Уладзiмiр Мiкалаевiч Шыцiк
Скачок у нiшто
Пройдзе час, з зямных касмадромаў возьмуць старт вялiзныя зоркалёты i накiруюцца да далёкiх галактык.
Магчыма, гэта адбудзецца ўжо ў наступным стагоддзi, магчыма, значна пазней. Але наша мара не хоча чакаць, мы ўжо цяпер хочам ведаць, што напаткае бясстрашных астралётчыкаў у бясконцай прасторы. Аб iх прыгодах, лёсе i знаходках расказваецца ў гэтым зборнiку фантастычных апавяданняў.
Сляды абрывалiся, быццам у Корзуна раптам выраслi крылы i ён узляцеў у фiялетавую бездань бязвоблачнага неба Сiрэны. Гэтага, вядома, быць не магло. Але ўсё ж цiкава, куды дзеўся Корзун? Шабанаў паўтарыў пытанне ўголас, зiрнуў на Савацеева. Той не адказаў, i Шабанаў зноў паглядзеў на сляды. Выразныя, як на мяккай глiне, з рубчыкамi i палоскамi ад цяжкiх чаравiкаў скафандра, яны пачыналiся адразу пад скалой, на якой зараз стаялi Шабанаў i Савацееў са свiтай робатаў i з якой гадзiну назад саскочыў унiз Корзун. Ён напэўна не спяшаўся - сляды былi акуратныя, нават у апошняй ямцы сценкi абсыпалiся не больш, чым у астатнiх. А далей жаўцеў некрануты пясок, аж да самай вады, да якой заставалася яшчэ метраў дзесяць.
- Хвалi змылi?.. - Савацееў сказаў гэта няўпэўнена, хутчэй каб парушыць маўчанне.
Шабанаў зразумеў таварыша i нявесела ўсмiхнуўся: мора было на дзiва спакойнае, як лясная копанка дзе-небудзь на Зямлi. За тыя хвiлiны, што мiнулi з таго моманту, калi з Корзунам спынiлася сувязь, яно не паспела б утаймавацца. Ды наогул шматдзённыя назiраннi сведчылi, што мора бушуе толькi ўначы. I Шабанаў адказаў:
- Тут нешта iншае, хаця, здаецца, акрамя мора ён не мог нiдзе дзецца.
- А што, калi... - здагадка была недарэчная i страшная, i Савацееў не адважваўся выказаць яе да канца.
Зноў Шабанаў зразумеў яго i адмоўна пакiваў галавой:
- Не! Прыбярэжны пясок - не багна.
- А яма, апоўзень цi яшчэ што! Не мог жа чалавек знiкнуць сярод белага дня, нiчога пасля сябе не пакiнуўшы.
- Сiрэна - не Зямля, якi ўжо тут белы дзень.
Флегматычнасць i логiка, якiя гучалi ў словах Шабанава, вывелi Савацеева з раўнавагi.
- Бяда здарылася! Бяда! Чуеш? - закрычаў ён.
- Не крычы, - паклаў яму руку на плячо Шабанаў. - Крыкам тут не дапаможаш. Я ж спрачаюся з табой, каб сябе пераканаць i хутчэй высветлiць iсцiну.
Савацееў крыху памякчэў i прапанаваў:
- Давай правяраць варыянты.
Два робаты, падобныя на людзей, апранутых у няўклюдныя скафандры, падышлi да абрыву. Асцярожна, як старыя дзяды, пачалi злазiць унiз.
Нецярплiвага Савацеева заўсёды раздражняла гэтая паважнасць у рухах робатаў, якiя нават у небяспечных абставiнах нiколi не парушалi свайго механiчнага спакою. Ён ведаў, што iменна так яны запраграмiраваны, iх электронны мозг не разумее эмоцый, але не мог не злавацца. I зараз, не стрымаўшыся, крыкнуў:
- Гэй вы, хутчэй варушыцеся!
Робаты на iмгненне замерлi, як па камандзе павярнулi галовы, быццам сапраўды здзiвiлiся нечаканаму патрабаванню i абражлiваму тону, i дружна адказалi:
- Ступень небяспекi 0,4. Працуем на крайнiм рэжыме.
Савацееў матнуў галавой, а Шабанаў усмiхнуўся.
- А ну вас! - крыкнуў Савацееў i саскочыў на пясок да робатаў.
- Далей нельга! Далей нельга!
Бясстрасны голас робата толькi падахвоцiў Савацеева, i ён, сарваўшыся з месца, кiнуўся да берага. I адразу ж затрапятаў у бяссiльным парыве, схоплены робатамi за рукi.
- Далей нельга! Далей нельга! - няспешна i манатонна гучала ў шлемафоне.
- Кiнь, Паўлюк! - сказаў Шабанаў зверху. - Ты ж сам настроiў iх на небяспеку.
Савацееў зразумеў недарэчнасць сваiх паводзiн. Перастаўшы супрацiўляцца, ён буркнуў:
- Добра, добра ўжо, буду стаяць.
Робаты адразу выпусцiлi яго са сваiх моцных жалезных абдымкаў i пакрочылi далей, быццам нiчога не здарылася. Яны дайшлi да апошняга следу, пастаялi, зрабiлi яшчэ адзiн крок наперад i ўключылi апаратуру.
