Інагда людзі дзелают странные вешчы. Вот адзін у Дражні сваю хату спаліў. Спрашываем: зачэм? Не знаю, гаварыт. Захацелась. Бальной… Так і ана. Захацелась дзевушке чэвота, а чэво – сама не знает”.

І бацьку спадабаўся гэты адказ.

Ён сустрэў яе празь месяц – у мэтро. Пайшоў сьледам, не адступаючы ні на крок, падстаўляючы ёй свой твар: давай, пазнавай хутчэй, не марудзь. Працяг будзе. Ты абяцала. Яна паспрабавала ўцячы, схавалася ў жаночай прыбіральні ў ГУМе, яе не было доўга, можа, нават гадзіну. Выйшла, папраўляючы валасы. Хацела прайсьці міма – гордая, нявінная, як Вэнэра. Ён загарадзіў ёй дарогу. Моўчкі яны спусьціліся на праспэкт.

“Ну что, сдашь меня в милицию?” – усьміхнулася яна. – “Пальцы массажиста…”

“Не”, – паціснуў ён плячыма. – “Навошта? Проста паслухай мяне”.

Так яны пачалі гаварыць. Сустракацца ў замарожаных парках і гаварыць. І піць сьцюдзёны партвэйн у яго дома.

“Мне чего-то хочется”, – сказала яна. – “Сама не знаю чего. Хочется чего-то странного. Очень странного. Хочется, чтобы все шло не так, как должно”.

Ён расказваў ёй – доўга. Чытаў кнігі. Чытаў уголас свой дзёньнік. І ўлетку яны ўжо гаварылі на ягонай мове. Так, каб ніхто ня чуў. Ён расказваў ёй пра драўляныя дудачкі мінулага, казкі, якія ніхто больш не расказвае дзецям, пра перамогі і замкі, пра веліч і боль. Ён паказаў ёй цэлы кантынэнт, на якім яна жыла і ня ведала пра яго існаваньне.

“Ты – гэта самае дзіўнае, што са мной адбылося”.

Каця вельмі зьмянілася. Аднойчы яны сустрэліся – і ён не пазнаў яе здалёк: яе валасы былі жоўтыя, як неба над сталіцай, калі над ёй апошні раз будзе заходзіць сонца. І тады ён расказаў ёй пра Сіа, нільскую сітаўку ў вобразе дзяўчынкі, і даверанае ёй пасланьне.

І ў вачах Каці зьявіўся жах.

“А што сталася з… зь Лёсінай маці?”

“Яе няма”.

“Яна памерла?”

“Можна сказаць і так”.

“Лёся падобная да яе?”

“Лёся не падобная ні да кога. Інакш яна ніколі не змагла б перадаць пасланьне”.

На пачатку лета, калі ў службоўцаў пачаліся адпачынкі, Каця наведала адно ўпраўленьне – і дзякуючы ёй (усяго толькі і трэба было, што заблудзіць у кабінэтах) яны даведаліся пра існаваньне аднаго ня надта вядомага ляснога лягеру, у якім загартоўваюць і лечаць сіротак і тых, чые бацькі прызнаныя зваротнымі кастратамі. У самым пачатку лета яны з Кацяй пачалі снаваць пляны ўцёкаў.

Ён не адразу гэта заўважыў – але Каця моцна зьмянілася. Нібы з мовай у яе ўсяліўся нейкі неспакойны дух. Запінаючыся, уся ў нейкай дзіўнай гарачцы, яна расказвала яму, што часам, у тралейбусе, які прабіраўся праз гарадзкія завірухі, яна глядзела ў акно і бачыла там дзяцей: дзяўчынку і хлопчыка, што ішлі проста скрозь сьнежныя муры, трымаючыся за рукі. Часам ёй сьнілася – так выразна, што яна яшчэ доўга адчувала боль паміж ног – як яна аддаецца дванаццаці ваярам, па чарзе, і кожны, перад тым, як выйсьці зь яе, пакідае на яе жываце якое-небудзь слова – піша яго закаваным у браню пальцам, і яно гарыць на скуры, яна хоча вымавіць яго – і ня можа, яна нашмароўваецца крэмам, а слова застаецца. Словы былі самыя розныя – і бацька цешыўся, што ўсе яны былі словамі спрадвечнымі, забытымі, адкрытымі ім для яе.

Бацька даўно не адчуваў такой радасьці адкрыцьця.

Сярод пэрсанажаў, якія сьніліся Каці ўначы, якія мроіліся ёй сярод белага, занадта белага, як бальнічны халат, дня, самае важнае пакрысе заняў адзін зеленавокі ваяр з доўгімі, сьветлымі валасамі. Ён выглядаў на ісьціннага арыйца – Каця сказала, што ён адкрыў ёй сваё імя: князь Нягорша. Аповеды пра яго бацька слухаў з найбольшым задавальненьнем – і неўзабаве той Нягорша зрабіўся іхным хаўрусьнікам у барацьбе. Дзіўна, але бацька не адчуваў ніякае рэўнасьці, калі слухаў, як Каця ў сваіх мроях кладзе сваю жоўтую, як ускалошанае поле, галаву на ягонае жалезнае плячо, як гладзіць ягоныя грудзі, на якіх яшчэ жыў халадок латаў, як абдымае сваімі нагамі ягоныя моцныя, нібы з дубу выразаныя ногі. Вершнік Нягорша расказваў Каці пра свае слаўныя перамогі, расказваў такімі дзіўнымі словамі, што яны не маглі знайсьці іх нават у самых старых слоўніках.

У адзін цудоўны дзень, першы дзень лета, бацька і Каця дамовіліся, што будуць чакаць ад Нягоршы сыгналу. На нейкі час Нягорша зрабіўся іхным аракулам – без ухвалы якога нельга было пачынаць апэрацыю па вызваленьні Сіа і ейнага брата. Кожнага дня бацька зь нецярплівасьцю чакаў, калі Каця раскажа яму свой сьвежы сон – але да пары адважны і мудры Нягорша маўчаў.

З кожным днём Каця рабілася ўсё больш празрыстай. Цяпер яна ведала, чаго хоча. І гэтае жаданьне быццам бы здымала зь яе абалонку – не было больш ні мінулага, ні досьведу, ні разгубленасьці, ні бессэнсоўнасьці. На ачышчаным ад лішніх фарбаў фоне праступала Каця – ягоная Каця, змоўніца супраць сьвету, ахвярная абаронца іхнай мовы, якую яны дзялілі цяпер на дваіх, і мовы не рабілася меней. Як Лёсі быў патрэбны Лёччык – так яму, бацьку, была патрэбная гэтая жанчына, жыцьцю якой ён падарыў сэнс.

Яна напісала ліст аднаму нямецкаму славісту, які, як распавядаў ёй бацька, быў апошні спэцыяліст у сьвеце, які лічыў іх мову жывой. Яна наважылася на тое, пра што марыў ён сам – марыў гадамі.

Навошта яны пісалі яму? Проста неяк увечары пабачылі яго па тэлевізары: гэты славіст, гер Гюншэ, даваў інтэрвію першаму нацыянальнаму. Тое, што ён казаў, не магло спадабацца ні Тацяне Эдуардаўне, ні ім усім.

“Я считаю, что реанимировать эту мова поздно, и поэтому не стал бы тратить время на это бесперспективное занятие”, – казаў гер Гюншэ правільным, вельмі правільным языком, блытаючы толькі націскі. – “Но вот акцент… этот ваш акцент – он очень узнаваем, он мог бы обьединить вас значительно лучше, чем мертворожденный мова, который, как мы знаем, был искусственный проект. Насколько я знаю, у вас нет ни одного ребенка, который бы владел ёй с рождения. Да и взрослых больше нет. Только рисователи и писатели”.

“Да, государством многое делается в этом направлении”, – уставіў румяны вядучы.

“Но акцент остается! Он как муха в янтаре. Сберечь его – и он заменит вам целый язык. Если уж вы так хотите иметь нацию в наше время – нужно становится под флаг акцента. Он – это единственное, что отличает вас от других. Больше ничего. Никс”.

“Но мы не хотим отличаться!” – усьміхнуўся вядучы. – “У нас все мечтают говорить на чистом языке! Даже писатели!”

“Я тоже не понимаю, зачем вам мёртвый язык, но акцент – здесь я не соглашусь!” – заматляў галавой немец. – “Он красивый. Он расцветёт ваш чистый язык. Слишком чисто, это, знаете ли, слишком пресно. Должна быть изюминка! Знаете, вот людям так иногда идёт лёгкое заикание… Или картавесть“.

Вядучы дабрадушна засьмяяўся. Прафэсар таксама ўсьміхнуўся:

“Должна же у вашего Языка быть какая-то индивидуальность! Вообще, что считать мовой – это сейчас большой вопрос. Почему бы не считать ей чистый язык, но с вашим акцентом… Фонетические особенности, да. Если в бывшей Югославии…”

Далей яны ня слухалі, сядзелі, агаломшаныя, перад тэлевізарам і спрабавалі спасьцігнуць – няўжо гер Гюншэ, такі паважаны чалавек, дурыў ім галаву? Бацька пагаджаўся з тым, што акцэнт – гэта тая саломінка, за якую варта хапацца. Але хапацца, каб так і застацца з саломінкай у руцэ? Ня з Коласам?

Думаць пра гэта было страшна.

Каця знайшла нейкія кантакты гера Гюншэ і напісала яму пра тое, што прафэсар памыляецца – бо ёсьць адна дзяўчынка. Дзяўчынка, у якой хутка не застанецца нават акцэнту. Каця прасіла дапамогі, але прафэсар так і не адказаў. Мо кантакты былі ня тыя. Або пісаць трэба было па-ангельску. Гер Гюншэ не выглядаў на чалавека, які можа гаварыць па-іхнаму.

А Каця гаварыла.

Каця.

Жанчына, якая здрадзіла. Бацька закрыў рукамі твар. Яго цела, аднак, хацела большага І вось ён упаў у мох і заплакаў. І лес пачуў ягоныя ўсхліпваньні. Перад лесам не было сорамна. Урэшце, лес – гэта ўсяго толькі лес, што б там ні казалі паэты, якіх ніхто не чытае. Іх любімыя паэты.

13. ГЭТАЕ СОНЦА МЯНЕ ЗАБ’Е

“Гэтае сонца мяне заб’е”, – падумаў пісьменьнік Міхась Барадаўкін, спыніўся, дастаў смаркатку і выцер з ілба свой гераічны пот. Такія словы заўжды прыходзілі яму ў галаву на роднай мове. Бо ён быў пісьменьнік, і яму было можна.

Ён выехаў з самага раньня, каб апярэдзіць сьпёку. У пустым трамваі даехаў да аўтавакзалу, потым сеў у маршрутку, якая за дзьве гадзіны вытрасла зь яго ўсю душу. Кіроўца быў знаёмы – высадзіў яго ля патрэбнага слупа, што рос паміж бярозак і соснаў, да дачы адсюль было бліжэй, чым ад прыпынку. Асфальтавая дарога пацякла далей, а Міхась Барадаўкін паклэпаў проста ў лес. Лес патыхаў такой бясьпекаю і такім спакоем, што Міхась Барадаўкін з асалодаю ўявіў сабе, як яму будзе працавацца на дачы. Как у Христа за пазухой, сказаў ён уголас.

Зь лесу ён выйшаў на белы, нешырокі гасьцінец, над якім клубіўся пыл – заставалася адолець яго, кілямэтры два, ня болей, падняцца на ўзгорак – і там нырнуць у падлесак, дзе і стаяла ягоная нядаўна набытая – за капейкі! – самотная хата. І вось тут, на гэтым гасьцінцы, яго і насьцігла сьпёка.

Быццам помсьцячы Міхасю Барадаўкіну за ягоную ранішнюю хітрасьць, яна падсмажвала яго на сваёй патэльні з усіх бакоў, яна гнала яго па схілах і прымушала, задыхаючыся, узьбірацца на ўзвышшы – і ён пакорліва клэпаў, быццам качаўся у расплаўленым тлушчы.

Усю ўзятую з сабой ваду ён выпіў яшчэ ў маршрутцы. Гасьцінец усё не сканчаўся – пісьменьнік пакутліва чакаў, калі ж пад ногі яму кінецца запаветны ўзгорак, за якім ляжала ўсё: тры дні, якія цалкам можна прысьвяціць працы, калодзеж з чароўнай, сьцюдзёнай вадой, якая вяртае прытомнасьць нават з самага моцнага перапою, натхненьне, якое ён абачліва захоўваў на дачы: дома маглі сьперці – бо, па-першае, ці мала хто зайздросьціў Міхасю Барадаўкіну? – а па-другое, у горадзе ў яго і так хапала вялікіх і малых справаў. А яшчэ грыбы-ягады, харошая кніжка з голымі кабетамі, і ягоная модная вышываная кашуля – толькі надзеўшы яе, Міхась Барадаўкін садзіўся працаваць, дый наогул адчуваў сябе чалавекам. А яшчэ ў спартовай торбе Міхася Барадаўкіна, што, кажуць, належала самому І. Шакоўскаму, ляжала апавяданьне, ды не абы-якое, а пра вайну. Ім, гэтым пранізьлівым і шчымлівым апавяданьнем, Міхась Барадаўкін думаў прымірыць усіх – ён любіў, калі яго называлі пісьменьнікам, які стаіць па-над сваркамі і інтрыгамі і сваім аўтарытэтам дапамагае знаходзіць кампрамісы. І галоўнае: на дачы не было жонкі.

Жонку Міхась Барадаўкін ненавідзеў. Жонка і натхненьне былі неспалучальныя: жонка цягнула яго да зямлі, а Міхась Барадаўкін быў паэт. Паэт, які нядаўна пачаў пісаць прозу – бо адкрыў у сабе празаіка, як, бывае, адкрываюць кніжку, а там хопа! – і забытая заначка, трыццаць даляраў! Гэты празаік аказаўся неспакойны, злапамятны, нязручны і вельмі таленавіты. А яшчэ празаік вельмі хацеў быць актуальным – і Міхась Барадаўкін стараўся яму не замінаць.

“Што ты мяне ў зямлю закопваеш?” – крычаў ён на жонку. – “Я гэтым выскачкам пакажу, як пісаць!”

“Ты ўсю жызьнь пісаў пра зямлю!” – адказала жонка. – “Ты ні пра што больш ня ўмееш! Аксьціся! Толькі за зямлю цябе і любяць, Міша!”

І тут трэба патлумачыць некаторыя важныя рэчы.

Думаючы пра тое, што наперадзе ў яго тры дні працы, Міхась Барадаўкін меў на ўвазе не зусім тое, што маглі б падумаць далёкія ад літаратуры людзі.

Працаю, якая так хвалявала ягоную чулую да хараства душу, была вялізная і глыбокая яміна, выкапаная на належнай адлегласьці ад яшчэ ня надта абжытай ім хаты. Міхась Барадаўкін задумаў за гэтае лета зладзіць сабе прыбіральню. Старая, што засталася ад мінулага гаспадара, зусім спарахнела – і хадзіць у яе было небясьпечна. Дзьмула зьнізу, збоку, і нават зьверху, і ўсё збудаваньне пагражала ў самы інтымны і прыемны момант паваліцца на свайго гаспадара, пахаваўшы яго пад руінамі.

Таму на пачатку лета Міхась Барадаўкін старую прыбіральню разабраў, пусьціў палову дошак на дровы, а палову проста закінуў чым далей за хату, дзе ў яго захоўвалася рознае ламачча. Туды ж паляцеў і стары, ненадзейны драўляны насьціл. Яміна зрабілася голая, адкрытая ўсім вятрам і вачам – і, як высьветлілася, перапоўненая. Пакаленьні нашых продкаў хадзілі туды па вялікіх і малых справах, думаў Міхась Барадаўкін, у задуменьні стоячы над ямінай. Камусьці шчасьціла, камусьці не. А зямля прымала ўсё – і надежду, і ласку, і пламя.

У рэдкія вольныя хвіліны ён, крэска за крэскаю, намаляваў праект новай прыбіральні. Пакрысе навёз матэрыялу, купіў у райцэнтры шалёўкі, дамовіўся з адным трактарыстам, каб той прывёз усё на гэты зацішны, схаваны ад людзкіх вачэй хутар. У сьпякотныя дні прыбіральня пачынала дыхаць сівой даўніной. І Міхась Барадаўкін у кожны свой прыезд не пераставаў зьдзіўляцца, як добра захавалася тая даўніна. Ён нават падумваў, ці не запрасіць сюды свайго сябра, краязнаўцу і археоляга. Якія пласты гісторыі тут можна было накапаць!

Праца абяцала прынесьці яму даўно забытую асалоду творчасьці. І Міхась Барадаўкін вельмі цешыўся гэтым тром дням, вырваным ім у шэрай будзённасьці. Там, на дачы, усё было напагатове: малаткі, цьвікі, абцугі. Міхась Барадаўкін цярпець ня мог плягіяту. Ён усё рабіў сам – і сваімі рукамі.

А апавяданьне ў торбе Міхася Барадаўкіна было не ягонае, а чужое. Міхась Барадаўкін быў настолькі заслужаны пісьменьнік, што яму ўжо ня трэба было нічога пісаць. Яму трэба было чытаць іншых і шукаць сярод іхных твораў тыя, якія можна было б надрукаваць у вялікім часопісе. Бо Міхась Барадаўкін быў ягоны галоўны рэдактар. Неабходнасьць прачытаць за гэтыя дні некалькі дзясяткаў аркушаў трохі засмучала пісьменьніка. Таму ён вырашыў так: спачатку ён возьмецца за самае нуднае, за апавяданьне, а заўтра ад самай раніцы зоймецца тым, вобраз чаго так соладка халадзіў яму хрыбет.

Маладыя літаратары паважалі Міхася Барадаўкіна. Але сам Міхась Барадаўкін быў ужо немалады, паедзены шашалем творчых дасягненьняў чалавек. Калі ён дабраўся да хаты, ні чытаць, ні пісаць моцы ў яго ўжо не было. Ён дастаў ключы, але вырашыў пасядзець крыху перад дзьвярыма. Цяжка апусьціўся на драўляную лаву, перад якой стаяў шырокі, зроблены з цэльнага кавалку дрэва, стол, дастаў рукапіс… Не. Заўтра. Міхась Барадаўкін адчыніў дзьверы, выпіў, закусіў і пайшоў на агледзіны сваіх уладаньняў.

Мінулы раз ён захінуў яміну поліэтыленам. І цяпер урачыста, быццам здымаючы покрыва з каштоўнай статуі, ён сьцягнуў каламутную плеўку з таго месца, дзе была яміна, задаволена зазірнуў у яе і паглядзеў на неба. Сьпёка была ў самым разгары. Міхась Барадаўкін вярнуўся ў цень, сеў на лаву і паклаў рукі на стол. Падпёр галаву і паспрабаваў уявіць сабе, якой Яна будзе.

Блакітнай. А ўверсе – у нацыянальных колерах. І на кожнай сьцяне – партрэт нейкага нацыянальнага дзеяча. Бяда толькі, сьценаў усяго чатыры, а дзеячоў процьма. Багатая на таленты наша зямля, падумаў Міхась Барадаўкін. Ну, і, вядома, цытаты. І сярод іх (чаму б і не, хіба ён не заслужыў?) – якоесьці чатырохрадкоўе зь ягонага верша.

Так ён сядзеў, падпершы галаву рукой – некалі ягоны здымак у такой позе абышоў усе хрэстаматыі. Міхась Барадаўкін ведаў, што моладзь яго памятае і шануе. Нядаўна адзін такі заявіўся да яго дахаты. Пагаварылі пра мову. Харошы хлопец.

“Глаўнае, любіць сваю землю”, – сказаў яму на разьвітанне Міхась Барадаўкін. – “А нацыяналізм – урэдзен. Не так важна, на каком языке ты любіш сваю землю. Зямля, ана не спрашывает. Ана бярот то, што мы ей даём”.

Хлопец пайшоў задаволены. Міхась Барадаўкін нават кніжку яму падпісаў. “Маладому арлу ад старога”. І подпіс – зухаваты, маладзецкі, быццам у банку на квітанцыі расьпісаўся.

Перад ім на стале былі акуратна раскладзеныя інструмэнты. Абцугі, адкруткі, малаткі, пілкі – і сямейства цьвікоў, усе па росьце, ладныя, дужыя, хваткія, як сыночкі. За два дні ён шмат пасьпее. Да канца лета прыбіральня будзе ўжо стаяць. Цешыць вока і эстэтычнае пачуцьцё. Эх…

Сьпёка зрабілася проста невыноснаю. У гарачым паветры плаваў і плавіўся двор, гарэлі засохлыя кусты, пахла нагрэтай фарбай і выпаленым пяском, дзьве кучы якога былі наспыпаныя тут зь вясны – пісьменьнік яшчэ ня ведаў, для чаго. Міхась Барадаўкін прымружыўся. На дубовы стол, за якім ён сядзеў, адчуваючы дзіўную кволасьць у нагах, падаў цень разгалістай яблыні, пасаджанай яшчэ ранейшым гаспадаром, і Міхась Барадаўкін падумаў, што гэта была вельмі добрая ідэя – купіць тут занядбаны хутар і заняцца нарэшце сапраўднай творчасьцю.

Ногі і праўда быццам бы адключыліся. Нікуды не хацелася ісьці, хацелася праседзець тут да самага вечара, калі сьпёка адступіць. Міхась Барадаўкін сядзеў і, асавеўшы, углядаўся ў распаленае мроіва, і ляніва чакаў, калі зь лесу пацягне першым халадком, а неба з шызаватага зробіцца шэрым і літасьцівым – да ўсіх, хто мае шчасьце пад ім нарадзіцца.

І тут, быццам здані, у густым задушлівым паветры, што пералівалася, як у тым калейдаскопе, зьявіліся дзьве невялікія постаці. Яны зьявіліся нібы зьніадкуль і ішлі праз двор проста на Міхася Барадаўкіна. І тады Міхась Барадаўкін замахаў рукой, каб зьняць здранцьвеньне – але яно не мінала. Ногі зацяклі, і ён, прыўстаўшы, зноў прысеў на лаву.

Гэта былі дзеці – дзяўчынка і хлопчык. Дзеці ў неймаверна брудных майках і шортах, і скура ў іх была такая брудная, што мала чым адрозьнівалася ад адзежы. Вясковыя дзеці, падумаў з палёгкай Міхась Барадаўкін. Якія ж яны недагледжаныя, як сто, як дзьвесьце гадоў таму. Здаецца, усё людзям далі – адукацыю, электрычнасьць у кожную хату, фэльчараў, язык, пашпарты, пэнсіі, а як не глядзелі за дзецьмі, так і не глядзяць. Сам Міхась Барадаўкін быў родам зь мястэчка і ў сталіцы жыў з самага юнацтва, як на філфак паступіў. У іхным мястэчку таксама хадзілі такія дзеці, з коркамі гразі па калена, нямытыя, нячэсаныя, зь дзікімі вачыма і ў кожнага па мацерным слове на языку – але ж сам Міхась Барадаўкін быў сынам начальніка і сябе адносіў да гарадзкіх. А гэтыя двое – дакладна зь нейкага калгасу. Швэндаюцца тут, замест таго, каб бацькам дапамагаць. Міхась Барадаўкін напісаў для дзяцей дзесяць кніжак і пераклаў яшчэ дзесяць зь дзесяці моваў, але зь дзецьмі ніколі асабліва ня ладзіў.

Дзеці ішлі проста на яго, ня зводзячы зь пісьменьніка вачэй. Каля самага стала яны спыніліся. Зараз будуць лезьці з роспытамі і прасіць чагосьці. Міхась Барадаўкін скрывіўся, а потым добразычліва пасьміхнуўся:

“Здраўствуйце, дзеткі! Как дзяла, маладзёж?”

“Добры дзень!” – павіталася дзяўчынка. – “Скажыце нам, дзядзьку, дзе тут дарога?”

“Каб трапіць на мапу”, – хрыпатым голасам дадаў хлопчык і прысеў на стол. Чорныя пазногці, валасы як шмальцам намазаныя, рукі дужыя, учэпістыя, цягліцы пад скурай качаюцца, так і хочуць вырвацца, так і хочуць зрабіць штосьці. Такі падрасьце – дабра не чакай. І дзяўчынка нейкая не такая. Вочы вунь якія, сапсаваныя, разбэшчаныя. Угалоўнікі, падумаў Міхась Барадаўкін, а сам прамовіў усьцешана:

“Як вы хораша на роднай мове размаўляеце! Рэдка такіх дзяцей устрэціш. Наверна, вы маладые пісьменьнікі?”

