Артур Конан Дойль

ЯК БРЫГАДЗIР ЖАРАР ТРАПIЎ У МЕНСК

(Са зборнiка "Прыгоды брыгадзiра Жарара")

Я раскажу вам пра вайну з Расейскай iмперыяй. Кроў i лёд. Лёд i кроў. Злосныя твары з аснежанымi скронямi. Сiнiя рукi, што цягнулiся дапамагчы тым, хто павалiўся ў снег. I праз вялiзную белую раўнiну доўгая чорная стужка людзей, што ледзь iшлi: сотня мiляў, яшчэ адна, але белая раўнiна не канчалася. Нiхто не размаўляў. Гэтыя людзi не выдавалi гукаў. Толькi аднойчы я чуў iхнi смех. Гэта было пад Вiльняй. Да нас пад'ехаў нейкi афiцэр i спытаўся, цi гэта Вялiкая Армiя. I ўсе жывыя шкiлеты, што пачулi пытанне, засмяялiся, i смех гэты рассыпаўся па калоне, як феерверк. У маiм жыццi я чуў шмат перадсмяротных стогнаў i крыкаў, але я не чуў нiчога больш жудаснага за гэты смех Вялiкай Армii.

Па дарозе ад Смаленска да Вiльнi армiя памiрала. Мы маглi змагацца з казакамi i нават з холадам, але голад быў мацнейшы за нас. Мы павiнны былi знайсцi харч. Той ноччу Нэй запрасiў мяне ў свой намёт. Нэй выглядаў як сама смерць.