Шабанаў глядзеў на экран, якi свяцiўся роўным зеленаватым святлом, i чакаў, што вось зараз апраўдаецца меркаванне Савацеева i пад пластом пяску яны ўбачаць Корзуна. Шабанаў не хваляваўся. Гэта быў бы не такi ўжо дрэнны варыянт - Корзун хоць i ў лёгкiм герметычным касцюме, але мог бы пратрымацца i больш часу, кiслароду хапала яшчэ гадзiн на дзесяць.
Нiводная iскарка не патрывожыла аднастайнае мiгценне экрана. Пясок быў аднародны, без староннiх прадметаў на многiя метры ўглыб. Робаты яшчэ пакружылi навокал, штораз даследуючы большую плошчу, i павярнулi назад.
Бадай толькi цяпер Шабанаў у поўнай меры ўсвядомiў, што здарылася. Раней яму здавалася, што гэта нейкi жарт з боку Корзуна, або калi i ёсць тут нейкая таямнiца, то яна бяскрыўдная. Ён паглядзеў на мора. Яно было па-ранейшаму спакойнае, а яму ўжо ўяўлялася грозным. Што ён можа сказаць пэўнага аб гэтай магутнай i нечакана варожай сiле, якая скандэнсавана ў агромнiстай масе вады? Нiчога. А гэтая ж сiла можа проста падмяць чалавека, не пакiнуўшы нiякага следу. Магчыма, вось так, як здарылася з Корзунам. I што наогул яны ведаюць пра Сiрэну?
Месяц назад зоркалёт "Памiр" зрабiў пасадку на Сiрэне. Планета мела атмасферу з даволi высокiм утрыманнем кiслароду, ваду, блiзкую па сваiх хiмiчных уласцiвасцях да зямной, i разам з тым была пазбаўлена складаных арганiчных форм жыцця. Дзiўна было глядзець на высокiя голыя горы, пясчаныя пустынi, акружаныя з усiх бакоў морамi.
Мёртвая планета, цiкавая сваiмi атмасфернымi з'явамi. Адзiная ў сваiм родзе ў сiстэме Альтаiра. Людзi вывучалi яе будову, шукалi прычыны, якiя растлумачылi б рэзкiя змены ў надвор'i. I раптам здарэнне, якое пагражала абярнуцца трагедыяй, Трэба было наладжваць пошукi, а людзi не ведалi, адкуль iх пачынаць.
Шабанаў адчапiў ад пояса бiнокль, паднёс яго да вачэй. Мора было пустыннае, толькi водблiскi далёкай рабiзны раз-пораз узнiкалi ў палiраваных лiнзах.
- Не давяраеш лакатарам? - спытаў Савацееў.
Шабанаў апусцiў бiнокль, зiрнуў на чысты экран лакатара i спытаў разгубленым голасам:
- Паўлюк, дзе Корзун?
Пакiнуўшы на ўсякi выпадак двух робатаў на беразе, Шабанаў i Савацееў вярнулiся на "Памiр", каб падрыхтаваць гiдраплан. Яны вырашылi ў моры пашукаць адгадку гэтай тайны.
Разведка нiчога не дала. На добрую сотню кiламетраў мора было цiхiм, спакойным, без прыкмет нават унутранага руху, прасвечвалася да самага дна.
Яны вярнулiся, калi сярэбранае сонца распаленым краем кранулася гарызонта. Надыходзiла ноч, кароткая, цёмная i такая дажджлiвая, што носа не высунеш. Прырода ў начныя гадзiны быццам вяртала мору ўсю тую ваду, што забiрала ў яго гарачым днём.
Расчараваныя, прыгнечаныя, Шабанаў i Савацееў спынiлiся ля зоркалёта. Корзун мог быць яшчэ жывы, але хвiлiн праз сорак кiсларод павiнен быў скончыцца. I тады... Яны не гаварылi, што будзе тады. Аб гэтым лепш было маўчаць, каб не праганяць надзею, маленькую i трапяткую, якая, нягледзячы нi на што, не пакiдала iх.
I раптам касманаўты пераглянулiся, не разумеючы, што адбываецца. У шлемафоне не змаўкаў голас робата, якi будзённа, як пра самае звычайнае, раз за разам паўтараў:
- На беразе чалавек! На беразе чалавек!
Бясстрасны робат з механiчнай душой, аднак, аказаўся больш кемлiвы за людзей. Паведамляючы навiну, ён адначасова выклiкаў усюдыход. Не паспелi касманаўты апамятацца, як усюдыход ужо стаяў побач з iмi. Яны адразу ж ускочылi ў машыну i памчалiся да абрыву.
Корзун стаяў на тым самым месцы, дзе абрывалiся яго ранейшыя сляды. Ён задумлiва глядзеў на мора i нечаму нясмела ўсмiхаўся.
- Васiль! Васiль! - Шабанаў тузануў яго за плячо.
Корзун спакойна зiрнуў на таварыша i здзiўлена спытаў:
- Ты чаго? Што здарылася?
- Ён яшчэ пытае! - Шабанаў у адчаi павярнуўся да Савацеева, якi таксама прыбег ужо на бераг. - Чуеш, Паўлюк?
- Дзе ты быў? - Савацееў зрабiў крок да Корзуна.
Корзун зморшчыў лоб, падумаў трохi i, нiчога не разумеючы, адказаў:
- Ту-ут...