“Мы ў Брэмэн кіруемся”, – сказаў хлопчык. – “Я Лёччык, а гэта мая сястра Лёся. Нам на мапу трэба, а далей мы самі. А чаму вы падумалі, што мы пісьменьнікі?”

“Я пісьменьнікаў за кіламетар чую”, – панюхаў паветра Міхась Барадаўкін. – “Ну, я і сам пісьменьнік”.

“Ого!” – сказаў Лёччык. – “А тут ё дарога? Такая, каб сапраўдная?”

“Дарога ё”, – пасьпешліва сказаў Міхась Барадаўкін. – “Там. Там і маршруткі ходзяць”.

“Маршруткі?” – ускінула бровы Лёся. – “Не, нам нельга. Маршруткі ў Брэмэн ня езьдзяць, і нас ні ў адну маршрутку ня пусьцяць. Мы хворыя. Вы ж бачыце. А вы праўда пісьменьнік?”

“Так”, – сказаў Міхась Барадаўкін і чамусьці зноў падпёр галаву рукой. – “Мяне завуць Міхась Сымонавіч Барадаўкін. Мяне раней у школе праходзілі”.

“Наш тата таксама пісьменьнік”, – сказала Лёся. – “Напэўна. Памятаю, ён некалі кожны дзень амаль нешта пісаў. Дзёньнік. Дзёньнік – гэта калі пішаш, што было, але нікому не паказваеш. Калі пішаш самому сабе. А вы таксама пішаце самому сабе?”

“Не”, – засьмяяўся Міхась Барадаўкін. – “Я пішу для ўсіх людзей”.

“Навошта?” – хутка спытаў Лёччык.

“Ну, таму што я пісьменьнік”, – зноў засьмяяўся Міхась Барадаўкін. – “Нехта вучыцца ў школе, вось як вы, а пісьменьнікі пішуць кніжкі”.

“Мы ня вучымся ў школе”, – сказала Лёся. – “Раней вучыліся, а потым нас забралі ў лягер”.

І яна паказала на лес, які стаяў у яе за сьпінай і ўважліва сачыў за гэтай размовай.

“Можа, у вас ёсьць нешта паесьці?” – спытала яна. – “Мы вельмі галодныя. Мы ішлі па лесе тры дні”.

“Ну, у гэта я ня веру”, – зарагатаў Міхась Барадаўкін. – “Не бывае такіх дзяцей”.

“А якія бываюць?” – спытала Лёся. – “А тыя, што на мове гавораць, бываюць? Раскажыце нам, дзе, дзядзька”.

“Ну, вы гэта, вам рана яшчэ пра такое думаць”, – спалохаўся Міхась Барадаўкін. – “Мова, мова… Вы б памыліся спачатку. А есьці вазьміце на кухні, там хлеб ёсьць, і сала. І па яблыку можаце ўзяць. Вы самі вазьміце, а я тут пакуль….”

Дзеці рушылі да хаты, узяўшыся за рукі – і гэта таксама падалося Міхасю Барадаўкіну падазроным. Ён паспрабаваў падняцца, каб узяць тэлефон і зазваніць куды сьлед – але яны зноў вырасьлі перад ім, як з-пад зямлі.

“Памятаеш бабулю?” – сказаў Лёччык, паглядзеўшы на Лёсю ва ўпор. – “Нешта мне гэта нагадвае”.

“Думаеш, ён – дзядуля?” – спытала Лёся. – “Думаеш, мы зноў трапім у яміну? І зноў прыйдзе той, з чырвонымі вачыма?”

“Так”, – сказаў пераканана Лёччык. – “Вось, глядзі. У бабулі была іголка. І нажніцы. У дарослых заўжды штосьці вострае. У таты, у бабулі, у доктара. І ў гэтага таксама – усё ўжо на стале раскладзенае”.

Міхась Барадаўкін успомніў, што тэлефон ляжыць у торбе. У торбе каля дзьвярэй. У той самай торбе, дзе ляжаў дурацкі рукапіс, і ягоныя эскізы, і яшчэ шмат чаго на гэтыя тры цудоўныя дні.

“Але дзе тады яміна?” – спытала Лёся. – “ У хаце? Ня пойдзем туды”.

“Яміна?” – Лёччык абвёў вачыма двор. – “А гэта што?”

Ён подбегам накіраваўся да яміны і паказаў яміну Лёсі.

“Я туды не хачу”, – сказаў Лёччык.

“Значыць, праўда”, – сказала Лёся маркотна.

І ў той самы момант Міхась Барадаўкін адчуў, як ягоныя здранцьвелыя ногі аказаліся прывязаныя да стала. Гэта Лёччык, не чакаючы, пакуль сястра дагаворыць, вырашыў ужыць захады бясьпекі.

“Дзеткі, што ж вы робіце?” – закрычаў Міхась Барадаўкін. – “Угалоўнікі вы, вось вы хто! Што вам тут нада?”

“Няма такога – “угалоўнікі”, – сказаў павучальна Лёччык. – “Ёсьць уголки”.

“Можа, мы і уголки”, – сказала Лёся, – “Але ў яміну вы нас не завабіце, дзядулька”.

“Тым больш у такую”, – сказаў Лёччык.

Міхась Барадаўкін змоўк, павесіў галаву і пачаў разглядваць роўныя, як радкі, палосы на дрэве стальніцы. Ён ніколі ня ведаў, як гаварыць зь дзецьмі. Сваіх у яго было двое, але тыя даўно вырасьлі і бацьку не наведвалі ўжо гадоў дзесяць. Можа, на паховіны прыедуць. З сынамі ён гаварыў на нармальным языку, з мовы ягонай яны сьмяяліся, і з кніжак таксама. А гэтыя во як на мове шпараць. Як наркоцікамі абколатыя.

“Зачэм вы так, дзеткі?” – прастагнаў Міхась Барадаўкін. – “я ж вам дарогу паказаў, на гэтую вашую, як яе, малпу. І сала можаце ўсё забраць, і хлеб. Што вам яшчэ трэба? Вы ж добрыя дзеці. Пакіньце ў спакоі старыка. У вас жа таксама мама ё, і папка”.

“Няма ў нас ніякіх папак”, – строга сказала Лёся. – “І мамы няма”.

“Як няма?” – жахнуўся Міхась Барадаўкін. – “А дзе ж яна? Памерла?”

“Можна сказаць і так”, – прамовіў Лёччык Лёсіным голасам. – “Наша мама…”

І ён бездапаможна зірнуў на Лёсю, чакаючы падтрымкі.

“Нашу маму забілі”, – сказала Лёся, уздыхнуўшы. – “Мне тата расказваў. Амаль забілі. Яе выгналі з мовы”.

“Так не бывае”, – сказаў пісьменьнік Міхась Барадаўкін. – “Можа, яе выгналі з дому? Або з краіны? Такое случаецца, к сажаленію”.

“Не, яе выгналі з мовы”, – сказала Лёся, але ў голасе яе была нейкая няўпэўненасьць, і цяпер ужо яна паглядзела на Лёччыка, але той быў заняты: разглядваў інструмэнты. – “І таму яна памерла. Амаль што. Мама сьпявала песьні”.

“На мове, наверна?” – сьцьвярджальным тонам прамовіў пісьменьнік. – “Вось гэта сямейка… Гэта ж яна вас навучыла так размаўляць на роднай мове?”

“Так, у яе таксама была ў роце пухліна”, – ажывілася Лёся. – “Часам я думаю, што яна магла б жыць у нашым лягеры. Але туды не бяруць дарослых. Самая дарослая там Рыжуха зь першага атраду”.

“У якім гэта лягеры?” – запытаўся Міхась Барадаўкін.

“Ня важна”, – махнула рукой Лёся. – “Мама сьпявала, і гэта былі вельмі прыгожыя песьні. Але людзі хацелі іншых. І аднойчы, калі яна прасьпявала сваю самую новую песьню, і самую прыгожую – людзі пачалі пісаць пра яе. Мама сьпявала пра пустыя пакоі, у якіх няма ні дзьвярэй, ні вокнаў. Яна сьпявала пра зьвяроў, якіх выкідваюць з апошніх паверхаў высокіх будынкаў. Яшчэ яна сьпявала пра жанчын, у якіх ідзе кроў паміж ног. Пра дзяцей, якіх забірае з сабой ранішні туман. А людзям не падабалася. Людзі хацелі, каб яна сьпявала пра добрыя і вясёлыя рэчы”.

“Вось у лягеры мы сьпявалі толькі пра такія”, – сказаў Лёччык. – “І яшчэ там былі смачныя таблеткі”.

“І нясмачныя таксама”, – сказала Лёся. Яна была за справядлівасьць.

Міхась Барадаўкін пакрыўся халодным потам – у такую сьпёку гэта немагчыма, падумаў ён, а потым у думках удакладніў: амаль немагчыма. Калі можна амаль памерці – усё робіцца амаль немагчымым. Гэтае сонца мяне заб’е. Гэтыя дзеці мяне заб’юць.

“Ну, і людзі напісалі ёй усю праўду”, – працягвала Лёся, гледзячы ў бок лесу. – “Пра тое, што яна хворая старая блядзь. Пра тое, што яна абражае ўсіх, у каго ёсьць вушы. Пра тое, што піярыцца, а сама пустышка, як яе пакоі, і нікому не патрэбная, як туман. Пра тое, што ў яе голас, як у кабылы. І пра тое, што ў яе нос – як у ведзьмы. Пра тое, што яна піша пра цечку, а пра радзіму ня піша ні слова. Што ёй уласная пізда важнейшая за годнасьць і гонар. Што яна страшная, як сьмерць, і ім сорамна хадзіць зь ёй па адных вуліцах…”

“Напэўна, яна вельмі перажывала”, – сказаў Міхась Барадаўкін.

“Так”, – сказала Лёся неяк абыякава. – “А потым адзін чалавек напісаў ёй: вон з нашай мовы! Нахуй. Так ён напісаў у сеціве. І мама захварэла”.

“Сэрца?” – спытаў Міхась Барадаўкін так спачувальна, як мог. – “А я вось нешта ніколі ня чуў пра такую сьпявачку”.

“Ну, можа, ты проста ў лягеры быў”, – сказаў Лёччык, таксама спачувальна.

“Не, ня сэрца”, – сказала Лёся. – “Мама пачала выганяць сябе з мовы. Бо яна вельмі любіла гэтых людзей і казала тату, што іх трэба паслухаць. Але выгнаць сябе ўсю адразу яна не магла. І таму пачала выганяць сябе па кавалачку. Адразала ад сябе па кавалачку скуры і выкідвала ў акно. А я іх потым знаходзіла, калі тата вадзіў мяне на шпацыр. Было лета, як цяпер вось, і кавалачкі былі цёплыя. Гэта мне тата ўсё расказваў. Я маму амаль ня памятаю…”

“А што потым было?”

“А потым быў толькі тата”, – хутка сказала Лёся. – “Праўда, Лёччык? Лёччык маму ня памятае, яго тады яшчэ не было”.

“Ну, у вас не такая вялікая розьніца ў возрасьце”, – паспрабаваў усьміхнуцца Міхась Барадаўкін. Краем вока ён сачыў, як Лёччык бярэ ў рукі інструмэнты, праводзіць па іх пальцам, прыкладвае да скуры, употай каштуе на язык. Было відаць, што ён уважліва слухае Лёсю – быццам чуе гэта ўсё ўпершыню.

“Калі вы пісьменьнік, пачытайце нам штосьці”, – папрасіла Лёся. – “Тата нам шмат чытаў перад сном. Розныя казкі. Праўда, Лёччык?”

“Нашы і ўкраінскія”, – сказаў Лёччык.

“Нямецкія і афрыканскія”, – сказала Лёся.

“Японскія і казкі індзейцаў Лацінскай Амэрыкі”, – сказаў Лёччык.

Лёся ня памятала ніякіх індзейцаў, але заківала галавой – так энэргічна, што Лёччыку захацелася што-небудзь выліць ёй на галаву. Бо ён таксама хацеў умець так трэсьці валасамі.

“Добра”, – сказаў Міхась Барадаўкін. – “Але адна ўмова. Я вам прачытаю штосьці цікавае, а вы мяне разьвяжаце, возьмеце, што вам трэба, і пойдзеце сваёй дарогай. Лады?”

“Мы вас разьвяжам, а вы нас у яміну”, – сказаў Лёччык. – “Пачытайце, а мы падумаем. Толькі нядоўгае”.

І Міхась Барадаўкін адкашляўся і прачытаў гэтым страшным дзецям верш пра ручай.

Ручай, ручай,

Вада, як чай.

Беражкі, як піражкі,

А на беражках сьцяжкі.

У сталіцы сёньня сьвята!

Ну, Антось, бяжы за татам!

Ён напісаў яго даўно, і некалі ён быў ва ўсіх хрэстаматыях. “А я ведаю!” – заківала Лёся, і шчокі ў яе паружавелі, і нават Міхась Барадаўкін падумаў, што яна зрабілася падобная да чалавека. – “Я ведаю! Нам яго тата чытаў!”

Але было відаць, што яны з братам расчараваныя. Тады Міхась Барадаўкін прачытаў яшчэ два вершы – і зноў дзеці пазналі іх і пазяхнулі.

“Пачытайце нам тое, што яшчэ ніхто не чытаў”, – папрасіла Лёся і зірнула пісьменьніку ў самыя вочы, туды, дзе і сам Міхась Барадаўкін ніколі яшчэ ня быў.

“Пачытайце нам казку”, – сказаў Лёччык і сеў на стол, зьвесіўшы ногі.

“Але я не пішу казак”, – сказаў пісьменьнік. – “Для дзяцей я пісаў толькі вершы. Дзесяць кніжак, і яшчэ дзесяць кніжак я пераклаў, зь дзесяці моваў”.

“Вы ведаеце дзесяць моваў?” – спыталі дзеці ледзьве ня хорам, і вочы іхныя загарэліся. – “Ого!”

“Ды не”, – сказаў Міхась Барадаўкін. – “Але каб перакладаць, неабавязкова ведаць мовы”.

“О, гэта як гаварыць на языку”, – ухвальна пагрукаў нагамі аб лаву Лёччык. – “Каб на ім гаварыць, яго неабавязкова ведаць. Трэба толькі не забывацца піць таблеткі. І хадзіць на распоркі”.

“Пачытайце нам тое, што ў вашай торбе”, – сказала Лёся. – “Я бачу, як яно адтуль выглядвае”.

“Гэта не маё”, – неахвотна сказаў пісьменьнік Міхась Барадаўкін.

“А чыё ж?”

“Ну, іншага пісьменьніка… Ён казаў, што пра вайну”.

“Нічога! Пра вайну – гэта файна. Кроў цячэ, і страляюць. Нашы! Хэндэ хох! Чытайце!” – узрадаваны Лёччык зьбегаў па рукапіс і ўручыў яго Міхасю Барадаўкіну. Той разгладзіў лісты, расклаў на стале. Тэкст быў зусім незнаёмы, і Міхась Барадаўкін хваляваўся.

“Броня”, – сказаў ён. – “Броня”.

І ён падняў вочы і неўразумела зірнуў на дзяцей.

“Броня… Што за ерунда? А! Цьху ты! Не браня, а Броня. Гэта назва такая. Імя жэнскае. Панапрыдумляюць… Ну, ладна”.

І ён, адкашляўшыся, пачаў чытаць.

“У зямлянцы было цёмна. Ніколі раней буржуйка, добрае вынаходзтва, цяпер ужо, здавалася, далёкіх часоў грамадзянскай вайны, не дыміла, звычайна наганяла лазьневую цеплыню хутка, і ў такі вячэрні час нярэдка адчынялі дзьверы, каб выветрыць сухую духату. Цяпер жа цеплыню выдзьмула за адну хвіліну, як толькі адчынілі дзьверы.

На дварэ гуляла раньняя завіруха, злосная, як сама вайна, як нечаканае варожае нашэсьце. Лес не шумеў – стагнаў многагалоса, то гудзеў трубна, то выў параненым воўкам, то плакаў мноствам дзіцячых галасоў. Вецер не прабіваў сьцяну дрэў, а гнеўна кідаўся на зямлю зь неба, празь вершаліны, слабеў у гальлі, але асобныя яго струмені прарываліся ў «вокны» – у прагаліны ад паваленых для будаўніцтва лягеру сосен і ўзьвіхрывалі калючы сьнег. Час ад часу такі ветраны абвал абрушваўся на зямлянку, на комін, і тады печ пыхкала полымем і дымам праз усе шчыліны…”

“Чытаць далей?” – зноў падняў вочы Міхась Барадаўкін.

“Чытайце”, – кіўнула Лёся.

“Чытайце”, – сказаў Лёччык.

І Міхась Барадаўкін працягваў, і яму самому пакрысе зрабілася цікава, што ж там далей.

14. НЯ ХОЧА ГАРЭЦЬ, СУКА

“Ня хоча гарэць, сука”, – працадзіў камандзір і нехаця падняўся з тапчана. За ім падняўся Дрыжук, пацягнуў за нагу Сідарава, і той пачаў брыкацца, яшчэ сонны, п’яны, зь зеленаватай смугою ў заліплых вачах.

Каля коміна вісеў на цьвіку ўчарнелы астылы чайнік і паказваў сплюшчаным носам уніз. Побач да сьцяны былі прыхіленыя тры вінтоўкі, і неўзабаве іх, па адной, падхапілі дужыя мужчынскія рукі. Першым наверх вылез Дрыжук, за ім, хапаючыся за засьнежаныя кусты рукамі, Сідараў, і толькі потым, папляваўшы на рукі, на ранішнім сьнезе зьявіўся сам камандзір.

Яны падышлі да іншай зямлянкі і прыслухаліся. Адтуль, як і ўчора, чулася аднастайнае, ледзь чутнае мармытаньне.

“Работа ёсьць работа”, – сказаў камандзір. – “І неча тут”.

Ён пачаставаў вартавога папяросаю, той прагна запыхкаў, адчыніў завірусе насьціл са сьвежых дошак, і яна кінулася туды і выцягнула на белы сьвет зусім нямоглую старую ў лахманах. Старая мружылася, пераводзячы позірк з вартавога на камандзіра і назад. Урэшце вочы яе спыніліся на твары камандзіра, утаропіліся на ягоны чырвоны, абмарожаны лоб пад футравай шапкай, і з носа старой пачуўся хрыпаты сьвіст.

“Зь яе ўжо зямля сыплецца, а галоўнага адразу вызначыла”, – падумаў з ухвалаю камандзір, штурхануўшы старую ў пахілую, як мёртвая асіна, сьпіну.

“Ну што, Броня”, – сказаў ён. – “Хадзем. Так трэба. Скора ўсё будзе добра, косьці табе добра пагрэем, адасьпішся нарэшце. Давай”.

І старая паслухмяна пайшла наперад. Камандзір паставіў сьпераду яе Дрыжука, а Сідарава ззаду, а сам пайшоў збоку, зьвесіўшы вінтоўку руляю ўніз. Пры сабе ён меў яшчэ вальтэр, засунуты за партупэю, і трафэйную фінку, што тырчала з правага бота. Збоку вісела пара важкіх, зручных гранатаў. Работа ёсьць работа.

Яны выйшлі зь лягеру, і, правальваючыся ў сьнег ледзьве не да калена, рушылі лясной прасекай. Лістапад яшчэ ня скончыўся, а такая завея. Камандзір бачыў наперадзе прамую, як сякера, сьпіну Дрыжука. Ззаду парыгваў Сідараў, гледзячы сабе пад ногі. Трое мужчын вялі старую туды, дзе сасновы лес пераразала неглыбокая лагчына – цяпер яна была зусім засыпаная сьнегам, і толькі той, хто ўжо ведаў гэтае месца, мог адшукаць яе па ледзь бачным цяпер арыенціры – паваленым дрэве, камель якога, падобны да авіябомбы, вытыркаўся сваім канцом зь серабрыстага, яшчэ зь ценямі ночы на ім, пухнатага ледзянога покрыва.

Старая клэпала паміж імі, хістаючыся, як быццам ехала ў клетцы па разьбітай дарозе. Зьлева ад яе вартавога не было, зьлева былі велічныя сосны, застылыя, як на парадзе. Але старая не пабяжыць. Яна і ногі перастаўляе з такой цяжкасьцю, быццам у іх камянёў напхалі. Скрозь лахманы была відаць яе пасінелая, друзлая скура. Сівыя валасы старой завіруха рвала, раскідваючы іх вакол галавы цэлымі жменямі. Колькі ёй гадоў? – падумаў Сідараў. Восемдзесят? Дзевяноста? Яна ўжо была старая, калі ён нарадзіўся на гэты сьвет. А цяпер яны вядуць пагрэць наастачу яе спарахнелыя косьці – і яна паваліцца ў сьнег, а ён, Сідараў, будзе жыць яшчэ доўга. І можа, нават дажыве да канца вайны. Вакол гэтай лагчынкі будуць хадзіць людзі, дзеці. Зьбіраць ягады і грыбы. Чарніцы есьці, пазёмкі ў рот класьці. Калі б заўжды была зіма – сюды нельга было б пускаць дзяцей, бо яны б тут такое пабачылі… Сідараў ведаў, што. А так – лета зробіць сваю справу. Ад старой і мокрага месца не застанецца. Сапрэе ўся, скукожыцца, пачарнее, як той чайнік. І застанецца ад яе толькі дух. Лес пахне такімі старымі – а людзі думаюць, што ігліцай і азонам.

Вось бы за пятку яе зараз схапіць, падумаў Сідараў. Яна б упала тады, проста тварам у сьнег. І лахманы б на ёй задраліся. А то камандзір так і ня дасьць ні на што паглядзець. Толькі на сьнег – а зіма будзе сьнежнай, на сьнег яны яшчэ так наглядзяцца, што любая нагода пафарбаваць яго чырвоненькім падасца сьвятам…

Да лагчыны заставалася яшчэ мэтраў сто. Сьнег хапаў іх за ногі, як, бывае, чапляюцца за ногі розныя недабіткі. І камандзір адчуў, што самы час падбадзёрыць ягоны маленькі атрад:

“Што, Броня? Мерзьнеш, нябось?” – сказаў ён наўмысна гучна, так што нават Дрыжук абярнуўся на яго зь цікавасьцю. Ты не на мяне глядзі, ты наперад глядзі, падумаў камандзір. Не хапала яшчэ ўпусьціць гадзіну.

“А калі на ворага працавала, цёпла было, так, Броня?” – тонкім голасам прамовіў камандзір, зьвяртаючыся хутчэй не да кабеты, а да сваіх падначаленых. – “Калі бульбу ім варыла, калі пара ад чыгунка такая духмяная ішла, ото ж цёпла было, от жа ўжо ўтульна!”

Дрыжук азірнуўся, каб паглядзець, як адрэагавала на гэтыя словы камандзіра Броня. Тая пачырванела, ухапілася ўмольным поглядам за Дрыжука, быццам абяцаючы яму нешта. Дрыжук паправіў на плячы вінтоўку і адвёў вочы.

Якія ў яе скулы выразныя, падумаў Дрыжук. Як у царэўны ўсходняй. Шкада такую. Вось бы камандзір яшчэ штосьці расказаў пра яе. Калі Дрыжук пачуў тыя словы пра ворагаў і пра бульбу, ад якой ішла духмяная пара, унутры яго… Чытаць далей?” –

дрогкім голасам запытаўся Міхась Барадаўкін, не падымаючы вачэй.

“А што, яны там усе па-нашаму гавораць?” – спытала нясьмела Лёся.

“Ну да, эта ж нашы людзі”, – рашуча сказаў Міхась Барадаўкін. – “Як жа ім яшчэ гаварыць?”

Лёччык паглядзеў на яго з сумневам, але нічога не сказаў.

“Чытайце”, – дазволіла Лёся.

“Калі Дрыжук пачуў тыя словы пра ворагаў і пра бульбу, ад якой ішла духмяная пара, унутры яго скаланулася нешта – і яму на нейкі момант зрабілася добра: быццам здранцьвелую сьвядомасьць пачалі паколваць тонкія голачкі справядлівасьці. Але патрэбны быў працяг – бо пара ад той варожай бульбы сплывала ў нікуды. Ды камандзір, відаць, вырашыў распальваць у іх прагу помсты невялікімі і строга вызначанымі порцыямі, ён як дровы ў буржуйку засоўваў. Што ж, на тое ён і камандзір.

