Сымон Хурсiк

Янка з Падлесся

Неасяжная далячынь.

Дзесьцi далёка перасеклася неба з зямлёю. А дзе - не вiдно. Там кволiцца сiнь. Мiтусiцца, трапечацца, як летуцень. Трывожыць думы i жаданнi, як песня цiхая, што боль заспакойвае, абяцае штосьцi нязнанае i прыгожае ды вабiць, цягне да сябе, як ласка дзявочая.

На зялёнай роўнядзi пчалiным роем рассыпалiся хутары, вёскi.