- Увесь час? - асцярожна ўдакладнiў Шабанаў.
- Якi час, я ж толькi прыйшоў сюды. - Да Корзуна нарэшце дайшло, што таварышы ў чымсьцi сумняваюцца... - Чаго вы прычапiлiся?
- Паглядзi! - Шабанаў паказаў спачатку на Альтаiр, якi ўжо схаваўся напалавiну, потым на апусцелыя кiслародныя балоны. - Бачыш, колькi часу мiнула?
Корзун шырока расплюшчыў вочы i знясiлена апусцiўся на пясок.
- Як жа гэта, хлопцы?
- Даведаемся, - бесклапотна сказаў Савацееў i прапанаваў: - Паедзем дадому. Хутка лiне дождж.
Пазней, ужо седзячы ва ўтульным салоне зоркалёта, Корзун зноў папрасiў:
- Скажыце, хлопцы, што здарылася?
- Спачатку крыху адпачнём, а потым паспрабуем ужо адказаць на тваё пытанне. Нам хапiла сёння. А тады, можа, i ты, Васiль, што ўспомнiш.
Корзун успомнiў нямногае: як прыйшоў на бераг, прываблены зямным выглядам мора, i як пазней яго сустрэлi робаты. Што было памiж гэтым, ён ведаў не больш за астатнiх.
- Вось толькi... як бы вам сказаць...
- Ну, Васiль, ну, - Шабанаў падаўся да яго.
- Не, гэта не паддаецца апiсанню. Напэўна, я проста засумаваў па Зямлi. На беразе было... Гэта i радасць, i туга, i шчасце, ад якога нават стала балюча - такое яно вялiкае i ўсеабдымнае. Яны ахапiлi мяне там на беразе i не адпускалi, пакуль не прыйшлi вы.
Напэўна, усё сапраўды было так, бо, успамiнаючы, Корзун зноў стаў такiм, якiм яго бачылi сябры на беразе, - памякчэлым, з нясмелай усмешкай.
Знешне Корзун не змянiўся. Толькi цяпер часцей задумваўся, быццам прыглядаўся цi прыслухоўваўся да нечага незразумелага, але прыемнага, што было вядома толькi яму аднаму. Працаваў жа ён, як i раней, старанна. Факт яго знiкнення можна было б палiчыць камiчнай недарэчнасцю, каб за iм не стаяла нешта невядомае, невытлумачальнае, якое межавала з цудам i таму выглядала пагрозлiвым i небяспечным для кожнага з касманаўтаў, для карабля на ўвесь той час, пакуль яны будуць на Сiрэне. Гэта выклiкала нервознасць, перашкаджала нармальна працаваць. I нарэшце Савацееў не вытрымаў.
- Я больш не магу, - паскардзiўся ён Шабанаву, калi яны засталiся з iм удвух. Пры Корзуне такiх размоў пазбягалi. - Або мы стартуем, або не ведаю што.
- Не разгадаўшы, што адбылося з Корзунам?
- Мы бяссiльныя тут.
У нейкай меры Савацееў меў падставу так гаварыць. Мiнула ўжо каля двух тыдняў, а яны ўсё яшчэ не мелi кончыка той нiтачкi, якая дазволiла б раскрыць таямнiцу. I сапраўды, трэба было прымаць нейкае рашэнне. Шабанаў быў капiтанам iх невялiкага экiпажа i разумеў Савацеева. Ён доўга стаяў ля iлюмiнатара, з якога вiднелася мора - цiхае, ласкавае.
- Падманлiвая прыгажосць, - Шабанаў адвярнуўся ад iлюмiнатара, i Савацееў заўважыў у яго вачах iльдзiнкi холаду. - Зробiм, Паўлюк, яшчэ адну спробу. Калi не пацвердзiцца маё меркаванне, пакiнем Сiрэну.
- Ты што надумаў? - занепакоiўся Савацееў.
- Паўтару Корзуна. Толькi на бераг пайду не адзiн, а з робатамi.
- Баюся я гэтага скачка ў нiшто.
- I я, Паўлюк, - Шабанаў нахмурыўся. - Але iнакш нельга. Так, нельга. Хочаш сказаць, што ў нас iншая задача? Згодзен. А цяпер задача змянiлася. Такi ўжо закон жыцця, што на ўсе выпадкi загадзя не прыдумаеш праграмы. Ты не хвалюйся. - Ён падышоў да Савацеева, абняў яго. - Васiль жа вярнуўся i, здаецца, нармальна.
- Толькi што здаецца, - буркнуў Савацееў, ведаючы, што Шабанаў усё роўна зробiць па-свойму.
- А можа, нiчога са мной не здарыцца.
- Каб хаця, - шчыра пажадаў Савацееў.
Зборы былi нядоўгiя, i назаўтра Шабанаў з Савацеевым адправiлiся да мора. Ля выхада яны сустрэлi Корзуна. Ён няёмка патупаўся, засланяючы праход, i сумна прамовiў:
- Я ведаю, што вы не хочаце непакоiць мяне. Можа, i правiльна робiце. Толькi я ўвесь час думаю пра гэта. Мне здаецца, Сярожа, што там былi рыбы, i пайшоў згорблены, нiбы ў нечым вiнаваты перад сябрамi.
Шабанаў дагнаў яго, прытулiў да грудзей i папрасiў:
- Калi што, вы тут з Паўлюком не баўцеся, вяртайцеся на Зямлю.
