Якуб Колас

Даль

Зацвiла прыгожая лiпа.

Колькi шуму было тут на гэты час, колькi рознагалосага спеву! Працавiтыя пчолкi, усялякiя мушкi гулi так, што здавалася, нiбы лiпа - гэта нейкi дзiўны музыкальны iнструмент i тут адбываецца iгрышча. Але адцвiла лiпа, пачало спець насенне. Расло адно зернетка на самай высокай галiнцы. Можа, гэтая высачыня i была прычынаю таго, што маладому насенню захацелася кiнуць тутэйшы грунт i перабрацца туды. I якое павiнна быць шчасце жыць там, калi ад аднаго толькi погляду на прыволле гэтай далi рабiлася светла i радасна на душы.

Бывала, ледзь толькi ўзыдзе сонца, ледзь рассцелюцца на версе лясоў i ўзгоркаў яго залатыя абрусы, як гэтае зерне ўжо не зводзiць вачэй з сiняй далi. Што было ў ёй такога, чым прывабiла яна, гэтая даль, маладое лiпавае дзiця?.. У той бок, адкуль найлепш выглядала гэтая даль, беглi разлогi шырокiх палёў, а на iх межах то там то сям параскiдалiся, як маладзiцы ў жнiво, дзiкiя грушы. Цiхiя ўзгоркi, бы хвалi рачныя, таксама, вiдаць, цягнулiся да няяснай i прыгожай далi. А там, дзе поле ўпiралася ў цёмную сцяну баравога лесу, на самай гранiцы, ззяла, як люстэрка, пакручастая стужка вады. Яшчэ далей, там, куды беглi срэбныя загiбы блiскучай рэчкi i памыкалiся ўзгоркi, баравы лес i шырокае поле, ужо нельга было разглядзець нiчога паасобку, - была проста даль, якая так моцна парывае да сябе душу, - даль, над якою драмалi ў залатых марах, здавалася, нерухомыя клубочкi кучаравых хмарак.