Колькі ёй гадоў? – задумаўся Дрыжук, употай азіраючыся на гэты маладжавы твар. Сорак? Пяцьдзясят? Яна магла быць яму маці. І раптам Дрыжуку захацелася, так захацелася, што ажно моцы не было, каб гэтая кабета ў яго за сьпінай абняла яго і пацалавала. Як маці цалуе сына. Дрыжука даўно ніхто не цалаваў. Ну, за выключэньнем Сідарава, канечне. Той, як нап’ецца, заўсёды цалавацца лезе. Дрыжук яго ўжо аднойчы папярэджваў: яшчэ раз палезеш, Сідараў, адстралю табе самае дарагое. Сідараў апраўдваўся: маўляў, я ж цябе як роднага.

Вось зараз абярнуцца, падняць вінтоўку – і ў камандзіра. Напавал. А потым парабэлум з кішэні ватоўкі – і ў Сідарава, проста паміж залітых крадзеным самагонам вачэй. І тады дайсьці да лагчынкі, упасьці ў яе разам з гэтай царэўнай, разам з гэтай мамай, і пакласьці галаву ёй на калені, і няхай яна сама, выгладзіўшы яму валасы пад аблавушкай да самых мазгоў, закапае яго тут, у гэтым сьнезе, на якім усе сьляды – як на далоні. Іхны лягер знойдуць, зусім хутка знойдуць. Дык ці ня ўсё роўна…

“Што, Броня?” – зноў загаварыў камандзір, важна пакручваючы кавалерыйскія вусы. – “Пасінела ўся, усё роўна хірург зь цябе ляльку бяз рук бяз ног зробіць, нават калі б мы – я чыста тэарэтычна кажу – нават калі б мы цябе адпусьцілі. Але вайна тэорыяў не прызнае? Правільна, Сідараў?”

“Так точна”, – буркнуў Сідараў, ня зводзячы вачэй з гэтых пятак, зусім ня сініх, а румяных, як шчокі на марозе.

“Вось, і Сідараў пацьвярджае”, – выгукнуў у марознае паветра камандзір. – “А ты падумай, Броня, сама. Калі ў добра працепленай камэндатуры, нашымі дровамі працепленай! – ты, камсамолка, для ворагаў дакумэнцікі перакладала, калі на сваёй гэтай мове паганай калябарацыянізмам зь імі займалася ў цёплых пасьцельках іхных, калі табе футэрачак далі, як прэмію за тое, што ты радзіму прадавала – дык табе здавалася, што няма нідзе ні зімы, ні помсты? Дык пагавары цяпер з народам, адкажы яму, чаму табе так цёпла было? Маўчыш?”

Калі б не вайна, я б з такой ажаніўся, падумаў Сідараў, тыцнуўшы Броню ў ладную, тонкую сьпіну руляй вінтоўкі – ня толькі каб выслужыцца перад камандзірам, хаця і гэта, вядома, таксама, але і каб хоць нечым дакрануцца да яе скуры, такой гладкай, з пушком, што яе хацелася пацалаваць. Мне ўсе зайздросьцілі б. А больш за ўсё я сам бы мучыўся, падумаў са скрухай Сідараў. Бо з такой ажаніцца – потым век ад рэўнасьці паміраць. Не, так ёй і трэба. У лагчынку яе. Хаця лепш бы ў ложак. Я такі раўнівы, падумаў Сідараў, пабачыў бы яе зь нейкім хлюстом, дастаў бы гранату – і… І што гэта Дрыжук наперадзе ўсё азіраецца? Паклаў вока на камсамолачку?

“Ты, Броня, мусіш ведаць, што вінаватая сама!” – зноў узяўся напасьледак выхоўваць палонную камандзір. – “Так ужо сьмяялася ад шчасьця, так залівалася, калі ворагі, фашысты гэтыя ёй – вось сучка малая! Ну не магу проста! – калі ворагі гэтыя ёй лісапет купілі! Прадала радзіму за лісапет! Твой татка дзе? На фронце! Мамка дзе? Мамка радысткай, у Маскве! А ты? Мне расказвалі твае аднагодкі, як ты пад гармонік варожы, так, так, пад губны іх паскудны гармонік песенькі пяяла! А на загуменьні тым часам нашых байцоў расстрэльвалі! Так што памерзьні, памерзьні!”

Камандзір замаўчаў, сьліна ў куточках яго вуснаў ператварылася ў лёд, і ён счысьціў яго, зьняўшы рукавіцы. Заадно і з вусоў. Увесь твар зьледзянеў. Ён паглядзеў на малую, якая крочыла паміж Дрыжуком і Сідаравым, крочыла так марудна, угрузаючы ў сьнезе, што яны натыкаліся на яе. Да лагчыны заставалася зусім трохі. Павярнуць за ельнік, і гатова. Камандзір успомніў сваю дзяўчынку, з вачыма, як тыя васількі. Дзесьці за тысячу кілямэтраў, у эвакуацыі, тая дзяўчынка сядзела і пісала яму пісьмо. Якое гэта было б шчасьце – пасадзіць яе зараз на калені, прыціснуцца да яе калючай шчакой, узяць яе маленькую руку ў сваю…

“Дрыжук!” – крыкнуў камандзір. – “Што, ня бачыш, тут павярнуць трэба! А ты куды прэш, маць тваю?”

Дрыжук спыніўся, пераводзячы дух. Цяжка ісьці па такім сьнезе. Наваліла, як салдат пасьля пабыўкі.

“Сідараў!” – камандзір рашуча пайшоў да ельніку. Ён ужо бачыў камель паваленага дрэва, бачыў лагчыну, да краёў поўную сьнегу. – “Вазьмі яе! На рукі вазьмі, ёлупень!”

Сідараў падхапіў маленькае цела на рукі і панёс у ельнік. Цела крычала і хацела есьці. Сідараў даў яму пасмактаць лядыш са свайго рукава. Дрыжук панура ішоў сьледам, арудуючы вінтоўкай, як кіем.

Неўзабаве яны падышлі да лагчынкі. Камандзір яшчэ раз праверыў арыенціры – ці тое гэта месца. Сідараў аддаў малое Дрыжуку, і той паклаў яго ў сьнег. Яны пастаялі крыху, душачыся папяросамі.

“Зараз”, – сказаў камандзір. – “Зараз”.

Дрыжук нехаця кінуў папяросу ў сьнег.

“Думай пра ворагаў, Хведар”, – параіў камандзір. Дрыжук зьдзіўлена азірнуўся. Камандзір яшчэ ніколі не называў яго так. Ён узяў вінтоўку Сідарава, няўклюдна ўзяў, як гарадзкі за касу бярэцца, і нерашуча ўзьняў яе, думаючы пра тое, што зараз бы чаю. Можна нават бяз цукру”.

Некалькі хвілін Міхась Барадаўкін сядзеў моўчкі. Яму падавалася, што словы яшчэ вісяць у паветры.

А калі ён зноў падняў вочы, дык пабачыў, што гэтыя страшныя дзеці глядзяць на яго зь нянавісьцю.

«Бальной какойта», – паспрабаваў усьміхнуцца Міхась Барадаўкін. – «Хіба можна так? Панапісваюць тут…»

Дзеці прысунуліся яшчэ бліжэй, і Міхась Барадаўкін адчуў, што зараз здарыцца нешта непрыемнае. Але што – ягоная лянівая інтуіцыя прызнавацца не хацела.

«Неадназначнае апавяданьне», – глуха прамовіў Міхась Барадаўкін. – «Вы ўсё зразумелі? Яно ня вельмі дзіцячае. Думаю, такое дзецям вабшчэ нельзя чытаць. Але ж вы самі прасілі!»

Лёся і Лёччык маўчалі. І ў вачах іхных была тая самая нянавісьць.

«Ну, калі выкінуць тое-сёе, лішняе…» – разважліва сказаў Міхась Барадаўкін, – «Дык тады, можа… Добра, што вы завіталі, хоць працу зрабіў».

І ён засьмяяўся. Але сьмех ягоны прагучаў так недарэчна, што ён папярхнуўся.

«Ну, гэта ж ня я пісаў», – прамовіў ён з надзеяй. – «Я ж прэдупрэждаў!»

«Ведаеш», – сказала Лёся. – «Я думаю, што бабуля мела рацыю наконт яміны».

«Наконт нас не, а наконт яміны так», – сказаў Лёччык. – «Трэба зрабіць зь ім тое самае, што са спадаром Зрыцелем».

«І з бабуляй!» – сказала Лёся. – «Інакш гэта прачытае нехта яшчэ.».

І Лёччык зьлез са стала – і ў гэтым было столькі пагрозы, што Міхась Барадаўкін закалаціўся ў гістэрыцы:

«Пры чым тут я! Мы ж дагаварывалісь!»

«Гэта», – сказала Лёся, паказваючы на рукапіс, – «Мы забярэм з сабой».

І тады Лёччык разьвязаў путы на нагах Міхася Барадаўкіна, але той сядзеў на лаве, як прыклеены, і нікуды не хацеў ісьці. Лёччык, ня доўга думаючы, схапіў пісьменьніка разам з лавай, і пацягнуў да яміны. Лёся тым часам засоўвала пад майку рукапіс, і ён прыемна чухаў ёй скуру на жываце сваімі вострымі краямі. Яна пачула за сьпінай густы, кароткі ўсплёск – і потым крыкі, але што менавіта крычаў пісьменьнік, ёй было ўжо нецікава. Падымаючыся на ўзгорак, яны бачылі, як Міхась Барадаўкін бег у накірунку лесу, туды, адкуль яны і зьявіліся сёньня на ягоным двары, як дзьве здані – у гэты сьмертаносны летні дзень, некалькі гадзін таму, у краіне, дзе ня так ужо й лёгка трапіць на мапу, калі ты сам ня ёсьць дарогай. У самую пякучую сьпёку, у якую добрыя бацькі ніколі ня выпусьцяць дзяцей на вуліцу без галаўных убораў.

15. А ДЗЯВЯТАЙ ГАДЗІНЕ ІХ ЛІЧЫЛІ, А ПОТЫМ ВЫКЛЮЧАЛІ СЬВЯТЛО

А дзявятай гадзіне іх лічылі, а потым выключалі сьвятло. І калі іх лічылі, трэба было абавязкова падаць голас, назваўшы сваё імя. Толік заўсёды называў сваё гучна, баяўся, каб не запнуцца. Так загадвалі важатыя. А то ці мала што: нехта з хлопчыкаў мог аказацца мёртвы, а яго палічылі б як жывога, былі і такія выпадкі (іх называлі Случаі) – і тады ў важатых былі б праблемы. А важатыя вельмі не любілі, калі ў іх былі праблемы і Случаі. Тады ў корпусе пачыналася Сярэднявечча. А што такое Сярэднявечча, у лягеры ведалі кожны хлопчык і кожная дзяўчынка. А Толік ведаў лепш за іх усіх.

Сярэднявечча – ну, гэта калі, напрыклад, цябе выцягваюць з ложка, прывязваюць да акна, сьпінай да вуліцы, спускаюць штаны і ставяць на падваконьне ліхтарык.

Акно адчыненае – бо лета. І на сьвятло лятуць інсэкты. Чамусьці ім дужа цікавы твой азадак – і яны п'юць зь яго кроў. Некаторыя, хто яшчэ ня ведаў, што такое Сярэднявечча, абкакваліся ад страху, калі іх прывязвалі да акна. І тады пад раніцу іх абляплялі ня толькі камары, але і іншыя насякомыя.

Хацелася ня толькі расчухаць сабе азадак да крыві – было яшчэ і вельмі сорамна. Бо на цябе ўсю ноч глядзелі вочы з акна суседняга корпусу – дзясяткі вачэй, белых уначы, яркіх, быццам сьветлякі. Былі такія таблеткі, ад якіх бялкі вачэй рабіліся ў цемры зырка-белыя, як малако. Такімі было б добра палохаць дзяўчатак – калі б дзяўчаткі самі ня мелі такіх самых белых-белых, як наклееных з паперы, вачэй.

Часам так можна было прастаяць ля акна да сямі, калі першы дзявочы атрад ішоў на ўмываньне. І тады міма твайго голага азадка праходзіла столькі людзей, што яны маглі запомніць яго ва ўсіх падрабязнасьцях. Праўда, твайго твару ніхто ня бачыў – а пазнаць чалавека па азадку даволі цяжка. Але гэта не ратавала: усе ведалі, дзякуючы каму ў корпусе сёньня ўначы Сярэднявечча. І ўсе ведалі, каму дзякаваць, калі Сярэднявечча здаралася для ўсіх.

Сярэднявечча для ўсіх – гэта калі за правіну аднаго ўсіх астатніх у атрадзе прымушалі ўсю ноч чытаць Малітву.

Скажам, такую:

«Толик – наш хороший товарищ, мы уважаем его и готовы всегда придти ему на помощь».

І ўсе мусілі паўтарыць гэтыя словы тысячу разоў. А потым яшчэ тысячу. А таму, хто правініўся – напрыклад, Толіку, можна было не чытаць ніякай малітвы. Яму можна было спаць, або чытаць кніжку, або проста слухаць, як яго запэўніваюць у сваім сяброўстве іншыя хлопчыкі.

І гэта было даволі цяжка.

Гэта ўсё летнія сярэднявеччы – былі ж яшчэ зімовыя. Аднак пра іх Толік сёньня не хацеў успамінаць. Толік наогул не любіў успамінаць. Бо тады ўсё тое, чаму ён навучыўся ў лягеры, пачынала вельмі хутка забывацца. А ў роце зноў расла гэтая пухліна, якая чамусьці ніяк не хацела памяншацца, як ні стараўся бедны лягерны доктар. Толіку вельмі хацелася яму дапамагчы. І ён нават прыдумаў, як. Але яго ніхто не хацеў слухаць.

І Толік ня надта разумеў, чаму. Ён жа больш не абкакваўся, калі яго прывязвалі. Нікому не даводзілася больш за ім прыбіраць. І ўсё роўна зь ім ніхто не хацеў гаварыць. Можа, таму, што яны баяліся – баяліся заразіцца. Толік гаварыў дрэнна. Толік рабіў дрэнна. У Толіка не было сяброў. Праўда, доктар казаў, што ён Толікаў сябар (Друх), але Толік яму чамусьці ня верыў. Аднекуль ён ведаў – і ведаў, што яму гэта вядома зь дзяцінства – што сябар не ўстаўляе распоркі і не трымае нажніцы. Доктар быў добры – але быць добрым ня значыць быць сябрам, асабліва для такога чалавека, як Толік.

Звычайна іх тут было дваццаць пяць хлопчыкаў. Дваццаць пяць хлопчыкаў і дваццаць пяць ложкаў. Адзін хлопчык – адзін ложак. Гэта Толік мог зразумець. Але зь нядаўняга часу ложкаў было дваццаць пяць, а хлопчыкаў дваццаць чатыры. І Толік ведаў, чаму. Проста пра гэта нікому нельга было расказваць. І важаты рабіў выгляд, што хлопчыкаў дваццаць пяць, зусім як ложкаў, і ніхто не казаў, што тут памылка і дваццаць пяць мінус адзін будзе дваццаць чатыры.

Калі Толік хадзіў у школу, ён умеў лічыць значна большыя колькасьці людзей і прадметаў. Ён умеў – і гэта праўда! праўда, мама? – разгадваць такія загадкі, якія ня ўмелі нават прафэсары ўнівэрсытэту. І таму было вырашана, што ён будзе займацца па спэцыяльнай праграме: паўдня ў школе, паўдня ў цэнтры гораду, у вялікай і гулкай залі з дошкай са шкла. Але вось праблема (ці Случай, як кажуць важатыя) – калі яго прывялі да прафэсараў, праверыць, ці праўда Толік такі разумны, ён ня мог сказаць, як называюцца ўсе гэтыя складаныя рэчы. Высьветлілася, што ў матэматыкі свой Язык – як сказаў адзін малады прафэсар. І Язык у яе толькі адзін. А мама гэтага ня ведала, яна наогул слаба сабе ўяўляла, што такое матэматыка. Што зь яе возьмеш. Яна проста вучыла Толіка не таму Языку, на якім гаварылі прафэсары. Таму Толік зусім нічога ня змог ім тады сказаць. Так Толік трапіў у лягер.

Калі важаты сыходзіў, ён заўжды клапатліва папраўляў камусьці з хлопчыкаў коўдру. Дзяўчаткі расказалі, што важатым так сказаў рабіць сам дырэктар лягеру. Каб яны, хлопчыкі і дзяўчаткі, адчувалі сябе ў лягеры, як дома. Якая лухта, сказалі тады хлопчыкі. Дзявочыя цацачкі. Хіба ў лягеры можа быць, як дома? У лягеры ў сто разоў лепш! Дома ніхто не даваў ім такіх таблетак. Дома ўсе лекі горкія. Горкія і гідкія, так што хочацца ванітаваць.

«Ад ніх начынаецца ташніт», – сказаў тады адзін хлопчык зь іхнага атраду. І ўсе пагадзіліся, хаця і ведалі, што казаць так няправільна.

У іхным атрадзе важаты звычайна папраўляў коўдру Толіку – і кожны раз коўдра падала на падлогу. Толік злазіў з ложка, каб яе падняць, і атрымліваў па галаве. Рука ў Важатага і праўда была клапатлівая. Адной дзяўчынцы іхная важатая паклапацілася па галаве так, што ў яе пайшла кроў. Гэта ім таксама расказвалі дзяўчаткі – яны вечна ўсё ведаюць, хаця ім і нельга верыць. Як у чалавека можа пайсьці з галавы кроў? Калі б так было – ад доктара ўсе выходзілі б акрываўленыя. Але нічога такога не было – толькі рот крыху балеў ад распорак.

Важаты сыходзіў, нагадаўшы ім пра Сярэднявечча. У пакой зазіраў ліхтар – найлепшы Толікаў сябар. Толік любіў гаварыць зь ім, лежачы ў ложку і захінуўшыся коўдраю амаль да самых вачэй. Ліхтар ведаў пра Толіка шмат. І нікому не расказваў – бо ўмеў захоўваць таямніцы. Ліхтар ведаў, напрыклад, як аднойчы Толік скраў у важатых таблеткі, якія яны забіралі сабе, хаця мусілі раздаваць дзецям. Толік хацеў занесьці іх доктару, каб аддаць, але па дарозе ўсе зьеў. І таму прыйшоў да мэдпункту такі вясёлы, што яму доўга круцілі рукі і крычалі, каб ён больш ніколі не падыходзіў да гэтага дому так блізка, што ён хацеў забіць доктара і што Сярэднявечча яму гарантаванае цяпер кожны дзень.

Ліхтар бачыў, як аднойчы, у адну звычайную, а не сярэднявечную ноч, Толік вылез праз акно і выкапаў яміну. А потым засыпаў сам сябе – ажно па самую шыю. Для гэтага Толіку давялося ўсяго толькі змайстраваць адно няхітрае прыстасаваньне. Проста Толіку падалося, што ад яго тут у лягеры патрэбная толькі галава – вось ён і пакінуў ім адну галаву. Пухліна ж была там, а не ў жываце ці ў сэрцы.

Толік таксама ведаў сёе-тое пра ліхтар. Але трымаў язык за зубамі – як казаў доктар. Ён памятаў, што такое сяброўства. Сяброўства – гэта ўменьне захоўваць таямніцы. Ліхтар пра Толікавы таямніцы маўчаў – і Толік пра ягоныя таксама.

Напрыклад, Толік ведаў, што акурат пад гэтым ліхтаром важатыя клапаціліся пра адну дзяўчынку зь першага атраду. Клапаціліся ў яе паміж ног, па чарзе. У пакоі ўсе рабілі выгляд, што сьпяць. Ніхто тады ня вызірнуў у акно, апрача Толіка. Сучасныя людзі баяцца Сярэднявечча, яны лічаць, што яно яшчэ ня скончылася. Але Сярэднявечча – гэта і ёсьць такі ліхтар пасярод ночы. Удзень ён выключаецца, а ўначы гарыць. Так думаў Толік, але Толіка ніхто не хацеў слухаць – каб не заразіцца.

Важаты зьнікаў, ліхтар гарэў, як ваўчынае вока, недзе зусім блізка шумеў лес – і тут пачыналася самае цікавае.

Хлопчыкі пачыналі расказваць пачутыя ад дзяўчатак гісторыі – і хаця дзяўчаткам нельга было верыць, бо яны толькі і робяць выгляд, што ўсё на сьвеце ведаюць, слухаць іх было можна.

Кожны ведаў, што ў лесе вакол лягеру жывуць самыя розныя істоты. Якім у лягер, вядома, ніколі не прабрацца – але часам тыя істоты падыходзяць занадта блізка, і тады трэба быць асцярожным, каб ня трапіць у які-небудзь Случай.

Расказвалі пра чалавека, які паказвае сябе. Гэта быў такі мужчына, які падыходзіць да агароджы і прапануе цукеркі, а потым выварочвае сябе.

«Як гэта выварочвае?» – пыталіся новенькія.

«Ну як-як. Навыварат! І что это за выварочвае? Учі язык – тагда паймёш!»

Усім было цікава, што выходзіць, калі чалавек выварочвае сябе навыварат. Але тыя, хто бажыўся, што бачыў гэтага чалавека, нічога не маглі патлумачыць. А мо й не хацелі. Відаць, смачныя былі ў яго цукеркі.

Яшчэ расказвалі, што па лесе, зусім блізка ад лягеру, ходзіць адзін салдат. Ці не салдат, а матрос. А можа і ўвогуле, міліцыянэр. А завуць яго Баравой Дохлы. Чаму менавіта так, ніхто ня ведаў. Аднойчы яго бачыў адзін хлопчык з трэцяга атраду – амаль здаровы, яго нават ужо зьбіраліся адпускаць зь лягеру. Дык вось пасьля сустрэчы зь ім той малец ужо зусім ня мог гаварыць. Ні чыста, ні брудна, ні нават мычаць. І тады яго і праўда выпісалі. Сказалі, што скончылася зьмена. А зьмена ў лягеры ў кожнага была свая.

Таму што ў кожнага свой тэрмін дзяцінства, тлумачыў дырэктар. Ніхто не разумеў, што гэта значыць. А вось калі адна дзяўчынка спытала ў доктара, той спакойна расказаў, што адны людзі робяцца дарослымі раней, іншыя пазьней, а ёсьць і такія, хто ніколі не сталее.

«Если все будут становится взрослыми одновременно – это же ерунда получится», – сказаў доктар. – «Вот смотри: если все отряды в нашем лагере пойдут на обед в одно время, что будет?»

І гэта было зразумела нават Толіку. Бо вельмі лёгка было ўявіць сабе, як у сталовую, дзе месца было толькі на дваццаць пяць чалавек, набіваюцца ўсё новыя і новыя хлопчыкі і дзяўчаткі. Першы атрад, другі, трэці, чацьверты, пяты… Гэта ж давялося б усім на каленях сядзець адно ў аднаго, і немагчыма было б лыжку паднесьці да рота – гэткая была б штурханіна і цяснота, дый не хапіла б на ўсіх ні ежы, ні талерак, ні лыжак.

«Вот вы сказалі, что есть дети, которые никогда не делаются взрослые», – спытала дзяўчынка ў доктара наступым разам. – «А есть такие, кто сразу делается взрослый, кто никогда не маленькій?»

І тады доктар сказаў ёй, што такія дзеці ёсьць. І нават у іхным лягеры такія жывуць. І яшчэ доктар сказаў, што ўсё залежыць ад бацькоў: калі дзяцінства пачынаецца і калі канчаецца.

Уначы расказвалі рознае. Што дзяўчынка Дуня, якую ўсе звалі Дыня, гэта насамрэч дачка дырэктара. І што тая Дыня па начах ходзіць у лес – і ловіць там чарвякоў і зьмеяў. А потым кідае іх на кухні ў вялікую каструлю з супам, калі кухар дзядзька Вася выходзіць пакурыць. І што за гэта дырэктар папрасіў іхнага доктара кожны раз, калі яна ўцякае ў лес, каб набраць рознай мярзоты, рабіць раніцай Дыні Сярэднявечча. І калі раніцай з мэдпункту было чуваць, як тоўстая Дыня крычыць і нешта мыкае – бо як ты скажаш штосьці з распоркамі ў роце, хлопчыкі і дзяўчаткі казалі:

«Так ей і нада!»