Корзун кiўнуў.
Мора сустрэла людзей звычайным спакоем. Альтаiр толькi што паказаўся над гарызонтам, i яго дыск свяцiўся на шэрай вадзяной гладзi доўгай пурпурнай паласой. Шабанаў на хвiлiну спынiўся, прыслухоўваючыся да неспакойных удараў сэрца, i потым рашуча скочыў унiз.
За iм спаўзлi робаты. Утрох - чалавек i два робаты - яны пакiдалi многа слядоў. А Савацееў бачыў толькi ямкi, якiя заставалiся ад цяжкiх чаравiкаў Шабанава.
Праз якую хвiлiну Шабанаў спынiўся. Ад мора яго аддзяляла вузкая паласа жоўтага пяску. Ён чакаў нечага неверагоднага, а вакол было як на зямным пляжы - вось каб яшчэ побач раслi дрэвы i кусты i не трэба было апранаць герметычны касцюм. Каб супакоiць Савацеева, Шабанаў азiрнуўся i весела крыкнуў:
- Бачыш? На мяне духi не дзейнiчаюць!
I тут у яго закружылася галава. Шабанаў зiрнуў на мора. На яго паверхнi нiчога незвычайнага не было. Гэта ён паспеў яшчэ адзначыць, бо праз iмгненне перад вачыма паплылi кругi. Трацячы раўнавагу, ён махнуў рукамi. Робаты зразумелi гэта як сiгнал аб дапамозе i кiнулiся да Шабанава. Але перш чым яны падхапiлi яго, ён убачыў перад сабой нейкiя кольцы, праменнi. Усё гэта вычварна перапляталася, перакрыжоўвалася, iмгненна мяняла афарбоўку, ствараючы новыя i новыя неверагодныя геаметрычныя фiгуры. I быццам яркiя зоркi падалi вакол густым асеннiм дажджом. У Шабанава ўжо не было нi цела, нi ўяўлення аб тым, дзе ён.
Капiтан ачуўся на камянiстым абрыве, i першае, што ўбачыў, - гэта заклапочаны твар схiленага над iм Савацеева. Шабанаў пакруцiў галавой.
- Табе дрэнна? - з трывогай спытаў Савацееў.
- Цяпер ужо не. - Шабанаў сеў, паварушыў плячыма, рукамi, аднаўляючы страчаную ўладу над сваiм целам. I расказаў, што яму здалося.
- Думаеш, i з Корзунам было гэтак жа?
- Упэўнены.
- Але чаму ён не расказвае? Тоiцца цi не помнiць? - спытаў Савацееў i аж зморшчыўся, так непрыемна яму было падазраваць сябра. Спахапiўшыся, ён дадаў упарта, пераканана: - Не помнiць!
- Так! - Шабанаў прыняў яго апошняе меркаванне без сумненняў. Значыць, павiнна яшчэ адбыцца нешта такое, што сцiрае сляды з памяцi. Я павiнен вярнуцца на бераг, Паўлюк. Адзiн. Без робатаў.
- Не спяшайся. Трэба падрыхтавацца. У касцюм уманцiруем некалькi мiнiяцюрных кiнаапаратаў i перадатчыкаў. Калi што i забудзеш, яны зафiксiруюць. I, магчыма, паведамяць твае каардынаты, калi сiгналы здолеюць прабiцца праз тоўшчу вады.
Усё паўтарылася спачатку. Толькi цяпер за Шабанавым назiраў i Корзун. Пачаўшы хiстацца, Шабанаў паспеў пракрычаць: "Выключы робата!" Потым ён закружыўся ў неверагодным танцы. У шлемафонах было чуваць яго перарывiстае дыханне, быццам ён дужаўся з кiмсьцi. Потым абяссiлеў i ўпаў нiц. Мора пяшчотна абмывала яго празрысты гермашлем. Корзун быў памкнуўся на дапамогу, але Савацееў утрымаў яго i шапнуў:
- Глядзi!
Блiзка ад берага мора раптам выкiнула султанчык. Ён пастаяў на месцы, падобны на фантан, потым варухнуўся, як пад подыхам ветру, i ператварыуся ў вiхор, з кожнай хвiлiнай набiраючы сiлу i глыбей укручваючыся ў ваду. Хутка на месцы вiхору ўтварылася варонка метраў дваццаць у дыяметры. Яе сценкi працягвалi круцiцца злева направа, аж пакуль не агалiлася дно. Тады адзiн бок варонкi, блiжэйшы да берага, выцягнуўся вузкiм доўгiм языком, лiзнуў пясок i вярнуўся на месца, захапiўшы з сабой распасцёртага чалавека.
Здабыча нiбы задаволiла мора. Яно пачало супакойвацца i хвiлiны праз тры зусiм сцiшылася, як быццам i не круцiў толькi што ў iм магутны вiр.
- Што скажаш? - спытаў Савацееў i пашкадаваў аб гэтым. Корзун стаяў, як аслупянелы, са збялелым тварам.
- Га? - уздрыгнуў ён. - Усё вылецела з галавы.
- Хутка аб усiм даведаемся. - Савацееў гаварыў наўмысна бадзёра. - Мне здаецца, што мора хвалявалася толькi ў гэтым баку, каб забраць Сяргея.