Дыню ніхто не любіў. Але яе і не чапалі – напэўна, тады давялося б адказваць перад дырэктарам. Дырэктара, праўда, мала хто баяўся – хіба што новенькія. Дырэктар падаваўся бяскрыўдным чалавекам, але трапіцца яму пад руку не хацеў ніхто. Яго і відаць у лягеры амаль не было – а калі трэба было сказаць штосьці на лінейцы, дырэктар гаварыў нейкімі незразумелымі словамі, якія не разумелі нават тыя, хто меў ужо амаль чысты голас.

За такія гісторыі, як пра Баравоя Дохлага, Чалавека-навыварат і Дыню, важатыя іх каралі. І гэта, па чутках, таксама загадаў дырэктар. Дый іхны добры доктар, калі гаварыў з хлопчыкамі і дзяўчаткамі, незадаволена моршчыўся і тлумачыў:

«Это всё ваши болезни, ваши болячки. Это опухоли, косточки в ваших головах создают их. Наш лагерь должен быть от них очищен! Чистый голос – самый хороший способ избавиться от фантазий!»

Доктара Толік вельмі любіў. Ён ня мог назваць доктара сваім сябрам – бо хіба можа сябар працаваць у мэдпункце? Але калі на сьвеце ў кожнага хлопчыка і ў кожнай дзяўчынкі ёсьць тата, думаў Толік, дык яму, Толіку, хацелася б, каб татам быў менавіта іхны доктар. Той самы доктар, які так стараецца, каб Толік выйшаў зь лягеру здаровым і з чыстым голасам. А там, хто ведае, можна будзе зноў вярнуцца і да матэматыкі. І калі яго зноў прывязуць да таго маладога прафэсара, прафэсар паслухае яго і скажа:

«Молодец, Толик. Из тебя будет толк».

Або так:

«Молодец, Толк. Из тебя будет Толик».

Вось і сёньня, калі Важаты зачыніў дзьверы, а за акном засьвяціў сваім сяброўскім, змоўніцкім сьвятлом ліхтар, Толік ціха засьмяяўся, нацягваючы на сябе коўдру. У яго такое цікавае імя. На языку толк – гэта нешта вельмі правільнае і чыстае. Амаль як голас. Толік любіў доктара – і вельмі хацеў яму дапамагчы.

Але доктар казаў, што ў Толіка пакуль што занадта вялікая пухліна, і наўрад ці яго выпішуць так хутка. Што ад лячэньня пакуль мала толку. Можа, нават наступным летам яго яшчэ ня выпішуць, сказаў доктар. Толік перажываў ня толькі за сябе. Яму было вельмі шкада доктара.

І таму сёньня, калі ўсе гісторыі былі расказаныя і ўсе ў пакоі паціху ўлягліся спаць, Толік вырашыў ажыцьцявіць сваю ідэю. Ідэя была простая і лягічная. Як матэматычная задача, якую некалі не маглі рашыць прафэсары, нават самыя старыя і сівыя. А Толік змог.

Калі ў пакоі зрабілася зусім ціха і вакол Толіка запанавала сапеньне і парохкваньне, ён раскрыў рот – так шырока, як толькі мог. А раскрываць яго ён навучыўся так, як ніхто ў атрадзе – таму што шмат трэніраваўся падчас аглядаў у доктара. Калі яму ставілі распоркі, Толік заўжды імкнуўся дапамагчы доктару і расьцягваў свой рот як мага шырэй.

Ён паляжаў крыху з адкрытым ротам. Ліхтар падміргнуў яму: «Давай, Толик! Из тебя будет толк!»

Недзе ў роце, зусім блізка ад Толіка, была яна. Костачка, пухліна, балячка, празь якую ён быў тут і ня мог гаварыць чыстым голасам, такім, каб яго разумелі людзі. У тым ліку прафэсары матэматыкі.

Толік паляжаў яшчэ крыху, а потым узяў і паволі засунуў руку сабе ў рот. Цэлы кулак. Мокрае ад сьліны запясьце прыемна халадзіў ветрык з адчыненага акна.

Ён паспрабаваў пальцамі намацаць гэтую пухліну, гэтую костачку, гэтую гідотную балячку, якая не давала спакойна жыць ягонаму доктару. Доктару было цяжка дабрацца да яе сваімі інструмэнтамі. А Толік вось дабраўся. Заўтра доктар паставіць распоркі, зазірне ў рот Толіка і… Не, Толіку не хацелася ад доктара ні віншаваньняў ні падарункаў. Яму хацелася толькі, каб доктар зьдзівіўся. Усьміхнуўся сваёй добрай усьмешкай і сказаў:

«Молодец, Толик! Я всегда знал, что из тебя выйдет толк!»

Толік паспрабаваў намацаць пухліну пальцамі, але чамусьці ніяк ня мог яе знайсьці. Пальцы не зьмяшчаліся ў роце, і наогул ён адчуваў, што яго зараз званітуе. Трэба было сьпяшацца. Толік засунуў пальцы яшчэ глыбей. Яго пачало злаваць, што пухліна ў роце хаваецца ад яго. Ён сьціснуў кулак – і кулак раптам зрабіўся такі вялікі, што запоўніў сабой увесь рот. Як быццам набрыняў ад сьліны.

«Як глыбока я яго засунуў», – падумаў Толік. – «Яшчэ трохі, і я буду як Чалавек-навыварат. Выверну сябе і пагляджу, дзе тая пухліна і куды яна правалілася».

А ягоны кулак пасоўваўся ўсё далей і нарэшце захрас у нейкай сьлізкай, але занадта вузкай трубе. У вачах Толіка зьявіўся ліхтар – які сьвяціў яму цяпер так утульна, быццам запрашаў пайсьці за сабой кудысьці. Кудысьці, дзе з усіх толікаў на сьвеце заўжды выходзіць толк.

А пасьля ліхтароў было ўжо некалькі. Яны ўсё множыліся і множыліся, як у матэматыцы. І Толік адчуў, што ён і праўда ідзе некуды, проста ў паветры. Ён зразумеў, што ў лягер больш ня вернецца. І пайшоў туды, куды паказваў яму той, самы першы, добры і ўсяведны ліхтар.

16. ВАМ ШКЛО НІКОЛІ Ў РОТ НЕ ТРАПЛЯЛА?

Вам шкло ніколі ў рот не трапляла? Не?..

Дробнае такое, пакрышанае, як для супу. Ты не адразу разумееш, што гэта яно, спачатку ты ўсё яшчэ спадзяешся, што на зубах храбусьціць звычайны пясок – і усё адно, немагчыма выплюнуць, жуеш, быццам цябе хто прымушае. Ня можаш не жаваць – звычка, а да таго ж яшчэ і пэрыядонта-мускулярны рэфлекс, супраць якога не папрэш.

Змусіць свае сківіцы да абсалютнае нерухомасьці насамрэч даволі цяжка – асабліва, калі ты жывеш у век жуйкі, бэтэлю і снафу. Вядома, частку шкла можна дастаць рукамі – калі яны вольныя, або вышпурнуць вуснамі, разам з кавалачкамі мяса, жоўтымі мандарынавымі жылкамі, чорнымі жучкамі дрэнна запаранай кавы, костачкамі ад учорашняга вінаграду і невядома чым яшчэ – і з ружовымі бурбалкамі сьліны, выціраючы пальцы проста аб штаны. Перадусім, аднак, хочацца выплюнуць сам гэты гук, гэты мярзотны хробаст.

Але цалкам пазбавіцца ад дробнага, як патоўчанага, шкла ў роце немагчыма: нешта застаецца ў дзёснах, нешта правальваецца пад язык, нешта захрасае паміж зубоў. Рот запаўняецца крывёй вельмі хутка – а болю, такога, каб да крыку, няма, нібы ў роце згубіўся нявінны волас. Замест болю панічны страх – толькі б не зглынуць, і ліхаманкавыя падлікі: колькі разоў ты пасьпеў ужо зрабіць гэта, пакуль не разабраўся, што насамрэч адбылося.

Безнадзейна – усё роўна глытаеш. У страўнік павольна апускаюцца шкельцы – як маленькія падводныя бомбы, як дыямэнты, якія затаўклі ў горла тоўстаму скнару. Са мной такое аднойчы здарылася. Як усе сьмяяліся! З таго часу я і баюся іх – слоікаў з бляшанымі накрыўкамі. Закатак – гэтых акварыюмаў, поўных драпежных рыбін. Кожны раз, успорваючы слоікі адкрывачкай, так і бачу, як кавалачкі шкла абсыпаюцца ўсярэдзіну і застаюцца ляжаць на паверхні кансэрваваных памідораў, гуркоў, сьліваў, хаваюцца ў іхных вільготных складках… Нябачныя пярлінкі ў каламуці сыропаў і марынадаў, яны чакаюць свайго часу.

Так да мяне трапіла гэтая мова.

Усё гэта бацька хацеў сказаць тады, на судзе, доўга рыхтаваўся, шукаў словы. Але не сказаў. Падпісаў усё тое, што ім было трэба. Яму тады хацелася як мага хутчэй выйсьці з гэтага пакоя, перастаць быць папяровым, зноў апрануцца ў сваю балючую скуру, аглухнуць і анямець – але яго ганялі яшчэ доўга, з кабінэту ў кабінэт, як быццам чакалі, што ён прызнаецца яшчэ ў нечым.

Ён зьбіраўся патрабаваць сабе перакладчыка – прыйшоў нейкі мужык у скураной куртцы, сеў побач, сьвідруючы яму позіркам вуха. Гэты мужык увесь час маўчаў, так і не сказаўшы ні слова за ўсё судовае паседжаньне. Што ж, таксама – пераклад.

Калісьці ён чытаў пра аднаго бацьку, які перакуліў на свайго сына вядро кіпню. Ён зрабіў гэта выпадкова – але яго ўсё роўна судзілі. Бацька і цяпер быў згодны з тым, што гэта было справядліва. Бацькі адказваюць за кожны дрыжык у сваіх руках. За кожны сьверб, за кожную здраду сваіх целаў.

На момант бацьку падалося, што ў адным з калідораў праз шкляныя дзьверы ён пабачыў Лёсю і Лёччыка, якія ішлі, узяўшыся за рукі – нібы ягоных дзяцей закаталі ў слоік, і цяпер ён мог толькі назіраць, як яны боўтаюцца там – або разьбіць шкло. Калі ён выйшаў, на вуліцы, проста перад будынкам суду, нейкая жанчына цягнула за руку малога – той пранізьліва крычаў, патрабуючы чагосьці на дзіцячай, траваеднай мове; жанчына моршчылася, але не здавалася, худыя ногі ў каляровых штоніках валачыліся па асфальце – бацька падумаў, што яна нагадвае прыгожую драпежніцу, якая толькі што ўпалявала нейкага дробнага зьвера і цяпер цягне яго ў сваё логава, зь недаверам азіраючыся на цікаўных людзей. Хлопчык біўся ў гістэрыцы, бы ў агоніі. Бацька прайшоў міма, так і ня здолеўшы адвесьці пагляду ад гэтай сцэны. Здаецца, жанчына зірнула на яго з зайздрасьцю. Ён быў вольны, а яна мусіла слухацца сваіх інстынктаў.

Вось і гэтая кабета, якая толькі што зьняла накрыўку са слоіка, у якім плавала нешта мёртвае, муміфікаванае, мокрае – і яна была падуладная толькі інстынктам. Жанчыны ўсе падобныя да драпежніц. І нават тая, якая зрабілася Лёсяй, а сама зьнікла – і яна заўжды хацела крыві, сплывала крывёй, сьпявала пра кроў.

…Ён сам ня ведаў, як трапіў у гэтую хату. Проста выйшаў зь лесу, як выходзяць увечары з кінатэатру – і апынуўся на падворку. Блакітная хата, жоўтыя ліштвы, на вяроўцы трапяталася ніжняя бялізна, вельмі падобныя да яе белыя фіранкі нясьмела цягнуліся з вокнаў да кветніку, быццам хочучы нарваць сабе трохі цюльпанаў на малюнак. Жанчына даставала з калодзежа вядро – быццам круціла ручку патэфона: з калодзежа чуліся рэзкія, хісткія, джазавыя гукі, потым вядро зазьвінела, як талерка бубнача, і пачалося кароткае сола дзьверцаў…

А цяпер яна карміла яго – хаця ён яе не прасіў. Ён нават ня ведаў, як яе завуць. Яму было нецікава – а яна не пыталася пра ягонае імя, і бацьку гэта чамусьці вельмі супакойвала. Каўбаса, бульба, сто грамаў. І вось гэта – пагрозьлівае, закатанае, закатаванае.

“Што там? Памідоры?” – сказаў бацька, назіраючы за тым, як пульхная рука пагружаецца ў слоік. Рука дастала са слоіка дзьве разьмяклыя, усьмешлівыя галавы, галовы скочылі яму на талерку, па талерцы пацёк сок.

“Памідоры”, – пацьвердзіла нарэшце жанчына і разгублена паглядзела на яго. – “Свае. Ежце”.

Ён ня еў ужо некалькі дзён і зусім не адчуваў голаду. Памідоры ляжалі перад ім, і бацька не разумеў, у чым іх сэнс. Яны былі проста прадметамі, якімі трэба было скарыстацца, і скарыстацца правільна – каб застацца ў гэтай хаце яшчэ на трошкі. Яму тут падабалася. Тут ніхто нічога ў яго не прасіў, тут было ціха, тут ніхто ня стане яго шукаць. Гэтая хата была бясьпечная, як нара.

Добра, калі б лес вывеў Лёсю і Лёччыка ў такое месца. Зараз дзьверы адчыняцца – і яны зойдуць. Бацька ўявіў сабе гэта так ясна, што нават прыгладзіў валасы.

“Ды ежце ж”, – пачуў ён зноў голас гаспадыні, узяў пальцамі салодкую, з гнільцой галаву і пачаў жаваць. Ён не адчуваў смаку, рухаў сківіцамі, рот запоўніўся марынадам, па падбародзьдзі пацякло. Нешта хруснула пад языком, і па ім пабегла пякучая сьляза.

“У вас кроў па барадзе цячэ”, – сказала жанчына. – “Кроў!”

“Шкло”, – сказаў бацька, вывальваючы на руку ўсё, што было ў роце. – “Са мной такое заўсёды”.

“Ды не, ды ня можа быць”, – сказала гаспадыня жаласьліва. – “Я акуратна адкрывала! Сплюньце, сплюньце хутчэй!”

Ён усьміхнуўся.

“Не дапаможа”.

Ён высунуў язык, правёў па ім пальцам. На пальцы і праўда была кроў. Пасмактаў яго, прайшоўся языком па зубах. Гаспадыня прынесла яму вады прапаласкаць рот.

“Можа, гэта зь дзёснаў”, – сказала яна. – “У мяне таксама зь дзёснаў кроў інагда ідзе. Да доктара нада, а я баюся”.

На голас гаспадыні з суседняга пакоя прыбег хлопчык, нерашуча спыніўся на парозе.

“Здароў”, – павітаўся бацька. – “Хадзі сюды”.

Хлопчык падышоў. Ён быў векам зь Лёччыка – і бацьку захацелася яму пра гэта сказаць.

“Лёччык – гэта мой сын”, – патлумачыў бацька. – “А ты маеш сястру?”

“Не”, – сказала гаспадыня. – “Ён у мяне адзін. Заўтра ў лагер паедзе, на оддых”.

“Я магу падвезьці”, – сказаў бацька. – “У мяне машына. Праўда, я ня ведаю, дзе яна. Дзесьці ў лесе”.

“Трэба пашукаць, пака яшчэ ня цёмна. А вы што тут робіце?” – спытаў хлопчык. – “Прыехалі да каго?”

“Ня лезь да дзядзькі!” – з удаванай строгасьцю сказала гаспадыня. Прарыкала, ляніва, як сыты зьвер. – “Ці мала што ў нас тут людзі робяць, табе рана знаць. Да нас многа хто едзе. І са сталіцы. Дажа з самой Масквы. Хаты пад дачы купляюць, ну і так… На оддых. А вы, можа, пісьменьнік? Гаворыце так”.

“Не”, – сказаў бацька. – “Я так. На оддых. Хадзем”, – ён узяў хлопчыка пад локаць. – “Пагуляем. Далёка ня пойдзем”.

“Ды хоць бы і далёка”, – гаспадыня прыбірала са стала. – “Што ён, малы?”

Яны выйшлі на падворак. Здавалася, што на той самы – але нешта зьмянілася. Нешта няўлоўна зьмянілася. Калі бацька прыйшоў сюды – ён адчуваў сябе кволым і ня здольным ні на што, апрача ўспамінаў, гэтае месца падавалася яму паратункам – канцом дарогі. Але цяпер, гледзячы, як хлопчык павіс на плоце, боўтаючы нагамі ў паветры, бачачы ягоную патыліцу, шэрую, як лес навокал, такую наўмысна голую, выстрыжаную, быццам падстаўленую пад удар, бацьку раптам зрабілася тут так няўтульна, што ён з агідай выцер ногі аб траву. Быццам гэтая гразь наліпла на красоўкі не за той час, калі ён бадзяўся па лесе, а толькі што, калі ён сядзеў за сталом, накрытым белым, як майткі, абрусам, і еў памідоры з гаспадыніных рук.

“А дзе твой тата?” – спытаў ён, падышоўшы да хлопчыка.

“Тата ў бальніцы раённай”, – ахвотна адазваўся хлопчык. – “Таму мамка мяне і хоча ў лягер сплавіць. Каб да папы спакойна езьдзіць. Нам пуцёўкі не даюць, дык яна ўрачу дзенег дала”.

“А што з татам? Хадзем мо да лесу”.

Яны пайшлі туды, дзе стаялі самыя першыя яліны, яшчэ рэдкія, над выцьвілымі купкамі расьлінаў, назваў якіх бацька ня ведаў.

“Папаня сабе палец адрубіў”, – хлопчык сказаў гэта гучна, з задавальненьнем. Было відаць, што яму падабаецца расказваць гэта незнаёмаму чалавеку. – “У папы, знаеце, быў лішні палец. Шосты, вось тут. Сьмешны такі. І ён тапаром неяк – хуясь. Заражэньне пайшло. Бо ў бальніцу сразу не пайшоў. Трапкай нейкай абматаўся і самагонам заліў, думаў, само загоіцца…”

“Ясна”, – бацька азірнуўся, прымерваючыся, наколькі далёка яны адышлі ад хаты. – “А ты, значыцца, у лягер?”

“У лагер”, – уздыхнуў хлопчык. – “Заўтра. А чаму вы так сьмешна гаворыце? Лягір – як інастранец?”

“А хочацца ў лягер?”

“Ну, там інцярэсна”, – сказаў хлопчык разважліва. – “Хочацца ж на людзей паглядзець. Нас рэдка куды возяць. Вось, у сталіцу вазілі адзін раз. У цырк. На аўтобусе. А так усё ў райцэнтар. У дом культуры на новы год… А вы праўда нас падвязёце на машыне?”

“Калі знайду”, – сказаў таропка бацька. – “Калі знайду машыну і бэнзін. Хадзі сюды”.

І ён пацягнуў хлопчыка за рукаў, каб той мог схавацца за шэрай, безуважнай, ялінай, да якой бацька адчуваў нейкі давер.

“А цяпер слухай!” – загаварыў ён выразна і ціха. – “Бяжы! Сёньня ж! Бяжы ў лес! Табе нельга ў лягер, ясна? Там такіх, як ты, робяць бязмозглымі, нямымі, бяспамятнымі скатамі. На ўсё жыцьцё. Там з вас выразаюць тое, што больш ужо ніяк ня вернеш!”

“Як выразаюць?” – хлопчык глядзеў на яго шырока расплюшчанымі вачыма. Ён пакуль што слухаў, ён яшчэ не зусім разумеў, што адбываецца, і бацька сьпяшаўся, каб укласьці ў гэтую малую, дурную галаву самае важнае:

“Так! Нажніцамі! Як кружкі з паперы! Зь цябе проста здымуць з жывога скуру! Там зь цябе зробяць злачынцу, які заб’е ўласную маці. Там у цябе забяруць самае каштоўнае, што ты маеш. Там зробяць цябе ідыётам, які ня ведае, хто ён і адкуль ён. Ты будзеш усё жыцьцё гаварыць на гэтай мове. Правільным, як у робата, языком. Павер мне, ты мусіш мне паверыць. Бяжы, пакуль ня позна!”

“Але мамка сказала…”

“З мамкі ўжо выразалі ўсё, што маглі. І з таты выражуць. Але ты яшчэ можаш уратавацца! Бяжы!”

“Куды?”

“У лес, дурань! У лес, малы, у лес! У цябе што, няма ніякай схованкі? Калі я быў малы, у мяне заўжды была схованка, і калі дарослы, таксама. Ты жывеш каля самага лесу і не прыдумаў сабе схованкі? Бяжы і дамоў не вяртайся!”

“Але мамка сказала… Там абычны піянерскі лагер”.

“Мамка сама ня ведае, што там. Бяжы, прыдурак! Мамка ўжо нешта западозрыла, так што не разводзь тут гаварыльні, бяжы!”

І бацька штурхнуў хлопчыка ў плячо. Той паваліўся, ускочыў, твар ягоны перакасіла мярзотная, дзіцячая крыўда. Ён, мусіць, думаў уцячы, але бацька схапіў яго за руку і сьціснуў так моцна, што хлопчык мацерна вылаяўся.

“Давай! Пайшоў!” – бацьку апанавала нейкая тупая злосьць на гэтага недамерка, якога ён вырашыў што б там ні было ўратаваць. – “Пайшоў у лес, ты, зомбі!”

Бацька адпусьціў руку хлопца і даў яму высьпятка, і толькі тады той пабег. Да хаты, зразумела. Хто б сумняваўся. Бацька дагнаў яго, і яны разам паваліліся на зямлю. Ён зароў і схапіў хлапчука за шыю:

“У лес! Бягом! Каму сказаў!”

Ён бег па лесе, прадзіраючыся скрозь гальлё і адчуваючы, як адхінаюцца ад іх яловыя лапы. Лес не хацеў да іх дакранацца. Бацька бег, не разьбіраючы дарогі, сьціскаючы гэтую тонкую руку – яму ўжо ня важна было, ці трымае ён нешта яшчэ, апрача гэтай дзіцячай рукі. Была толькі яна, сьціснутая так, быццам бацька зьбіраўся адбівацца ёй ад ворагаў, было гучнае ўсхліпваньне за сьпінай, быў лес, была мэта. Яны беглі так доўга, пакуль бацька ня ўпаў тварам у мох. Але руку ён так і не адпусьціў.

17. КАЛІ НА ДАРОЗЕ ТЫРЧЫЦЬ ЗНАК, ЗНАЧЫЦЬ, ЗА ІМ АБАВЯЗКОВА БУДЗЕ ПРЫПЫНАК

Калі на дарозе тырчыць знак, значыць, за ім абавязкова будзе прыпынак. Аднекуль Лёся ведала гэта – хаця яе ніхто гэтаму не вучыў. Проста дарога была для яе кнігай – а ў кнігах бывае звычайна менавіта так.

Знак быў дзіўны, такіх яны зь Лёччыкам ніколі ня бачылі. Дзьве чорныя вэртыкальныя паласы ў чырвоным трохкутніку – адна простая, а побач зь ёй выгнутая…

“Гэта руна Райду, Шлях”, – сказала Лёся, спрабуючы ступаць так, каб быць заўжды на паўкроку паперадзе Лёччыка.

“Лухта!” – сказаў Лёччык. – “Яна хутчэй падобная на маркаманічную руну “Хур”.

Лёся ня стала спрачацца. Пакрысе яны адолелі ўзгорак, і ісьці зрабілася значна лягчэй. Яны нават паспрабавалі засьпяваць песьню – пра тое, як бацька сказаў, што ўсё будзе кепска, але што так цудоўна гучала ў лесе, на ўзбочыне дарогі ператваралася ў звычайныя крыкі, і таму яны, не дасьпяваўшы да канца, сьціхлі. Над дарогай вісела сонца, увесь час адступаючы, нібы фатаграфавала іх, няспынна, шчоўк-шчоўк-шчоўк-шчоўк: і яны бачылі сябе на гэтых сонечных кадрах, на гэтай засьвечанай стужцы летняга поўдня, якая разгортвалася перад імі, сьцелючыся проста пад нагамі.

“А вось яшчэ адна!” – Лёся падбегла да наступнага знаку. – “Сонца! Руна Сонца!”

“І тут міма”, – Лёччык абыякава прамінуў дарожны знак і цяпер наперадзе быў ён, давялося яго даганяць і зноў наладжваць крок. – “Гэта хутчэй Хагалаз. Град”.

“Ды ну цябе”, – сказала Лёся і пагардліва паглядзела на брата. – “Сам ты Хагалаз”.

Нарэшце яны выйшлі на сапраўдную дарогу – і гэта надавала ім сілаў. Праўда, ніводзін зь іх ня ведаў, ці трапілі яны ўжо на мапу. Яны пачуваліся ніякавата на гэтай бясконцай узбочыне – у лесе было куды весялей. Сустрэчныя машыны абдавалі іх прывезеным зь невядомых краёў ветрам – але Лёсі так і карцела збочыць у лес і схавацца за суцэльнай сьцяной прыветных, як старыя знаёмыя, дрэваў.

Сонца падумала і схавалася за хмару, лёгкую, летнюю, амаль празрыстую. І тады яны пабачылі прыпынак.

Хаця, можа, гэта быў і ня ён. Проста на ўзбочыне стаяла ружовая бэтонная хатка-трохсьценка, а ўнутры была лаўка. На лаўцы сядзела бабуля ў чорнай хустцы – нерухома, як мёртвая. Вочы глядзелі ў адну кропку, Лёччык паспрабаваў прасачыць, куды менавіта яна глядзела, і ня змог.

А далей, за гэтай бэтоннай хаткай, зноў ішла тая самая ўзбочына, рэдкія прысады знакаў і слупкоў. І такая самая на тым баку. А пасярэдзіне быў асфальт, прагна паедзены коламі вялікіх машынаў. І над асфальтам плавілася паветра, распаўзалася гарачымі зьмеямі, скрозь якія ўсё было відаць, як праз матавае шкло.

Бабуля паднялася з лаўкі. На дарозе нечакана вырасла тоўстая пыса аўтобуса. Дзьверы адчыніліся, і бабуля палезла ўгару, сьмешна перастаўляючы кароткія, амаль нябачныя ножкі.

“Едзем”, – сказала Лёся.

“Едзем”, – сказаў Лёччык. – “Магчыма, мы ўжо на мапе. Аўтобусныя людзі мусяць ведаць”.

І яны палезьлі за маленькай чорнай бабулькай. Там, наверсе, сядзеў за стырном такі самы тоўсты, як ягоны аўтобус, мужчына ў яркай кашулі, з кароткіх рукавоў вывальваліся вялізныя валасатыя рукі, і ў іх стырно выглядала, як нейкі плод у лапах малпы.

“А вам дакуда, маладзёж?” – спытаў кіроўца, непрыязна зірнуўшы на Лёччыка.

“Нам? Туды”, – махнуў рукой Лёччык.

“Не падманвай!” – сказала Лёся шэптам і гучна патлумачыла: “Нам, увогуле, у Брэмэн”.

“Шутніца!” – сказаў кіроўца. – “Можа, вас у Маскву адвезьці? У Крэмаль? А дзеньгі ў вас есьць, рэбята?”

“Ні прапіскі, ні сказкі, жывем з божай ласкі”, – прамармытаў Лёччык, але тут нейкая жанчына, якая нецярпліва тузалася на пярэднім сядзеньні, прабурчала:

“Ды падвязі ты дзяцей, што табе, жалка?”

“Ладна”, – сказаў кіроўца і зачыніў дзьверы. І аўтобус, такі задушлівы, як школьная разьдзявальня пасьля фізкультуры, рохкаючы, рушыў зь месца і нясьпешна пакаціў па дарозе, падскокваючы на выбоінах.

“Глядзі, што ў яго ёсьць”, – зашаптала Лёся. – “Вунь там, дзе ён грошы складвае. Ды вунь жа!”

І Лёччык пабачыў, што каля кіроўцы ляжыць складзеная, працёртая на згінах зеленаватая мапа.

“Прыдумала”, – сказала Лёся. – “Мы можам прыкласьці яе да нашай…”

І тут зь яе рук выпала шмат аркушаў – яны пасыпаліся на падлогу, і ўвесь аўтобус кінуўся іх зьбіраць.

“Дзякуй”, – паўтараў Лёччык. – “Дзякуй”.

“Дзякуй”, – сказала Лёся. – “Дзякуй вам, цётачка. І вам!”

“Якія вежлівыя дзеці”, – ухвальна сказаў нехта. – “Наверна, радзіцелі харашо васьпітывают”.

“Харашо-та харашо”, – азваўся кіроўца. – “Што ж яны гразныя такія. Аж ваняе. Як сьвіньні”.

“Ты на сябе паглядзеў бы”, – уступілася за дзяцей тая цётка, якая ўгаварыла кіроўцу ўзяць Лёсю і Лёччыка на борт. – “Кожны раз увесь аўтобус як прапярдзіш, фортку дажа зімой адкрываць трэба”.

Аўтобус зарагатаў. Кіроўца пачырванеў і надзеў цёмныя акуляры.

“Дзядзьку, а можна ў вас мапу пазычыць, на хвілінку?” – спытала ў яго Лёся, калі ўсе аркушы былі сабраныя.

“Чаго?”

“Вось гэтую”, – сказаў Лёччык, паказаўшы на мапу пальцам.

“Зноў ты пальцам паказваеш”, – сказала Лёся. – “Так, гэтую. Мы проста прыкладзем яе да сваёй, параўнаем і адразу аддамо, праўда, Лёччык?”

“Ну вазьміце”, – працадзіў кіроўца. – “Толькі аддаць не забудзьце. І гэта, сядзьце наканец-та. У той канец ідзіце, каб я вас тут ня нюхаў”.

Яны схапілі мапу і пабеглі ў самы канец аўтобуса. Але мапа была ня тая. Ніводная зь яе дарог не перасякалася з тымі, што былі ў атласе. У кіроўцы была нейкая няправільная мапа – у самым яе цэнтры была сталіца іхнай краіны – а ў атласе такога гораду яны так і не знайшлі.

“Нічога”, – сказаў Лёччык. – “Галоўнае, што дарога ідзе наперад”.

Яны раскінуліся на мяккіх сядзеньнях, гледзячы ў акно – там міма іх прабягаў усё той жа самы лес. Кіроўца наперадзе нягучна размаўляў з кімсьці па мабільным тэлефоне. Недзе пад іхнымі азадкамі натужна гуў матор, надзімаючы свае гарачыя шчокі. Аўтобус прыціхнуў. Людзі пачалі драмаць, і Лёся зь Лёччыкам таксама адчулі, як у іх зьліпаюцца вочы. Лёся паклала Лёччыку галаву на цёплае плячо, а рукі – на Лёччыкавы голыя, падраныя, маляўніча пакусаныя камарамі калені. Калені былі прахалодныя, і Лёсі захацелася іх пацалаваць. І нечакана ёй стала так сорамна – яна ажно здрыганулася, але Лёччык нічога не заўважыў.

“Цікава, дзе мы?” – сказаў Лёччык. – “Калі б бацька нам зараз пазваніў – што б мы яму сказалі? Ці тая, з жоўтымі валасамі?”

“Ці мама”, – сказала Лёся. – “Але яны не пазвоняць. Куды ім званіць? Табе на вуха? Туруру, алё, дзе вы?”

І яна патрапала Лёччыка за мочку ягонага вуха – як роварны званок націснула.

“Але праўда: дзе мы?” – сказаў Лёччык. – “Можа, спытаем?”

“Не”, – сказала Лёся. – “Тады яны падумаюць, што мы заблудзілі. І пачнуць нам дапамагаць. І мы ніколі ня трапім у Брэмэн”.

Яны пасядзелі яшчэ крыху моўчкі, адганяючы ад сябе цяжкі аўтобусны сон.

“Дзе мы”, – прамармытала Лёся. – “Дзе мы… А мне вось больш цікава: хто мы?”

І яна з падазрэньнем паглядзела на Лёччыка.

“Хто мы?” – паўтарыла яна, прыўстаўшы. – “І хто ты?”

“Я твой брат”, – цярпліва сказаў Лёччык.

“Ну добра”, – Лёся паклала галаву на шурпатыя калені Лёччыка. – “Дземы і хтомы. Гэта такія народнасьці. Ну, ці проста такія істоты, якія ходзяць па сьвеце і пакідаюць за сабой дарогі і сьцежкі”.

“Файна”, – засьмяяўся Лёччык. – “Ты хтомка, а я дзем!”

“Гучыць”, – цяпер засьмяялася і Лёся.

І яны зноў прынялі тую самую позу, задаволеныя сабой.

Аўтобус тым часам выруліў са старой дарогі на новую і неўзабаве ўжо ехаў празь нейкае мястэчка.

“Вуліца сямнаццатага верасьня”, – прачытаў Лёччык, падняўшыся. – “Няўжо восень надышла – а мы і не заўважылі?”

“Дурны ты, Лёччык”, – сказала Лёся і пацягнулася ўсім целам. – “Гэта сьвята такое. У гэты дзень барадатыя мужчыны цалуюць бязвусых і небарадатых”.

Аўтобус вільнуў, чхнуў і спыніўся пад нізкім навесам, пад якім сядзелі ў рад бабулькі і чамаданы. “Стаянка дзесяць мінут”, – раздражнёна прамовіў кіроўца і закурыў.

“А вось крамы тут цікава называюцца”, – Лёся засьмяялася і павярнула галаву Лёччыка туды, дзе чырванелі шыльды на дзіўных, падобных да вялізных сьмецьцевых кантэйнэраў, быццам з канструктару складзеных спарудах.

“Ліліана. Алінта”, – прачыталі яны хорам і пераглянуліся ў захапленьні. – Тофілія. Лукер’я”.

“Я б хацела, каб мяне звалі Алінта”, – сказала Лёся. – “А цябе я назвала б Ліліян. Ліліян Лёччык!”

Дзьверы адчыніліся, і ў праходзе зьявілася худая, нязграбная і нейкая панылая постаць міліцыянта. Ён акінуў салён сумнымі вачыма і шпарка прайшоў да тых месцаў, дзе Лёся і Лёччык курчылі адно аднаму страшныя фізіяноміі.

“Ну што, рэбяты”, – сказаў міліцыянт. – “Прыехалі. Давайце за мной, і каб бяз фокусаў тут. Бо рэмень здыму. Далеко сабралісь?”

Ён паказаў ім, каб яны ішлі наперад, і сам пайшоў за імі – сваёй панылай паходкай зморанага на сьпёцы чалавека.

“Дык далёка, кажу, сабраліся?” – паўтарыў ён, усаджваючы іх у міліцэйскі ўазік.

“У Брэмэн”, – горда сказала Лёся. – “А што, нельга?”

“Ах дык вось як мы гаварым!” – зьдзівіўся міліцыянт. – “Ну шчас прыедзем, прадолжым разгавор”.

Уазік спрытна, але нейкімі нэрвовымі рыўкамі паскакаў па вузкіх вуліцах мястэчка. Не мінула і пяці хвілін, як Лёся і Лёччык сядзелі за старым, сьпісаным асадкаю, як у школе, сталом, а насупраць сядзеў іншы міліцыянт, маленькі, зь вялікай галавой, якая хілілася да стала, быццам перавешвала тулава, і слухалі, як гэтая галава гаворыць:

“Расказваем, дзе радзіцелі, куда пуць дзержым, што дзелаем адні ў пагранічнай зоне. Расказваем, дзе радзіцелі, куда пуць дзержым, што дзелаем адні…”

Лёся і Лёччык маўчалі, пазіраючы на яго без усялякага страху. Ён і праўда быў зусім ня страшны, гэты малады міліцыянт у завялікай для яго форме. Лёся яму нават усьміхнулася. І ён зьбянтэжыўся, заёрзаў на крэсьле.

“Так”, – здаўся міліцыянт. – “Скора прыедзет наша інспектар па дзелам несавершэнналетніх. А пака што, рэбята, прыдзёцца вас паўчыць жызьні. Рэмнём. А патом інспектар с вамі пагаварыт па-добраму. Што ж вы мне жызьнь услажняеце, а, рэбята?”

І ён узяўся за спражку рэменя. І зноў памацаў яе. І зноў. І тады Лёччык, які зь цікавасьцю сачыў за ягонымі маніпуляцыямі, спытаў:

“А ў цябе ёсьць нож?”

“Ты мне тут не дуры мазгі!” – раззлаваўся міліцыянт. – “Я з вамі па-харошаму. Што дзелаем адні…”

“Мы не адны”, – сказаў Лёччык. – “У нас тата ёсьць. Па-вашаму папа”.

“Вот эта ужэ лучшэ”, – пасьміхнуўся гэты сымпатычны міліцыянт і перастаў тузаць рэмень. – “Как завут атца, гдзе жывёт, шчас пазвонім, і паедзеце дамой”.

“Тата ёсьць тата”, – паціснуў плячыма Лёччык. – “Навошта тату імя? У чалавека адзін бацька. Хіба не? Ці ў вас іх восем?”

Твар міліцыянта выцягнуўся, і Лёся пасьпешліва прамовіла

“Я Лёся, а гэта мой брат Лёччык. Мы ідзем у Брэмэн. Але ніяк ня можам трапіць на мапу. Памажыце нам, і бог вас не пакіне”.

“Секта”, – паківаў галавой міліцыянт. – “Ясна. Ладна, пасядзіце траха тут, у нас. Можа, мазгі праясьняцца”.

Ён вывеў іх з гэтага непрытульнага пакоя з кратамі на вокнах і павёў у іншы – там на акне таксама былі краты, але акно выходзіла ў двор, і можна было спакойна назіраць, як па вуліцы ідуць людзі, як у іх пад нагамі сноўдаюць галубы, і як палівальная машына паволі падкрадаецца да кампаніі школьніц, якія ішлі кудысьці і курылі, няўмела пускаючы дым. Можна нават было разабраць, пра што гаворыць гэтая вуліца – а гаварыла яна пра рэчы, якія Лёся і Лёччык не зусім разумелі: пра тое, што сёньня канцэрт, і вабшчэ празьнік, і што з самага ўтра ў парку танцы…

Міліцыянт замкнуў дзьверы і сышоў, пакінуўшы іх у гэтым пустым пакоі, дзе была толькі брудная лавачка і сьветла-зялёныя пафарбаваныя сьцены, якія адразу ж ім не спадабаліся. Лёся хутка разгадала іх сакрэт: калі заплюшчыць вочы, сьцены рабілі непрыкметны рух – і прасторы ў пакоі заставалася меней. Гэта былі жывыя сьцены, якія ссоўваліся, калі на іх ніхто не глядзеў.

“Проста давай ня будзем міргаць”, – прапанаваў Лёччык. – “І тады яны нічога нам ня зробяць”.

Лёся пагадзілася, але не міргаць у яе чамусьці не выходзіла. Вочы напаўняліся сьлязьмі і сьвярбелі. Яны згулялі ў гэтую гульню дзесяць разоў – бо Лёччык хацеў давесьці ёй, што не міргаць – гэта магчыма, і Лёччык выйграў дзесяць разоў запар.

Ён і праўда мог сядзець і не міргаць – зусім, быццам вочы ў яго былі на распорках. А Лёсі плакаць хацелася ад зайздрасьці.

І тут замок у дзьвярах зарыпеў, і на парозе зноў зьявіўся той самы маленькі міліцыянт зь вялікай галавой.

“Ну ўсё”, – сказаў ён. – “Выходзім. Папа прыехал”.

Яны вярнуліся ў той самы пакой са школьным сталом. Перад імі стаяў мужчына з тварам, зарослым шчэцьцю, і ў цёмных акулярах. На мужчыне была вайсковая форма, але без пагонаў і наогул безь ніякіх знакаў. На нагах у мужчыны былі высокія вайсковыя боты. Ён быў падобны да грыбніка, ці рыбака, ці паляўнічага. Ну, нешта такое. І трымаў руку каля вуснаў, нібы ўвесь час хацеў штосьці нашаптаць на вуха.

“Вашы?” – спытаў міліцыянт.

“Мои”, – глуха сказаў мужчына ў вайсковай форме. – “Пошли. За мной”.

“Вы бы лучшэ за імі сматрэлі”, – павучальна сказаў міліцыянт. – “Падпішыце вот тут. І тут. І ў нас к вам просьба. Вы ім там усыпце па поўнай дома, есьлі, канешна, рэлігія пазваляет. Былі б маі, я б усыпаў”.

“Всыплю”, – сказаў мужчына, гледзячы некуды ўбок, і ўсё гэтак жа трымаючы руку ля вуснаў, так што цяжка было разабраць, што ён кажа. – “Усыплю. Конечно”.

Лёся і Лёччык паслухмяна пайшлі да выхаду, а мужчына схапіў іх за рукі – Лёччыка за правую, Лёсю за левую – і пацягнуў іх, як быццам яны ўпарціліся. Але калі яны ўжо выходзілі на калідор, голас міліцыянта спыніў іх:

“І ешчо!”

Яны ўсе трое павярнуліся да яго.

“Памойце іх! Абязацельна!”

Мужчына кіўнуў і пацягнуў Лёччыка і Лёсю далей, на вуліцу.

Там, у цені пад каштанам, стаяў невялікі фургон. Такія апошнім часам шмат дзе сустрэнеш у нашай краіне: зь лягатыпам якой-небудзь няіснай цяпер нямецкай фірмы, з даўно неактуальным чужаземным тэлефонам на падраным баку і рэклямай невядомага зьместу. Мужчына падвёў дзяцей да задніх дзьвярэй і адчыніў – унутры было цёмна і холадна, як у яміне, і падлога была ўся ў бурых, густых плямінах.

Ён азірнуўся па баках і паказаў пальцам усярэдзіну:

“Залазим внутрь и молчим”.

“А пальцам паказваць…” – пачала Лёся, але гэты незнаёмы ім тата нецярпліва схапіў яе за талію – і яна паляцела ўглыб фургона, а ўсьлед за ёй паляцеў і Лёччык, якому такая акрабатыка нават прыйшлася даспадобы. Дзьверы ляснулі, і Лёся зь Лёччыкам апынуліся ў поўнай цямрэчы. Яшчэ адзін кароткі, рэзкі ляскат – і фургон са зларадным бурчаньнем папоўз па брукаванцы, потым крэкнуў, разагнаўся – і Лёся і Лёччык ілбамі адчулі, як хутка ён рвануў зь месца і пабег па вуліцах.

“У яго зубы, як іголкі”, – сказаў Лёччык. – “Цікава, як ён цалуецца са сваёй жонкай”.

“Можа, у яе зубы, як ніткі”, – сказала Лёся.

Па тым, як гаварыў рухавік, і тым, як падтаквалі яму колы, яны неўзабаве дапялі, што фургон выехаў зь мястэчка. Зрабілася яшчэ больш холадна, і вецер даставаў іх з усіх шчылінаў, як яны ні стараліся знайсьці зручнае месца.

“Ты пасьпела прачытаць, што напісана на гэтым фургоне?” – спытаў Лёччык.

“Шрэдэр і сын, рамонт сантэхнічнага абсталяваньня кругласуткава, усталяваньне ваннаў, унітазаў і замена трубаў”, – сур’ёзна, нават заклапочана прадэклямавала Лёся.

“Ясна”, – Лёччык прысунуўся да яе бліжэй.

Яны ехалі ня надта доўга – фургон таргануўся і спыніўся. За тонкімі сьценамі пачуўся агушальны птушыны сьпеў. Там шумеў лес, адтуль пахла ігліцай і зямлёй. Дзьверы адчыніліся і ў вочы Лёсі і Лёччыку зноў ударыла сьвятло. Яны прыціснуліся да сьценкі – а незнаёмы тата разнасьцежыў дзьверы, так што ў фургоне зрабілася зусім сьветла. У прастакутніку перад імі, як на экране, яны зноў пабачылі лес.

Як жа хораша! – падумала Лёся. Пасьля ўсіх гэтых аўтобусаў, уазікаў, фургонаў і кабінэтаў. Калі б я была ваўкалакам, я б уцякала ў лес не ўначы, а з самай раніцы – прыйшло ёй раптам у галаву. Невядома, зь якой прычыны.

“Хорошо”, – працадзіў мужчына, быццам бы пагадзіўшыся зь Лёсінымі думкамі. – “Хорошо”.

І тады ён зьняў цёмныя акуляры. А пад імі не было нічога – проста гладкая скура. Праўда, на ёй былі намаляваныя два вокі, але так няўмела, звычайнай шарыкавай асадкай, што Лёсі адразу зрабілася ніякавата.

“Што ў вас с глазыма?” – вырашыў бліснуць веданьнем Языка Лёччык.

“Заросли”, – сказаў мужчына, агаліўшы свае зубы-іголкі. Цяпер ён ужо не трымаў рукі каля вуснаў, і голас ягоны гучаў так выразна і чыста, што Лёччыка апанавала зайздрасьць. – “Все эти таблетки. Да…”

Ён паглядзеў сваімі намаляванымі вачыма на Лёсю – і тая ўся сьцялася. Намаляваныя вочы не міргалі – яны ўтаропіліся на яе рукі, калені, на голы жывот, які выглядваў з-пад зашмальцаванай, даўно ўжо сіня-зялёна-чорнай майкі.

“Хорошо”, – паўтарыў невядомы тата. – “Тебя, паренек, я отвезу доктору. Скорая помощь. А ты, девочка, выходи”.

Ён вымаўляў гукі з задавальненьнем – бы цукеркі еў. Лёся ня рухалася – і тады тата ўскочыў у фургон, зь лёгкасьцю адарваў яе ад Лёччыка і выкінуў у траву.

“Лёся, бяжы!” – крыкнуў Лёччык. Але ногі ня слухаліся Лёсю. Пачуўся грукат – невядомы тата зачыніў дзьверы фургона, і Лёччык забарабаніў па іх, але ўсё было дарэмна.

Мужчына схапіў Лёсю за валасы і пацягнуў да дрэваў. І тады яна, вядома, закрычала – бо гэты раптоўны боль быў такі, што ім зрабілася ўсё, і Лёся сама перастала быць Лёсяй, яна была проста нейкай скрынкай, поўнай усялякае драбязы: усё зрабілася драбязой, апрача гэтага болю.

“Вкусная”, – сказаў невядомы тата, прысланіўшы яе да дуба. – “Грязная, вкусная. Хорошо, что тебя не мыли”.

На нейкае імгненьне Лёся адчула ўдзячнасьць да гэтага мужчыны ў вайсковай форме – за тое, што боль адступіў, што ягоная нечалавечая тэмпэратура імкліва падала ў напрамку нуля, за тое, што яна зноў адчувала сваю галаву, сваё цела, бачыла лес і чула, як гнеўна заходзяцца над ёй схаваныя сярод вецьця птахі. Але гэтая страшная, такая крыўдная ўдзячнасьць зьнікла, як не было – замест яе была толькі нянавісьць.

Твар мужчыны быў зусім блізка, яна адчувала яго дыханьне. Рот быў адкрыты, і ад зубоў-іголак ішоў пах селядца. Намаляваныя зрэнкі ўсё гэтак жа, не міргаючы, глядзелі ў шырока расплюшчаныя вочы Лёсі, і з намаляваных зрэнак зеўрала пустата, зь якой нічога немагчыма было зрабіць.

З раскрытым ротам невядомы тата паволі пачаў апускацца на карачкі. Напэўна, ён нават не пачуў нічога, бо зубы-іголкі ў ягоным роце раптам пачалі перазвон – ня надта гучны, ён нарастаў, як камарынае гудзеньне. А вось Лёся пачула – як фургон забурчаў, задрыжэў, і да носа Лёсі даляцеў салодкі пах выхлапных газаў.

Яна выразна ўявіла сабе, як там, у цемры фургона, сядзіць Лёччык – ён растапырыў рукі і ногі, быццам у руках ягоных – кола аўтамабільнага стырна, а ногі наступаюць на пэдалі. Вось рука Лёччыка легла на нешта нябачнае, што вырасла каля самай нагі. “Фррр”, – так робяць вусны Лёччыка. “Фррр”. А потым Лёччык пачынае мармытаць пад нос шафёрскую песьню:

“Крепче за баранку держись, шофер!”