Станцыi назiрання хутка пацвердзiлi думку Савацеева.
- Гэта вельмi важна, - ажывiўся Корзун. - Ва ўсiм гэтым ёсць нейкi сэнс.
- Не будзем спяшацца з вывадамi, - спынiў яго Савацееў.
Тым часам увiшныя робаты прыгналi гiдраплан. Потым сабралi будынiну, дзе людзi маглi б адпачыць, устанавiлi там пульты i экраны прыбораў назiрання.
Хвiлiны цяклi марудна, складваючыся ў яшчэ больш марудныя гадзiны. I нiякiх вестак ад Шабанава.
- Не прабiваюцца радыёсiгналы, - канстатаваў Савацееў.
- Я пра гэта думаў, - Корзун зiрнуў на гадзiннiк. - Хвiлiн праз дваццаць сiгнал павiнен быць. Аўтазонд вырвецца на паверхню.
- Ты малайчына, Васiль!
- Адзiн тэрмiн ужо мiнуў, - уздыхнуў Корзун.
Савацееў збянтэжана прыцiх.
Вестка прыйшла са спазненнем на пяць хвiлiн. Кароткая, як знясiленая. Пiльныя аўтаматы "Памiра" i радыёмаякоў запеленгавалi аўтазонд. Ён зрабiў перадачу з адлегласцi ў сто васемнаццаць кiламетраў.
Праз лiчаныя хвiлiны гiдраплан быў ужо над раёнам, вызначаным пеленгатарамi. Аднак Корзуна, якi адправiўся на пошукi, чакала расчараванне. Нi на паверхнi, нi ў глыбiнi яму не ўдалося заўважыць нiчога значнага. Тоўшча вады хавала ў сабе таямнiцу.
- Кепска, - сказаў Савацееў, выслухаўшы Корзуна. - Сяргей недзе глыбока, вельмi глыбока, там страшэнны цiск. Чалавек не вытрымае.
- А як я? - запярэчыў Корзун.
- Будзем чакаць, нiчога iншага не застаецца.
Цямнела. Неба пакрывалася хмарамi, чорнымi, як сама ноч. Падзьмуў вецер. Слабы спачатку, ён павольна разгульваўся, выносячы з цяснiн воблакi пылу. Пачаўся дождж, ён сцябаў вадзянымi каскадамi па тонкiх металiчных сценках часовага прытулку касманаўтаў. Надыходзiла ноч, шквальная, лiўневая.
Савацееў павялiчыў яркасць экранаў, што назiралi за берагам. Ён убачыў вузкую берагавую паласу, нерухомых робатаў, прымацаваных тросамi да слупа на абрыве, а за некалькi крокаў ад iх - бурлiвае мора, якое пасылала на бераг хвалю за хваляй.
Вiдовiшча было жудаснае, i Савацееву за надзейнымi сценкамi стала нiякавата. А як Шабанаву, калi ён яшчэ жывы?
- Мой час мiнуў, - Корзун як прачытаў думкi таварыша.
- У яго аварыйны запас кiслароду. - Суцяшэнне было слабае, i сам Савацееў не вельмi верыў. Але iншага не было. - Адпачывай, Васiль, пазней зменiш.
Парывы ветру пачасцiлiся, перайшлi ў няспынны гул. Прыцiшаны гукаiзаляцыяй сцен, ён быў манатонны, наганяў сон. Савацееў уключыў метраном. Звонкiя секунды напоўнiлi пакой трывогай. Гэта хвалявала, прымушала ўвесь час быць насцярожаным. Савацееў, седзячы ў крэсле, утаропiўся ў экран.
Стыхiя лютавала. Хвалi ўжо захлёствалi сумныя адзiнокiя постацi робатаў, спрабуючы сарваць iх з месца. Але яны, варухнуўшыся, зноў стаялi, як укапаныя. I гэтак гадзiну, дзве... Каб не заснуць, Савацееў раз-пораз моргаў вачыма.
Напэўна, ён нешта ўсё-такi празяваў. Бо калi расплюшчыў вочы, то левага робата на месцы не было. У дынамiку рэзка сцебанула: "Чалавек у моры!" I ўжо другi робат кiнуўся ў хвалi.
Яны выбралiся з вады разам з Шабанавым. Да памяшкання ён дайшоў сам, трымаючыся за робатаў. Ён быў зняможаны, кiнуў адно: "Пасля, пасля" - i асунуўся, заснуўшы на хаду.
Прачнуўся Шабанаў гадзiн праз дваццаць. Зноў была ноч. Зноў за тонкiмi сценамi iх часовага жытла вар'яцеў вецер, з гор кацiлiся вадзяныя валы. Але гэта ўжо на людзей не дзейнiчала, здавалася неiстотным. Яны былi зноў разам. Касманаўты сабралiся ля праектара. Плёнкi ўжо былi праяўлены.
- Спачатку я раскажу, што захавалася ў памяцi, - прапанаваў Шабанаў, бо плёнкi могуць мне зрабiць непатрэбную падказку.
Шабанаў трымаўся зусiм iнакш, чым тады Корзун, больш упэўнена. Гэта i здзiвiла, i ўзрадавала Савацеева.