Заднія колы фургона азірнуліся на Лёсю і невядомага тату, які прысеў перад ёй на кукішкі. Машына кранулася зь месца, разьвярнулася, спынілася, і памчала проста на невядомага тату – не раўнуючы бык на карыдзе. Невядомы тата нарэшце азірнуўся і нават пасьпеў выпрастацца: намаляваныя вочы на ягоным гладкім твары абыякава глядзелі ў пустату, зь якой проста на яго з рыкам ляцеў тупаносы фургон. Лёся пачула – а можа, хутчэй нават пабачыла, бо слых і зрок на гэты момант памяняліся месцамі – як гэты фургончык паддзеў пераносьсем невядомага тату, і той адляцеў і ўпаў, але застаўся на шляху разьюшанага фургона. І тады фургон наехаў на невядомага тату круглымі нагамі, пярэднімі, а потым заднімі, і, не спыняючыся, паляцеў далей – проста ў яліны, дзе ўрэзаўся нарэшце ў перапляценьне дрэваў, крыкнуў апошні раз і заціх.

“Я проста ня змог утрымаць стырно!” – пачуўся голас Лёччыка. – “Зараз… Але не, халера. Не заводзіцца”.

Лёся намацала ў кішэні невядомага таты ключы – яна намагалася не глядзець у намаляваныя вочы, але яны прыцягвалі яе сваім бязьлітасным, пустым выразам. Ёй хацелася, каб гэтым вачам было балюча – і потым: каб іх можна было чымсьці прыкрыць. Але вочы не жадалі слухацца Лёсю. Яны проста глядзелі – і ўсё.

Яна ўкусіла сябе за палец, каб скінуць ачмурэньне – і пабегла адчыняць. Некалі яна чытала, што машыны могуць узрывацца, калі іх вось так: урэзаць. Лёччык саскочыў уніз, такі вясёлы, быццам нічога не адбылося – але яна не хацела больш бачыць намаляваныя вочы, яна хацела ў лес, туды, дзе можна маўчаць, дзе можна самому выбіраць, што бачыць і на што глядзець. Лёччык не спрачаўся – ён вельмі стаміўся за апошнія пяць хвілін. Стаміўся так, як не стамляўся за ўсе гэтыя дні пасьля ўцёкаў. Таму яны схапіліся за рукі – так моцна, як маглі – і пабеглі далей ад гэтага страшнага месца.

“Ты ведаеш, хто гэта быў?” – спытаў Лёччык, аддыхаўшыся.

“Так”, – сказала Лёся. – “Баравой Дохлы”.

Лёччык моўчкі пераскочыў цераз паваленае дрэва і падаў ёй руку.

18. ЧОРНАЯ-ЧОРНАЯ МАШЫНА, У ЧОРНЫМ-ЧОРНЫМ ГОРАДЗЕ, ПА ЧОРНЫМ-ЧОРНЫМ ПРАСПЭКЦЕ…

Чорная-чорная машына, у чорным-чорным горадзе, па чорным-чорным праспэкце…

Хаця насамрэч гэты горад зусім ня быў чорным. Кожнага разу, калі доктар прыяжджаў у сталіцу, ён зьдзіўляўся, наколькі зьмянілася яе асьвятленьне. Некалі ўначы яе праспэкты было не адрозьніць ад якога-небудзь местачковага завулку – а цяпер сталіца ў гэты час была ўся як тыя Пяючыя Фантаны. Рознакаляровая, спакушальная, поўная гукаў і сьветлавых эфэктаў. Цяпер самі дамы абапал праспэкту ўдзельнічалі ў гэтай гульні – сьвятло сталіцы займела нарэшце чысты голас, пасьля столькіх гадоў цьмянага, як дохлая лямпачка, мармытаньня.

Ён не любіў гэтыя нарады. Доктар наогул неахвотна пакідаў лес – яму падабалася прачынацца разам з птушкамі, слухаць іхныя размовы, якія так лёгка, калі маеш ахвоту, запісаць сапраўдным Языком. Вылечаныя ім людзі таксама былі птушкамі – выляталі зь лягеру на волю, каб віць свае гнёзды. Вядома, доктар ні з кім не дзяліўся такімі назіраньнямі – надта яны ўжо былі інтымныя. А вось сапсаваны язык, гэтую іхную так званую мову, выкліканую банальнымі паталёгіямі поласьці рота… Зь ёй наадварот – яе зручна было выкарыстоўваць, каб запісаць грубыя, няясныя, такія прымітыўныя і перакручаныя гукі ўсялякіх непаваротлівых і бязмозглых сысуноў – сьвіньняў, кароваў…

“І іншых козаў”, – сказаў сам сабе доктар, і кіроўца павярнуўся да яго запытальна, так што доктар зьбянтэжыўся і ўтаропіўся ў акно, за якім пралятаў просты, як страла, праспэкт. Магчыма, яе і варта было захаваць, тую мову, каб перадаваць жывёльныя гукі. Гукі юрлівасьці, голаду, сытасьці і агрэсіі – вось і ўсё, што яна можа перадаць. Птушкам даступны непараўнальна шырэйшы спэктар пачуцьцяў. Птушкі могуць сьпяваць проста так – як сёньняшняй раніцай, калі ён, доктар, падняўся, каб зьбірацца на нараду. Людзі гавораць толькі, калі чагосьці хочуць.

Не, ён не любіў сюды езьдзіць. У лесе, у сваім сьціплым пакойчыку на другім паверсе адміністрацыйнага корпусу, у мэдпункце ён адчуваў сябе на сваім месцы, адчуваў сябе тым, кім быў – шэрым кардыналам, салазарам дзіцячай хірургіі, ён ведаў, за што адказвае і як з кім гаварыць. Тут, у сталіцы, гаварылі іншыя.

І гаварылі, трэба зазначыць, няздарна і няўмела.

Ён мог бы іх усіх вылечыць – тых, да каго яму трэба было зьяўляцца са справаздачай. У кожнага зь іх ў роце была пухліна памерам з кулак. Яны і самі нагадвалі яму вепрукоў, кароваў і сучак, апранутых у дарагія гарнітуры і сукенкі з найлепшых эўрапейскіх буцікаў. Доктар адчуваў да іх гідлівасьць і шкадаваньне, якія дапаўняў прафэсійны інтарэс. Але гэтыя сьвіньні, каровы і сучкі…

“І козы”, – зноў прыйшло яму ў галаву. Што да яго прычапілася гэтае слова? “Эй, каза”, сказаў ён з задавальненьнем, аднымі вуснамі. Гэтае слова так узбудзіла доктара, што ён зашпіліўся на ўсе гузікі, каб супакоіцца. Кіроўца зноў паглядзеў на яго запытальна – доктар і праўда выглядаў цяпер так, быццам зьбіраўся выйсьці з машыны.

“Притормозить?” – спытаў кіроўца паслужліва.

“Нет”, – сказаў доктар. – “А повторите-ка еще раз, что вы сказали?”

“Я просто спросил”, – пачаў апраўдвацца кіроўца. Гэта быў незнаёмы кіроўца. Кожнага разу, калі доктар наведваў гэтыя нарады, яму давалі новага. Строгія ў іх тут патрабаваньні. А самі гаварыць ня ўмеюць. Ня тое што гэты мужычок за стырном. Вось у каго ім павучыцца б.

“Все в порядке”, – супакоіў яго доктар. – “Просто повторите”.

“Я спросил, может, притормозить?” – маркотна сказаў кіроўца. – “Я подумал…”

“Спасибо”, – кіўнуў галавой доктар. Якое чыстае вымаўленьне. Адразу відаць, чалавек зь дзяцінства рос у сям’і, дзе клапаціліся пра моўную гігіену. Бацькі, напэўна, сачылі. Можа, нават білі па языку, калі, нахапаўшыся акцэнту, хлопчык, які некалі зробіцца кіроўцам чорнай-чорнай машыны, прыяжджаў у канцы жніўня зь вёскі. І вось вынік. Чысты голас.

Ну, амаль чысты. Доктар падправіў бы сёе-тое. Нешта ёсьць у гэтай краіне такое – разьлітае ў самім паветры – што замінае людзям гаварыць чыста. Нейкі хімічны элемэнт, які прымушае пухліну расьці з такой хуткасьцю, што калі своечасова ня ўзяцца, потым без хірургіі ўжо не абысьціся.

Ён зноў прыгадаў нараду.

Ад гэтых сьвінападобных небаракаў і кароваў з залатымі зубамі залежала, ці будзе існаваць лягер.

Там былі самыя розныя людзі – і з кожным трэба было быць уважлівым і прыветным, і кожнага ведаць па імі, і з кожным пасьмяяцца, і з кожным пашаптацца. Лес хуценька прачысьціў бы ім мазгі. У лесе, у лягеры, не было нічога лішняга. Дзеці – і доктар. Праўда, быў яшчэ дырэктар. Але той ня надта замінаў – доктар даваў яму адмысловую сумесь пігулак: дзьве чырвоныя і адну чорную, і гэта ў спалучэньні з самагонам, які дырэктару цягалі з суседніх вёсак важатыя, давала стоадсоткавы эфэкт. Дырэктар зьяўляўся раніцай, усьміхаўся дурной усьмешкай, вёрз нейкую лухту – і зьнікаў у сябе.

Нарада, у прынцыпе, прайшла ўдала. Усе гэтыя сьвінтусы і Каровы Паўлаўны падпісалі ўсё, пра што ён прасіў. Самі лячыцца ня хочуць, усім выглядам паказваюць, што на хваробу ім напляваць – але пра дзетак думаюць, крывадушнікі. Доктар марыў пра той час, калі дзеткі вырастуць. І краіна загаворыць нарэшце чыстым голасам – які яна заслужыла. Гэта будзе вяртаньне туды, дзе яе месца. У імпэрыі чыстага голасу – дзе кожны гук выразны і мае значэньне.

Дзе ўсе чуюць адно аднаго – дзе свайму ня страшна і ня сорамна раскрыць рот перад сваім.

А нават калі б яны не падпісалі – гэтыя сталічныя начальнічкі і начальніцы… Калі б заўпарціліся… На гэты выпадак у доктара былі свае спосабы і свае людзі. Ну, не зусім людзі. Але пра гэта доктар таксама не любіў думаць. Якая розьніца, хто яны. Яны ў лесе. І яны выканаюць любы ягоны загад. Бо ён даў ім тое, што не даваў ніводны лекар – голас. Чысты, як лясное паветра.

І гэта было цудам. Доктар верыў у навуку – але і ў тое, што навука бяз цудаў немагчымая.

На нарадзе былі такія начальнікі, якіх старэнькія бацькі доктара бачылі адно па тэлевізары. Дый тое ня ўсіх яны маглі там бачыць. Прыкладам, чалавек з камітэту, які больш маўчаў, толькі зрэдку дадаючы свае заўвагі (даволі разумныя, як на доктара) – гэтага чалавека па тэлевізары пабачыць ня мог ніхто. Не такая ў яго была пасада. А доктар зь ім побач сядзеў. Толькі ў яго, камітэтчыка, ды яшчэ ў нейкага палкоўніка зь міністэрства абароны, быў больш-менш чысты голас. Ну, ясная рэч – людзі не адсюль. Хаця таксама паднахапаліся тут – гэтае гэ… Гэтыя не аблагарожаныя рэдукцыяй галосныя. Першая стадыя.

Астатнія ж – на апошняй. І гэтыя людзі хочуць, каб краіна мела чысты голас? Доктар не разумеў лёгікі. Але пакуль яны былі зь ім хаўрусьнікамі – яму было ўсё роўна.

Дзеці вырастуць.

Кола замкнецца.

Пухліна зробіцца архаізмам.

Быў яшчэ пісьменьнік. Нейкі незнаёмы. Доктар трохі хваляваўся: той, звыклы, Барадаўкін ці як яго там, пасьпяхова выконваў ускладзеную на яго задачу – ствараць вобразу пухліны адмоўны фон у вачах грамадзкасьці. Барадаўкін служыў жывым прыкладам таго, што з пухлінай у роце немагчыма напісаць нічога цікавага. Але Барадаўкін, сказалі, ляжыць у шпіталі. Псыхіятрычным. Дапіўся клясык.

На шчасьце, высьветлілася, што і гэты новы – ня горшы за Барадаўкіна. Выслухаў заўвагі, запісаў патрабаваньні – і пачытаў нейкія свае вершыкі. Калі б доктар ня ведаў, падумаў бы, што гэта Барадаўкін і пісаў. Аказалася, вучань. Вучань паэта.

На гэтым успаміне доктар адчуў звыклую спакусу. Яму не хацелася прызнавацца самому сабе, што яна ўсё яшчэ жыве ў ім. Ці паддасца ён спакусе – залежала ад настолькі тонкіх рэчаў, што ён сам ніколі ня мог сказаць з пэўнасьцю, як выйдзе гэтым разам. Машына спынілася на сьветлафоры. Побач стаяла прыземістая спартовая мазда. На заднім сядзеньні пілі шампанскае.

І доктар наважыўся. Быў толькі адзін раз, калі ў свой прыезд на нараду ён стрымаўся. Тады балела галава. Але сёньня ён адчуваў сябе поўным сілаў.

“Ну-ка”, – сказаў ён з усьмешкай. – “Поверни здесь. Поедем в гостиницу. Подождешь меня. А после я скажу, куда”.

І доктар з загадкавым, трохі самаўпэўненым выглядам адкінуўся на сьпінку сядзеньня.

У гатэлі ён распрануўся. Пастаяў, голы, перад люстэркам. Голы доктар. Чысты голас. Козы.

Нацягнуў на сябе тонкія ільняныя нагавіцы. А потым падышоў да шафы, падумаў крыху, адчуваючы, як спакуса ўнутры мацнее, наліваецца, пранікае ва ўсе судзіны. Пастаяў з заплюшчанымі вачыма. А потым адплюшчыў – і засьмяяўся.

“Пуркуа па? А почему бы, собственно, и нет?”

“Чаму б і не, чаму б і не”, – прыгаворваў ён, нацягваючы на сябе беласьнежную кашулю з чыстай бавоўны, вышытую народнай майстрыхаю, маці аднаго зь ягоных пацыентаў. Ад горла ўніз ішоў прастакутнік чырвонага арнамэнту, а на поясе вышываная кашуля завязвалася адмысловым пасам.

“Чаму б і не, чаму б і не”, – усё гучней напяваў пад нос доктар, і яму было дужа прыемна перакочваць у роце гэтае густое “чаму”. Брудныя, прымітыўныя гукі ўваходзілі ў арганізм лёгка, падманваючы яго ўяўнай натуральнасьцю. Галава доктара закружылася, і шчокі загарэліся прадчуваньнем маленькага, але вельмі салодкага граху. Сёньня было можна. Раз на год было можна. Толькі разочак яму, доктару, было можна ўсё.

На вышыванку ён надзеў пінжак – але калі яны прыехалі на месца, доктар пакінуў пінжак у машыне. Гэта была кавярня ў самым цэнтры сталіцы: доктар бадзёрым крокам увайшоў і тут жа зьліўся з натоўпам.

Тут на ягоную кашулю ніхто не зьвяртаў увагі. Дый на яго самога таксама – пакуль доктар ня даў употай знак шэраму чалавеку, які, сьціпла прытуліўшыся ў куце, піў каву і назіраў з-пад доўгіх веек на брудныя танцы пасярод і так перапоўненай залі. Не мінула і хвіліны, як адна з канапаў вызвалілася – і вось ужо доктар сядзеў пасярэдзіне, а з аднаго боку сядзеў хлопчык, у такіх вузкіх штоніках, як у артыста балету – а з другога сарамлівая брунэтка, па грудзях якой бегалі зялёныя і чырвоныя промні. Доктар загаварыў з хлопчыкам – і той, спалохаўшыся, уцёк.

“Чым ты займаешся?” – пыталася брунэтка, гладзячы валасы доктара, а сам доктар удыхаў у сябе водар кавярні, яе пот, яе паўзмрок, і пацягваў кактэйль з высокага, падобнага на чэлес, келіха.

“Я раблю галасы чыстымі”, – казаў доктар, усьміхаючыся гэтай вясёлай і грэшнай цемры.

“Хіба гэта магчыма?”

“Некаторыя людзі здольныя на цуды”.

“А ў каго ты вучыўся?”

“Гэта няважна”, – доктар злавіў яе руку і ўкусіў за палец. – “Калі хочаш, я магу назваць сваім настаўнікам Ісуса Хрыста”.

“Вось як”, – яна прасунула ўкушаны палец яму пад кашулю. – “Калі ты доктар, палячы мяне”.

Ды які я доктар? Я смочка, падумаў доктар. Але яму хацелася гаварыць – так, каб чулі ўсе. “Я смочка!” – крыкнуў ён, але ніхто не зьвярнуў на яго ўвагі. Якое ўзбуджальнае слова. Усё праз гэтае густое, як нешта цякучае, як нешта напятае і пругкае, што вось-вось лопне – усё праз гэтае ч…

“Ісус гаварыў на дыялекце”, – сказаў доктар. – “На няправільным і брудным языку. І яго ўкрыжавалі”.

“А ты добра размаўляеш на роднай мове”, – гэты палец з даўгім пазногцем ціснуў, пальцу тэрмінова патрэбны быў доктар. – “Ня кожны тут ведае слова “укрыжавалі”…

“Ёсьць правілы гігіены”, – сказаў доктар, перакрыкваючы музыку. – “Калі адзін раз не пачысьціць зубоў…”

“Паглядзім, што ты за доктар”, – яна нахілілася да яго. – “У нас шмат часу. Столькі, колькі ты захочаш. Але ж што ты там казаў пра Хрыста? Я скончыла філфак, я магу размаўляць на такія тэмы…”

“Я ж патлумачыў”, – прамовіў доктар. – “Слова Хрыста толькі тады зрабілася мудрасьцю, калі было прамоўленае на чыстай мове. Мове, на якой можна было выказваць і ўспрымаць рэчы такога маштабу…”

Доктар дапіў кактэйль і заплюшчыў вочы. Заўтра ён вернецца ў лягер. І ніхто ніколі не даведаецца, дзе ён быў сёньня ўначы. Ён адчуў, як у роце, як і кожным разам, прачнулася нешта жывое, як пачало расьці, напружвацца, вібраваць – маленькая кропка, якой ён мог кіраваць, зь якой ён мог гуляць у рызыкоўныя гульні. Ён мусіў зрабіць гэта сёньня – інакш забываўся смак змаганьня.

“У цябе ёсьць дзеці?” – яе пальцы былі халодныя, яе пальцы ведалі, што такое сталічная сьпёка. І ён сказаў ёй пра гэта, тымі словамі, якімі мог – і словы прагучалі так пошла, што доктар паморшчыўся ад шчасьця.

“Пашляк”, – яна паказала зубы. – “І ўсё-ткі? Ёсьць?”

“Так, двое”, – сказаў доктар. – “Хлопчык і дзяўчынка. Дзяўчынку завуць Лёся, а яшчэ яе завуць Сіа. А хлопчык у мяне Лёччык…”

“Яны ведаюць, чым ты тут займаешся?”

“Ну што ты”, – доктар пачынаў задыхацца ад жаданьня. – “Дурніца…”

А потым ён нарэшце расслабіўся – і даў ёй павесьці сябе ў чырвоную, як раскрыты рот, і такую жаданую цемру.

19. ЁН ПРЫЙШОЎ СЮДЫ ЎВЕЧАРЫ, З БОКУ АЎТАЗАПРАЎКІ

Ён прыйшоў сюды ўвечары, з боку аўтазапраўкі. Бацька добра запомніў дарогу – спачатку будуць сады, потым двухпавярховікі, расстаўленыя так акуратна, як стосы скрыняў на складзе, потым выбухнуць у пашарэлым небе, мераючыся крыжамі, касьцёл і царква, памахае рукой ленін з плошчы. Круглая, такая невыносна круглая плошча:

Сэканд Хэнд. Тавары з Еўропы.

Престиж. Магазин сантехники.

Зоомир.

Кафэ Лагуна.

Император Павел.

А вось і яна, гасьцініца.

“Только не шумите”, – сказала адміністратарка. – “После десяти запрещено”.

Бацька паглядзеў на яе неўразумела. Што яна мае на ўвазе? Не шуміце? Са сходаў, якія вялі наверх, да нумароў, грымела чорная пустэча. Выключаны тэлевізар за ягонай сьпінай аглушальна вяшчаў пустой канапе перад ім пра тое, як сталіца адзначыла сьвята. Гатэль ныў усімі сваімі вусьцішнымі калідорамі і забінтаванымі прыбіральнямі пра тое, што яму балюча стаяць тут, расьці тут, што ў яго ёсьць зуб, які трэба тэрмінова вырваць. Ці ня ты той зуб, бацька? За акном гуў, баляваў баявы лінкор-рэстаран “Император Павел” – як здаровае местачковае сэрца, ён ня мог спыніцца ні на сэкунду.

Пра якую цішыню яна кажа?

Адміністратарка зразумела яго маўчаньне па-свойму.

“Вы в гостинице один”, – пачала яна перабіраць фармуляры, – “Но это не значит, что вы можете тут всё, как у себя дома. Не забывайте, что это гостиница, а в гостинице есть свои правила…”

Ён напружана слухаў і не разумеў, што яна кажа.

“Вы на машине? Дети? Животные? Напишите вот здесь”.

Нарэшце ён атрымаў ключ: чацьверты паверх. Мінулым разам быў трэці – пайшоў на павышэньне. Адміністратарка правяла яго падазроным позіркам. Бачыла б яна, што ён нясе ў руках. Хаця гэтага, натуральна, ня мог пабачыць ніхто. Гэта было проста адчуваньне – але такое моцнае і жывое, што за ўвесь дзень бацька так і ня змог ад яго пазбавіцца.

Адчуваньне пакорлівай дзіцячай рукі ў ягонай дарослай і грубай руцэ. Быццам адарваў тую руку і ніяк ня можаш выкінуць.

Ён адамкнуў дзьверы і ўвайшоў – калі б адміністратарка пабачыла, яна б абавязкова сказала з папрокам: як да сябе дахаты. Ну што ж, у чалавека зь лесу мусіць быць менавіта такая хада.

Убогі цесны пакой, жоўты, як кветкі ў руках Маргарыты. Кляймо на клапатліва складзенай прасьціне. Добра спаць – значыць марнаваць працадні. Ідэальна чыстая, як нечы настойлівы голас, попельніца, у якой хацелася ўтапіцца. Той самы чорны тэлевізар. Хочаш, паваражу? Уключы мяне. Ты памрэш. Ты ўжо памёр. Толькі калі ты ўключыш мяне, пра тваю сьмерць даведаюцца ўсе. А калі так і застанешся стаяць з разяўленым ротам – замест раю ты штоночы будзеш трапляць сюды, у Гасьцініцу. Правінцыйную Гасьцініцу, у якой замест зорак – галовы найлепшых людзей раёну на дошцы гонару перад уваходам.

Як і мінулым разам, бацька нават не прысеў – так і замёр, стоячы проста пад лямпачкай, у якой, як і тым разам, танчыў на сваіх вуглях яе несьмяротны стомлены раб, маленькі, танюсенькі залаты чалавечак. Гасьцініца, каб паміраць. Пасьпешліва, навыперадкі. Убоства і асуджанасьць: нічога не атрымаецца, выйсьця няма. Выйсьця ня будзе.

І тады ён прыгадаў яе песьню. Песьню той жанчыны, зь якой некалі атрымалася Лёся. Жонка сьпявала яе, калі была цяжарная. Песьня пра апошні пакой. Напэўна – ён ужо й ня памятаў – гэта была яе апошняя песьня. Пасьля якой яе вырашылі зьнішчыць, выгнаць з мовы.

Гэта была доўгая песьня. Пад яе можна было заснуць, калі не разумець словаў. А калі ты разумеў іх – пад яе можна было не прачнуцца. Як даўно гэта было: бацька нават забыўся словы і рыфмы, у галаве заселі адны абрыўкі; ён паспрабаваў прыгадаць мэлёдыю, ціхенька прагудзеўшы сабе пад нос тое, што памятаў – выйшла жаласьліва і няўцямна. Гэта была толькі яе песьня, ніхто ня мог прасьпяваць яе так, як яна.

Яна сьпявала пра розныя пакоі, у якія мы ўваходзім і якія пакідаем.

Палата радзільні, ад якой у памяці застаецца толькі сонечнае сьвятло.

Бацькоўская спальня, дзе ты маеш права на месца паміж імі – гэтымі двума незнаёмымі табе яшчэ людзьмі. Прыйдзе час – і ты даведаешся, што яны зусім ня тыя, за каго сябе выдаюць.

Дзіцячы пакой, у якім жыве твой народ, а ты ў яго ў закладніках, бо ты і ёсьць – бог. А вы думалі…

Кабінэты, камэры, купэ, прыбіральні, казармы, палаты, цэхі. Нумары гатэляў.

І ён – апошні пакой.

Яе забралі раніцай, калі толькі-толькі прачнуліся галубы. Ён сам тады выклікаў хуткую. Зачыніў зусім яшчэ малую Лёсю ў лазьніцы і пайшоў сустракаць дактароў. Часам яму здавалася, што Лёся так ніколі і не даравала яму гэтага кароткага зьняволеньня – яна так і не разьвіталася тады з мамай. Але ён ня мог інакш. Яна сядзела з нажом на падваконьні, калі ён прачнуўся, сядзела і абірала сябе, як яблык. Да самых костачак. Наразала роўныя палоскі скуры, і ў двор капала кроў – быццам нехта ёй кветкі толькі што паліў. Ён прачнуўся і кінуўся да яе, а яна толькі пасьміхалася яму вінавата, як малое дзяўчо. Хто даў ёй нож?

Яе адвезьлі ў сталіцу. Ён наведаў яе толькі адзін раз. “Я не аддам яе ім”, – парывіста прашаптаў ён. – “Я зраблю ўсё, як мы задумалі!” Але жонка не пазнала яго. Прабегла затуманенымі вачыма па ягоным твары, пазяхнула, а потым зарагатала, і зноў занурылася ў сябе. Ёй хацелася толькі аднаго – спаць. І бацька зразумеў, што застаўся адзін.

Да таго ж паездкі абыходзіліся б яму нятанна. У яго была Лёся – пра яе і трэба было думаць. Пра яе і пасланьне, якое Лёся мусіла перадаць.

Ён упаў на ложак і захінуў твар рукамі.

“Я ляжу тут, замкнуўшыся, быццам баюся нечага, на казённым ложку, нерухомы, як драўляная лялька. На скуры маёй правай рукі, каля самага пляча бялее некалькі дробных плямін. Быццам руку ў гэтым месцы паеў нейкі лянівы шашаль. Яны рознае велічыні, тыя плямкі – калі тут наагул можна гаварыць пра велічыню, бо самыя вялікія зь іх ня большыя за кроплю або кропку. Час, вядома, добры хірург – але не найлепшы касмэтоляг. З гадамі пляміны бляднеюць, а мне ўжо далёка за трыццаць – але ўсё роўна іх дагэтуль можна разгледзець голым вокам, варта толькі досыць высока закасаць рукаў.

Ну так, нам заўжды тлумачылі, што гэта сьлед ад прышчэпкі, неакуратна зробленай у самым раньнім маленстве. Такім раньнім, што раней можа быць толькі кулявая рана зачацьця. Прышчэпка, вакцына, бэцэжэ – казалі некалі дарослыя; апошняе гучала асабліва агідна, быў у ім дух паліклінікі зь яе дзярмом у пушачках для запалак, картачнымі гульнямі і злавеснымі надпісамі на гулкіх тазах. І мы верылі дарослым на слова. Вырасталі, расчароўваліся, думалі, што разумнеем – і ўсё адно верылі. Верылі, не задумваючыся пра тое, што, уласна кажучы, мы ня маем ніякіх доказаў, што гэтае маленства сапраўды з намі было. Памяць не працуе на такіх адлегласьцях, сыгнал зьнікае, і фільм пра тыя падзеі ня грузіцца. А сьветлыя плямкі і цяпер праступаюць на скуры, нагадваючы пра нешта важнае.

А яшчэ кажуць, што па гэтых сьлядах ад прышчэпкі іншаземцы беспамылкова вызначаюць нашае паходжаньне. Маўляў, такое таўро маюць толькі людзі, народжаныя на ўсход ад культуры, на поўнач ад гісторыі. Людзі адтуль, дзе вуліцы да сёньня называюць імёнамі забойцаў, дзе гадуюць помнікі, быццам кветкі, дзе пішуць кірыліцай і кіруюцца ў жыцьці не законам, а законамі жанру.

Быў час, калі я таксама верыў ва ўсё гэта. У бэцэжэ, маленства і іншаземцаў. Ну, ня тое каб браў усё на веру – а неяк проста не пераймаўся такімі пытаньнямі. Праўда, зрэдку ў мяне зьяўляліся розныя падазрэньні, але я пасьпяхова гнаў іх прэч, як раўнівец змагаецца зь першымі, яшчэ кволымі вобразамі здрады. Я верыў у любоў і сэнс. У што я толькі ня верыў. У адраджэньне і малінавае дражэ, у сяброўства і сям’ю, у мову і ў каву, у рэвалюцыю і люстрацыю, у Зянона і Плятона, у літаратуру і Тураўскае евангельле… Ісьціна нагнала мяне так позна. Яна прызначыла мне тут, у гэтай богам забытай гасьцініцы, у горадзе, пра які ня ведае ніхто, апрача яго жыхароў”.

Калі Лёся прачытае гэта, яна будзе ўжо зусім вялікай. Цікава, ці будзе ёй зразумелая яго мова? Або ёй давядзецца шукаць старыя-старыя кнігі, каб перакласьці ягонае трызьненьне на язык будучыні. Ён паспрабаваў уявіць сабе Лёсю дарослай жанчынай – і ня змог. Такія дзеці, як яна – гэта карлікавая парода дарослых. Яны не вырастаюць, яны мучаць сваіх бацькоў, гледзячы на іх зьнізу вечна дакорлівымі вачыма.

Некалі ў пазамінулым жыцьці яны зь Лёсяй слухалі музыку, каб іх ніхто не пачуў. Бывала, ён уключаў нейкую эстраду, каб ніхто нічога не западозрыў. Але часта гэта было і нешта годнае: Сіа, нільская сітаўка, мусіла заставацца высакароднай птушкай. Падчас сьняданкаў яны слухалі Шнітке. Можа, яны слухалі яго нават перад сном. Бацька намацаў на стале тэлефон. Больш за ўсё ён любіў вось гэта – “Вар’яцтва”. Безуміе – як яны кажуць.

Ён адшукаў “Безуміе” у сваім тэлефоне – і Шнітке безь пярэчаньняў зайграў у гэтым безнадзейным пакоі. Тэлефон ледзь-ледзь цягнуў, увесь час крывячы мэлёдыю – але і гэтай прытарможанай, пакутлівай музыкі хапіла, каб у кутах пакоя заварушыліся здані, і неўзабаве нумар №42, у якім на ложку ляжаў чалавек, што называў сябе бацькам, напоўніўся дзіўнымі істотамі. Яны абступілі ложак, яны клалі яму далоні на гарачы лоб, яны гаварылі зь ім на ягонай мове, яны дапамагалі яму ўспомніць, дзе мэта ягонага падарожжа.

Я проста ратаваў сваё дзіця, тлумачыў ён ім. Яны ківалі, іх рабілася ўсё больш у пакоі. Пустая гасьцініца, у якой гарыць толькі адно акно.

У дзьверы пагрукалі. Спачатку нясьмела, але потым усё больш рашуча.

Безуміе… А яшчэ лепш так – бізуміе. Зь языком можна рабіць усё, што захочаш, ён ацалее, ён чысты і моцны, як дзіцячыя вочы. Біззззуууумііііе… Зум-зум-зум, бінхен зум херум. Моё ль безззуміе бормочет, твоя лі музыка растет… Безуміе бормочет, музыка растет. На мове зусім ня так: вар’яцтва, так мы кажам, вар’яцтва – нейкае вар’етэ, танцы, закусачкі, гарэлачка, белая гарачачка на сподачку. Зусім іншая рэч – беззззуууум-міе… Моё ль безуміе бормочет… Чаму іхныя паэты не напісалі такога? Мова ня тая? Чаму не пусьцілі беззззууууміе ў свае вершы? Жнівеньская ноч як звар’яцела, разьвязала чорныя мяхі, сотні тысяч зорак перасьпелых сыплюцца на мокрыя імхі. Чорныя мяхі, мокрыя імхі: моё ль ты, безззуміе?.. Што мне рабіць, Жыдзе?

Дзьверы зноў задрыжэлі ад грукату.

“Ня шніткайце! Што вы тут усё шніткаеце? У вас дзіцёнак плача! Што вы яго шніткаеце? Прыбярыце рукі ад дзіцяці! Я такіх забіваў бы, на месцы! Это не значит, что вы можете, как дома! Мёртвыя ня какаюць!”

Безззуміе… Ягоныя бізуны, ягоныя бязьмены, ягоны бізнэс.

“Мне что, милицию вызывать? Сейчас же выключите свет и ложитесь спать! Спать, я сказала!”

Бізззуміе… Бізантыйскае, безадказнае, безадмоўнае. Што мне рабіць, Жыдзе? Жыць? Што мне рабіць, князь Нягорша? Славіць цябе?

“Навошта?” – адказаў голас з-пад бліскучага, як сонца, шалома, голас з русай барады, справядлівай, як пшанічнае поле. – “Можа, лепш патэлефануй ёй, Жанчыне з жоўтымі валасамі? Якую ты лічыў сваёй.”

Каці?

“Мы ўсе яе так любілі”.

Каця. Толькі набраўшы нумар, ён адразу ж пачуў яе на дзіва чысты голас – быццам яна толькі і чакала гэтага моманту. Быццам стаяла там, за дзьвярыма гэтай ночы, і прыслухоўвалася да яго бізззууумія. Як быццам ведала, што ключ ад яго безззууумія ў яе руках.

“Каця…”

Каця паклала гэты ключ сабе ў рот. Каця смактала гэты халодны ключ, і тое, што ён чуў, было ўсяго толькі звонам ключа, які стукаў аб яе дзівосныя маладыя зубы. І ён слухаў гэты мэлядычны звон, а яна гаварыла нейкія дзіўныя рэчы, і бацька нават не стараўся зразумець іхны сэнс:

“Сдай сядай импо мочьте бе, ине звон иболь ше».

Гукі былі звонкія, чыстыя. Цудоўная мова, дасканалая ў сваёй незразумеласьці. Дай! Дай! Дай! Звон! Боль!

“Выплюнь ключ”.

“Яле чусь”.

“Выплюнь ключ, Каця”.

“У самого лучшего доктора”.

“Ключ, Каця”.

“Я не понимаю, что ты там говоришь. Связь ужасная”.

Ключ застаўся ў яе ў роце, але звон сьціх. У дзьверы цяпер барабанілі кулаком – быццам Шнітке падыгрываў нейкі бубнач і ніяк ня мог падабраць рытм.

Бацька адчыніў акно і сеў на падваконьні. Перад ім ляжала ўсё гэтае мястэчка, гарадок, у якім гэтым людзям так хочацца вярнуцца, што яны плачуць, пяючы пра “эту уліцу ў тры дома, дзе ўсё так проста і знакома”. З “Императора Павла” гучала караоке, і гукі ягоныя дзіўным чынам траплялі ў ноты Шнітке, а бубнач за дзьвярыма псаваў усю справу. Пад акном пілі і закусвалі, пілі і закусвалі.

Яго заўважылі не адразу, а калі заўважылі, было позна. Напэўна, ён сьмешна выглядаў у гэтым асьветленым акне са сваімі спушчанымі ўніз нагамі.

“Эй, мужик! Иди, выпей с нами!”

Куды мне ісьці, Жыдзе?

“Я говорю, иди, выпей, я ставлю! Мы тут до утра гуляць будем, все равно не заснешь! У меня сегодня счастье такое! Дочка родилась!”

“Замест каго?” – спытаў зьверху бацька.

“Как это замест? Это вместо, штоли? Ты што, бальной? Родилась и всё! У меня родилась! Иди, выпей!”

І ён пацягнуўся да працягнутага яму кубачка. Выпіў адным махам – так, што ажно заняло дух і неяк балюча зрабілася ў грудзях. А потым была закуска, якая рыпела на зубах так, як рыпіць пясок або шкло, калі яго набіваецца поўны рот.

Ой, пара вячэраць, няма ж бацькі дома.

Ці яму дарожка гэта незнаёма?

Ці ён памыліўся, ці конічак зьбіўся?

Ці сярод дарогі ён адзін спыніўся?

Блудная дарога, ды конь яе знае,

Толькі ж конік волі сам прыйсьці не мае.

Ой, хто ж па дарозе каня паганяе,

Каня паганяе, сам песьню сьпявае?

А то сусед едзе з гасьцінцам вялікім —

Вязе сыну боты, дочцы чаравікі.

А нашага бацькі ўсё няма — гуляе

І пра сваю хату, пра дзяцей не дбае.

20. НАПЭЎНА, БЫЛА НЯДЗЕЛЯ. А МОЖА, І ПЯТНІЦА.

Напэўна, была нядзеля. А можа, і пятніца. Яны зь Лёччыкам неяк не лічылі дні, бо ў іх былі больш важныя справы. Цяпер Лёся пра гэта ўспомніла, і ёй зноў зрабілася неяк няёмка. Яна такая дарослая – і нават ідзе з братам у Брэмэн, і ім столькі ўсяго давялося перажыць, а яна ня ведае, які сёньня дзень. Як малая, далібог.

У лягеры зь яе б пасьмяяліся. Асабліва тыя дзяўчаткі, што былі ў першым атрадзе. Яны заўжды зь яе сьмяяліся, але цішком, за сьпінай. Невядома, чаму – яна нічым такім не выдзялялася. Хаця, магчыма, яны крыху баяліся Лёччыка. Лёччык умеў неяк так па-асабліваму глядзець, што ва ўсіх з твараў спаўзалі ўсьмешкі і вакол рабілася неяк трывожна. Такі ў яе быў брат. І зноў жа: які ён насамрэч, яна не магла дакладна сказаць. Я яго так мала ведаю, падумала Лёся, зірнуўшы ўпотай на Лёччыка, які моўчкі крочыў поруч па лясной сьцяжыне. Напэўна, я мала цікаўлюся ягоным жыцьцём. Сястра называецца…

І тады яна вырашыла, што няхай лепш сёньня будзе нядзеля. Бо, па-першае, аднекуль яна пра гэта здагадвалася, быццам унутры ў яе быў такі адмысловы гадзіньнік, які паказвае ня толькі час, але і тое, які цяпер дзень, месяц і нават год. Калі гэткі гадзіньнік і праўда тахкаў сабе ў яе нутры, дык ён, падумала Лёся, сьпяшаецца на адзін дзень. У мяне заўсёды заўтра. Менавіта таму мы зь Лёччыкам заўжды некуды трапляем. А прыходзілі б у пару – і небясьпека б спазьнялася.

Ну, а па-другое, у нядзелю ў лягеры заўжды быў дзень наведваньняў. Прыяжджалі бацькі з ласункамі і падарункамі, і толькі да Лёсі і Лёччыка ніхто не прыяжджаў. Можа, таму зь яе і сьмяяліся тыя, зь першага атраду. Урэшце, яны зь Лёччыкам хадзілі ў лягернай форме, раз на тыдзень мяняючы майкі і шорты на тыя самыя майкі і шорты – калі трэба было здаваць рэчы ў пральню. Тыя, да каго прыяжджалі бацькі, маглі неяк разнастаіць свой гардэроб. Яны былі такія стракатыя, гэтыя лягерныя дзеці. А Лёся зь Лёччыкам былі заўжды аднаго колеру.

“Як ты думаеш, Лёччык”, – спытала Лёся, калі лясная дарога раптам скончылася, і ім давялося ісьці шырокім лугам, дзе ўсялякай травы было па грудзі, і часам яна губляла Лёччыка, а ён выскокваў у самых нечаканых месцах, як з вады. – “Лёччык! А, вось ты дзе… Як ты мяркуеш, вось у лесе дрэвы ведаюць, што яны – сям’я?”

Лёччык узьняў вочы ўгару і трохі падумаў.

“Некаторыя, мабыць, ведаюць”, – сказаў ён смурным голасам. – “А некаторыя не. Мне здаецца, што дубы ведаюць. Яны нават клапоцяцца пра сваіх. А вось бярозы – дурныя. І легкадумныя”.

“Гэта за цябе кніжкі гавораць”, – сказала Лёся. – “Проста ты начытаўся, што дуб – ён мудры, мужчына, патрыярх, а бяроза толькі і думае, каб закахацца і замуж выйсьці. А ты падумай сваімі мазгамі, а ня кніжнымі. Вось яліны – яны ведаюць, хто іхныя дзеці?”

“Яліны, яліны”, – прабурчэў Лёччык. – “Калі сабраць яловыя шышкі, яліна табе слова ня скажа. А вось калі жолуд падняць, дуб адразу як зірне – мароз па скуры…”

Луг скончыўся, Лёся і Лёччык прамінулі сьветлы ўзьлесак, поўны вавёрак і сонечных зайчыкаў, і зноў выйшлі на дарогу, якая неўзабаве прывяла іх у такі гушчар, што яны нерашуча спыніліся і зноў узяліся за рукі. Дарога гублялася дзесьці ў паўзмроку, за самкнутымі лапамі дрэваў, і неяк не хацелася туды лезьці – яны пасьпелі сагрэцца на сонцы, а з гушчару патыхала холадам і сырасьцю.

Да таго ж было ня надта добрае адчуваньне, што адтуль за імі нехта ўважліва назірае. Праўда, у лесе такое бывала часта. Лёся ведала, што яны тут не адны.

“Давай абыдзем гэты лес”, – сказала Лёся, і Лёччык неяк вельмі хутка пагадзіўся.

Яны пайшлі назад – і хутка зразумелі, што недзе ня там павярнулі. Тады хтомка Лёся і дзем Лёччык вырашылі ісьці туды, дзе скрозь шаты дрэваў прабівалася сонца – і слушна зрабілі, бо зноў апынуліся на дарозе, а паабапал яе было столькі суніцаў і чарніцаў, што яны вырашылі, што гэтая дарога правільная. І ніхто ня ведаў, куды б яны прыйшлі па ёй, калі б Лёччык, закідваючы ў рот чарговую порцыю ягадаў, не заўважыў краем вока, што проста сярод ялінаў, вытыркаючыся зь зямлі, як нейкая расьліна, стаіць, указваючы сухім, сукаватым пальцам наперад…

Указальнік.

Вядома ж, вядома – яны сустракалі ўказальнікі і раней. Самыя розныя – большасьць зь іх не гаварыла нічога цікавага, а іншыя гаварылі нешта на мове лічбаў. Але гэты ўказальнік быў зусім, зусім іншы. Калі б Лёся і Лёччык ня ўмелі чытаць, яны б, пэўне, рушылі далей, абіраючы кожны кусьцік пад нагамі, але яны былі разумныя дзеці, бацька якіх вельмі клапаціўся пра іх розум, і да таго ж хадзілі некалі ў школу, хаця Лёся ніколі ня бачыла там свайго брата. Карацей, чытаць яны ўмелі вельмі добра, можа, нават трошкі лепш за сваіх аднагодкаў – яны зь Лёччыкам нават маглі чытаць, што напісана ў старым атласе, а на гэта здольнае ня кожнае дзіця іхнага веку. Таму яны падышлі бліжэй і прачыталі яшчэ раз, і прачыталі зноў – а на ўказальніку, што так упэўнена паказваў напрамак, было ўсяго два, але затое вельмі важныя словы, напісаныя крывымі літарамі белай фарбай:

“У Бремин”.

“Значыць, мы ўсё ж трапілі на мапу”, – сказаў Лёччык.

“Ну так”, – сказала Лёся, але ў голасе яе пачуўся нейкі сумнеў.

Канечне ж, яны зноў счапілі свае рукі, як і належыць брату і сястры, і пайшлі туды, куды паказваў указальнік. Яны ішлі так мэтанакіравана і так рашуча, быццам ён іх загіпнатызаваў. Але Лёся не ўсьміхалася і зусім ня думала пра барабан, на якім яна будзе граць, калі яны дабяруцца да мэты свайго падарожжа. Бо нешта не сыходзілася.

Нешта зноў не сыходзілася.

І ў Лёччыка ўсьмешка была нейкая вымучаная – як ні намагаўся ён удаць радасьць. Напэўна, ён думаў пра тое самае.

Між тым, яны ішлі так хутка, а лясная дарога расьсьцілалася перад імі з такой гатовасьцю, нібы дыван – што неўзабаве зноў апынуліся на нейкім лузе. Трава тут была яшчэ вышэйшая, і дзе-нідзе тырчэлі чэзлыя яблыні. Мусіць, некалі тут быў калгасны сад. Ісьці было ня так цяжка, бо нехта прайшоў тут да іх, прымяўшы траву да самай зямлі, і яны міжволі стараліся трапіць на гэтую сьцежку, якая ішла праз траву, простая, як калідор.

Пакалоўшы сабе ногі, яны прайшлі па ёй да канца і апынуліся каля разбуранага цаглянага дома. Было відаць, што ў доме даўно ніхто ня жыў. Але цяпер у ім нехта быў – Лёся і Лёччык пачулі, як нехта ходзіць там, шумна дыхаючы і раскідваючы нагамі друз і бітую цэглу. У траве стракаталі конікі, як маленькія пішучыя машынкі.

З дому выйшаў чалавек у салдацкім шлеме, насунутым на самыя вочы.

“Цель визита?” – спытаў ён непрыязна.

“Мы ідзем у Брэмэн”, – сказала Лёся. – “Я Лёся, а гэта мой брат Лёччык. Мы пайшлі туды, куды паказваў указальнік, і вось…”

Яна разьвяла рукамі, паказваючы, што крыху разгубленая і ня ведае, што рабіць далей.

“Это ваши вещи?” – адрывіста спытаў чалавек у касцы. – “Что у вас там? Вы же понимаете, здесь граница. Что, не видно, что ли?”

І ён паказаў за сьпіну. І праўда, на цагляным будынку, які глядзеў на Лёсю і Лёччыка ўсімі сваімі пустымі вокнамі, вісела шыльда з надпісам: “Паграничный кантрол”. І літары былі такія самыя, што на ўказальніку – белыя і няроўныя.

“А мы сапраўды патрапім у Брэмэн, калі пройдзем гэты “паграничный кантрол”? – спытала Лёся.

“Да”, – гаўкнуў чалавек у шлеме. – “Вещи? Я спросил, какие у вас вещи!”

“Толькі гэта”, – сказала Лёся і працягнула яму, пасьля роздуму, атлас і рукапіс невядомага пісьменьніка. – “Гэта ўсё”.

Памежнік схапіў атлас і паперы і вокамгненна перадаў іх камусьці, хто стаяў па той бок дзьвярэй, што матляліся на адной завесе.

“Подождите здесь, вас позовут”, – сказаў ён і таксама зьнік у дзьвярах.

Лёся і Лёччык стаялі, пераступаючы з нагі на нагу. Нешта не сыходзілася, але што? Усчаўся вецер, сонца зайшло за памежную хмару, луг вакол быў непрытульны і дзікі, зарослы пустазельлем, і ўвесь час здавалася, што з травы нехта выскачыць. Зрэшты, доўга чакаць ім не давялося.

“Войдите!” – пачулі яны голас з цаглянага будынку. Трымаючыся за рукі, яны ўвайшлі, асьцярожна ступаючы па бітым шкле і раструшчанай цэгле. Чаго толькі не валялася тут на падлозе!.. Старыя плякаты, купкі чалавечага дзярма, пустыя бутэлькі з-пад пладова-ягаднага віна, газэтнае ашмецьце, зьдзьмуты гумовы мяч, зламаны парасон, бронзавыя бюсты і гіпсавыя скульптуры розных клясыкаў, генэралаў і іншых даўно памерлых герояў, некаторыя амаль у натуральную велічыню… Дошкі, недапалкі, матрацы, згнілыя коўдры, кавалкі брызэнту…

Усярэдзіне стаяў стол, а за ім сядзеў яшчэ адзін памежнік, нічым не адрозны ад першага – нават каска на ім была гэтаксама нізка насунутая на твар. Перад ім стаяла пішучая машынка, і памежнік нешта друкаваў адным пальцам – і зноў у Лёсі зьявілася адчуваньне, што нешта ня так.