- Калi я пайшоў да берага другi раз, - пачаў Шабанаў, - то быў хiтрэйшы. Я прыкладна ведаў, што мяне чакае. Калi закружылася галава, я не стаў працiвiцца чужому ўздзеянню, таму хутчэй упаў на пясок, стараючыся не варушыцца. Не ведаю чаму, але гэта аказалася правiльным. Галаве стала крыху лягчэй, i праз трызненне мне ўдалося тое-сёе ўбачыць. Помню, як змыла хваляй, як пацягнула па паверхнi, як пачаў правальвацца глыбей. Вось тады ў вадзе я адчуў нейкi рух, не плынь, а нешта iншае, абмежаванае вузкiмi рамкамi. Ты, Васiль, успамiнаў пра рыб. Можа, гэта былi яны. А можа, якiя iншыя iстоты. Вакол мяне ўвесь час бурлiў вiр, i хаця ў касцюме было паветра, яно не трымала мяне, я працягваў апускацца ўсё нiжэй. Мяне здзiвiла, што ўжо досыць глыбока, а цiску вады не адчуваю. Я спалохаўся. Зрабiў спробу вырвацца i дапусцiў гэтым самым памылку. Зноў закружылася галава, я правалiўся ў небыццё, з якога выйшаў толькi апынуўшыся на беразе. Каб не кiбы, паплаваў бы яшчэ. А цяпер давайце паглядзiм плёнкi.
У касцюм Шабанава былi ўманцiраваны шэсць маленькiх кiнакамер. Калi ён вярнуўся, iх засталося пяць. Шостая недзе прапала.
- Зачапiўся за што, а можа, робаты, як цягнулi, адарвалi, - сказаў Шабанаў.
Ды хапiла i астатнiх. Яны ўключылiся ў той момант, як мора хлынула на бераг.
Савацееву ўдалося сiнхранiзаваць зафiксаванае плёнкамi так, каб на экране атрымлiвалася цэльная i аб'ёмная карцiна. Мора было такое ж, якiм людзi яго бачылi кожны дзень, на глыбiнi нават яшчэ спакайнейшае. Тым больш было дзiўна, што Шабанаў рухаўся рыўкамi.
Апараты з аўтаматычнай наводкай хутка прывыклi да навакольнага асяроддзя. У вадзе яны заўважылi ценi, якiя кружылi навокал Шабанава. Апараты павялiчылi рэзкасць, выбралi адпаведную падсветку, i ценi ператварылiся ў незвычайных... рыб. Доўгiх, велiчынёй з чалавека, вузкiх i вастраносых.
- Васiль не памылiўся, - узрадаваўся Шабанаў.
Касяк, гаворачы зямной мовай, быў немалы - рыбы акружалi чалавека шчыльна, час ад часу кранаючы яго цела рабрыстымi плаўнiкамi.
- Навошта я варушыўся, - пашкадаваў Шабанаў.
- Апараты раскажуць, што трэба, - супакоiў Корзун.
- Не, я заўважыў бы больш. Хоць ты паўтары дослед.
Паказалася жоўтае дно. I тут яно нагадвала бераг - пясчанае, без прыкмет якой-небудзь раслiннасцi. Рыбы, не спыняючыся, плылi далей з вялiкай хуткасцю.
Нарэшце рух рыб запаволiўся. На экране з'явiлiся нагрувашчваннi каменняў, якiя зблiзку аказалiся гротамi. Цi то рыбы жылi тут, цi што iншае было, кiнаапараты не ўлавiлi. Вiдаць, рыбы перасталi падтрымлiваць Шабанава, i ён апусцiўся на дно, бо па экране ў гэты час прабеглi цёмныя палосы. Потым зноў праяснела.
Шабанаў ляжаў ля ўвахода ў грот. Рыбы трохi пакруцiлiся каля яго i паплылi некуды. I зноў палосы прабеглi па экране.
- Навошта было цябе несцi? - усмiхнуўся Корзун.
- Ты таксама, напэўна, пабываў на гэтым дне. Хаця!.. - Шабанаў здзiўлена паглядзеў на таварышаў. - Здаецца, успомнiў. - Ён адвярнуўся ад экрана. - Зараз мяне перанясуць да другога грота. Там ля ўвахода будзе кучка цi то водарасцяў, цi то тутэйшых актынiй.
- Праўда! - падхапiўся Савацееў.
Па экране трэцi раз прайшлi палосы.
- Успомнiў! Га? - дзiвiўся сам Шабанаў.
Перанёсшы яго, рыбы доўга не вярталiся. Амаль увесь дзень. I столькi ля экрэна прасядзелi касманаўты, баючыся лрапусцiць якую-небудзь дэталь.
- Шкада, што не вiдаць майго цела, - сказаў Шабанаў задумлiва. Што-небудзь яшчэ ўспомнiў бы.
- Глядзi, глядзi! - перапынiў яго Савацееў.
Падплыла рыба, павiсла нерухома, паводзячы плаўнiкамi, як сом вусамi. Вочы - вузкiя шчылiны - паблiсквалi чырванаватымi агеньчыкамi. Праз некаторы час рыба варухнула носам кучку водарасцяў i зноў замерла. Неўзабаве да яе далучылiся яшчэ дзве. Звёўшы галовы ў адно месца, яны быццам раiлiся. Шабанаў аж засмяяўся, такiм недарэчным здалося яму гэтае меркаванне. I раптам рыб пабольшала. Яны зноў утварылi кальцо. Шабанаў адарваўся ад дна, i рыбы рушылi ў дарогу.
Мора хвалявалася. Вяртаўся Шабанаў ужо ноччу. Рыбы паводзiлi сябе цяпер неспакойна. Частка iх адлучылася, закруцiлася ўсё хутчэй i хутчэй. Пасярод круга ўзнiкла варонка, якая ўсё павялiчвалася. I тады ў вiр кiнулiся астатнiя рыбы. А на экран з вялiкай хуткасцю пачаў наплываць чорны бераг.
Калi Шабанаў апынуўся на грэбнi хвалi, нi варонкi, нi рыб апараты ўжо не ўбачылi. Толькi хвалi, як ашалелыя, адна за другой накочвалiся на бераг. А адтуль, перабiраючы механiчнымi нагамi, выходзiлi робаты.
- Падарожжа закончана! - Шабанаў устаў i жартаўлiва пакланiўся.
- Кiнь ты, - скрывiўся Савацееў, - табе ж самому не да жартаў. Лепш окажы, ты зразумеў, што гэта?
- Жыццё!
- Сам бачу. А якое жыццё - разумнае, неразумнае?
- Магу сказаць, - пасур'ёзнеў Шабанаў. - Узровень развiцця - невысокi, на маю думку, iмi кiруе iнстынкт, як i ў зямных. Так, так, - перабiў ён Корзуна, якi хацеў запярэчыць. - Самi памяркуйце, як усё адбылося. Рыбы палiчылi мяне за свайго сабрата, якога мора выкiнула на бераг. Гэта пагражае гiбеллю. Яны спрабуюць устанавiць з iм кантакт, падбадзёрыць, цi што. Адсюль мае трызненнi. Вiдаць, мы карыстаемся прыкладна аднолькавымi бiятокамi. Самi яны на бераг выйсцi не могуць, але ўмеюць, у вынiку доўгага развiцця, выкарыстоўваць сiлу мора. Бачылi, якi вiр утварылi? А потым, калi я не ачуняў i пад вадой, не дакрануўся да ежы, яны, зразумеўшы сваю памылку, выкiнулi мяне назад. Што на тое месца - выпадкова.
- Ага! - усклiкнуў Савацееў.
- Не лавi на слове. На Зямлi ж ёсць iстоты, у якiх такiя паводзiны выклiкаюцца iнстынктам. Тыя ж самыя дэльфiны.
- На Зямлi ёсць. А тут iншае. - Савацееў ад хвалявання не мог уседзець на месцы i закрочыў па цесным пакойчыку, лавiруючы памiж крэсламi i прыборамi. - Давайце ўспомнiм усё з самага пачатку. Рыбы ўмеюць падпарадкоўваць сабе мора. Яны заўважылi, што ты не крануў ежу. Тады што яны робяць? Збiраюцца i абмяркоўваюць становiшча. Iменна абмеркавалi i панеслi цябе назад. Яны ведалi, што ты чужы. Толькi гэтым можна растлумачыць, што ты нiчога не помнiш - звычайная перасцярога. Ты цяпер не зможаш, каб i хацеў, прывесцi каго-небудзь цi прыйсцi назад сам. Напэўна, у рыб ёсць ворагi, бо яны ўвесь час пiльнуюць нас.
- Думаеш, яны не адзiныя жыхары Сiрэны? - ажывiўся Корзун.
- Усё можа быць. Але не гэта галоўнае зараз. Гэтыя рыбы, я ўпэўнены, мiнулi ўжо стадыю iнстынкту.
- Але ж гэта азначае... - пачаў быў Шабанаў.
- Так. У iх розум слабы, але ўжо розум.
- Вада не тое асяроддзе, дзе можа развiвацца разумнае жыццё. - Шабанаў не мог згадзiцца з Савацеевым.
- Зямная логiка. Жыццё на Сiрэне так i не здолела выбрацца з вады на сушу. Але ж гэта не значыць, што яно спынiлася ў развiццi. Сiлы жыцця магутныя, i яно знайшло сабе свае шляхi. Дык чаму не магло яно надзялiць розумам рыбападобных? Ва ўсякiм разе, iншай гiпотэзы ў нас няма.
- Паўтарыць праверку? - прапанаваў Корзун. - Я гатовы зноў...
Пасля доўгага роздуму Шабанаў пакiваў галавой:
- Цяпер мы не можам. А што, калi Паўлюк не памыляецца, хаця на многае ён не даў адказу, як i я? Што тады аб нас падумаюць гаспадары планеты? Як мы будзем выглядаць у iх вачах? А калi яны знаходзяцца на нiзкай ступенi развiцця, што найбольш верагодна, дык невядома, як будзе ў наступны раз. Зробяць з цябе iдала i пакiнуць у сваiм гроце, каб малiцца. Мы закончым сваю работу, не чапаючы мора. А некалi пазней, калi рыбы дасягнуць вышэйшай ступенi развiцця, людзi ўстановяць з iмi зносiны. Пачаўшы развiвацца, жыццё не адступiць. Цяпер Сiрэна будзе пад наглядам.
- Даў жа нехта планеце такую назву, усё роўна як ведаў, - заўважыў Корзун.
- Не помню хто, - адказаў Шабанаў, - назва iснуе з мiнулага стагоддзя. Мабыць, i тады людзi ведалi пра гэтых рыб. Ну, як, згодны з маiм рашэннем?