“Ён націскае адну і тую ж літару”, – шапнуў Лёччык. – “Я чую па гуку”.

Яны пастаялі крыху, а потым памежнік перастаў біць па клявішы і паволі ўзьняў галаву.

“Я Лёся, а гэта Лёччык…” – цярпліва пачала тлумачыць Лёся, якая ведала, што дарослыя людзі ня дзеляцца інфармацыяй адно з адным, а любяць атрымліваць яе зь першакрыніц.

“Я знаю”, – адной рукой памежнік, які сядзеў за машынкай, прыўзьняў каску, а другой махнуў – і раптам усе вокны ў разбуранай будыніне зрабіліся непранікальныя, быццам зарасьлі цэглай.

“Баравой Дохлы!” – вохнула Лёся.

“Баравой Дохлы!” – прамовіў, як вылаяўся, Лёччык.

І сапраўды, на іх глядзелі тыя самыя намаляваныя вочы, глядзелі абыякава і пуста, як на нешта, чый лёс даўно вырашаны.

“Как вы меня назвали?” – спытаў вялікі рот пад гэтымі невідушчымі вачыма, шырокі, глыбокі рот, поўны зубоў-іголак. – “Баравой кто? Я рядовой Бохан, вашу мать! Рядовой Бохан!”

Баравой Дохлы падняўся з-за стала і падбег да іх. Ростам ён быў амаль да самай столі, скрозь якую дзіркамі сьвяціла нядобрае неба. Баравой Дохлы схапіў са стала іхны атлас, і рукапіс, і разарваў усё гэта на дробныя шматкі – адным рухам: быццам папера сама разьляцелася белым пер’ем ад аднаго толькі дотыку гэтых жудасных рук.

“Девочька”, – прашыпеў ён, патаптаўшыся па абрыўках. – “Вкусная, грязная девочька с грязным голосом! Нет, ты не достанешся злому доктору с его холодными железными игрушками, ты будешь моя. А к доктору поедешь ты…”

Ён паказаў пальцам на Лёччыка.

“Доктору нужны мальчики, он их так любит! А девочька, скажем мы ему, девочька умерла! Случяйно! И мы его не обманем!”

І тады ён лізнуў Лёсіна калена – толькі што быў вышэйшы за ўсіх, даставаў галавой да самай столі, і тут апынуўся ў іх пад нагамі. Але яны нічога не пасьпелі зрабіць, як Баравой Дохлы зноў вырас да таго месца, дзе цяпер сьвяціла лямпачка – бо ў доме было цёмна і зьніклі ўсе вокны.

І тут зазваніў тэлефон. Баравой Дохлы нехаця палез у кішэню сваіх салдацкіх штаноў.

“Да”, – сказаў ён, і на грудзі яму капнула сьліна, ружовая і густая. – “Да! Да-да-да!”

“Ничего, я успею,” – сказаў Баравой Дохлы, хаваючы тэлефон у кішэнь. – “Маленькая девочька, маленькій язык, маленькие заботы… Когда я вернусь, вы будете крепко спать. Спокойной ночи!”

І ён выйшаў з дамка, замкнуўшы за сабой дзьверы. Лёся і Лёччык засталіся ў поўнай цямрэчы.

А цагляны будынак, на якім усё яшчэ вісела шыльда з надпісам “Паграничный кантрол”, пачаў запаўняць газ.

Гэты газ пах салодкімі лугавымі кветкамі. Ён пах так добра, што на імгненьне Лёсі і Лёччыку падалося, што гэта вецер прынёс з лугу гэты цудоўны водар. Але вось Лёся пачала пазяхаць, і вочы яе сталі прасіцца, каб яна дазволіла ім трохі паабдымацца. Лёччык глядзеў на яе з трывогаю – аднак як яна магла яе пабачыць? Газ ішоў аднекуль збоку, Лёччык паспрабаваў адшукаць, адкуль менавіта, але было так цёмна, што ён знайшоў толькі мыш. Мыш-палёўку, якая даўно ўжо спала.

Яны пачулі, як за дзьвярыма нецярпліва топчацца па бітай цэгле Баравой Дохлы.

“Лёся”, – паклікаў яе Лёччык, але яна адказала не адразу.

“Што? Лёччык, здымі… Здымі зь мяне гэты сон. Я ведаю, ты можаш”.

“Не здыму”, – маркотна сказаў Лёччык. – “Не магу”.

“Лёччык”, – цяпер ужо яна паклікала яго слабым голасам. – “Хто ты, Лёччык?”

“Я ня ведаю”, – сказаў Лёччык. – “Раней я думаў, што я звычайны хлопчык. А цяпер ня ведаю. Але я твой брат, можаш не сумнявацца”.

Цяпер пакой пахнуў так, як быццам іх зь Лёччыкам душылі букетам кветак.

“Можа, зараз прыедзе доктар і нас уратуе?” – спытала нябачная ў цемры і амаль нежывая Лёся.

“Ён не пасьпее”, – сказаў Лёччык. – “А табе так хочацца назад у лягер? А як жа Брэмэн? Мы ж былі так блізка”.

“Дурны Лёччык”, – пачуў ён Лёсін шэпт, цішэйшы за шыпеньне газу. – “Ты так і не дапяў, што гэта было?”

“А што?” – засьмяяўся Лёччык. – “Паслухай, Лёся”.

“Што?”

“Здаецца, нам час разьвітацца”.

“Я памру?”

“Не”, – прамовіў Лёччык абурана. – “Цябе што, ваўкі ўкусілі? Ты не памрэш. Проста мы разьвітаемся зараз. Назаўсёды. А ты абавязкова ідзі далей. А зараз слухай мяне…”

Потым было шмат чаго. Лёся ніколі не любіла пра гэта згадваць. Дый каму захочацца згадваць пра тое, як ты доўга-доўга сядзеў унутры свайго роднага брата. Таму што калі Баравой Дохлы ўвайшоў у гэтую зруйнаваную будыніну і ў вокны зноў засьвяціла нядобрае сонца (проста ў яго ў той дзень быў ня самы лепшы настрой), ён не знайшоў там ні Лёсі, ні Лёччыка. Усё было як раней, калі ён выходзіў – і толькі ні смачнай бруднай дзяўчынкі, ні малога алігафрэна нідзе не было відаць. Ён тупа пахадзіў з кута ў кут, адчуваючы крыўду і голад. Усё было безнадзейна. Бітая цэгла, Дошкі, недапалкі, матрацы, згнілыя коўдры, кавалкі брызэнту… Газэтнае ашмецьце, зьдзьмуты гумовы мяч, зламаны парасон… Старыя плякаты, купкі чалавечага дзярма, пустыя бутэлькі з-пад пладова-ягаднага віна, бронзавыя бюсты і гіпсавыя скульптуры розных клясыкаў, генэралаў і іншых даўно памерлых герояў з адбітымі насамі, некаторыя амаль у натуральную велічыню…

Калі прыехалі людзі ад доктара, ён сышоў у лес. Яны пачакалі трохі, пахадзілі вакол дома, пакурылі, седзячы на кучах цэглы, памацюгаліся – і зьехалі ні з чым. Радавой Бохан быў ужо далёка. Ішоў за адным грыбніком і слухаў, як той нешта бубніць сабе пад нос. З доктарам усё роўна давядзецца гаварыць. Дык у Радавога Бохана зьявілася ідэя яго задобрыць. Вось, напрыклад, гэты мужычок з кошыкам…

А Лёся, счакаўшы, колькі было трэба, пачала рухаць рукамі і нагамі – і падстаўка нарэшце адвалілася. Ёй зусім не задушліва было сядзець у тым прыгожым помніку, у які ператварыўся яе брат – ён пакінуў ёй сваё дыханьне, усё да кропелькі. Толькі вось рукі і ногі здранцьвелі. Лёччык быў меншы за яе ростам, і як ён ні стараўся выпнуць грудзі і раскінуць рукі – усё роўна сядзець у ягоным нутры было даволі нязручна.

Яна хутка зрабіла гімнастыку – і кроў заструменіла па жылах, як трэба. Потым паставіла помнік на ногі і захінула брызэнтам. Яна спадзявалася вярнуцца сюды.

Дзіўна, але яна амаль ня плакала. Ну, хіба што зусім трошкі. Урэшце, пераконвала яна сябе, адбылася даволі простая хімічная рэакцыя. Вільготная гліна зрабілася сухая. Застыла. А ператварыць яе назад у Лёччыка нельга. Лёччык сам ёй патлумачыў, перад тым, як разьвітацца. Калі намачыць яго, атрымаецца проста бессэнсоўнае месіва. Такая гліна, сказаў ён, ператвараецца толькі аднойчы. Дый тое неабходна ведаць заклёны, а іх ведаюць толькі дарослыя. І зноў жа, ня ўсе. Так было трэба камусьці. Толькі вось каму?

Адной у лесе было ня тое што жудасна, але вельмі нязвычна. Яна ўжо так доўга не заставалася адна… Спрытна абмінаючы шэрыя яліны, якія, бы тыя бярозы ды сосны, даўно зрабіліся ёй сёстрамі, Лёся ішла празь лес, і ёй усё падавалася, што недзе паблізу ходзіць Баравой Дохлы. Таму яна заблытвала сьляды, як магла. А сілы ў нагах заставалася ўсё меней.

Уначы яна прыгадала, як аднойчы, калі яшчэ жыла з бацькам, ён пакінуў яе адну ў кватэры. Ён думаў, што яна сьпіць. А яна прачнулася сярод ночы – бо па кватэры нехта хадзіў. Вядома ж, першай яе думкай было, што гэта тата, і яна, прыхапіўшы самую сьмелую са сваіх лялек, вызірнула ў калідор. І пабачыла там сьпіну – зусім чужую сьпіну з чыста паголенай патыліцай.

Той чалавек хадзіў па кватэры, крадучыся, адчыняў шуфляды і шафы, корпаўся ў іх, шукаў нешта. Ён зайшоў і да яе ў пакой – а яна, выставіўшы наперад сваю самую сьмелую, самую-самую адважную ляльку – як жа гэта яе звалі? – стаяла за фіранкай і старалася ня дыхаць.

Чалавек адкінуў коўдру на яе ложку, пасьвяціў ліхтарыкам, паціснуў плячыма і пачаў правяраць кошык для бруднай бялізны. Ён залез нават туды, у кут, дзе ў вялікай скрыні ляжалі яе цацкі. А яна стаяла за фіранкай і думала: калі ён яе знойдзе – ці гаварыць зь ім? Ёй нельга было гаварыць на Языку – тата строга забараніў ёй гэта. Ёй хацелася закрычаць – але яна ведала, што крычаць нельга. Ніхто ня мусіў пачуць, як размаўляе дзяўчынка з гэтай кватэры.

Чалавек сышоў, акуратна павярнуўшы ключ у замку. Яна ня ведала, ці прыхапіў ён нешта з сабой. Яна ня ведала, што ён шукаў. Яна хацела расказаць пра гэта тату – на другі дзень, але пашкадавала яго. Ён быў такі стомлены. І так шмат піў з гэтых маленькіх бутэлечак. Часам яна прыходзіла на кухню, калі прачыналася сярод ночы. Ён сядзеў, расставіўшы ногі, то стогнучы, то мармычучы пад нос нешта, падобнае да малітвы. Ён думаў, што яна не разумее Язык, гэты яе тата. Ён думаў, што не гаварыць – гэта азначае не разумець. Які ён быў сьмешны і як яна яго любіла – да той раніцы, калі ён сышоў разам з усімі дарослымі, а яна засталася з зусім незнаёмымі людзьмі, што пыталіся, пыталіся, пыталіся пра нешта. Людзі наогул такія пытуны.

Раніцай Лёся ішла па намазаным смугою лесе, торгаючы рукамі, як марыянэтка – каб сагрэцца. Мала хто ведае, думала яна, што марыянэтка – гэта ад імя адной дзяўчынкі, якая жыла вельмі даўно, у зусім іншай краіне, адкуль бліжэй да Брэмэну, чым да лягеру з сонейкам над брамаю. Марыянэтка – гэта такая маленькая Мары-Анэта. Дзяўчынка, да рук якой прывязалі вяровачкі і торгаюць за іх, торгаюць, а яна робіць усё, што скажуць. Лёсі ніколі не падабалася, як яе назвалі тата і мама. Сіа – так нікога ў сьвеце не завуць. Таму яна, напэўна, і стала Лёсяй. Але быць Мары-Анэтай – мабыць, яшчэ прыгажэй.

І тут Лёся наткнулася на драцяную агароджу.

Проста з размаху, падрапаўшы сабе і так увесь спаласаваны нявыхаванымі ляснымі расьлінамі твар.

Яна выцерла кроў і пайшла ўздоўж агароджы. Ёй дужа хацелася есьці. Так, як, бывае, хочацца ў прыбіральню. Нясьцерпна. Нават на сябе яна глядзела з апэтытам. Бо, напрыклад, вось гэты палец… Ну і што, што ён брудны.

Лес расступіўся перад ёй так раптоўна, што ў яе ажно войкнула ў грудзёх.

Перад ёй была брама, а над брамаю ўсімі сваімі іржавымі пратубэранцамі яе вітала сонца.

Яна павярнулася тварам да лесу, гатовая ўцякаць. Але зь лягеру так смачна пахнула сьняданкам, што яна нерашуча спынілася, азірнулася, трымаючыся рукамі за яловыя лапіны, і прагна ўцягнула ў сябе водары чалавечага жытла.

“Наша?” – пачуўся голас у яе за сьпінай.

“Наша!” – задаволена сказаў хтосьці і ўзяў яе за руку. Моцна, як браў толькі Лёсік. Але зусім ня так зухавата.

Гэта былі Важатыя. Тут жа і другая яе рука апынулася ва ўчэпістых пальцах.

“Я есьці хачу”, – сказала яна, не падымаючы на іх вочы.

“Сейчас”, – сказаў адзін Важаты. – “Давай, пошли. Давно не виделись”.

“Ну ты и грязная”, – сказаў другі. – “На кого ты похожа? Будто из могилы вылезла, даже грибы в волосах выросли”.

Лёся засьмяялася, і важатыя таксама гмыкнулі, ім нельга было сьмяяцца, яна ведала – аўтарытэт. Яна нават пацёрлася аб аднаго зь іх шчакой – проста аб форменную кашулю з кароткім рукавом. Зь лягернай кухні ішоў такі ачмуральны пах. Кухар дзядзя Вася гатаваў там нешта, што ён умеў лепш за ўсё – а як гэта называлася на Языку, Лёся забылася.

Яна ўспомніць, казала яна сабе, яна ўсё ўспомніць. Важатыя ўжо падвялі яе да брамы – і тут здарылася нешта зусім неспадзяванае. Да брамы па той самай дарозе, па якой у нядзелі ў лягер прыяжджалі бацькі з ласункамі і спартовымі касьцюмчыкамі, а ў іншыя дні езьдзіў лягерны мікрааўтобус з зацемненымі вокнамі, падляцела, інакш ня скажаш, цёмна-чырвоная машына. І пакуль важатыя перагаворваліся з вартаўнікамі, з машыны не сьпяшаючыся выйшла прыгожая, высокая жанчына, уся ў чорным. Не, яна не была Жанчынай з жоўтымі валасамі, і не была бабуляю-маладзіцай, яна не была Жанчынай з аўтобуса і не была тацянай эдуардаўнай са школы. Яна была зусім, зусім іншая – і ў той самы час вельмі знаёмая Лёсі. І ў гэтым была яе галоўная Асаблівая Прыкмета.

“Отпустите ее”, – пачулі яны яе голас, ціхі, але такі ўладны, што важатыя і праўда адпусьцілі Лёсю – проста расьціснулі пальцы, і ўсё.

“Иди сюда”, – сказала жанчына, пагардліва сочачы за Важатымі. Але Лёся заставалася на месцы, бо жыцьцё навучыла яе, што бегаць можна толькі ўцякаючы.

“Я жду”, - усьміхнулася жанчына ў чорным, і тады Лёся зрабіла адзін крок, другі, і вось такімі няпэўнымі крокамі яна дайшла да гэтай цёмна-чырвонай машыны і спынілася поруч.

“Знаешь, кто я?” – спытала жанчына ў чорным і зноў усьміхнулася.

“Так”, – сказала Лёся.

“Кто же?”

“Мама”.

Важатыя перамаўляліся, стоячы каля брамы – і неўзабаве адтуль выйшаў сам дырэктар, пагойдваючыся і пасьпешліва зашпільваючы гузікі на сваёй дурацкай кашулі. Маці працягнула яму паперы, і ён усё сіліўся разабрацца ва ўсіх пячатках і подпісах, і параўноўваў фатаздымкі, і патрабаваў новыя і новыя пасьведчаньні, а мама даставала іх, як чараўніца, са сваёй маленькай торбачкі.

“Поедешь со мной?”

“Але цябе ж выгналі… Выгналі з мовы. Ты ж памерла. Амаль”, – сказала Лёся, гледзячы на маму ва ўсе вочы.

“К счастью, всего лишь из мовы”, – мама ўсьміхалася так хораша, што Лёсі не хацелася маўчаць зь ёй, хацелася гаварыць ёй самыя розныя рэчы, няхай нават поўную лухту, толькі б яна, гэтая Мама, працягвала ўсьміхацца.

“Але ж ты…”

“Знаешь, я не люблю вспоминать об этом”, – сказала мама. – “Это было очень давно. А значит, этого вообще не было. Так поедешь?”

“Вядома! А куды?”

“Увидишь”.

На афармленьне ўсіх папераў спатрэбілася яшчэ гадзіна, Лёся сядзела ў мамінай машыне, адкуль яна катэгарычна адмовілася выходзіць, грызла ўчорашнія булачкі з сырам і бесьперапынна ціснула на гудок. І машына выла на ўвесь лес, і птушкі адгукаліся ёй перапалоханым хорам. А каля брамы стаяў іх добры доктар і глядзеў на Лёсю – як быццам хацеў запомніць, як яна выглядае. Як быццам ведаў, што больш яны не пабачацца.

Мама паціснула доктару руку, і ён затрымаў яе ў сваёй. Трохі даўжэй, чым было трэба. Ён нешта казаў ёй, Лёся ня чула, што, яна ўсё ціснула і ціснула на гудок – але вось мама вырвала руку і імкліва пайшла да машыны.

“Мама, давай забярэм Лёччыка”, – папрасіла Лёся. – “Тут недалёка… Я яго пастаўлю ў сваім пакоі. Я сама яго буду чысьціць, ты ня думай!”

“Какого еще лётчика?” – нахмурылася мама, заводзячы машыну. – “Сиа, не выдумывай, пожалуйста. У нас еще очень много дел”.

А потым яны нарэшце рушылі ў дарогу. Яны ехалі ня так ужо й доўга – усяго некалькі гадзін, і калі ў сталіцы была самая сьпёка, голая Лёся сядзела ў ваньне мамінай кватэры, і мама церла ёй сьпіну, так моцна, што Лёся сказала, што маму яна ненавідзіць.

“Ты очень плохо говоришь по-русски”, – пахітала галавой мама. – “Надо бы тебя подучить. А когда мы приедем, с тобой будет заниматься гер Гюнше. Он немного знает эту мёртвую мову, которой научил вас папа – не знаю, зачем. Тебе надо будет очень стараться. Надеюсь, к новому году ты уже заговоришь и по-немецки”.

“Я і так ужо крыху размаўляю!” – сказала Лёся. – “Мы з татам чыталі ў арыгінале Гётэ!”

“Не представляю, как бы ты здесь жила”, – жахнулася мама. – “С таким произношением, не зная русского…”

“Проста там костачка”, – Лёся адкрыла рот і паказала на яго пальцам. – “Мяне лячылі, але доктар сказаў, што…”

“Какая еще косточка? Не говори всякую чушь, Сиа!”

Мама паглядзела на яе так сумна, што Лёся вырашыла больш нічога не гаварыць і пакорліва падставіла маме сваю сьпіну.

А потым была ноч, і мяккая падушка, і новая лялька, якую Лёся назвала Лёччыкам. Хаця на хлопчыка яна зусім не была падобная. Бывае, што хлопчыкі падобныя да дзяўчатак, і наадварот, падумала Лёся. Зусім як на той знакамітай карціне, дзе сьвяты Еранім вучыць перакладчыкаў, што мова – гэта, насамрэч, не праблема.

А назаўтра падарожжа Лёсі працягвалася. Спачатку яны доўга ехалі на машыне, а потым пераселі на цягнік.

“Какая девочка”, – сказаў памежнік, вельмі падобны да Баравоя Дохлага. Толькі вочы ў яго былі намаляваныя выразна, таленавіта. Зусім як жывыя. – “А братик у тебя есть?”

“Быў”, – сказала Лёся, гледзячы ў гэтыя намаляваныя вочы амаль бяз страху. Ёй падабалася, калі справа выкананая з густам і дасьведчанай рукой. – “Брацік быў. Ён ператварыўся ў помнік, а я залезла ў яго, і газ на мяне не падзейнічаў”.

“Чего-чего?” – вочы памежніка зрабіліся круглыя; гэта ж трэба так намаляваць, падумала Лёся.

“Так і застаўся стаяць каля хаты, быццам з чысьцюткага літы ільда”, – сказала Лёся вельмі сур’ёзна. – “Ды не карой ледзяною пакрыты, ды не абліты вадой ледзяной, выліты з бронзы і сонцам абліты, будзе ён вечна стаяць над зямлёй”.

Больш памежнік да іх не падыходзіў, толькі кідаў на маму спачувальныя позіркі.

Па абедзе яны апынуліся ў нейкім зусім незнаёмым горадзе, дзе гаварылі на такой мове, якой Лёсю ніколі не вучыў нават тата. Там яны паабедалі, як сьлед; таксі прывезла іх на лётнішча – і Лёся з жахам зразумела, што некалькі гадзін запар у яе пад нагамі ня будзе зямлі, а будуць лясы, лясы, такія дробныя і бяскрыўдныя, калі глядзець з вышыні, як трава. Лясы і дарогі. У небе, як высьветлілася, усё было як на зямлі. Толькі лес тут быў у тумане, белым, як раніцай. А дарогі былі такія, што Лёся абавязкова б заблукала, калі б апынулася тут адна.

Але ж цяпер яна нарэшце трапіла на мапу. Каб пераканацца ў гэтым, ня трэба было нават зазіраць ні ў якія атласы. Атлас быў унізе, проста пад яе нагамі.

У самалёце іх пакармілі. Даядаючы ёгурт з рассыпанымі па ім крошкамі мюсьляў, Лёся нарэшце падумала, што самы час спытаць у мамы… Спытаць самае важнае.

“А куды мы ляцім?”

“Догадайся”, – сказала мама, занураная ў свой ноўтбук.

Лёся пасядзела, падумала, паглядзела ў ілюмінатар, і толькі потым, напалову запытальна, напалову сьцьвярджальна, адказала:

“У… У Б-брэмэн?”

“Ну конечно”, – адмахнулася мама.

“А здымі зь мяне гэтую заколку. Яна дурацкая і цісьне”.

“Не здыму”, – раздражнёна сказала мама і паглядзела на Лёсю так, што яна зьехала на самы край сядзеньня, надзьмула вусны і вырашыла маўчаць, нават калі мама яе пра нешта папросіць.

Аблокі расступіліся перад імі, вушы ў Лёсі заклала, і яна заплюшчыла вочы. А калі расплюшчыла, пад крылом самалёта блішчаў рассыпанымі ў сутоньні агнямі вялікі і незнаёмы горад. Самалёт, пагойдваючыся, паволі зьніжаўся. Стуардэса паправіла на Лёсі рэмень, хаця ў гэтым не было ніякай патрэбы. Лёся абурана паглядзела ёй усьлед – стуардэса таксама азірнулася на яе і ўсьміхнулася. Яна нечым нагадвала маму, высокая, сьветлавалосая – толькі ўсьмешка ў яе была фальшывая, а пальцы такія халодныя. Дарма стараецца, зласьліва падумала Лёся і паказала прыгожай стуардэсе язык.

2013-2014 Гамбург-Вісбю-Дзеравянкі-Менск