Пярэчанняў не было.
Да свiтання касманаўты засталiся на часовай станцыi.
Сон у крэслах быў не вельмi зручны, але яны прачнулiся бадзёрыя, пасвяжэлыя. Шабанаў хадзiў па пакоi i паўтараў:
- Хлопцы, а я, здаецца, нешта прыпамiнаю.
Савацееў не вытрымаў i буркнуў:
- Ды прыпомнi ўжо.
- А што, вазьму i... хлопцы! - Ён выбег у пераходны тамбур i вярнуўся, трымаючы ў руках нейкую палачку. - Вось, яна самая.
- Водарасць?! - усклiкнуў Савацееў.
Ледзь прыкметны пах азону, змешанага з чымсьцi яшчэ, паплыў па пакоi. Шабанаў шчаслiва ўсмiхнуўся i сказаў:
- Сядайце. Размова не скончана!
Заiнтрыгаваныя, таварышы паселi ў крэслы.
- Учора мы не разумелi, што за палосы парушалi бачнасць на экране. Цяпер я ўспомнiў усё, быццам не было правалу ў памяцi. - Хваляванне Шабанава перадалося астатнiм. Яны сядзелi, не адрываючы ад яго вачэй. - Першы раз я тузануўся, калi адарваў адзiн кiнаапарат. Вось ён, быў у кiшэнi, - Шабанаў разняў пальцы. - Другi раз, калi рабiў здымкi грота, i трэцi - калi вось гэты мiнерал, - ён паказаў на водарасць, - клаў у кiшэню. А зараз паглядзiм, што на апошняй плёнцы.
Успыхнуў экран, на iм з'явiлася падводнае царства, дакладней, яго маленькi куток - грот. Ля задняй сценкi грота стаялi палiцы, падобныя на соты. I ў кожнай ячэйцы ляжалi водарасцi.
- Iнкубатар? - здзiвiўся Савацееў.
- Нешта падобнае на яго, - адказаў Шабанаў.
Але самае дзiўнае было наперадзе. Да палiц, аднекуль збоку, са сцен грота цягнулiся правады. Iнакш назваць гэтыя тоўстыя нiткi нельга было. Здымка працягвалася лiчаныя хвiлiны, але i за гэты час у некалькiх ячэйках блiснулi чырвоныя iскаркi. А калi апарат крыху ссунуўся, касманаўты ўбачылi фiгуру ў... скафандры.
- Што вы цяпер скажаце, сябры? - хiтравата блiснуў вачыма Шабанаў.
Таварышы развялi рукамi.
- Тады я скажу. Гэтыя рыбы - робаты, напэўна, нават бiялагiчныя. Я помню iх паводзiны, таму перакананы. Яны дзейнiчаюць лагiчна, але без эмоцый. Iх стварылi такiя ж прышэльцы, як i мы, з iншага свету. Навошта? Пад вадой многа гэтага мiнералу. Яго дзеянне на чалавека надзвычай дабратворнае. Пакуль мы праглядалi плёнку, нашы робаты зрабiлi аналiз маёй крывi. Яна чыстая, быццам у ёй не адбываюцца працэсы акiслення. Вось як падзейнiчаў на мяне мiнерал. Вось чаму я ўспомнiў усё да дробязей аб маiм знаходжаннi пад вадой.
- Дапусцiм, - згадзiўся Савацееў, - а бiятокi?
- Мне здаецца, тлумачэнне даволi простае. Нашы бiятокi прыблiзна такiя ж. Рыбы-робаты настроены на iх. Таму яны адразу i з'яўляюцца, варта каму з нас апынуцца на беразе.
- А трызненнi? - не здаваўся Савацееў.
- Гэта свайго роду нейтралiзатар. У яго прыродзе трэба будзе разабрацца, бо дзякуючы яму чалавек можа плаваць, як глыбiнная iстота, не баючыся цiску. Пачуўшы сiгнал, рыбы-робаты бяруць гаспадара, пераносяць яго да гротаў, дзе ўжо назапашан мiнерал. Вядома, мiнерал робаты могуць даставiць i самi на паверхню. Але, вiдаць, там патрэбна прысутнасць гаспадара.
- Але дзе доказ, што рыбы - гэта робаты?
У пярэчаннi Савацеева была логiка.
- Ёсць такi доказ, - сказаў Шабанаў, - зараз мы яго прывядзём. - Ён уставiў у праектар плёнку, на якой былi сфатаграфаваны рыбы ля гротаў, злучыў экран з лiчыльнай машынай. - Помнiце, - растлумачыў ён, - ёсць формулы руху для жывых iстот i для кiбернетычных. З iх дапамогай яшчэ было даказана жыццё на чацвёртай планеце Працыёна. Вось зараз машына i прыменiць iх. Праграму я склаў ужо.
Праз трыццаць секунд пасля таго, як скончылася плёнка, машына выштурхнула стужку з адказам. Рыбы, згодна са сцвярджэннем матэматыкi, не маглi быць жывымi.
- Дзiўна, - уздыхнуў Корзун.
- Радасна, - сказаў Шабанаў. - Людзi хутка сустрэнуцца яшчэ з адным прадстаўнiком розуму i, як мне чамусьцi здаецца, вельмi падобным на чалавека. - I не ўтрымаўся, весела ўпiкнуў Савацеева: - А ты казаў iнстынкт.